Η Γλώσσα της Αναπηρίας και οι Τρόποι Καλής Συμπεριφοράς

Η γλώσσα της αναπηρίας

Η ορολογία είναι σημαντική, επειδή οι λέξεις απεικονίζουν τις θέσεις και τις πεποιθήσεις μας. Εντούτοις, μερικοί από τους όρους που χρησιμοποιούμε μπορούν να μην απεικονίζουν το πώς τα άτομα με αναπηρίες βλέπουν τον εαυτό τους. Για αυτό επιβάλλεται η χρησιμοποίηση των σωστών λέξεων στην επικοινωνία μας.  Αυτό δεν γίνεται για το «πολιτικά ορθό» αλλά για τη χρησιμοποίηση της διατύπωσης και της γλώσσας που χρησιμοποιούν οι οργανώσεις με ατόμων με αναπηρίες, για να προωθήσουν το κοινωνικό πρότυπο της αναπηρίας.

Οι ανάπηροι άνθρωποι παρουσιάζονται ιδιαίτερα ευαίσθητοι στις αρνητικές έννοιες κάποιων εκφράσεων. Κάποια μη ανάπηρα άτομα μπορεί να εκφράσουν απρεπώς αυτό το ενδιαφέρον για τη γλώσσα ως πολιτική ορθότητα ή ευγένεια, εντούτοις, η γλώσσα μεταφέρει ισχυρά μηνύματα και μπορούν να οδηγήσουν σε λανθασμένους ισχυρισμούς, οι οποίοι υποτιμούν τον άνθρωπο και θίγουν τα δικαιώματά του. Αποτελεί βοηθητική πρακτική η σωστή επιλογή των λέξεων και η ενθάρρυνση όλων των μαθητών να είναι ευαίσθητοι στη χρήση της γλώσσας τους.

Τρόποι Καλής Συμπεριφοράς

Αποφυγή προσαρμογής ετικετών σε ανθρώπους με ή χωρίς αναπηρία. Μην κάνετε υποθέσεις για την παρουσία ή την απουσία της βλάβης, καθώς μερικοί άνθρωποι έχουν κρυφές ασθένειες, όπως επιληψία ή άσθμα. Οι ιατρικές ετικέτες είναι ανεπιθύμητες και παραπλανητικές καθώς δυο άνθρωποι με το ίδιο πρόβλημα δεν είναι όμοιοι. Οι ιατρικές ετικέτες δεν παρέχουν καμία πληροφορία για το άτομο και τείνουν να ενισχύουν τα στερεότυπα των ανθρώπων με αναπηρία ως ασθενείς, αδύναμους και εξ ολοκλήρου εξαρτημένους από την ιατρική επιστήμη.

Η αναφορά σε κάποιο άτομο με τους όρους μιας κατάστασης μειώνει την ίδια τη φύση του ανθρώπου. Μην μιλάτε για έναν επιληπτικό ή έναδυσλεκτικό-είναι προτιμότερο να λέμε αυτή έχει επιληψία/ αυτός έχει δυσλεξία. 

Αποφυγή της λέξης ανίκανος σαν ουσιαστικό (οι ανίκανοι), καθώς δηλώνει μια ομοιογενή ομάδα, ξεχωριστή από την υπόλοιπη κοινωνία. Καθένας είναι ξεχωριστός και φυσικά οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν συνιστούν μια ξεχωριστή ομάδα.

Συμπεριφερθείτε στους ενήλικες με τον τρόπο που τους αρμόζει και μην μιλάτε συγκαταβατικά απέναντι στους μαθητές.

Προσφέρετε βοήθεια σε κάποιο άτομο με αδυναμία αλλά, πριν να βοηθήσετε, περιμένετε μέχρι η προσφορά σας να γίνει αποδεκτή. Μην υποθέσετε ότι γνωρίζετε τον καλύτερο τρόπο για να βοηθήσετε, ακούστε οποιεσδήποτε οδηγίες έχει να σας πει το συγκεκριμένο άτομο.

Μην δείχνετε σε δύσκολη θέση όταν χρησιμοποιείτε κοινές εκφράσεις, όπως βλέπω τι εννοείς, το οποίο μπορεί να σχετίζεται με την αναπηρία ενός προσώπου.

Διατηρήστε οπτική επαφή και μιλήστε ευθέως στο ανάπηρο άτομο ο ίδιος παρά μέσω κάποιου τρίτου ατόμου.

Επιλέξτε την κατάλληλη φυσική επαφή με τους ανάπηρους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο που θα κάνατε και με οποιοδήποτε άλλο.

Η παρακάτω λίστα είναι δυναμική και αλλάζει τη θέση μας και τις πεποιθήσεις μας έναντι των ανάπηρων ατόμων.

Χρησιμοποιήστε τους ακόλουθους όρους:

άτομα με αναπηρίες
άτομα χωρίς αναπηρίες
τυφλός
άτομα με προβλήματα οράσης
Κωφός (σημειώστε το κεφαλαίο Κ)
άτομα με προβλήματα ακοής
μερικώς κωφός
Κωφοί άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη γλώσσα σημαδιών
χρήστες αναπηρικής καρέκλας
μαθησιακές δυσκολίες

Μην χρησιμοποιήστε τους ακόλουθους όρους:

μειονεκτικά άτομα
σπαστικά άτομα
οποιαδήποτε λέξη που τελειώνει «… ικος» που προσδιορίζει το άτομο π.χ. «τον επιληπτικό»
εκπαιδευτικά μη φυσιολογικό
συναισθηματικά διαταραγμένο
σακάτης
κολλημένος σε αναπηρική καρέκλα
ένα θύμα…
να πάσχει από…
παραμορφωμένος
καθυστερημένος
μουγκός
άλαλος
ειδικών αναγκών παιδί ή σπουδαστής

Κοινές Φιλοφρονήσεις

Αποφύγετε τις ετικέτες στους ανθρώπους με ή χωρίς αναπηρίες. Μην κάνετε υποθέσεις για την παρουσία ή την απουσία εξασθένισης, η οποία σε μερικούς ανθρώπους δεν φαίνεται αναπηρίες όπως η επιληψία ή το άσθμα. Οι ιατρικές ετικέτες είναι ανεπιθύμητες και παραπλανητικές δεδομένου ότι κανένας δύο άνθρωπος δεν είναι ίδιος με έναν άλλο. Οι ιατρικές ετικέτες δεν λένε τίποτα για το άτομο και τείνουν να ενισχύσουν τα στερεότυπα των ατόμων με αναπηρίες, όπως ασθενείς, ανίκανα και πλήρως εξαρτώμενα από τους ιατρούς.

Είναι αποκτήνωση να αναφερόμαστε σε ανθρώπους χαρακτηρίζοντάς τους από μια εξασθένιση. Μην μιλήστε για έναν δυσλεκτικό ή έναν επιληπτικό είναι προτιμητέο να πείτε ότι έχει δυσλεξία ή έχει επιληψία.

Μην χρησιμοποιήστε τη λέξη ανάπηρος ως ουσιαστικό (τα άτομα με αναπηρίες), υπονοώντας μια ομοιογενή ομάδα χωριστή από το υπόλοιπο της κοινωνίας. Το καθένα άτομο είναι ξεχωριστό και οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν αποτελούν μια ενιαία ομάδα.

Αντιμετωπίστε τους ενηλίκους με τον ανάλογο τρόπο για τους ενηλίκους και μην τους υπερπροστατεύετε.

Προσφέρετε τη βοήθεια σε ένα άτομο με αναπηρίες, αλλά να περιμένετε να γίνει αποδεκτή η προσφορά σας προτού βοηθήσετε. Μην υποθέστε ότι ξέρετε πάντα τον καλύτερο τρόπο βοηθείας, ακούστε πρώτα τις οποιεσδήποτε οδηγίες.

Μην γελοιοποιήστε με τη χρησιμοποίηση κοινών εκφράσεων όπως «βλέπετε τι σημαίνει» που μπορεί να αφορά την εξασθένιση ενός προσώπου.

Κάνετε επαφή ματιών και άμεση συζήτηση με το άτομο με αναπηρίες παρά μέσω ενός τρίτου.

Κάνετε την κατάλληλη φυσική επαφή με τα άτομα με αναπηρίες ανάλογα με την κατάσταση με τον ίδιο τρόπο που θα κάνατε με οποιοδήποτε άλλον.

Κανόνες συμπεριφοράς καθημερινής επικοινωνίας με άτομα με αναπηρία..

Αν και ένας στους δέκα ανθρώπους έχει κάποιου είδους αναπηρία, οι άνθρωποι συνήθως νιώθουν αμηχανία όταν συναντούν ένα τέτοιο άτομο. Λόγω της ανεπαρκούς γνώσης των αναγκών τους και των περιορισμών τους, των τρόπων που προσφέρεται και λαμβάνεται βοήθεια και λόγω της προκατάληψης ή του φόβου για το άγνωστο, οι άνθρωποι είναι απρόθυμοι να επικοινωνήσουν και να προσφέρουν βοήθεια σε άτομα με αναπηρία. Σχεδιάσαμε αυτό το βιβλίο κανόνων συμπεριφοράς οδηγούμενοι από την επιθυμία να βελτιωθεί η καθημερινή ζωή των ατόμων με αναπηρία και να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους να επικοινωνήσουν μαζί μας χωρίς φόβο. Συνιστούμε επίσης εγκάρδια το παρόν βιβλίο στα άτομα με αναπηρία.

Το κείμενο αποτελεί μετάφραση από τα αγγλικά της αντίστοιχης έκδοσης της Κροατικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία. Η ορθότητα των όρων που χρησιμοποιούνται έχει ελεγχθεί από την Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ).

Kροατία, Ζάγκρεμπ, Μάρτιος 2003/ORIGINAL AND AUTHORS RIGHTS: Croatian Union of Physically Disabled Persons Associations Kροατική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία 1000 Zagreb, Sostariceva 8

Πηγή:  http://www.newsitamea.gr

Δεν φοβόμαστε-δεν λυπόμαστε το «διαφορετικό»: Ένα φωτογραφικό project

H Ceridwhen Hughes αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την ιδιότητά της ως φωτογράφου για να απαθανατίσει στο φακό παιδιά που έχουν διαγνωστεί με σπάνιες ασθένειες.

