ΑμεΑ ζωγραφίζουν με τη δύναμη του μυαλού τους

Ένα ενδιαφέρον πείραμα πραγματοποιήθηκε για τη μελέτη της δημιουργικότητας και της δύναμης των εγκεφαλικών κυμάτων. Στο project «Mind Art» του Κινέζου καλλιτέχνη Jody Xiong συμμετείχαν 16 άτομα με αναπηρία, άνδρες και γυναίκες, που με τη βοήθεια ενός ακουστικού, που μπορούσε να διαβάζει τα εγκεφαλικά κύματα, δημιούργησαν όμορφα έργα τέχνης.

Οι συμμετέχοντες στην αρχή επέλεγαν τα χρώματα για το έργο τους, τα οποία τοποθετούνταν μέσα σε μπαλόνια. Στη συνέχεια τα μπαλόνια έπαιρναν τη θέση τους μπροστά στους καμβάδες. Ηλεκτρικά σήματα που παράγονταν από τη συγκέντρωση και τη σκέψη των συμμετεχόντων πυροδοτούσαν τους πυροκροτητές, έσκαγαν τα μπαλόνια και το χρώμα απελευθερώνοταν πάνω στους καμβάδες. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό.

"η Προσευχή του Δασκάλου"

"η Προσευχή του Δασκάλου"

«Κύριε,

Δώσε μου απλότητα και βάθος. Κάμε να μην είμαι περίπλοκος ούτε κοινότοπος στο καθημερινό μου μάθημα. Κάμε να υψώσω τα μάτια μου από το πληγωμένο μου στήθος, μπαίνοντας κάθε μέρα στην τάξη μου. Ας μη φέρω μαζί μου στην έδρα μου τις μικρές μου υλικές μέριμνες και τις δικές μου λύπες. Κάμε το χέρι μου ελαφρότερο στην τιμωρία και απαλότερο στο χάδι. Ας επιπλήττω απρόθυμα, για να είμαι βέβαιος ότι τιμωρώ από αγάπη. Το πλινθόκτιστο σχολείο μου ας είναι καμωμένο από πνεύμα. Οι φλόγες του ενθουσιασμού μου ας καλύπτουν την φτωχή του είσοδο και την γυμνή αίθουσα του. Η καρδιά μου ας είναι για το σχολείο μου μια πιο ισχυρή στέγη και η καλή θέλησή μου ένας χρυσός καθαρότερος από τον χρυσό των πλουσίων σχολείων».

(Γαβριέλα Μιστράλ. Χιλιανή ποιήτρια και δασκάλα. Βραβείο Νόμπελ 1946).

Μακάρι όλοι μας να έχουμε αυτά τα λόγια στην ψυχή μας και να τα μετουσιώνουμε κάθε μέρα σε πράξη... !!!!

"Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη"

Στο ποίημα της "πληθυντικός αριθμός" η Κική Δημουλά αναφέρει τη μνήμη ως άκλιτη... Η μνήμη άκλιτη ή άκλητη είναι η "μαγική" εκείνη ιδιότητα του μυαλού να μπορεί να θυμάται πρόσωπα και καταστάσεις... Το λεξικό αναφέρει ότι μνήμη είναι συγκεχυμένες αναμνήσεις... Η ανάμνηση έχει δύο εκδοχές. Μπορεί να είναι καλή, ίσως όμως να είναι και άσχημη... Ο άνθρωπος δεν έχει την ικανότητα διαγράφει τις "κακές" αναμνήσεις, αλλά μπορεί κάποιες στιγμές -έστω και για λίγο- να τις ξεχνάει... Οι "κακές" μνήμες ξυπνούν σε μας δυσάρεστα συναισθήματα, όπως φόβο, πόνο κλπ. Μα και οι "καλές" μνήμες μας νοσταλγούν... Η νοσταλγία δεν μπορεί να ενταχθεί -κατά τη γνώμη μου- στα καλά ή τα κακά συναισθήματα.. Είναι ουδέτερη, γιατί κάποιες φορές μας κάνει να νιώθουμε ευχάριστα κάποιες άλλες όμως, γεννιούνται σε μας συναισθήματα πόνου, μοναξιάς ή εγκατάλειψης..

