Dear Frankie - Αγαπητέ Φράνκι - 2004

Η σημερινή πρόταση μας είναι η ταινία "Dear Frankie - Αγαπητέ Φράνκι - 2004". Ο 9χρονος Frankie (Jack McElhone) περιμένει με λαχτάρα κάθε μήνα τα γράμματα του ναυτικού πατέρα του που στην πραγματικότητα ποτέ δεν έχει καταφέρει να συναντήσει. Και πως θα μπορούσε άλλωστε αφού είναι δημιούργημα της φαντασίας της μητέρας του Lizzie (Emily Mortimer), που με αυτόν τον τρόπο αποφεύγει να του πει την αλήθεια για τον πραγματικό του πατέρα. Έναν πατέρα η βιαιότητα του οποίου όχι μόνο έκανε την Lizzi να τον εγκαταλείψει, αλλά άφησε και τον Frankie κωφάλαλο. Όταν όμως το πλοίο στο οποίο δουλεύει ο φανταστικός πατέρας, ετοιμάζεται να δέσει στο λιμάνι της Γλασκώβης η Lizzie πρέπει να ομολογήσει την αλήθεια" ή να συνεχίσει το ψέμα προσλαμβάνοντας έναν άγνωστο (Gerard Butler) για να τον υποδυθεί. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται όταν αρχίζει να αναπτύσσεται ένα δέσιμο ανάμεσα στον άγνωστο άντρα και στην οικογένεια.

Η μητρική αφοσίωση και η προσπάθεια της Lizzie να προστατέψει το γιο της από την σκληρή αλήθεια για τον πατέρα του είναι συγκινητική, όπως και η εύλογη επιθυμία της να ακούσει για μοναδική φορά την φωνή του παιδιού της μέσα από τα γράμματα που αυτός στέλνει στον πατέρα του. Οι σχέσεις μεταξύ των τριών πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αλλά αναπτύσσονται αφύσικα γρήγορα. Η ταινία όμως κορυφώνεται στις σκηνές που η σκηνοθέτης αφήνει τις σιωπές να μιλήσουν. Φυσικά για να λειτουργήσουν οι σιωπές σε μια ταινία χρειάζονται ηθοποιοί με μεγάλη εκφραστικότητα και εμμονή στη λεπτομέρεια.

Καλή προβολή !!!

Ημέρα των Ερωτευμένων με Hasta la vista - Come as you are

Με αφορμή την ημέρα των ερωτευμένων και επειδή πιστεύουμε πως ο Έρωτας, σαν συναίσθημα αλλά και σαν πράξη, δεν επιδέχεται διακρίσεις ούτε προκαταλήψεις σας προτείνουμε την βελγική ταινία Hasta la vista.

Ένα ιδιότυπο road movie που μιλάει φλαμανδικά, ψαύει απενοχοποιημένα το ζήτημα των ΑμεΑ και τραγουδάει τη χαρά της ζωής και του σεξ. Μια πολυβραβευμένη έκπληξη από το Βέλγιο.

Ο Λαρς, ο Φιλίπ και ο Γιόζεφ είναι τρεις κολλητοί απ’ το φλαμανδόφωνο Βέλγιο. Γύρω στα 25, χιουμορίστες, ανήσυχοι κι ορκισμένοι εραστές του καλού κρασιού και των συνακόλουθων degustations. Αλλά και... πυρακτωμένοι θαυμαστές του γυναικείου φύλου, βεβαίως-βεβαίως. Επί του παρόντος, όμως, παραμένουν παρθένοι... Πριν αναφωνήσετε «σαν να άργησαν λιγάκι», λάβετε υπόψιν πως ο Λαρς είναι σχεδόν ολοκληρωτικά τυφλός, ο Φιλίπ παραπληγικός, ενώ ο Γιόζεφ έχει έναν όγκο στον εγκέφαλο, εξαιτίας του οποίου είναι καθολικά παράλυτος...  Συνεννοηθήκαμε τώρα. Αξιοποιώντας μια πληροφορία που λαμβάνουν on-line από κάποιον ομοιοπαθή τους, οι τρεις φίλοι αποφασίζουν, μακάρι τι, να ταξιδέψουν στην Ισπανία, όπου λειτουργεί, λέει, εξειδικευμένος  οίκος ανοχής που παρέχει υπηρεσίες σε άντρες με ειδικές ανάγκες. Κι επειδή, βέβαια, πού να το πουν και να τ’ ομολογήσουν στους υπερπροστατευτικούς γονείς τους, λένε τάχα μου ότι φεύγουν για ταξιδάκι οινογνωσίας στους γαλλικούς και ισπανικούς αμπελώνες...  