από Μαρία Κωνσταντοπούλου 

Ο γιος της, Isaac, πάσχει και εκείνος από το Σύνδρομο Moebius, που τον κάνει λίγο διαφορετικό απ” όλα τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Ευαισθητοποιημένη από την δική της περίπτωση, η Ceridwhen θέλησε να δείξει μ” αυτόν τον καλλιτεχνικό τρόπο ότι όλα τα παιδιά είναι όμορφα, ιδιαίτερα και όλα αξίζουν τις ίδιες ευκαιρίες, ανεξάρτητα από το αν μοιάζουν ή όχι με τους υπόλοιπους! Κατάφερε να φέρει στο προσκήνιο το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλές οικογένειες με παιδιά που νοσούν από κάποια σπάνια νόσο. Η συγκεκριμένη δουλειά ονομάζεται Rare Project και κάποιες από τις φωτογραφίες της θα δείτε παρακάτω.

 

 

 

 

 

Το πάθος του Matthew είναι το ποδόσφαιρο

 Πάσχει από το σύνδρομο Crouzon.

Η Elizabeth λατρεύει τον χορό και πρόσφατα ξεκίνησε μαθήματα μπαλέτου

Λίγους μήνες αφού γεννήθηκε, εμφάνισε υδροκεφαλία.

 

 

Ο Tomos ονειρεύεται πότε θα παίξει με τ” αστέρια της Manchester United!

Η ασθένειά του ονομάζεται δισχιδής ράχη.

 

 

Η April είναι τόσο γλυκιά που μαγεύει όποιον τη συναντά.

Έχει διαγνωστεί με το σύνδρομο Hurlers.

 

 

H Grace τρελαίνεται για τους ήρωες του Disney, και ειδικά για τον Mickey.

Πάσχει από φύσημα στην καρδιά, PVL, εκτοπισμένη σπλήνα και Αγενεσία του ιερού οστού.

 

 

Η Heidi θέλει να πηγαίνει σινεμά, να τρώει έξω, να βάφει τα νύχια της και να ντύνεται όπως οι πριγκήπισσες του Disney. Υπερ-αγαπάει την οικογένειά της και λατρεύει τα ζώα!

Έχει διαγνωστεί με το σύνδρομο Ehler Danlos Τύπου 3.

 

 

Η Faith είναι ένα όμορφο, αστείο και εγκάρδιο δεκατετράχρονο κορίτσι με πολύ χιούμορ.

Γεννήθηκε με το σύνδρομο WAGR.

 

 

Η Hughes καταφέρε να περάσει ένα πολύ σημαντικό μήνυμα σε όλους μας: να μην φοβόμαστε και μην λυπόμαστε το διαφορετικό! Αγαπήστε το κάθε παιδί όπως ακριβώς είναι -μοναδικό!

Πηγή: boredpanda.com
 

 

http://www.4disabled.gr 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το μοντέλο που έκανε την αναπηρία πλεονέκτημα !!!

Η Rebecah Marinee είναι όμορφη, αυτό είναι γεγονός. Στις 13 Σεπτεμβρίου θα κάνει πασαρέλα στο FTL Moda show, στο πλαίσιο της New York Fashion Week. Η διαφορά της με τα άλλα μοντέλα την κάνει ακόμα πιο όμορφη. Το δεξί χέρι της Rebecah είναι προσθετικό!

Η 28χρονη είναι μοντέλο με έδρα το Νιου Τζέρσι. Γεννήθηκε χωρίς δεξιό βραχίονα και σε πολύ νεαρή ηλικία της είπαν ότι δεν έχει μέλλον στο modeling. Εγκατέλειψε την ιδέα και προσανατολίστηκε σε μια πιο παραδοσιακή δουλειά πλήρους απασχόλησης. Πριν τέσσερα χρόνια, έχοντας πλέον προσθετικό χέρι αποφάσισε να ξαναδοκιμάσει. Συνειδητοποίησε ότι θα μπορούσε να κάνει την αναπηρία της πλεονέκτημα και να γίνει η ίδια εκπρόσωπος ατόμων με αναπηρία.

Σήμερα, με το i-limp quantum -ένα από τα πλέον εξελιγμένα προσθετικά χέρια, με έλεγχο των χειρονομιών- ένα κομμάτι της βιομηχανίας της μόδας την αγκάλιασε. Έκανε πασαρέλα στη New York Fashion Week του Φεβρουαρίου και φωτογραφήθηκε για τον κατάλογο 2015 της Nordstrom.

«Το να είσαι μοντέλο με αναπηρία ήταν εξαιρετικά δύσκολο τα τελευταία δύο χρόνια. Τα πρακτορεία δεν κοίταζαν καν το πορτφόλιό μου» είπε στην Hayley Wilbur του Mashable.

Η Rebecca θα συναντήσει και άλλα μοντέλα με αναπηρίες, σαν τη 18χρονη Madeline Stuart, μοντέλο με σύνδρομο Down, που επίσης θα κάνει πασαρέλα στο FTL Moda show.

«Είναι τόσο σημαντικό να συμπεριλάβουν πιο διαφορετικά μοντέλα, γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, στην Αμερική, ένας στους πέντε είναι άτομο με αναπηρία. Θα έπρεπε να τιμάμε τη μοναδικότητα, όχι να συμμορφωνόμαστε με αυτό που τα μίντια θεωρούν όμορφο» λέει. Έχει θέσει τον πήχη πολύ ψηλά: «Πάνω απ” όλα ελπίζω, μια μέρα, να εμφανιστώ στο εξώφυλλο του Vogue, αυτός είναι ο προσωπικός μου στόχος. Και δεν πρόκειται να σταματήσω, μέχρι να φτάσω εκεί».

Πηγή:  http://www.newsbeast.gr

Εκπληκτικό βίντεο για τη διαφορετικότητα: «Η επόμενη μέρα»

Περίμενα να τελειώσουν οι μαθητές/τριές μου τη σχολική τους χρονιά και μετά να παρουσιάσω την ταινία τους «Η Επόμενη Μέρα» η οποία ανέβηκε εδώ και μέρες στο κανάλι του Διαγωνισμού «Ένας πλανήτης, μια ευκαιρία» στο YOU TUBE αλλά σεβόμενη πάνω από όλα τα παιδιά μου που ακόμα ήταν μαθητές Δημοτικού και παρόλο που οι γονείς γνώριζαν τον όρο αυτό, δεν ήθελα να γίνει όσο βρίσκονταν ακόμα στο σχολείο .Η ταινία μας έλαβε το 3ο Βραβείο καλύτερης ταινίας στο διαγωνισμό τον οποίο συνδιοργανώνει με σειρά όπως παρουσιάστηκε στα βραβεία: η Διεύθυνση Α/θμιας εκπαίδευσης Ν.Σερρών» το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, η Ε.Ρ.Τ και η Εκπαιδευτική Ραδιοτηλεόραση και Ψηφιακά Μέσα και πιστεύω ότι αυτό που πραγματικά έδωσαν οι μαθητές μου και οι μαθήτριές μου, είναι η προσπάθειά τους να μεταφέρουν σε αυτό τον πλανήτη,σε αυτή την γη των ανθρώπων το μήνυμα πως όλοι δικαιούμαστε μια ευκαιρία..

Το σενάριο της ταινίας δημιουργία των ίδιων των παιδιών με μια ελάχιστη πραγματικά συμβολή από μένα το οποίο δημιουργήθηκε μετά από πολύ δουλειά καθώς προηγήθηκαν δραστηριότητες μέσα που είχαν ενταχθεί είτε στην ευέλικτη είτε συμπλήρωναν τη διδασκαλία πχ του μαθήματος της γλώσσας μας (επιχειρηματολογία,Αγχιμαχίες(debate), θεατρικό παιχνίδι,ανάλυση ταινιών,κλπ) είναι πραγματικά ανθρώπινο. Γιατί μπορεί να ανήκει ως ταινία στο είδος μυθοπλασία αλλά η ιστορία που πραγματεύεται είναι αληθινή πέρα για πέρα.

Ένα ατύχημα -που απευχόμαστε- αν συμβεί δυστυχώς μπορεί να αλλάξει ξαφνικά τη ζωή ενός παιδιού.Ένα παιδί ,ένας ενήλικας ένας οποιοσδήποτε από εμάς μπορεί σε μια «κακιά» στιγμή να γίνει ΑμεΑ..Σε τι όμως τον διαφοροποιεί αυτό?Έπαψε να είναι άνθρωπος με αισθήματα και να πονάει? Να γελάει αλλά και να λυπάται?Να απογοητεύεται αλλά και να χαίρεται? ΟΧΙ.

Και όμως ο κόσμος μας δεν είναι για όλους μας ίδιος δυστυχώς ,και δεν δίνει σε όλους τις ίδιες ευκαιρίες για ζωή αλλά και ποιότητα ζωής..Και από εμάς εξαρτάται να τον φτιάξουμε..Και αυτό το μήνυμα θέλησαν και θέλουν να σας περάσουν οι μαθητές μου.. Απλά στηρίξτε κάθε προσπάθεια που οδηγεί στην ισονομία και στην κοινωνική Δικαιοσύνη.Γιατί τότε πραγματικά θα χουμε τον κόσμο που όλοι μας ονειρευόμαστε..

Ευχαριστούμε την κριτική επιτροπή του Διαγωνισμού που μας επέλεξε για το 3ο Βραβείο ανάμεσα σε πάνω από 270 ταινίες,το Ειδικό Σχολείο Αλεξάνδρειας και τους μαθητές του που μας ενέπνευσαν για το σενάριο και ελπίζουμε να ξέρουν πως πάντα θα μαστε δίπλα τους , το ΝΙFF που μας στήριξε και φυσικά τους γονείς που ήταν δίπλα μας.ΧΩΡΙΣ ΕΣΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΦΤΑΝΑΜΕ ΕΔΏ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΣΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΜΑΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ..ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ..