Επηρεασμένος, λοιπόν από το στίχο της Δημουλά και τη σημερινή μου βόλτα στην "παιδική κ εφηβική" μου γειτονιά αποφάσισα να γράψω ,ετούτη τη βροχερή νύχτα ,εμπνευσμένη και από τη βροχή -είναι η αλήθεια- για τα συναισθήματα που γεννήθηκαν σε μένα...

 Όλα είναι βρεγμένα και κάτι στον ουρανό δείχνει πως σε λίγο η πόλη μας θα κατακλυστεί από τη βροχή ξανά... Εγώ λατρεύω αυτό το χειμωνιάτικο τοπίο και αποφασίζω να επιχειρήσω με τον κολλητό μου Σ. μια βόλτα στη γειτονιά μας, που αυτήν την ώρα φαντάζει έρημη...
Ξάφνου, παντού γύρω μου απλώθηκαν οι αναμνήσεις μου... Έξω από κάθε σπίτι, δίπλα από κάθε δέντρο, πάνω σε κάθε κομμάτι του δρόμου... Εκεί που άπειρες φορές περίμενα τους φίλους μου να πούμε τα νέα μας, αλλά και τα μυστικά μας...
Πόσες φορές αυτός ο δρόμος ένιωσε τις κουβέντες μας και τα γέλια μας;;; Πόσα μυστικά δικά μας φυλάει αυτός ο δρόμος, αυτή η γειτονιά;; Τις πρώτες μας "αγάπες" και φιλίες, τις πρώτες μας κακίες αλλά και τις πρώτες μας καλές πράξεις... Έχουμε ζήσει τόσα σε αυτήν τη γειτονιά στην οποία κάποτε καθόμασταν ως αργά -τα Σάββατα και τραγουδούσαμε ή φωνάζαμε και μαλώναμε τα μεσημέρια με τους γείτονες ,καθώς από καλά παιδιά μετατρεπόμασταν σε ζωηρά και αυθάδη!! 

Και στρίβοντας στη γωνία, εκείνος ο δρόμος ξύπνησε άλλες αναμνήσεις μέσα μου... Ο δρόμος προς στο σχολείο, που παραδόξως για κάποιους, ποτέ δε μίσησα... Κάθε πρωί επί χρόνια ο ίδιος δρόμος οδηγούσε τα υπνωτισμένα ή αγχωμένα ή χαρούμενα άλλοτε βήματά μου προς το μέρος που για μένα είναι το δεύτερο σπίτι μου... Στο τέλος του δρόμου τα είδα... Τα σχολεία μου, με τις βρεγμένες από τη βροχή αυλές τους να φωτίζονται και να στέκουν εκεί περήφανα έχοντας φιλοξενήσει γενιές και γενιές μαθητών και καθηγητών... Μέσα σε αυτά πήρα σημαντικές αποφάσεις, αγχώθηκα, ξεπέρασα ακόμα και τα πιο δύσκολα εμπόδια, εκτίμησα και αγάπησα, ένιωσα άσχημα συναισθήματα για ορισμένους, χτύπησα, πόνεσα, αποκρυστάλλωσα αξίες και ιδανικά... Αυτά τα κτίρια φιλοξένησαν τις ανησυχίες μας και τις μεγάλες μας προσπάθειες για να προχωρήσουμε στη ζωή μας... Μοιράστηκαν τις ελπίδες μας, τις χαρές μας αλλά και τις λύπες μας... Είδαν την αποφοίτησή μας...

 
Τόσες αναμνήσεις "κλεισμένες" μέσα σε ένα τετράγωνο...Γι' αυτό, λοιπόν είναι τόσο μαγική η μνήμη... Πάντα κάθε βήμα μου σε αυτήν τη γειτονιά θα μου θυμίζει και μια ξεχωριστή κατάσταση , σε κάθε μου βήμα εδώ αναλογεί και μια ανάμνηση...

Τελικά όση μελαγχολία και αν σου προκαλεί η μνήμη, για μένα είναι η καλύτερη ιδιότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου... Γιατί με το να θυμάσαι γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος... Με το να θυμάσαι τα λάθη σου, διορθώνεσαι... Με το να θυμάσαι όσους σημάδεψαν γλυκά τη ζωή σου δεν ξεχνάς ποτέ από που έρχεσαι αλλά και ποιοι σε βοήθησαν στη διαμόρφωση του "εγώ" σου. Με το θυμάσαι τους στόχους σου, είσαι σίγουρος για τον προορισμό σου... Με το να σκέφτεσαι ξέρεις να εκτιμάς...
Αρκεί να ξέρεις να κρατάς τις καλές αναμνήσεις σε πιο φωτεινά μέρη του μυαλού και να "κρύβεις" λίγο τις κακές, όχι όμως εντελώς...

 ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΑ... ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΟΜΟΡΦΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ....

Η ζωή είναι μια μεταμφίεση της δοκιμασίας σε σκέψη...!!!!!!

"Όταν ένας άνθρωπος περνάει μια δύσκολη δοκιμασία στη ζωή του...αυτή γίνεται μόνο μια σκέψη...(βουβή.. θα έλεγα..!)"

Η ζωή ολόκληρη τελικά είναι μια μαραθώνια δοκιμασία, η οποία απαρτίζεται από μικρές ή μεγάλες στροφές. Ο άνθρωπος με τις επιλογές του ή με δεδομένους εξωγενείς παράγοντες είναι δυνατόν να καθοριστεί ο δείκτης δυσκολίας μιας στροφής... Αρκετές φορές όμως μια στροφή μπορεί να καταλήξει σε αδιέξοδο... 

Τότε τι γίνεται;

Από τη μία πλευρά, υπάρχουν οι άνθρωποι που θα μπλοκάρουν και θα πουν "Τώρα τι κάνουμε;" ή "Γιατί σε εμένα Θεέ μου;", με αποτέλεσμα να κλειστούν στον εαυτό τους και να τσακίσουν ψυχικά και σωματικά. Αντιθέτως, απ' την άλλη πλευρά είναι εκείνοι που θα πεισμώσουν και θα οπλιστούν με δύναμη λέγοντας: "Θα τα καταφέρω και θα περάσω και αυτή τη στροφή..." συνεχίζοντας το δρόμο προς τον στόχο !!!!!

Βέβαια υπάρχει και μια τρίτη ομάδα ανθρώπων οι οποίοι αρχικά λυγίζουν και δεν θέλουν να παλέψουν σκληρά, αλλά εν τέλει με την υποστήριξη και την βοήθεια του κοινωνικού τους περίγυρου κατορθώνουν αυτά που πριν λίγο καιρό ήταν ακατόρθωτα!!!!!!!

 Όταν όμως έρθουμε και πάλι στην ευθεία του δρόμου, όλες αυτές οι στροφές μένουν  πίσω μας σαν σκέψεις, συνήθως βουβές με ανάμεικτα συναισθήματα...

Εσύ τι γνώμη έχεις;

αφιερωμένο στη καλή μου φίλη Νάντια 

που περνάει την πιο δύσκολη στροφή του δρόμου της...!!!

Θέατρο... Μεγαλη δι--ΕΞΟΔΟΣ !!!!

 «Πολλές φορές, στον δρόμο, μας αποφεύγουν όταν ζητάμε βοήθεια στη μετακίνησή μας. Βιάζουν την προσωπικότητά μας και παραβιάζουν την αυτονομία μας. Η λύση όμως δεν είναι η απομόνωση...»

ΘΕΑΤΡΟ... ΚΟΙΝΟΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ... Μια διαφορετική επιλογή διασκέδασης αλλά και εκπαίδευσης.... Έχεις συμμετάσχει ή παρακολουθήσει θεατρική παράσταση στην οποία ηθοποιοί άτομα με αναπηρία ή άτομα χωρίς αναπηρία;

Ποιες οι εντυπώσεις σου και τα συναισθήματα σου μετά το "πέσιμο της αυλαίας";

Ιστορίες, απόψεις, συναισθήματα, απ' ενοχοποίηση του "φαίνεσθαι" και ελευθερία του "είναι" !!!!! Όλα αυτά για εμένα κρύβονται πίσω από το ανέβασμα μιας παράστασης.

Η συμμετοχή σε κάθε είδους πολιτιστική δραστηριότητα προσωπικά προσφέρει χαρά, γαλήνη, απελευθέρωση συναισθημάτων και γενικά είναι ένας τρόπος εκτόνωσης. Φυσικά προσφέρεται και ως μέσο άμεσης "γροθιάς" στο ρατσισμό...

Τέλος έχοντας διαβεί και από τις δύο πλευρές έχω συνειδητοποιήσει ότι η απελευθέρωση των αισθήσεων είναι εξίσου έντονη !!!!

