Μπαλαρίνα έζησε 6 μήνες σε καροτσάκι για να στιγματίσει το ρατσισμό…

 

Πρίμα μπαλαρίνα που διάλεξε «να χορέψει χωρίς τα πόδια της»! Μια γυναίκα δυναμική, λιγνή, μ” ένα σώμα που έχει μάθει να την υπακούει σε κάθε εντολή της! Κι όμως, η Ροσάνα Πενιαλόσα πριν από μερικά χρόνια, στην προσπάθειά της ν” αντιμετωπίσει το ρατσισμό που βιώνουν συνάνθρωποί μας με κινητικές δυσκολίες, επέλεξε να κάνει… το διαφορετικό! Χόρεψε χωρίς να πατά στα δυνατά της πόδια, αλλά σε ρόδες και πριν απ” την παράσταση με τίτλο «Κι εσύ τί;»… έζησε για 6 μήνες την καθημερινότητα που βιώνουν -χωρίς δεύτερη επιλογή- εκατομμύρια άνθρωποι σ” όλον τον κόσμο. Πώς ήταν αυτή η καθημερινότητα; Η ίδια είχε πει πως έκλαιγε κάθε μέρα. Δυσκολίες, αδιαφορία, ταλαιπωρία για τ” απλά κι απαραίτητα.  

Το παρακάτω άρθρο που θα διαβάσετε, δημοσιεύθηκε εκείνην την εποχή, στον ιστότοπο tanea.gr. Το έγραψε ο Μanuel Roig-Franzia κι αναδημοσιεύθηκε απ” το συνεργαζόμενο site disabled.gr. Όμως εξακολουθεί να έχει τη σημασία του. Παραμένει αληθινό, δυνατό. Γιατί και σήμερα σε κάνει ν” αναρωτιέσαι.Τί έχει αλλάξει δηλαδή και τελικά «Κι εσύ τι κάνεις; Τί θα κάνεις;»

«Μπαλαρίνα έζησε 6 μήνες σε καροτσάκι για να στιγματίσει τον ρατσισμό.

Επί χρόνια με τον χορό της η Ροσάνα Πενιαλόσα ζωντανεύει θεατρικές σκηνές στη Λίμα, στην Αβάνα και στο Μεξικό. Παρά την ικανοποίηση που αντλούσε από το χειροκρότημα των θαυμαστών της, δεν εφησύχαζε. Επιδίωξή της ήταν με όπλο την τέχνη της να ευαισθητοποιήσει το κοινό της να εξοικειωθεί σε καυτά κοινωνικά ζητήματα, όπως στο πρόβλημα ατόμων με κινητική αναπηρία. Και το πέτυχε.

Η Ροσάνα Πενιαλόσα κατάγεται από το Περού και είναι πρίμα μπαλαρίνα. Με το λιγνό κορμί και τα καστανά μαλλιά της είναι η προσωποποίηση της ομορφιάς. Κουλουριάζεται και συσπάται και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα εκτινάσσεται, κινείται από τη μια άκρη στην άλλη της σκηνής, αιχμαλωτίζοντας το βλέμμα του θεατή. Αποφάσισε όμως να καθήσει σε αναπηρική πολυθρόνα για να μπορέσει να συνομιλήσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο με το κοινό της. Η ίδια προφανώς δεν έχει κινητικά προβλήματα. Eίναι αρτιμελής και υγιέστατη. Αλλά από τότε που βρέθηκε στο Μεξικό και γνώρισε τον κοινωνικό αποκλεισμό των ανθρώπων που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο, αποφάσισε να κάνει αυτό που σκεφτόταν χρόνια.

Έκλαιγε κάθε μέρα

Προκάλεσε σοκ στην Πόλη του Μεξικού αλλά και σε όλη τη χώρα. Ανέβηκε στη σκηνή με αναπηρικό αμαξίδιο και παρουσίασε το πρόγραμμά της. Ένας χορός πάνω σε δύο τροχούς με έναν χορευτή. Πριν από αυτό είχε ζήσει επί έξι μήνες καθηλωμένη στην ίδια αναπηρική πολυθρόνα. Περιπλανιόταν στους δρόμους της πόλης, στα πεζοδρόμια που δεν έχουν ράμπες και σε άλλα που έχουν αλλά είναι τόσο στενές που δεν μπορούσε να διαβεί, αντιμετώπιζε τους αλλόφρονες οδηγούς που την προσέγγιζαν επικίνδυνα ακόμη κι όταν διέσχιζε τις διαβάσεις.

Τι έκανε όλο αυτό το διάστημα; Παρακολουθούσε τα βλέμματα των ανθρώπων γύρω της.Ξέχασε προς στιγμήν τις ανθοδέσμες και το χειροκρότημα κι έγινε μια «άλλη», ένα προβληματικό άτομο αντικείμενο οίκτου. Έκλαιγε κάθε μέρα. «Κι εσύ, τι;» ονομάζεται η παράστασή της, σα να ρωτάει τους θεατές «κι εσύ τι κάνεις; τι θα κάνεις;». Ο τίτλος γεννήθηκε από εκείνες τις μέρες της οργής και της απόγνωσης. «Σε κάνει να σκέφτεσαι. Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα κάτι παρόμοιο», λέει η Γκαμπριέλα Κάστρο, φοιτήτρια φωτογραφίας, που παρακολούθησε δύο φορές την παράσταση.»

πηγη: http://www.4yourfamily.gr/