πηγή: stashpaideias.blogspot.gr

Πώς κάνω σεξ ενώ είμαι ανάπηρη: 5 γυναίκες με αναπηρία μιλούν για σεξ και σχέσεις

Οι γυναίκες με αναπηρία συχνά απεικονίζονται είτε σαν εύθραυστα άνθη είτε σαν άτομα με υπερβολική σεξουαλικότητα που έχουν ανάγκη κάποιον να τις προστατεύσει από τον έξω κόσμο και από τις ίδιες τους τις σεξουαλικές ορμές. Στην πραγματικότητα όμως, οι περισσότερες γυναίκες με αναπηρίες βιώνουν την ίδια λαχτάρα για απόλαυση, αγάπη και σωματική επαφή με οποιαδήποτε άλλη γυναίκα. Αυτή την εβδομάδα, στη στήλη Sex Talk Realness, το Cosmopolitan.com μίλησε με πέντε γυναίκες για τις εμπειρίες τους στο σεξ, τις σχέσεις και τη ζωή με ένα σώμα που δε λειτουργεί πάντα όπως θα ήθελαν.

Πόσων χρονών είσαι;

Γυναίκα Α: Εικοσιπέντε.

Γυναίκα Β: Τριάντα εννέα.

Γυναίκα Γ: Είκοσι.

Γυναίκα Δ: Είκοσι οχτώ.

Γυναίκα Ε: Τριανταπέντε.

Ποια αναπηρία έχεις;

Γυναίκα Α: Δυσαυτονομία, που προκαλεί χρόνια κόπωση, αφυδάτωση, λιποθυμίες και επίσης έχω μία πάθηση ανοσοποιητικής ανεπάρκειας, που σημαίνει ότι είμαι πιο ευάλωτη στις μολυσματικές ασθένειες και τις αντιμετωπίζω με μεγαλύτερη δυσκολία.

Γυναίκα Β: Είμαι παραπληγική λόγω τραυματισμού του νωτιαίου μυελού.

Γυναίκα Γ: Σύνδρομο ορθοστατικής ταχυκαρδίας, μια μορφή δυσαυτονομίας. Τα συμπτώματα ποικίλουν, από απλές ζαλάδες και σκοτοδίνες μέχρι ακραία εκφυλιστική δυσλειτουργία του αυτόνομου νευρικού συστήματος. Στα χειρότερά μου ήμουν κατάκοιτη. Τώρα έχω επανακτήσει την κινητικότητά μου χάρη σε μακροχρόνια θεραπεία βιοανατροφοδότησης και περνάω συνήθως τις μέρες μου με ήπια ως μεσαία συμπτώματα, όπως ταχυπαλμία και πόνο.

Γυναίκα Δ: Πάσχω από σύνδρομο Ehlers-Danlos, που προκαλεί σωματικούς πόνους και προβλήματα στην κινητικότητα- κατάθλιψη και ανορεξία.

Γυναίκα Ε: Πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας.

Από πότε πάσχεις;

Γυναίκα Α: Από όταν γεννήθηκα.

Γυναίκα Β: Είκοσι τέσσερα χρόνια.

Γυναίκα Γ: Τέσσερα χρόνια.

Γυναίκα Δ: Είχα Ehlers-Danlos σε όλη μου τη ζωή, αλλά χειροτέρεψε πολύ μετά τα 23. Έχω κατάθλιψη κατά περιόδους από τα 7 μου και ανορεξία τα τελευταία δύο χρόνια.

Γυναίκα Ε: Δέκα χρόνια.

Πώς επηρέασε η αναπηρία τη σχέση σου με το σώμα σου, προς το καλύτερο ή το χειρότερο;

Γυναίκα Α: Έχω αποκτήσει αρκετές δύσμορφες ουλές από χειρουργικές επεμβάσεις και η πάθησή μου προκαλεί συχνές διακυμάνσεις στο βάρος, αλλά με κάνει επίσης να εκτιμήσω όσα μπορεί ακόμη να μου προσφέρει το σώμα μου. Αισθάνομαι ότι έχω απόλυτη συναίσθηση του πόσο εύθραυστο είναι το σώμα. Πραγματικά, η καθεμία μας έχει ένα και μοναδικό. Με ώθησε επίσης να ζητήσω συμβουλές από έναν μαιευτήρα-γυναικολόγο εξειδικευμένο στις περιπτώσεις υψηλού κινδύνου, κυριολεκτικά πολλά χρόνια πριν από όταν σχεδιάζω να αποκτήσω παιδιά, ώστε να έχω μια ιδέα τι θα σήμαινε μια εγκυμοσύνη –ή η στειρότητα- για κάποια με την πάθησή μου. Πριν από αυτό ανησυχούσα πολύ μήπως είμαι στείρα. Ακόμη ανησυχώ ότι κάποια από τα απαραίτητα φάρμακα που παίρνω μπορεί να έχουν βλαβερή επίδραση σε μια εγκυμοσύνη.

Γυναίκα Β: Έχει αλλάξει στο πέρασμα των χρόνων. Ήμουν έφηβη όταν τραυματίστηκα, επομένως το σώμα μου ήταν σε περίοδο αλλαγών ούτως ή άλλως. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι το να μην περπατάω είναι η χειρότερη πλευρά της αναπηρίας μου, αλλά αυτό δεν ισχύει. Θα προτιμούσα να μη χρειαζόμουν καθετήρα, δεν είναι και το πιο καλαίσθητο πράγμα στον κόσμο! Επίσης θα ευχόμουν η παραπληγία μου να άρχιζε σε χαμηλότερο σημείο του σώματος. Αν λειτουργούσαν οι κοιλιακοί μου θα ήμουν πανευτυχής: θα ήταν τέλεια αν είχα μια σχηματισμένη κοιλιά και καλύτερη ισορροπία. Ωστόσο αντιλαμβάνομαι ότι είμαι πολύ τυχερή που το σώμα μου με εξυπηρετεί και που είμαι καλά στην υγεία μου. Το να μπορείς να αυτοεξυπηρετείσαι είναι ανεκτίμητο δώρο!

Γυναίκα Γ: Εξαιτίας της συγκεκριμένης αναπηρίας είμαι υποχρεωμένη να σκέφτομαι μονίμως το σώμα μου και ειδικά τους παλμούς μου.

Γυναίκα Δ: Σίγουρα η ανορεξία σημαίνει ότι έχω δύσκολη σχέση με το σώμα μου. Είχα πρόβλημα ανορεκτικής συμπεριφοράς και στο παρελθόν και το ξεπέρασα εστιάζοντας στο πόσο ισχυρό είναι το σώμα μου και πόσα πράγματα μπορώ να κάνω με αυτό. Καθώς οι πόνοι επιδεινώνονταν και έπρεπε να περιορίζομαι όλο και περισσότερο, δεν υπήρχε πια τέτοια επιλογή. Είμαι δυσαρεστημένη και οργισμένη με το σώμα μου. Υπάρχουν πολλά καθημερινά πράγματα που δεν μπορώ να κάνω λόγω του πόνου και έχω την τάση να ρίχνω το φταίξιμο στο σώμα μου. Αντιμετωπίζω το σώμα μου και το μυαλό μου ως δύο διαφορετικές οντότητες.

Γυναίκα Ε: Έχω σχέση μίσους και πάθους με το σώμα μου. Αισθάνομαι κάποιες φορές ότι με απογοητεύει. Στο μυαλό μου μπορώ ακόμη να κάνω πράγματα που έκανα πριν τη σκλήρυνση, αλλά το σώμα μου απαντάει «μπα, δεν πρόκειται να το κάνουμε αυτό»!

Έχει επηρεάσει η αναπηρία τη σεξουαλική σου επιθυμία και πώς;

Γυναίκα Α: Η κόπωση και τα προβλήματα με τον γλυκαιμικό δείκτη είναι μεγάλο κομμάτι της πάθησής μου, έτσι μου είναι δύσκολο να κάνω σεξ αυθόρμητα και αυτό είναι ένα μείον. Η σεξουαλική μου επιθυμία ήταν σταθερά μειωμένη όταν η πάθηση προχωρούσε. Κάποιες φορές είμαι καλά για μερικές μέρες και έχω πολλή όρεξη για σεξ –αλλά τον περισσότερο καιρό πρέπει να προσπαθήσω πολύ για να μπω στο κλίμα. Και σίγουρα δεν έχει να κάνει με το πόσο προσπαθεί ο σύντροφός μου.

Γυναίκα Β: Δεν επηρεάζει καθόλου τη σεξουαλική μου επιθυμία. Πάντα είχα φυσιολογικά ισχυρές σεξουαλικές ορμές, αν και αφού τραυματίστηκα στα 14 δεν είχα προηγούμενες εμπειρίες για να κάνω σύγκριση, εκτός από τον αυνανισμό. Όπως κάθε γυναίκα, αισθάνομαι επιθυμία και διέγερση, οι αντιδράσεις μου δε διαφέρουν από των άλλων. Πιστεύω ότι εξαρτάται κυρίως από το τι κάνουμε με το σύντροφό μου κάθε φορά!

Γυναίκα Γ: Η αναπηρία σίγουρα επηρεάζει τη σεξουαλική μου επιθυμία και τις ορμές μου. Ο χρόνιος πόνος και η κατάθλιψη μπορούν να μου εξαφανίσουν τη λίμπιντο. Ωστόσο το σεξ μπορεί και να προσφέρει εξαιρετική ανακούφιση από τον πόνο και το άγχος.

Γυναίκα Δ: Η κατάθλιψη έχει μηδενίσει τη σεξουαλική μου επιθυμία και η ανορεξία έχει ως αποτέλεσμα να μην έχω ενέργεια ή όρεξη για σεξ. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο πόνος.

Γυναίκα Ε: Εξαρτάται πάρα πολύ από το πώς εκδηλώνεται η σκλήρυνση την κάθε μέρα. Η κόπωση, οι πόνοι και οι σπασμοί είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, αλλά πραγματικά προσπαθώ να μη με εμποδίζουν σε οτιδήποτε θέλω να κάνω. Ειδικά το σεξ. Έχω πολλές σεξουαλικές ορμές και μου αρέσει να το κάνω με το αγόρι μου όσο πιο συχνά μου το επιτρέπει το σώμα μου!

Πώς έχει επηρεάσει η αναπηρία σου τον τρόπο που κάνεις σεξ, αν τον έχει επηρεάσει;

Γυναίκα Α: Πρέπει αυτός να κάνει την περισσότερη δουλειά, αλλά αυτό είναι όλο.