Ας υποστηρίζουμε λοιπόν αυτές τις προσπάθειες που ξεκίνησαν σιγά σιγά να γίνονται μέσα από την δημιουργία θεατρικών και χορευτικών ομάδων. :)

Η λέξη υγεία σαν απλή σημασία και η ουσιαστική σημασία της...

Η Υγεία είναι ο παράγοντας που μετράει την φυσική, ψυχολογική ή ακόμα και την πνευματική κατάσταση ενός ζώντος οργανισμού.

Σύμφωνα με τον ορισμό που διατυπώθηκε το 1946 η υγεία είναι «η κατάσταση της πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας». Έτσι λοιπόν, η έννοια της υγείας, δεν αποδίδεται μόνο από την ιατρική, αλλά και από άλλους παράγοντες όπως είναι το περιβάλλον, η οικονομία, η εργασία κ.α.

Η Υγεία, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι μόνο μια απλή λέξη ή μια κοινότυπη ευχή που χρησιμοποιούμε πολλοί ίσως χωρίς να την εννοούμε αληθινά...

 

Είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή του ανθρώπου μαζί με την ΑΓΑΠΗ... Αυτά τα δύο πρέπει να προστατεύονται και να διαφυλάσσονται όσο το δυνατόν καλύτερα !!!!!! 

Όχι μόνο να τις θυμόμαστε όταν έρθουν τα δύσκολα...

Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που τυγχάνει να μην την απολαμβάνουν απλόχερα και να την επιζητούν... Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο πρέπει να την σεβόμαστε και να μην την υπερεκτιμάμε λέγοντας: "Τι; Θα συμβεί σ' εμένα;" Όλα γίνονται σε κλάσματα δευτερολέπτου...

Επίσης πρέπει να συμπαραστεκόμαστε αληθινά και με όλο μας το "είναι" σε εκείνους που την έχουν ανάγκη !!!!

Εσείς τι λέτε;

ΑΝΑΠΗΡΕΣ Σκέψεις....

Άνθρωπος με απόκτηση αναπηρίας κατά την διάρκεια της ζωής του και άνθρωπος με αναπηρία εκ γεννητής. Υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους στον τρόπο σκέψεις και στην ζωή τους; Ναι ή Όχι; Αν ναι γιατί υπάρχουν;   Για να δούμε...