Στην τριάδα προστίθεται και η (γαλλόφωνη) Κλοντ, η εύσωμη, ατημέλητη   κι ολίγον κοφτή,  οδηγός του ιδιωτικού βαν που τους μεταφέρει. Και η Κλοντ, μέρα με τη μέρα, θα αναπτύξει μια «ειδική» σχέση με έναν από τους τρεις νεαρούς... Συγχρόνως, οι υπερπροστατευτικοί γονείς, οι σκέτες κωμικές καταστάσεις καθ’ οδόν αλλά και επί τω... ισπανικό έργω, μαζί με το αναπόφευκτο δράμα της, εσαεί, απρόβλεπτης ζωής...

"Εμείς οι δυο" - Μια ταινία κόντρα στην κανονικότητα !!

Ο 34χρονος Ντανιέλ είναι ο πρώτος Ευρωπαίος με σύνδρομο Down που έχει αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο. Ξεκινά μια δουλειά σε κοινωνική υπηρεσία της Σεβίλλης, όπου και γνωρίζει την Λάουρα. Γίνονται αμέσως φίλοι, τραβώντας την προσοχή τόσο των συναδέρφων τους όσο και των μελών των οικογενειών τους. Η ιδιαίτερη σχέση τους θα δοκιμαστεί, όταν ο Ντανιέλ ερωτευτεί την Λάουρα. Όμως οι επαναστατικές ψυχές τους αρνούνται να συμβιβαστούν με τους κανόνες και αποφασίζουν να ζήσουν τον έρωτα χωρίς όρια και περιορισμούς.

Οχι μια ταινία για την θριαμβευτική πορεία ενός δύσκολου έρωτα, όχι ένα συγκινητικό μελόδραμα για την ζωή ενός άτυχου ήρωα, ούτε καν μια πολιτική ταινία για την ανάγκη να κοιτάξουμε με ανοιχτά μάτια την διαφορετικότητα. Περισσότερο απ οτιδήποτε άλλο, το «Εμείς οι Δυο», είναι ένα φιλμ για την ουσιαστική απουσία οποιασδήποτε κανονικότητας στην ανθρώπινη κατάσταση. 

Είναι η φυσιολογία, τα χρωματοσώματα, ή η ανατροφή και η συναισθηματική εκπαίδευση που οδηγούν σε έναν, όσο τον δυνατόν πιο ολοκληρωμένο χαρακτήρα; Και πως ζυγίζεις τι είναι περισσότερο επώδυνο, τα γνωρίσματα που που σε διαχωρίζουν εξ αρχής από την πλειοψηφία των «κανονικών», ή μια εσωτερική ανικανότητα να ανήκεις σ αυτήν ακόμη κι αν της μοιάζεις;

Τίποτα από τα δυο. Η κανονικότητα δεν υφίσταται παρά μόνο ως ένα ακόμη εμπόδιο που πρέπει να υπερπηδήσουμε στον δρόμο προς μια εσωτερική ισορροπία προτείνει η ταινία και το τολμηρό, θαρραλέο παράδειγμα των ηρώων της, σε προκαλεί να το ακολουθήσεις.

Δίχως να εγκαταλείπει την σφαίρα της πραγματικότητα για να ξεφύγει στο επίπεδο της παραμυθένιας, «κινηματογραφικής» απιθανότητας, όπου όλα ξεπερνιούνται και το ευτυχές τέλος δικαιώνει ήρωες και κοινό, το φιλμ προτείνει το θάρρος αντί για τον φόβο και το αποφασιστικό γκρέμισμα κάθε στερεότυπου.

"Τα στερεότυπα εμείς τα δημιουργήσαμε άρα μπορούμε και να τα γκρεμίσουμε..."

Καλή προβολή !!!

Ταινία με θέμα την αναπηρία: The Black Balloon - Το Μαύρο Μπαλόνι (2008)

Αυτή την εβδομάδα σας προτείνουμε "Το μαύρο μπαλόνι" μια ταινία που πραγματεύεται τον Αυτισμό μέσα από την αδελφική σχέση. 