Γυναίκα Β: Ο τραυματισμός προκάλεσε μεταβολές στους αισθητήρες μου. Η κλειτορίδα μου έχει υπερευαισθησία, κάτι που μπορεί να είναι και καλό και κακό. Ο υπερβολικός ερεθισμός είναι άβολος, έτσι αντίθετα με πολλές γυναίκες, έχω μεγαλύτερη απόλαυση με τη διείσδυση. Άλλα σημεία έχουν επίσης αποκτήσει υπερευαισθησία –αν κάποιος μου ερεθίσει αρκετά το λαιμό, μπορώ να φτάσω σε οργασμό. Επίσης μου έδωσε λίγο περισσότερη αυτοπεποίθηση. Για τους περισσότερους άντρες είμαι η πρώτη τους ανάπηρη γυναίκα, έτσι πρέπει να βεβαιωθώ ότι αισθάνονται άνετα με την κατάσταση, αν και είναι απίστευτα σέξι όταν κάποιος παίρνει τον έλεγχο και δε μου φέρεται σαν να είμαι κρυστάλλινο βάζο που θα σπάσει αν πέσει.

Γυναίκα Γ: Πρέπει να έχω στο μυαλό μου τα όρια που θέτει το σώμα μου και να τα σέβομαι ώστε να μην το παρακάνω και λιποθυμήσω. Οι παλμοί μου μένουν σταθεροί και χαμηλοί όταν είμαι ξαπλωμένη, αλλά τα συμπτώματα μπορεί κάθε μέρα να είναι διαφορετικά. Το μυστικό είναι να παίρνω ανάσες και να ενυδατώνομαι!

Γυναίκα Δ: Έχω δυσκολίες με τη διείσδυση, πράγμα που σχετίζεται με τους πόνους μου. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να κάνω διεισδυτικό σεξ. Έχω προβλήματα και με τις σεξουαλικές πρακτικές που δεν περιλαμβάνουν διείσδυση, όπως το στοματικό ή ο αμοιβαίος αυνανισμός, επειδή τα δάχτυλά μου είναι σχεδόν σε αχρηστία και το σαγόνι μου εξαρθρώνεται. Για μένα το σεξ πρέπει να γίνεται πολύ προσεκτικά με έναν σύντροφο με κατανόηση που έχει καταλάβει καλά τα προβλήματα του Ehlers-Dalos. Μακριά από μένα τα one-night stand!

Γυναίκα Ε: Υπάρχουν κάποιες στάσεις που δεν μπορώ να τις κάνω για πολλή ώρα, όπως το doggy επειδή δεν αντέχουν τα πόδια μου. Επίσης οι αστράγαλοί μου πρέπει να είναι ελεύθεροι, αλλιώς παθαίνω σπασμούς και κράμπες. Αλλά όλα τα υπόλοιπα γίνονται.

Έχει επηρεάσει η αναπηρία σου τον τρόπο που σε αντιμετωπίζουν οι άλλοι ως σεξουαλικό υποκείμενο;

Γυναίκα Α: Όχι. Το μόνο σημείο από όπου η αναπηρία μου γίνεται ορατή είναι μια ουλή κοντά στην κλείδα, που αν δεν την ψάξει κανείς δε την βλέπει. Γι’ αυτό δεν έχω αντιδράσεις σε αυτό το ζήτημα.

Γυναίκα Β: Είχα μόνο θετικές σεξουαλικές εμπειρίες, αλλά είμαι πολύ επιλεκτική για το ποιον θα βάλω στο κρεβάτι μου. Με την παραμικρή αμφιβολία λέω όχι. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικές θα ήταν οι σχέσεις μου αν περπατούσα. Έχω κάνει ατέλειωτες συζητήσεις με άντρες που έπαθαν σοκ όταν έμαθαν ότι οι ανάπηροι έχουν τις ίδιες σεξουαλικές ορμές με αυτούς και έχουν και αυτοί σεξουαλική ζωή. Πρόσφατα μίλησα με έναν παλιό μου συμμαθητή και μου εξομολογήθηκε ότι παλιά του άρεσα, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί πώς ή αν μπορούσα να έχω σεξουαλικές επαφές. Πραγματικά, παιδιά, απλώς είμαι παράλυτη, δεν μου έχουν ράψει το αιδοίο!

Γυναίκα Γ: Όταν χρησιμοποιούσα αναπηρικό αμαξίδιο, ο κόσμος συνήθως θεωρούσε ότι δεν ήμουν σεξουαλικά ενεργή, ή ότι πήγαινα με αυτούς που έχουν φετίχ με τα αναπηρικά αμαξίδια. Ακόμα και οι γιατροί δίσταζαν να μιλήσουν για την αναπαραγωγική μου υγεία ή για την αντισύλληψη, αφού «είχα τόσα άλλα προβλήματα να σκεφτώ».

Γυναίκα Δ: Νομίζω ότι ο κόσμος με αντιμετωπίζει ως μη-σεξουαλικό ον. Μπορεί να γίνει ενοχλητικό να σε βλέπουν όλοι σαν φίλη και να μην έχει περάσει από το μυαλό κανενός ότι μπορεί να είσαι ελκυστική. Νομίζω ότι υπάρχει και η αντίληψη ότι αν τα φτιάξεις με ένα άτομο με αναπηρία θα πρέπει να του κάνεις το νοσοκόμο. Στην πραγματικότητα, έχω ανθρώπους που με φροντίζουν και ακόμη κι αν ένας σύντροφος μπορεί να με φροντίζει σε κάποιες περιπτώσεις, θέλω να διατηρώ υψηλό επίπεδο ανεξαρτησίας.

Γυναίκα Ε: Ο τωρινός μου σύντροφος αισθάνεται ότι πρέπει να με προστατεύει, αλλά αυτό δε μας προκαλεί προβλήματα.

Έχει επηρεαστεί η σχέση σας με τους άντρες λόγω της αναπηρίας;

Γυναίκα Α: Είμαι με το σύντροφό μου από τα 17, επομένως δεν έχω ζήσει αυτή την άβολη δεκαετία που θα έπρεπε να συνδυάσω την αναζήτηση συντρόφου με την αναπηρία μου. Αλλά μου έχουν πει ότι είναι σκατά. Όσον αφορά την ασθένεια στη διάρκεια μιας μακροχρόνιας σχέσης, επηρεάζει την αυτοεκτίμησή σου –θέλει στ’ αλήθεια να είναι μαζί μου; Μήπως θέλει να διακόψει; Προσθέτει ένα επιπλέον επίπεδο δεσίματος και θα υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού η σκέψη ότι όλο αυτό δεν είναι «δίκαιο» για το σύντροφό σου.

Γυναίκα Β: Μάλλον είμαι κάπως υπερβολικά αμυντική. Δεν ανοίγομαι πολύ από την αρχή και κρατάω τα χαρτιά μου κλειστά. Νομίζω πως φοβάμαι ότι οι άντρες ξαφνικά θα φρικάρουν με την αναπηρία μου και θα με εγκαταλείψουν, γι’ αυτό φέρομαι σαν να αδιαφορώ, κι αυτό έχει συνέπειες. Έχω παρατηρήσει μεγαλύτερη διαφορά στην αναζήτηση συντρόφου από το ίντερνετ. Αν δε με έχουν δει από κοντά, το μόνο που βλέπουν οι άντρες στο διαδίκτυο είναι το αμαξίδιο και η αναπηρία και θέλουν να με προστατέψουν –μπλιαχ.

Γυναίκα Γ: Ακόμα μαθαίνω πώς να συμπεριφερθώ στα πρώτα ραντεβού, έχοντας μια αόρατη αναπηρία. Δεν είναι υποχρεωμένος ο άλλος να κατανοήσει απόλυτα την αναπηρία μου ή να αισθανθεί υπεύθυνος για την υγεία μου, αλλά πρέπει να υπάρχει αυξημένη εμπιστοσύνη και επικοινωνία όταν πρόκειται για σεξ. Συχνά σκέφτομαι ότι η αναπηρία είναι ένα φίλτρο: αν δεν αντέχεις να συζητάμε για το σώμα μου, τότε σίγουρα δε σου αξίζει να έχεις επαφές μαζί του.

Γυναίκα Δ: Χώρισα πριν πέντε χρόνια και ένας από τους λόγους ήταν ότι δεν είχα όρεξη για σεξ και δεν μπορούσα να κάνω σεξ με διείσδυση. Το να βγω ραντεβού είναι εξαιρετικά δύσκολο. Μου είναι δύσκολο να βγω από το σπίτι επειδή πονάω, έτσι δεν έχω πολλές ευκαιρίες να κοινωνικοποιούμαι φιλικά, πόσο μάλλον ερωτικά. Μια έξοδος για φαγητό ή ποτό θα ήταν επίσης δύσκολη λόγω της ανορεξίας.

Γυναίκα Ε: Κατά κάποιον τρόπο ναι. Ήμουν με τον πατέρα του παιδιού μου για 14 χρόνια και στην περίοδο αυτή διαγνώστηκα με πολλαπλή σκλήρυνση. Στην πράξη με υποστήριζε, βοηθούσε στα ψώνια και στο νοικοκυριό, αλλά δε με ρώτησε ούτε μια φορά πώς αισθανόμουν ή αν είχα φόβους για το μέλλον. Όταν χωρίσαμε, ανάμεσα σε άλλα μου είπε: «Αν καταλήξεις σε καροτσάκι, δεν είμαι σίγουρος αν θα το αντέξω». Ορίστε;; Πρώτον μπορεί να μην καταλήξω ποτέ σε καροτσάκι και δεύτερον πώς πρέπει να αισθανθώ για τα λόγια αυτά κατά τη γνώμη σου; Αυτά τα λόγια πόνεσαν περισσότερο από το να κάνει σεξ με άλλη. Μου πήρε καιρό να ξαναγαπήσω τον εαυτό μου αρκετά ώστε να ξαναβγώ ραντεβού. Αλλά τώρα έχω έναν υπέροχο σύντροφο που έχει κι αυτός αναπηρία, έτσι υπάρχει μεταξύ μας κατανόηση του ενός για τις ανάγκες του άλλου.