Συμβαίνει πολλοί άνθρωποι αμέσως μετά την απόκτηση της αναπηρίας τους να χάνουν στενούς φίλους, να απομακρύνονται οι στενοί συγγενείς, να χαλούν οι σχέσεις τους με τον σύντροφό τους και να απομακρύνονται οι πολύτιμοι συνεργάτες. Πολλές φορές αυτό συμβαίνει επειδή οι ίδιοι οι άνθρωποι με αναπηρίες προσδοκούν κάποια ειδική μορφή υποστήριξης και όταν δεν την έχουν απογοητεύονται. Πρόκειται για μια δύσκολη κατάσταση: Οι άνθρωποι τη στιγμή που αντιμετωπίζουν την εισβολή της αναπηρίας, την ίδια στιγμή βλέπουν και τις κοινωνικές τους σχέσεις να ανατρέπονται.
Ο σοβαρότερος όμως λόγος διαταραχής των κοινωνικών σχέσεων οφείλεται στην άρνηση των ίδιων των ανθρώπων με αναπηρίες να κατανοήσουν τους περιορισμούς που οφείλονται στην αναπηρία τους και να προχωρήσουν σε δυναμικές αλλαγές του τρόπου ζωής τους, τις εργασίας τους, της κατοικίας τους κ.ο.κ.
Τι συμβαίνει όμως σ' αυτό τον τομέα όταν υπάρχει εκ γεννητής αναπηρία; Πιστεύω ότι είναι εξίσου δύσκολο... Μπορεί να μην έχει συμβιβαστεί, με τον καιρό βέβαια επέρχεται θέλοντας και μη, με την ύπαρξη της αναπηρίας του και να είναι κλεισμένος στο σπίτι χωρίς να έχει φίλους - κοινωνικό περίγυρο ή ακόμη δυσκολότερο να μην του το επιτρέπει η ίδια η αναπηρία...
Aπ' την άλλη πλευρά υπάρχει και η εικόνα που δίνουμε στους συνανθρώπους μας... Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν συναντούν κάποιον άνθρωπο με αναπηρία αυθόρμητα προερμηνεύουν τη συμπεριφορά του: Θεωρούν ότι απειλούνται. Φοβούνται πως κάποια στιγμή θα τους ζητηθεί να ασκήσουν καθήκοντα νοσοκόμας ή θα τους ζητηθούν δανεικά χρήματα. Πολλοί ντρέπονται τις δημόσιες εμφανίσεις, όταν σε δημόσιους χώρους συνοδεύονται από κάποιον που έχει κάποια εμφανή αναπηρία. Οι νεότεροι σε ηλικία θεωρούν πως οι συνομήλικοί τους με αναπηρίες έχουν ένα πιο αργό ρυθμό και πως η συναναστροφή με αυτούς θα σημαίνει την αλλαγή και επιδείνωση των δικών τους ρυθμών.
Σημασία έχει πως οι νεοέλληνες προσεγγίζουν την αναπηρία ως μια απειλή και ως μια βίαιη εισβολή. Γι’ αυτό είναι σημαντική η αναμόρφωση ή και η μεταμόρφωση της αναπηρίας.
Η μεταμόρφωση της αναπηρίας
Είναι πολύ σημαντικό να αμβλύνονται τα αδρά χαρακτηριστικά που οφείλονται στην αναπηρία. Είναι ζήτημα αισθητικής.
Ο άνθρωπος με αναπηρία πρέπει να φαίνεται ωραίος και βεβαίως πρέπει να είναι αντικειμενικά ωραίος. Υπέρ αυτής της άποψης συνηγορούν και όλοι οι σοβαροί κατασκευαστές προϊόντων αποκατάστασης. Εδώ και χρόνια η έμφαση δίνεται στον τρόπο ζωής και στη χρηστικότητα όλων των βοηθημάτων. Αυτή η νέα λογική σχεδιασμού και κατασκευής προϊόντων αποκατάστασης έχει βρει ανταπόκριση από χιλιάδες δραστήριους αναπήρους σε όλο τον κόσμο. Είναι καιρός να αρχίσει να εφαρμόζεται και στην Ελλάδα.
Στην πράξη οι έλληνες με αναπηρίες πρέπει να αλλάξουν καταναλωτικές συνήθειες και διαθέσεις. Πρέπει να αρχίσουν να προτιμούν τα κομψά βοηθήματα αποκατάστασης και τον ωραίο ρουχισμό. Επίσης πρέπει να προσέχουν τις συναναστροφές τους: Πρέπει να γίνει κατανοητό πως κάθε δραστηριότητα είναι δημόσια και πως κάθε αρνητική παρουσία συνεπάγεται αρνητικές αντιδράσεις.
Η επιβίωση είναι τέχνη
Η αναπηρία είναι μια παράσταση. Ανεξαρτήτως από το αν ψωνίζουμε στον μπακάλη ή από το αν πίνουμε καφέ σε καφετέρια ή από το αν τρώμε σε ταβέρνα ή εάν εργαζόμαστε, εμείς δίνουμε παράσταση της οποίας είμαστε πρωταγωνιστές.
Σκηνοθετούμε την κάθε μας δραστηριότητα, έτσι ώστε η αναπηρία να φαίνεται αν όχι ως ένα διακοσμητικό στοιχείο, τουλάχιστον να φαίνεται διακριτικά. Για κανένα λόγο δεν πρέπει να φαίνεται μια κραυγάζουσα αναπηρία που παραπέμπει σε συνδικαλιστικό ή σε κοινωνικό ή σε μειονοτικό ακτιβισμό. Σημαντικό εργαλείο είναι η επιλογή κομψών αναπηρικών καθισμάτων, ενδυμάτων, η καθαριότητα και η πολιτισμένη συμπεριφορά.
Πριν κάνουμε οτιδήποτε πρέπει εκ των προτέρων να σκηνοθετήσουμε τον τρόπο που θα μπούμε στο χώρο, την πορεία που θα ακολουθήσουμε μέχρι τον στόχο μας, το χώρο που θα σταματήσουμε το αναπηρικό μας κάθισμα και βεβαίως τη συμπεριφορά μας, όχι με υποκειμενικά κριτήρια, αλλά με τον τρόπο που οι άλλοι μας βλέπουν από τη δική τους οπτική γωνία.
