Σήμερα θα σας συντροφεύσουμε με ένα όμορφο κείμενο της Μαριάνθης Σπουργίτη. Η Μαριάνθη είναι ψυχολόγος και ασχολείται με την Ειδική Αγωγή. Σας παραθέτω το κείμενο της:
Εκείνο το πρωινό ο Γιωργάκης ξύπνησε πριν να χτυπήσει το ξυπνητήρι. Ανυπομονούσε να πάει στο σχολείο γιατί ήξερε ότι με το ολοήμερο θα επισκέπτονταν το καινούριο σούπερ μάρκετ που άνοιξε στην γειτονιά του. Ντύθηκε γρήγορα και έβαλε σε τάξη τα αυτοκινητάκια του στο γραφείο πριν να φύγει από το δωμάτιο. Τα μέτρησε τρεις φορές για να σιγουρευτεί πως είναι όλα εκεί. Στην κουζίνα τον περίμενε το πρωινό του και παραταγμένα στην σειρά η χαρτοπετσέτα, το κουτάλι, το πιρούνι και το ποτήρι του, όπως ακριβώς του αρέσει. Η μαμά του τον καλημέρισε γλυκά, αλλά εκείνος απέφυγε να την κοιτάξει. Δεν είναι πως δεν την αγαπά. Απλώς αγχώνεται όταν πρέπει να κοιτάξει τον άλλο στα μάτια.
Ο μπαμπάς του τον πήγε στο σχολείο με το αμάξι. Έτσι είχε την ευκαιρία να ακούσει τον αγαπημένο του ραδιοφωνικό σταθμό παίζοντας γρήγορα με τα δάχτυλά του. Ως προς αυτό, θυμόταν στο παλιό του το σχολείο κάθε φορά που έβγαινε στην αυλή και τύχαινε να περνάνε από μπροστά του κυρίες, τον κοιτούσαν σα να ήταν εξωγήινος. Λες και ήταν τόσο παράξενο να παίζει κανείς με τα δάχτυλά του ή να κουνιέται πέρα δώθε, όπως έκανε η φίλη του η Μαρία. Για τον Γιωργάκη πιο παράξενο του φαινόταν που οι κυρίες αυτές σταματούσαν συνεχώς μπροστά στο μπακάλικο και μιλούσαν ακατάπαυστα για πράγματα ανούσια. Αλλά στο καινούριο του σχολείο, όλα είναι διαφορετικά.
Στην αυλή τον περίμενε ο φίλος του ο Κωστάκης ή αλλιώς ο "σίφουνας". Έτσι τον φώναζε η μαμά του γιατί έτρεχε συνεχώς και "δεν καθόταν ποτέ στον πισινό του", όπως έλεγε. Εκείνη την στιγμή έδειχνε στην γυμνάστρια πόσο γρήγορα μπορούσε να τρέξει, ενώ χτυπούσε παλαμάκια. Λίγο πιο κάτω βρισκόταν η Ελένη που γεννήθηκε τυφλή. Παλιά πήγαινε σε ένα ειδικό σχολείο που είχε παιδιά μόνο σαν κι αυτή. Η ζωή για αυτήν τότε ήταν πολύ βαρετή. Τώρα ένιωθε πως ήταν σπουδαία γιατί μπορούσε να μάθει στα άλλα παιδιά πράγματα που έκανε χωρίς να βλέπει, όταν εκείνα παρότι έβλεπαν δεν μπορούσαν να κάνουν ούτε τα μισά! Πιο κάτω, η Κατερίνα χρησιμοποιούσε την ειδική μπάρα για να ανέβει με το "αυτοκινητάκι" της, όπως αποκαλούσε το αναπηρικό της καρότσι, και να πάει στην αίθουσά της να αφήσει την τσάντα της. Κλασσικά στο γήπεδο του μπάσκετ βρισκόταν ο Παναγιώτης που ανέπτυσσε τη νέα θεωρία του για τα μαθηματικά σε δύο συμμαθητές του. Κάθε χρόνο κέρδιζε στον πανελλήνιο διαγωνισμό μαθηματικών και όλοι του έλεγαν ότι είναι πολύ έξυπνος. Οι παλιοί του δάσκαλοι τον πρόβαλαν συνεχώς και τόνιζαν το πόσο σπουδαίος είναι. Αλλά ο Κωστάκης το μισούσε αυτό, γιατί ήταν απομονωμένος από τα άλλα παιδιά. Μέχρι που ήρθε σε αυτό το σχολείο. Εδώ μπορούσε από μόνος του να μιλάει για το πάθος του και κανείς δεν τον πρόβαλε σαν σπουδαίο. Είδε και την δασκάλα του που μιλούσε με την Νικολέτα και την Άρτεμη. Η Άρτεμη πάντα μπερδευόταν με τα λεφτά. Ειδικά όταν έπρεπε να ζητήσει και ρέστα δεν ήξερε πως να το κάνει. Όταν ήταν πιο μικρή τα άλλα παιδιά την έλεγαν χαζή για αυτή της την δυσκολία και δεν την έπαιζαν. Έτσι, η μαμά της την έστειλε σε ένα ιδιαίτερο σχολείο όπου εκεί είχε μόνο παιδιά ίδια σαν κι εκείνη για να μην νιώθει μειονεκτικά. Πάλι, όμως, δεν τα κατάφερνε με τα λεφτά. Σήμερα στην βόλτα στο σούπερ μάρκετ η Νικολέτα θα της δείξει πως να τα χρησιμοποιεί. Δεν είναι τόσο έξυπνη όσο ο Κωστάκης, αλλά είναι αρκετά ώστε να καταλαβαίνει την χρήση των χρημάτων στις αγορές και να μπορεί να το διδάξει και σε άλλους.
Ευτυχώς που φέτος ξεκίνησε να λειτουργεί αυτό το σχολείο. Εδώ κάθε μέρα είναι μια συναρπαστική εμπειρία. Ο Γιωργάκης έχει γνωρίσει τόσα πολλά διαφορετικά παιδιά που κατάλαβε ότι πιο συχνό είναι να είσαι διαφορετικός παρά συνηθισμένος! Άλλα παιδιά έχουν περισσότερες δυσκολίες και άλλα καθόλου. Η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη εδώ και πολλές φορές υπάρχουν εντάσεις μεταξύ των παιδιών. Αλλά οι δάσκαλοι βοηθάνε να υπάρξει αρμονία μεταξύ τους. Πλέον δεν υπάρχουν κανονικά και ειδικά σχολεία, όπως θυμόταν τους μεγάλους να τα αποκαλούν, αλλά ΣΧΟΛΕΙΑ.
Μέσα απο την ιστορία της Μαριάνθης κρατάμε την ουσία δεν υπάρχουν κανονικά και ειδικά σχολεία, αλλά ΣΧΟΛΕΙΑ.
Σε ευχαριστούμε μαριάνθη!