Ποιες είναι οι πιο λανθασμένες αντιλήψεις που έχετε αντιμετωπίσει όσον αφορά το σεξ και την αναπηρία;

Γυναίκα Α: Για μένα είναι μάλλον το αντίθετο από ό,τι περιμένετε. Αντιμετωπίζω την απορία των άλλων για το ότι δεν κάνω σεξ τόσο συχνά όσο δείχνω να μπορώ. Οι φίλοι μου με θεωρούν υγιές, σεξουαλικό άτομο. Δε καταλαβαίνουν ότι μπορεί να φαίνομαι μια χαρά αλλά μονίμως πασχίζω να διατηρήσω και να κατανείμω την ενέργειά μου. Το σεξ δεν είναι πάντοτε η πρώτη προτεραιότητα.

Γυναίκα Β: Ότι δεν έχουμε επιθυμία, ότι δε φτάνουμε σε διέγερση, ότι δεν είμαστε σεξουαλικά όντα, ότι κατουράμε και χέζουμε το κρεβάτι μας (μπλιααααχ, όχι!), ότι αν δεν μπορείς να κινηθείς δεν μπορείς και να αισθανθείς το άγγιγμα (αυτό είναι λάθος, τα κινητικά και τα αισθητηριακά νεύρα είναι εντελώς διαφορετικά), ότι όλες οι αναπηρίες είναι ίδιες και ότι λογικά είμαστε τόσο απελπισμένες που δεν έχουμε πια κριτήρια επιλογής και πηγαίνουμε με κάθε ενοχλητικό γέρο.

Γυναίκα Γ: Οι πιο λανθασμένες αντιλήψεις που μου έχουν τύχει περιλαμβάνουν την άποψη ότι οι γυναίκες με αναπηρία δεν μπορούν ή δε θέλουν να κάνουν σεξ. Είναι συχνά δύσκολο για τα άτομα που δεν έχουν αναπηρία να σκεφτούν κάτι πέρα από τη (βαρετή) ιδέα του ετεροκανονικού σεξ ή να «δουν πέρα από την αναπηρία».

Γυναίκα Δ: Ότι δεν ενδιαφερόμαστε για σεξ.

Γυναίκα Ε: Δεν έχει τύχει κάτι τέτοιο σε εμένα, αλλά έχω ακούσει για άτομα που τους είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν σεξ αν έχουν αναπηρία. Ε, αυτά είναι βλακείες.

Αισθάνεσαι ότι η αναπηρία σου έχει επηρεάσει τη σεξουαλικότητά σου ή τις σχέσεις σου με θετικό τρόπο;

Γυναίκα Α: Θα έλεγα ότι όλες αυτές οι αλλαγές μιας χρόνια πάθησης –τα συμπτώματα, το απρόβλεπτο, οι οικονομικές δυσκολίες, η νοσηλεία, ο φόβος μήπως προχωρήσει- έχουν κάνει την επικοινωνία στη σχέση μας δυνατότερη. Είμαστε υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε με τέτοια ζητήματα, έτσι όταν προκύπτει κάποιο άσχετο πρόβλημα είμαστε πιο προετοιμασμένοι να το αντιμετωπίσουμε σε σχέση με άλλα ζευγάρια.

Γυναίκα Β: Είναι χρήσιμη για να φιλτράρει τους μαλάκες. Οι ρηχοί, ηλίθιοι φιγουρατζίδες που ενδιαφέρονται μόνο για την εικόνα τους θα αποφύγουν μια γυναίκα με αναπηρία, καθώς δε θεωρούμαστε κελεπούρια που θα κάνουν τους άλλους να ζηλέψουν. Αυτό με απαλλάσσει από το κόπο να τους διώξω. Οι σεξουαλικοί μου σύντροφοι, για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα, ήταν οι περισσότεροι ανοιχτόμυαλοι και προοδευτικοί άνθρωποι. Κάποιοι είχαν και αυξημένη συναισθηματική νοημοσύνη, αλλά όχι όλοι –δεν είναι και 100% ασφαλές φίλτρο!

Γυναίκα Γ: Σίγουρα έχει επηρεάσει τη σχέση μου με τον εαυτό μου, με το σώμα μου και με τους άλλους θετικά! Η αυτογνωσία που απαιτείται λόγω της αναπηρίας μού έχει χαρίσει μια σέξι αυτοπεποίθηση για να πειραματιστώ με τους άλλους. Με κάνει να αμφισβητήσω την άποψη που έχω για το τι σημαίνει να είμαι ευάλωτη και τελικά οδηγεί στο να περάσω πολύ καλά.

Γυναίκα Δ: Σίγουρα σημαίνει ότι πολλοί βλαμμένοι αποκλείονται από μόνοι τους επειδή δε θα τους περνούσε καν απ’το μυαλό να κάνουν σχέση με μια ανάπηρη. Όσον αφορά τη σεξουαλική δραστηριότητα, πρέπει να ξέρω κάποιον πολύ καλά και αυτό μειώνει τα λάθη.

Γυναίκα Ε: Σίγουρα. Δεν αφήνω ποτέ τη σκλήρυνση να μπει ανάμεσά μας, έτσι πάντα βρίσκουμε τρόπους να δίνουμε δύναμη ο ένας στον άλλο.

Τι θα ήθελες να μοιραστείς με τις αναγνώστριες του Cosmo σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα με αναπηρία;

Γυναίκα Α: Να είστε ευγνώμονες για κάθε στιγμή ενέργειας που έχετε. Μη θεωρήσετε ποτέ ότι η λίμπιντο είναι δεδομένη και βεβαιωθείτε ότι προστατεύεστε ώστε να μην καταλήξετε με κάποια χρόνια μολυσματική ασθένεια. Αυτό θα ήταν το χειρότερο.

Γυναίκα Β: Δεν έχει διαφορά από το να μην είσαι ανάπηρη. Έχουμε πόθους, αισθήματα, επιθυμίες. Απλώς έχουμε λίγο διαφορετική όψη και πρέπει να δείχνουμε μεγαλύτερη δύναμη για να κάνουμε τους άλλους να μη σκέφτονται την αναπηρία μας. Γι’αυτό πάψτε να μας κρίνετε! Δεν είναι και ό,τι πιο αδελφικό!

Γυναίκα Γ: Δεν είμαστε απελπισμένες. Είμαστε γυναίκες και είμαστε ανάπηρες –δώστε χώρο για όλες μας τις ταυτότητες.

Γυναίκα Δ: Μιλήστε μαζί της. Η καθεμία είναι διαφορετική, μη βγάζετε συμπεράσματα. Ένα άτομο μπορεί να έχει πολύ ενεργή σεξουαλική ζωή, ένα άλλο μπορεί να δυσκολεύεται. Και μη βάζετε όρια στο τι είναι «σεξ». Δε χρειάζεται να είναι διείσδυση. Να είστε δημιουργικές και περιπετειώδεις!

Γυναίκα Ε: Είσαι ο εαυτός σου και μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, φτάνει να το πάρεις απόφαση.

Πηγή:  www.cosmopolitan.com

Ο Σωτήρης κατάφερε να ζει τη ζωή που πάντα ήθελε [ή σχεδόν]

"Για κάποιους ανθρώπους η αυτονομία είναι πολύ πιο δύσκολη από ό, τι μπορείς να φανταστείς". 

 

"Καθόμουν στο θρανίο και ένιωθα διαλυμένος. Και τα παιδιά ήταν σκληρά μαζί μου και ασεβή, αλλά δεν φταίνε αυτά, οι γονείς τους φταίνε. Στην εφηβεία τα πράγματα δεν έγιναν πιο εύκολα. Δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τις αυξημένες ορμόνες και κανείς δε με συμβούλεψε. Και οι γονείς μου έχουν μία παλιομοδίτικη νοοτροπία και δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι το παιδί τους μεγαλώνει. Τους έκαιγε, αλλά με έναν τρόπο μίζερο και μοιρολατρικό και δεν με αφήνανε ελεύθερο να κοινωνικοποιηθώ. Το κομμάτι της σεξουαλικότητας ήταν κάτι που έβαλα αναγκαστικά στην άκρη από μικρός".

Ο Σωτήρης Σακελλαρίου είναι 38 χρονών και πάσχει από αχονδροπλασία, παλαιότερα γνωστή ως νανισμός. Είναι μία σπάνια κληρονομική κατάσταση, κατά την οποία ο κορμός και το κεφάλι αναπτύσσονται φυσιολογικά αλλά όχι τα άκρα. Οι χόνδροι δεν σχηματίζονται σωστά, με αποτέλεσμα να δυσκολεύει η κίνηση και η άρθρωση. Το ύψος του Σωτήρη δεν ξεπερνάει το 1,30 μ., έχει ελάχιστη κάμψη στο κορμί του, το σώμα του είναι μονοκόμματο και δεν μπορεί να καθίσει. Επίσης δεν μπορεί να περπατήσει χωρίς την υποστήριξη περιπατητήρα.

Τον συναντήσαμε στο Ασκληπιείο Βούλας όπου έρχεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο τμήμα εργοθεραπείας για να μάθει πώς να χρησιμοποιεί σωστά το σώμα του, ώστε να καταφέρει να ζει και να κινείται αυτόνομα. Η πορεία προς την αυτονομία και την ανεξαρτησία όμως δεν είναι κάτι εύκολο και μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν μπορούσε να κάνει ούτε μπάνιο μόνος του. Ήρθε στο ραντεβού μας με το τραμ, ακριβώς στην ώρα του, χαμογελαστός και με διάθεση να μας μιλήσει. Φάνηκε από την αρχή ότι είναι ένας άνθρωπος αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να καταφέρει να ζήσει όπως αυτός θα ήθελε και όχι όπως θα ήθελαν οι άλλοι για αυτόν. Με προσεκτικές κινήσεις στάθηκε δίπλα μου και άρχισε να μου διηγείται την ιστορία της ζωής του.