Πρέπει να γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως συμμετέχουμε σε ένα θίασο στον οποίο καλό είναι να μην είμαστε κομπάρσοι, αλλά πρωταγωνιστές. Ταυτοχρόνως εκτός από πρωταγωνιστές είμαστε οι σκηνοθέτες. Στόχος μας δεν είναι να συμμετέχουμε, αλλά να δημιουργούμε εμείς τους όρους συμμετοχής και τους κανόνες του παιχνιδιού.
Η ζωή είναι μια παράσταση
Το ζήτημα δεν είναι να γνωρίζουμε κόσμο. Το ζήτημα είναι αυτοί που γνωρίζουμε να μας παίρνουν στα σοβαρά, να μας σέβονται, να τους επηρεάζουμε και να αποτελούμε παράδειγμα μιας ποιότητας άξιας προς μίμηση.
Χρειαζόμαστε ένα πολύ ισχυρό άλλοθι, ένα σοβαρό λόγο, ένα αδιάψευστο στόχο και ένα αξιόπιστο μέσο προκειμένου να προσεγγίσουμε ανθρώπους και να διατηρήσουμε αυτήν την προσέγγιση.
Το πιο αξιόπιστο μέσο είναι η επαγγελματική δραστηριότητα, στο βαθμό που αυτή αναπτύσσεται ήπια και με μέτρο. Πρέπει να έχουμε κατά νου πως κανένας άνθρωπος δεν επιθυμεί να συναναστραφεί με ανθρώπους που έχουν έκδηλη την νεύρωση στην συμπεριφορά τους, η οποία εκφράζεται με πάθη και επιθετική στάση.
Στη ζωή μας δίνουμε μια παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί το πιο έντονο χαρακτηριστικό μας. Όταν πρόκειται για ανθρώπους με αναπηρίες, τότε το πιο έντονο χαρακτηριστικό είναι η αναπηρία τους. Όταν πρόκειται για γυναίκες, τότε το πιο έντονο χαρακτηριστικό είναι η κακώς εννοούμενη “θηλυκότητα”.
Τόσο η αναπηρία, όσο και το σεξ πουλάνε. Δεν είναι όμως σύμπτωση ότι κανείς δεν πλούτισε πουλώντας την αναπηρία του ή σεξουαλικές υποσχέσεις. Γι’ αυτό το λόγο είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως το πιο βασικό μέλημά μας δεν είναι να γνωρίσουμε ανθρώπους, αλλά να διατηρήσουμε τη σχέση μας με αυτούς.
Χρειαζόμαστε ένα ισχυρό άλλοθι για να μην παρεξηγηθούμε και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να ασκούμε επιρροή, η οποία προκύπτει από το ειλικρινές μας ενδιαφέρον για την ευημερία των ανθρώπων που μας περιβάλουν.
Χρειαζόμαστε να είμαστε οι ειδικοί στον κλάδο μας και να έχουμε ως στόχο να διευκολύνουμε τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε, επειδή έτσι δημιουργούμε ισχυρούς δεσμούς που προκύπτουν από το σεβασμό της ανθρώπινης αξίας.
Η στρατηγική της κοινωνικότητας
Η αναπηρία από μόνη της καταστέλλει κάθε κοινωνικότητα. Τα πολεοδομικά εμπόδια, οι απροσπέλαστες μεταφορές και η έλλειψη αξιόπιστης υποστήριξης υπονομεύουν κάθε έλληνα αμέσως μετά την απόκτηση της αναπηρίας του. Τα εμπόδια είναι αντικειμενικά, η επίκλησή τους όμως είναι μια απλοϊκή δικαιολογία.
Ας αφήσουμε τις δικαιολογίες και ας οργανώσουμε την καθημερινότητά μας, τις σχέσεις μας, το περιβάλλον μας και την εικόνα μας. Για να οικοδομήσουμε το νέο μας εαυτό, πρέπει να απενοχοποιήσουμε το πιο έντονο χαρακτηριστικό που είναι η αναπηρία. Για να γίνει αυτό χρειάζεται:
Ένα ισχυρό άλλοθι: το πιο ισχυρό άλλοθι είναι η επαγγελματική δραστηριότητα η οποία μας απαλλάσσει από το να μας ταυτίσουν με τα αρνητικά μοντέλα αναπήρων λ.χ. του ερωτύλου αναπήρου ή του επαγγελματία συνδικαλιστή.
Αλλαγή νοοτροπίας: αυτή έρχεται με το σεβασμό του παράλυτου μέρους του σώματος και την επιδίωξη της ευημερίας των ανθρώπων που προσεγγίζουμε ή συναναστρεφόμαστε.
Συνεκτικό σύστημα αντιλήψεων και στόχων: αυτό καλλιεργείται. Η ζωή κάτω από συνθήκες αναπηρίας πραγματώνεται στη σφαίρα της εξαίρεσης. Χρειάζεται έμπνευση, δημιουργικότητα και ριζοσπαστικές αντιλήψεις για να κατακτήσει η ζωή την αντικειμενική της αξία.
Χρειάζεται να αλλάξουμε και αυτές οι αλλαγές να είναι δραστικές. Στον κόσμο μας δεν υπάρχει χώρος για μετριότητες και για αυτό ακριβώς το λόγο μας αποκαλούν ως “άτομα με ειδικές ανάγκες”. Όσοι αισθάνονται την ύβρη δεν έχουν παρά να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για να αλλάξουν την ζωή τους. Υπάρχουν πολλοί που μπορούν να μας βοηθήσουν να αλλάξουμε τη ζωή μας. Δεν υπάρχει όμως κανείς που να ζήσει τη ζωή μας για εμάς.