Ο 16χρονος Τόμας προσπαθεί να τα βρει με τον εαυτό του, να προσαρμοστεί στο καινούργιο του σχολείο και να γοητεύσει την όμορφη Τζάκι. Το μεγαλύτερο πρόβλημά του όμως παραμένει ο αυτιστικός αδελφός του Τσάρλι, με τον οποίο δυσκολεύεται να συμβιώσει αρμονικά.

Είναι μερικές καταστάσεις που επειδή δεν έτυχε να βρεθούμε μέσα τους, απλά δεν έχουμε κάτσει να τις σκεφτούμε βαθιά. Μία από αυτές αφορά την συμβίωση με έναν άνθρωπο με αναπηρία, συγκεκριμένα αυτιστικό. Σε κάποιο σημείο της ταινίας, η μητέρα, πολύ εύστοχα, μας επισημαίνει… «αυτός δεν θα πιάσει ποτέ δική του δουλειά, δεν θα κάνει ποτέ δική του οικογένεια. Γι’ αυτό, ας του κάνουμε την ζωή όσο ευτυχισμένη μπορούμε»… 

Στόχος της ταινίας είναι να μας βάλει στη θέση αυτών που επιστρατεύουν τη ζωή τους για να υπηρετήσουν έναν τέτοιο άνθρωπο. Φυσικά και αν είσαι ο μέσος καλός άνθρωπος, θα το κάνεις με την καρδιά σου, αλλά πάλι θα υπάρχουν πολλές στιγμές δοκιμασίας κι ακόμα πιο πολλές που πρέπει να βάλεις την προσωπική σου ευτυχία σε δεύτερη μοίρα.

 

Αυτά πραγματεύεται το Μαύρο Μπαλόνι και καταφέρνει να μας τα στριμώξει σε κάποιο μέρος τής, ατάραχης σε αυτό το θέμα, συνείδησης μας. Είναι σαν να μας προετοιμάζει για μία παρόμοια κατάσταση, αλλά ακόμα περισσότερο είναι σαν να μας επισημαίνει πως ακόμα κι αν δεν χρειαστεί ποτέ να μεγαλώσουμε ένα αυτιστικό άτομο, πρέπει η ψυχή μας να είναι ικανή να το πράξει, ανά πάσα στιγμή. Και θα μας δείξει τις δύσκολες στιγμές, παραβάλλοντας τες με τον τρόπο που ένας έφηβος, ο αδελφός του παιδιού, κινδυνεύει να χάσει την ευτυχία των νιάτων του, μόνο και μόνο επειδή εύχεται ο αδελφός του να ήταν καλά. Το μάθημα λέει, σαφώς, ότι ένα πρόβλημα λύνεται αν το παραδεχτείς κι όχι αν εύχεσαι να λυθεί από μόνο του ή απλά δεν το παραδέχεσαι.  

Αν θέλετε πάρτε μια γεύση από τη ταινία: 

 Καλό Κυριακάτικο βράδυ και καλή προβολή !!!

20 λαμπρά κομμάτια διαλόγου από την ταινία «Οι Άθικτοι»

Από σήμερα εγκαινιάζουμε μια νέα ενότητα των ταινιών που αφορούν την Αναπηρία. Αξίζει να τις δείτε !!!

Η ταινία  ‘Οι Άθικτοι’ (Intouchables),  βασίζεται σε αληθινή ιστορία και προσέλκυσε πολλούς θαυμαστές μόλις παίχτηκε. Και δεν προκαλεί εντύπωση αυτό, γιατί πρόκειται για την ιστορία ενός πλούσιου παράλυτου αριστοκράτη, τον Φιλίπ, που προσέλαβε έναν άνδρα που μάζεψε από τον δρόμο για να τον έχει βοηθό του.

Είναι μια υπέροχη κωμωδία αλλά και δράμα μαζί, που μας υπενθυμίζει ότι η ζωή είναι ένα θαύμα, όπως και να είναι.

Διαβάστε μερικά λόγια από το φιλμ αυτό που είναι γεμάτα με αισιόδοξη φιλοσοφία:

‘Ο πόνος μερικές φορές φεύγει, αλλά οι σκέψεις είναι ακόμη εκεί.’

‘Δεν είναι μουσική εάν δεν μπορείς να την χορέψεις’

‘Δεν έχει σημασία ποιος είσαι εξωτερικά, το σημαντικό είναι ποιος είσαι από μέσα.’