Μεγάλωσε σε μία συντηρητική οικογένεια, με άλλα τρία αδέλφια. Είναι ο μικρότερος και κανένας άλλος από τα μέλη της οικογένειάς του δεν είναι νάνος. Τα αδέλφια του δεν τον αντιμετώπισαν ποτέ ισότιμα. «Ήμουν έξι χρονών όταν κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου. Σαν κουκλόπανο ήμουν, δεν μπορούσα ούτε το κεφάλι μου να στηρίξω» λέει. «Και οι γονείς είχαν μεγάλη ανασφάλεια για το πώς θα μεγαλώσουν ένα παιδί με αναπηρία, δεν είχαν εκπαιδευτεί. Πάντα μου έλεγαν να προσέχω το ένα, να προσέχω το άλλο, δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν ότι θα πρέπει να με βοηθήσουν για να μπορώ να καταφέρνω μόνος μου. Ακόμη και τώρα που είμαι 38 μου λένε τι να κάνω. Εντάξει, ίσως φταίω κι εγώ που δεν τους επιβλήθηκα όταν ήμουν μικρότερος, αλλά κι εγώ δεν ήξερα.

Πήγα σχολείο στην ΕΛΕΠΑΠ (Ελληνική Εταιρεία Αποκατάστασης Αναπήρων Προσώπων). Σηκωνόμουν κάθε μέρα από τις πέντε το πρωί και μέχρι τις τρεις το μεσημέρι ήμουν εκεί. Είναι το μόνο μέρος στην Ελλάδα που είναι εξειδικευμένο στην εκπαίδευση των αναπήρων. Ο νανισμός ήταν τότε μία πάθηση που δεν γνώριζαν οι περισσότεροι, στο σχολείο ήμουν ο μόνος νάνος και είμαι και από τις δύσκολες περιπτώσεις. Ήμουν πολύ κλειστός χαρακτήρας και άργησα πολύ να κοινωνικοποιηθώ. Είχα τάσεις υπνηλίας στο σχολείο, γιατί σηκωνόμουν από τα χαράματα και δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της ημέρας. Καθόμουν στο θρανίο και ένιωθα διαλυμένος. Και τα παιδιά ήταν σκληρά μαζί μου και ασεβή, αλλά δεν φταίνε αυτά, οι γονείς τους φταίνε. Στην εφηβεία τα πράγματα δεν έγιναν πιο εύκολα. Δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τις αυξημένες ορμόνες και κανείς δε με συμβούλεψε. Και οι γονείς μου έχουν μία παλιομοδίτικη νοοτροπία και δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι το παιδί τους μεγαλώνει. Τους έκαιγε, αλλά με έναν τρόπο μίζερο και μοιρολατρικό και δεν με αφήνανε ελεύθερο να κοινωνικοποιηθώ. Το κομμάτι της σεξουαλικότητας ήταν κάτι που έβαλα αναγκαστικά στην άκρη από μικρός.

Αλλά δεν παραιτήθηκα ποτέ. Όταν τελείωσα το Λύκειο άρχισα να παρακολουθώ επιδοτούμενα προγράμματα -στο Ίδρυμα Κοινωνικής Εργασίας στη Μεταμόρφωση είχε ειδικά προγράμματα για αποφοίτους Λυκείου. Εκεί γνώρισα μία κοινωνική λειτουργό, η οποία με παρότρυνε να εκμεταλλευτώ το επίδομα που παίρνω να μην κλείνομαι στον εαυτό μου και να βγαίνω περισσότερο.

Αργότερα δούλεψα σε ασφαλιστική εταιρεία, δούλεψα και στο δήμο μου, στην Αγία Βαρβάρα. Έχω βάλει και υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος εκεί, μου τάξανε πολλά αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά ήταν πολύ επιφανειακά και έχω μάθει να κρατάω μικρό καλάθι. Έχω ακούσει και ατάκα ‘τι θες και βγαίνεις από το σπίτι σου αφού δεν μπορείς’. Λες και φταίμε εμείς που είμαστε ανάπηροι. Είναι εφικτό να εργαστείς, αλλά είναι πολύ δύσκολο γιατί δεν υπάρχει ο κατάλληλος εξοπλισμός στους χώρους εργασίας. Δεν έχει ούτε ειδικά καθίσματα για νάνους, ούτε τουαλέτες. Πιο παλιά ήμουν περήφανος και έλεγα ότι πρέπει να δουλέψω, αλλά τα έβαλα κάτω και τα σκέφτηκα. Δεν μπορούσα να κάνω πράγματα απλά, καθημερινά. Όχι ότι δεν ήθελα να δουλεύω, αλλά αν είναι να πηγαίνω στην δουλειά μου και να μην έχω πού να κάτσω, τι να το κάνω;

Με αυτό το σκεπτικό, πριν από τέσσερα χρόνια αποφάσισα να επικεντρωθώ στον εαυτό μου και να απευθυνθώ σε ειδικούς για να μπορέσω να ζήσω αυτόνομα. Διάβασα στο ίντερνετ για την μονάδα εργοθεραπείας στο Ασκληπιείο Βούλας. Γνώρισα τον Γιώργο Σαββόπουλο – υπεύθυνο του τμήματος – μέσω Facebook, του εξήγησα το πρόβλημα μου και μου είπε κατευθείαν ‘έλα’. Αν και ήταν δύσκολο για μένα πήγα. Το να ζητάς βοήθεια δεν είναι ντροπή, ήρθα με δική μου απόφαση και δεν το είπα καν στους γονείς μου. Στην εργοθεραπεία έμαθα και συνεχίζω να μαθαίνω πράγματα που για άλλους είναι αυτονόητα αλλά για μένα ήταν άθλος. Έμαθα να ξυρίζομαι μόνος μου, έμαθα να κάνω μόνος μου μπάνιο, ενώ πριν αυτά τα έκανε η μητέρα μου. Έμαθα να μαγειρεύω χρησιμοποιώντας ανακλινόμενους καθρέφτες. Μέχρι τα 35 δεν είχα ανάψει ποτέ γκαζάκι, δεν με άφηναν οι δικοί μου. Ξέρω ότι έχω ακόμη δυσκολίες, δεν μπορώ να βάλω παντελόνι, παπούτσια, κάλτσες, εσώρουχο. Δεν μπορώ να καθαριστώ στα πίσω ευαίσθητα σημεία. Αλλά είναι καθοριστικό για τους ανθρώπους με αναπηρία να μάθουν να αυτοεξυπηρετούνται. Το να είσαι εξαρτημένος από την οικογένεια σου είναι μεγάλη καταρράκωση, δεν σε βοηθάει καθόλου να εξελιχθείς σαν άνθρωπος και να πας μπροστά. Παλεύω και ξέρω ότι θα καταφέρω να ξεπεράσω τις δυσκολίες. Ξέρω ότι μια μέρα θα μπορέσω να μείνω μόνος μου, ίσως με κάποια μικρή βοήθεια.

Όταν ξεκίνησα να πηγαίνω στην Βούλα άρχισα να χρησιμοποιώ και τα μέσα μεταφοράς. Μέχρι πριν τις μετακινήσεις μου τις έκανα αποκλειστικά με ταξί. Και εκεί δυσκολεύομαι, δεν υπάρχουν καθίσματα για νάνους και αναγκάζομαι να στέκομαι όρθιος και η πρόσβαση στα μέσα είναι δύσκολη πολλές φορές. Το ότι δεν υπάρχει προσβασιμότητα σημαίνει ότι δεν υπάρχει καν στο μυαλό των ανθρώπων ότι ανάμεσα τους ζούνε ανάπηροι και ότι πραγματικά δεν μπορούν να κινηθούν. Ο ανάπηρος είναι σαν να μην υπάρχει και η κοινωνία είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκλείει τους αδύναμους. Δεν μπορώ να πάω πουθενά χωρίς να το σκεφτώ καλά πρώτα. Αν θέλω να βγω για ένα ποτό ή να πάω σινεμά, θα πρέπει να πάρω τηλέφωνο και να ρωτήσω υπάρχει πρόσβαση και πολλές φορές με ρωτάνε ‘τι εννοείται πρόσβαση;’. Στο δρόμο μπορεί να με κοιτάνε παράξενα, αλλά δε δίνω σημασία. Υπάρχουν αυτοί που λένε ‘α να κοίτα ένας νάνος, πως περπατάει έτσι ο νάνος’. Υπάρχουν και αυτοί που μπορεί να με βοηθήσουν αλλά είναι λίγοι. Δεν μπορούν να καταλάβουν το πιο απλό, ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο πόδια και χέρια, είναι και πνεύμα και μυαλό.

Ο Σωτήρης έχει βοηθηθεί πολύ και η ενημέρωση υπάρχει «απλά πρέπει να τολμήσουν και οι ίδιοι οι ανάπηροι να ξεκλειδώσουν τη ζωή τους και να πάρουν τις κατάλληλες απαντήσεις», λέει.

«Εγώ έχω κάνει το πρώτο βήμα, και συνεχίζω αγέρωχος, έτσι πρέπει. Μόνο σε επίπεδο αυτονομίας είμαι περιορισμένος, κατά τα άλλα έχω μάθει να πετυχαίνω αυτό που θέλω. Έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου όπως είναι» λέει και χαμογελάει πλατιά για την φωτογράφιση. Η ώρα περνάει και ο Σωτήρης μας ενημερώνει ότι θα πρέπει να φύγει σιγά-σιγά γιατί πρέπει να πάει στις πρόβες μίας παράστασης στην οποία συμμετέχει. Εκτός από το θέατρο ο Σωτήρης, κάνει και μαθήματα αγγλικών, παρακολουθεί συνέδρια και έχει και μια σελίδα στο Facebook μέσα από την οποία προσπαθεί να ενημερώσει και να βοηθήσει οποιονδήποτε μπορεί να χρειαστεί τη βοήθειά του. Φεύγει με ταξί και τον βοηθάμε να καθίσει αναπαυτικά στο κάθισμα, μας αποχαιρετάει με χειραψία και φεύγει χαμογελαστός, σίγουρος και αυτόνομος.

Πηγή:  http://grekamag.gr

Μπαλαρίνα έζησε 6 μήνες σε καροτσάκι για να στιγματίσει το ρατσισμό…

 

Πρίμα μπαλαρίνα που διάλεξε «να χορέψει χωρίς τα πόδια της»! Μια γυναίκα δυναμική, λιγνή, μ” ένα σώμα που έχει μάθει να την υπακούει σε κάθε εντολή της! Κι όμως, η Ροσάνα Πενιαλόσα πριν από μερικά χρόνια, στην προσπάθειά της ν” αντιμετωπίσει το ρατσισμό που βιώνουν συνάνθρωποί μας με κινητικές δυσκολίες, επέλεξε να κάνει… το διαφορετικό! Χόρεψε χωρίς να πατά στα δυνατά της πόδια, αλλά σε ρόδες και πριν απ” την παράσταση με τίτλο «Κι εσύ τί;»… έζησε για 6 μήνες την καθημερινότητα που βιώνουν -χωρίς δεύτερη επιλογή- εκατομμύρια άνθρωποι σ” όλον τον κόσμο. Πώς ήταν αυτή η καθημερινότητα; Η ίδια είχε πει πως έκλαιγε κάθε μέρα. Δυσκολίες, αδιαφορία, ταλαιπωρία για τ” απλά κι απαραίτητα.  

Το παρακάτω άρθρο που θα διαβάσετε, δημοσιεύθηκε εκείνην την εποχή, στον ιστότοπο tanea.gr. Το έγραψε ο Μanuel Roig-Franzia κι αναδημοσιεύθηκε απ” το συνεργαζόμενο site disabled.gr. Όμως εξακολουθεί να έχει τη σημασία του. Παραμένει αληθινό, δυνατό. Γιατί και σήμερα σε κάνει ν” αναρωτιέσαι.Τί έχει αλλάξει δηλαδή και τελικά «Κι εσύ τι κάνεις; Τί θα κάνεις;»

«Μπαλαρίνα έζησε 6 μήνες σε καροτσάκι για να στιγματίσει τον ρατσισμό.

Επί χρόνια με τον χορό της η Ροσάνα Πενιαλόσα ζωντανεύει θεατρικές σκηνές στη Λίμα, στην Αβάνα και στο Μεξικό. Παρά την ικανοποίηση που αντλούσε από το χειροκρότημα των θαυμαστών της, δεν εφησύχαζε. Επιδίωξή της ήταν με όπλο την τέχνη της να ευαισθητοποιήσει το κοινό της να εξοικειωθεί σε καυτά κοινωνικά ζητήματα, όπως στο πρόβλημα ατόμων με κινητική αναπηρία. Και το πέτυχε.

Η Ροσάνα Πενιαλόσα κατάγεται από το Περού και είναι πρίμα μπαλαρίνα. Με το λιγνό κορμί και τα καστανά μαλλιά της είναι η προσωποποίηση της ομορφιάς. Κουλουριάζεται και συσπάται και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα εκτινάσσεται, κινείται από τη μια άκρη στην άλλη της σκηνής, αιχμαλωτίζοντας το βλέμμα του θεατή. Αποφάσισε όμως να καθήσει σε αναπηρική πολυθρόνα για να μπορέσει να συνομιλήσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο με το κοινό της. Η ίδια προφανώς δεν έχει κινητικά προβλήματα. Eίναι αρτιμελής και υγιέστατη. Αλλά από τότε που βρέθηκε στο Μεξικό και γνώρισε τον κοινωνικό αποκλεισμό των ανθρώπων που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο, αποφάσισε να κάνει αυτό που σκεφτόταν χρόνια.

Έκλαιγε κάθε μέρα

Προκάλεσε σοκ στην Πόλη του Μεξικού αλλά και σε όλη τη χώρα. Ανέβηκε στη σκηνή με αναπηρικό αμαξίδιο και παρουσίασε το πρόγραμμά της. Ένας χορός πάνω σε δύο τροχούς με έναν χορευτή. Πριν από αυτό είχε ζήσει επί έξι μήνες καθηλωμένη στην ίδια αναπηρική πολυθρόνα. Περιπλανιόταν στους δρόμους της πόλης, στα πεζοδρόμια που δεν έχουν ράμπες και σε άλλα που έχουν αλλά είναι τόσο στενές που δεν μπορούσε να διαβεί, αντιμετώπιζε τους αλλόφρονες οδηγούς που την προσέγγιζαν επικίνδυνα ακόμη κι όταν διέσχιζε τις διαβάσεις.

Τι έκανε όλο αυτό το διάστημα; Παρακολουθούσε τα βλέμματα των ανθρώπων γύρω της.Ξέχασε προς στιγμήν τις ανθοδέσμες και το χειροκρότημα κι έγινε μια «άλλη», ένα προβληματικό άτομο αντικείμενο οίκτου. Έκλαιγε κάθε μέρα. «Κι εσύ, τι;» ονομάζεται η παράστασή της, σα να ρωτάει τους θεατές «κι εσύ τι κάνεις; τι θα κάνεις;». Ο τίτλος γεννήθηκε από εκείνες τις μέρες της οργής και της απόγνωσης. «Σε κάνει να σκέφτεσαι. Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα κάτι παρόμοιο», λέει η Γκαμπριέλα Κάστρο, φοιτήτρια φωτογραφίας, που παρακολούθησε δύο φορές την παράσταση.»

πηγη: http://www.4yourfamily.gr/

Διεθνής Ημέρα του Λευκού Μπαστουνιού

Η 15η Οκτωβρίου έχει παγκοσμίως καθιερωθεί ως η ημέρα εορτασμού του «Λευκού Μπαστουνιού», με στόχο τη διάδοση της μεγάλης σημασίας της χρήσης του και την ευαισθητοποίηση του κοινού στην προσπάθεια των ατόμων με προβλήματα όρασης για μια πιο ανεξάρτητη διαβίωση, αλλά και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που συναντούν στην καθημερινή μετακίνησή τους.

Η ιστορία του λευκού μπαστουνιού ξεκινά μετά τη λήξη του Α' Παγκόσμιου Πολέμου στην Αμερική, όπου αναπτύχθηκε ένα κίνημα αποκατάστασης και επανένταξης των ατόμων που τυφλώθηκαν από ατυχήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Το κίνημα αυτό ξεκίνησε από τον οφθαλμίατρο Richard Hoover, ο οποίος πρωτοχρησιμοποίησε ένα μακρύ καλάμι για τη βοήθεια της κίνησης των τυφλών βετεράνων του πολέμου.

Πώς να μιλήσετε στα παιδιά σας για τους ανθρώπους με Αναπηρία!!!

Πώς να μιλήσετε στα παιδιά σας για τους ανθρώπους με Αναπηρία!!!

Ένα παιδί σε αναπηρικό καροτσάκι ή ένα τυφλός άνδρας που προσπαθεί να διασχίσει τον δρόμο με τη βοήθεια ενός μπαστουνιού είναι απόλυτα φυσιολογικό να τραβήξουν την προσοχή του παιδιού σας και να του δημιουργήσουν απορίες. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για να τους δώσετε τις σωστές απαντήσεις:

-Απαντήστε στις απορίες τους με ειλικρίνεια. Αποφύγετε τις τεχνικές λεπτομέρειες και με λέξεις που το παιδί μπορεί να καταλάβει προσπαθήστε να απαντήσετε στις απορίες του. Μην του πείτε ψέματα και αποφύγετε τον φορτισμένο συναισθηματικά λόγο.

-Χρησιμοποιήστε θετικό λεξιλόγιο. Τα παιδιά απορροφούν σαν σφουγγάρι ότι ακούν, γι’ αυτό χρησιμοποιήστε θετικές λέξεις και αποφύγετε προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, όπως σακάτης κλπ .

-Δώστε έμφαση στις ομοιότητες. Είναι σημαντικό να τονίσετε στο παιδί σας ότι παρόλο που αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί, για παράδειγμα να περπατήσει, είναι σαν κι εσάς, δηλαδή έχει οικογένεια, φίλους, του αρέσει να κάνει διασκεδαστικά πράγματα και κυρίως έχει αισθήματα, όπως όλοι μας.

-Τονίστε στο παιδί ότι πρέπει να φέρεται με σεβασμό. Τα παιδιά με αναπηρία πολύ συχνά πέφτουν θύματα bullying. Πείτε στο παιδί σας ότι αυτό δεν είναι καθόλου σωστό και πώς θα πρέπει να τους φέρεται με τον ίδιο σεβασμό που φέρεται σε όλους τους ανθρώπους.

Το πιο σημαντικό είναι να δώσετε στο παιδί σας να καταλάβει πώς η οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα δεν καθορίζει το άτομο που την έχει και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνεται αιτία διακρίσεων.

www.mother.gr

«Όλοι έχουμε τις ίδιες ανάγκες… να ερωτευτούμε και να έχουμε ερωτική ζωή!»

Ως συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης μου και για περισσότερο food for thought σας παραθέτω τη συνέντευξη που έδωσα στον αγαπητό Πέτρο Τσουκαλέλη για το ηλεκτρονικό περιοδικό με τίτλο «εΜΜΕίς», το οποίο αποτελεί πρωτοβουλία ομάδας φοιτητών του Τμήματος Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. 

Η συνέντευξη δόθηκε στα πλαίσια του Φεστιβαλ Σεξουαλικότητας.

Ο Δημήτρης Μ. συμμετείχε στο Φεστιβάλ Σεξουαλικότητας, το οποίο διεξήχθη στη Σχολή Θετικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από τις 7 έως και τις 9 Μαρτίου 2014. Είναι ένα παιδί που παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει λόγω της κινητικής του αναπηρίας, έχει μάθει να προσπαθεί συνεχώς να τα καταφέρει. Αντίστοιχη, λοιπόν, θέση φαίνεται να έχει και στην ερωτική του ζωή. Δεν διστάζει να μιλήσει για τον εαυτό του, το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, το Φεστιβάλ και άλλα «καυτά» θέματα…

Πες μου λίγα πράγματα για τον εαυτό σου.

Ονομάζομαι  Δημήτρης M. Είμαι 28 χρονών, Φιλόλογος Ειδικής Αγωγής. Έχω κινητική αναπηρία εκ γενετής (τετραπληγία, όπως ονομάζεται ιατρικά). Από το ξεκίνημα της ζωής μου, με την βοήθεια της οικογένειας μου, έμαθα να ζω με την αναπηρία μου, συμφιλιώθηκα με την κατάσταση μου και συνειδητοποίησα στη πορεία ότι αν θέλω να πετύχω κάτι, πρέπει να το κερδίζω με την αξία μου και όχι βάζοντας ως πρόσχημα το κινητικό μου πρόβλημα. Αυτό το πράγμα είναι η μεγαλύτερη προσωπική μου αξία.