‘Πες μου, Driss, γιατί νομίζεις οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για την τέχνη;’

‘Δεν ξέρω, είναι δουλειά;’

‘Όχι. Είναι γιατί,  είναι το μόνο πράγμα που αφήνει κανείς πίσω όταν φεύγει.’


‘Πρόσεχε. Ξέρεις οι άνδρες από τα προάστια δεν δείχνουν έλεος.’

‘Αυτό θέλω. Κανένα έλεος.’


‘Σου αρέσουν οι πίνακες;’

‘Ναι. Λατρεύω τον Ραφαέλ.’

‘Εγώ προτιμώ άλλα χελωνιντζάκια.’


‘Είμαι σαν κατεψυγμένη μπριζόλα πάνω σε καυτή λαμαρίνα: Δε αισθάνομαι τίποτα, αλλά ακόμη είναι ανυπόφορο.’


‘Ίσως είμαι αφελής αλλά ακόμη ελπίζω να έχω κάτι περισσότερο από τον λογαριασμό μου στην τράπεζα.’

‘Μην περιμένεις τα πράγματα να γίνουν καλύτερα, ευκολότερα, απλούστερα. Η ζωή θα είναι πάντα περίπλοκη. Μάθε να είσαι ευτυχισμένος στο παρόν. Διαφορετικά, θα σου τελειώσει ο χρόνος.’


‘Η αληθινή μου αναπηρία δεν είναι ότι είμαι σε ένα καροτσάκι. Είναι που δεν μπορώ να είμαι μαζί της.’

‘
Έχεις συστάσεις;’

‘Συστάσεις; Ναι.’

‘Λοιπόν, είμαστε όλο αυτιά.’

‘Kούλ εντ δε Γκανγκ, Έρθ, Γουίντ εντ Φάιαρ. Αυτές είναι καλές συστάσεις,δεν είναι;’


‘Εσύ; Γνωρίζεις Σοπέν,Σούμπερτ,Μπερλιόζ;’

‘Με ρωτάς εμένα αν γνωρίζω Μπερλιόζ; Θα εκπλησσόμουν εάν γνώριζες ΕΣΥ τίποτα για τον Μπερλιόζ.’

‘Είμαι ειδικός, ωστόσο.’

‘Αλήθεια; Ποιον γνωρίζεις εκεί; Ποιο κτίριο είναι;’

‘Τι εννοείς  ποιο κτίριο; Ο Μπερλιόζ ήταν διάσημος συνθέτης πριν το κτίριο που μένεις ονομαστεί έτσι.’


‘Τι είναι αυτό;’

‘Βιβάλντι, οι Τέσσερεις Εποχές.’

‘Δεν είναι Τομ και Τζέρι;’


‘53 κιλά.’

‘53 κιλά; Πολύ καλά, εκτός και αν είναι ένα μέτρο ψηλή.’


‘Έχει πρόβλημα. Μεγάλο.’

‘Σώπασε.’

‘Αυτός είναι ένα δένδρο…Ένα δένδρο που τραγουδά. Στα Γερμανικά;’

‘Σώπασε.’

‘Σταμάτα να μου λες να σωπάσω!Είναι στα Γερμανικά. Λες και δεν έφταναν τα άλλα. Είσαι τρελός. Ωχ, θεέ μου, πόσο διαρκεί;’

‘Τέσσερις ώρες.’

‘Κατάρα.’


‘Βγάλε την ρόμπα. Είναι σαν τρελοκομείο εδώ μέσα.’


‘Είναι πνευματικό. Συναισθηματικό.  Για μένα προηγείται της φυσικής σχέσης.’

‘Πνευματικό, εντάξει, αλλά εάν μοιάζει με σκύλο; Θα έκανες μια πνευματική σχέση με έναν σκύλο.’

‘
Λοιπόν Φιλίπ, δεν θα μείνω για μεσημεριανό.’

‘Γιατί;’

‘Δεν σε αφήνω μόνο. Τυχαίνει να έχεις ραντεβού.’

΄Ραντεβού;Τι εννοείς;’

‘Μην ταράζεσαι. Όλα θα πάνε  καλά. Μόνο, αυτήν τη φορά δεν μπορείς να ξεφύγεις.’

‘Μην εγκαταλείπεις.  Ποτέ μην εγκαταλείπεις μέχρι η μάχη να τελειώσει.’

Ελπίζουμε να σας εμπνεύσουν !!!