Είσαι ένα άτομο με ειδικές ικανότητες. Αυτό έχει επηρεάσει καθόλου την ερωτική σου ζωή;

Η αναπηρία μου πιστεύω πως επηρεάζει τον έρωτα γενικότερα, στον ακόλουθο βαθμό: Ενώ εγώ ερωτεύομαι μια κοπέλα / γυναίκα, μόλις κάνω την κίνηση να της εκφράσω αυτό που πραγματικά νιώθω, βρίσκομαι μπροστά στο τοίχο που ονομάζω: «Σε βλέπω σαν φίλο…». Τις περισσότερες φορές βλέπω καθαρά από τη γλώσσα του σώματος ότι ο «τοίχος» υψώνεται εξαιτίας της αναπηρίας και της εικόνας μου. Αυτό έχει ως επακόλουθο να μην μου δίνεται η ευκαιρία, από την πλευρά της κοπέλας, να της δείξω τι μπορώ να κάνω πραγματικά για εκείνη.

Επιδιώκεις οι σύντροφοι σου να είναι αρτιμελείς ή άτομα με ειδικές ικανότητες;

Προτιμώ αρτιμελείς, όχι γιατί αποφεύγω τις κοπέλες με αναπηρία, αλλά γιατί δεν έτυχε να ερωτευτώ μια κοπέλα με αναπηρία. Επιπλέον, γνωρίζω τις δυσκολίες που θα προκύψουν και πως μπορούν να αντιμετωπιστούν, σε μια σχέση ανάμεσα σε δύο ανάπηρους.

Αν σου άρεσε πολύ μια αρτιμελής κοπέλα, θα έκανες κάτι για να την κερδίσεις ή θα σκεφτόσουν τη διαφορά ανάμεσά σας;

Δε θα σκεφτόμουν τη διαφορά γιατί για εμένα δεν υπάρχει διαφορά… Θα προσπαθούσα να την κερδίσω, ακριβώς με τρόπο τέτοιο ώστε να έσπαγα πιθανούς φραγμούς της. Το θέμα είναι να σου δοθεί η ευκαιρία να δείξεις αυτό που πραγματικά νιώθεις και είσαι. Να ξεπεραστούν επιτέλους τα στερεότυπα που υπάρχουν.

Πώς αποφάσισες να συμμετάσχεις στο Φεστιβάλ Σεξουαλικότητας;

Πήρα την απόφαση να συμμετέχω μετά από πρόταση μιας φίλης αλλά και γιατί ήθελα να διευρύνω τους ορίζοντες μου σχετικά με θέματα που θεωρούνταν ταμπού στο παρελθόν, θεωρούνται ακόμα και ελπίζω στο μέλλον να πάψουν να θεωρούνται.

Στην ενότητα της Ανθρώπινης Βιβλιοθήκης, μίλησες για προσωπικές σου εμπειρίες που για άλλους αποτελούν ταμπού. Πώς ένιωσες σχετικά με αυτό;

Στην Ανθρώπινη Βιβλιοθήκη μίλησα για το ακόλουθο θέμα: «Αναπηρία-Έρωτας: Μήπως συγκρούονται;» Είναι πράγματι ένα ερώτημα μεγάλο και ανύπαρκτο για τους περισσότερους. Πολλά ερωτηματικά όμως εγείρονται συνήθως γύρω από αυτό το θέμα. Μπορεί να ερωτευθεί ένας ανάπηρος; Μπορεί να κάνει σεξ; Έχει ανάγκη να νιώσει επιθυμητός; Ελάχιστες όμως οι συζητήσεις και οι απαντήσεις. Κι όταν αυτές υπάρχουν, φέρνουν αμηχανία σε κάποιους συνομιλητές, με αποτέλεσμα να σταματά η συζήτηση ή στην καλύτερη περίπτωση, οι απαντήσεις που δίνονται να είναι μέσα σε καλούπια φτιαχτές και όχι αληθινές… Φανταστείτε να το προχωρήσω παραπέρα, τι θα γίνει… Έχω έρθει αρκετές φορές, την ώρα που προσπαθώ να εκφράσω αυτό που νιώθω σε κάποια κοπέλα, αντιμέτωπος με τον «τοίχο». Θα μου πεις… όντως μπορεί αυτό να νιώθει. Ναι, αλλά όταν φαίνεται στο πρόσωπο του άλλου ότι το εμπόδιο είναι η αναπηρία και δεν σ’ αφήνει με τον τρόπο του πάντα, να του πεις αυτό που σκέφτεσαι πραγματικά για να αρθούν όλοι οι δισταγμοί του… Σε αυτή τι περίπτωση τι θα κάνεις ; Είναι βέβαιο πως οι άνθρωποι με αναπηρία δεν έχουν μεγάλο πρόβλημα στο να βρουν κάποιον/α που ανήκει στην ίδια με αυτούς κοινότητα, αλλά δεν θα ήταν καλύτερα να έχουν την επιλογή να διαλέξουν οποιοδήποτε σύντροφο με ή χωρίς αναπηρία; Γενικώς, ένιωσα πολύ όμορφα μιλώντας σχετικά. Ήθελα να δείξω μέσα απ’ αυτό ότι όλοι έχουμε τις ίδιες ανάγκες… και να ερωτευτούμε και να έχουμε ερωτική ζωή. Πιστεύω πως όσοι μίλησαν μαζί μου έμαθαν από μένα και έμαθα και εγώ από εκείνους.

Πιστεύεις πως ο κόσμος είναι αρκετά απελευθερωμένος από διάφορα ταμπού στο θέμα της σεξουαλικότητας;

Δεν είναι απελευθερωμένος κι ας προσπαθεί να φαίνεται. Η κοινωνία μας, κατά τη γνώμη μου πάντα, εκπαιδεύει κατά τέτοιο τρόπο τους πολίτες της, ώστε να ενυπάρχουν μέσα τους στερεότυπα, τα οποία πλέον γίνονται προσπάθειες από τη νέα γενιά, σαν κι αυτό το Φεστιβάλ, για να αρθούν. Έτσι, λοιπόν, μόνο αν ενεργοποιηθούμε όλοι μας, τότε και η κοινωνία θα μπορέσει να δει με ανοιχτά μάτια… και όχι κλείνοντας το μάτι την πραγματικότητα. Έτσι θα υπάρξει ουσιαστική απελευθέρωση.

Θα συμμετείχες ξανά σε μια ανάλογη εκδήλωση;

Θα ξανασυμμετείχα σίγουρα. Ελπίζω αυτές οι δράσεις, στο μέλλον, να μην είναι αναγκαίες για άρση των ταμπού, αλλά να υπάρχουν ως μέσο ένωσης των ανθρώπων μεταξύ τους.

Ο Δημήτρης, έχοντας συνειδητοποιήσει τόσο το κινητικό του πρόβλημα όσο και την «ακινησία» της κοινωνίας, προσπαθεί να διασπείρει το μήνυμα της ανάγκης για αγάπη και να γκρεμίσει τον «τοίχο» που ονομάζει «Σε βλέπω σαν φίλο…»… Θα τα καταφέρει άραγε ; Ας του το ευχηθούμε !

 Θέλω να πιστεύω πως όποιος διαβάσει την συγκεκριμένη ανάρτηση θα του δημιουργηθούν πολλά ερωτηματικά, τα οποία είμαι πρόθυμος να τα απομακρύνω με το να τα συζητήσω μαζί σας ανοικτά και χωρίς προκαταλήψεις. Ανοίγοντας τους ορίζοντες προς την ουσιαστική απελευθέρωση από κάθε ταμπού σχετικό με την αναπηρία και την σεξουαλικότητα.

Αναπηρία-Έρωτας: Μήπως συγκρούονται;

Ερώτημα μεγάλο και ανύπαρκτο για τους περισσότερους Πολλά ερωτηματικά όμως εγείρονται συνήθως γύρω από αυτό το θέμα. Μπορεί να ερωτευθεί ένας ανάπηρος; Μπορεί να κάνει σεξ; Έχει ανάγκη να νιώσει επιθυμητός; Ελάχιστες όμως οι συζητήσεις και οι απαντήσεις. Κι όταν αυτές υπάρχουν, φέρνουν αμηχανία σε κάποιους συνομιλητές με αποτέλεσμα να σταματά η συζήτηση ή στην καλύτερη περίπτωση οι απαντήσεις που δίνονται είναι μέσα σε καλούπια φτιαχτές και όχι αληθινές… Φανταστείτε να το προχωρήσω παραπέρα τι θα γίνει;;;;;;;

Για παράδειγμα, σκεφτείτε τις συμπεριφορές κατά τη διάρκεια του φλερτ. Έχω έρθει αρκετές φορές, την ώρα που προσπαθώ να εκφράσω αυτό που νιώθω για κάποια κοπέλα, αντιμέτωπος με τον τοίχο που λέγεται «Σε βλέπω σαν φίλο…». Θα μου πεις όντως μπορεί αυτό να νιώθει. Ναι, αλλά όταν φαίνεται στο πρόσωπο του άλλου ότι το εμπόδιο είναι η αναπηρία, αλλά δεν σ’ αφήνει με τον τρόπο του πάντα, να του πεις αυτό που σκέφτεσαι πραγματικά για να αρθούν όλοι οι δισταγμοί του… Σε αυτή τι περίπτωση τι θα κάνατε;  

Είναι βέβαιο πως οι άνθρωποι με αναπηρία δεν έχουν μεγάλο πρόβλημα στο να βρουν κάποιον/α που ανήκει στην ίδια με αυτούς κοινότητα, αλλά δεν θα ήταν καλύτερα να έχουν την επιλογή να διαλέξουν οποιοδήποτε σύντροφο με ή χωρίς αναπηρία;

Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα με αφορμή το φετινό Φεστιβάλ Σεξουαλικότητας και την συμμετοχή μου σαν Ανθρώπινο Βιβλίο στα πλαίσια της Ανθρώπινης Βιβλιοθήκης, με σκοπό την ανοικτή συζήτηση, χωρίς ταμπού και ενδοιασμούς για οποιαδήποτε απορία που δημιουργείται διαβάζοντας τη συγκεκριμένη περίληψη.

Τι θα λέγατε για μια διαδικτυακή συζήτηση; Ποια είναι η άποψη σας;