Καλώς ήρθες Φθινόπωρο... με Antonio Vivaldi (1678 - 1741)

Το Φθινόπωρο έρχεται σιγά - σιγά.

Τώρα που η Περσεφόνη ετοιμάζεται να κατεβεί στην αγκαλιά της Γης, ας απολαύσουμε αυτό το πέρασμα της φύσης από το λαμπερό καλοκαιράκι στο μελαγχολικό πρελούδιο του Χειμώνα, συντοφιά με τις 4 εποχές:

 

"Η πραγματική... ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

Ένα ακόμα σημαντικό θέμα, η έννοια της ατομικής ελευθερίας… Από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα γίνονται αγώνες για «Μεγάλη Ιδέα». Οι μεγάλοι μας ήρωες έδωσαν τη ζωή τους, άνευ φόρων, για να μας τη χαρίσουν απλόχερα. Κι όμως μερικοί άνθρωποι ακόμα παλεύουν για να την αποκτήσουν…   

Κάποιος πριν από λίγες μέρες όταν ανέφερα ότι μου λείπει η «Πραγματική Ελευθερία» μου είπε ότι λέω μεγάλα λόγια, αλλά μόλις απάντησα ότι ο καθένας μας της δίνει άλλη υπόσταση, συμφώνησε απόλυτα μαζί μου. Ε ναι, αυτό πιστεύω πως συμβαίνει…

Θα προσπαθήσω να ενισχύσω την άποψη μου με επιχειρήματα:

-          Θυμηθείτε τι θέλαμε όταν ήμασταν ακόμα παιδιά, θέλαμε να ενηλικιωθούμε γατί;  Για να μπορούμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Αυτό είναι η πραγματική ελευθερία για ένα παιδί.

-          Για έναν αιχμάλωτο; Να μπορέσει να ξεφύγει. Αυτό είναι η πραγματική ελευθερία.

-          Για έναν άστεγο; Να καταφέρει να βρει στέγη και να μπορέσει να ζήσει με αξιοπρέπεια. Αυτό είναι η πραγματική ελευθερία.

-          Για ένα παιδί της Αφρικής; Να του δοθεί τροφή και να μην υποσιτίζεται. Αυτό είναι η πραγματική ελευθερία.

-          Για έναν απλό άνθρωπο; Ένα γλυκό χαμόγελο. Αυτό είναι η πραγματική ελευθερία.

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα ήταν η Πραγματική Ελευθερία για ένα Άτομο Με Αναπηρία και μάλιστα με δύσκολη κινητική αναπηρία; Θα σας πω εγώ…

-          Να μπορείς να σηκωθείς χωρίς τη παροχή βοήθειας. Αυτό είναι η πραγματική ελευθερία.

-          Να μπορείς να πας στη δουλειά σου χωρίς συνοδεία… Αυτό είναι η πραγματική ελευθερία.

-          Να μπορείς να βγεις όπου θες χωρίς να συναντάς άπειρα εμπόδια. Αυτό είναι η πραγματική ελευθερία.

-          Να έχεις φίλους που δεν στέκονται στην αναπηρία και την χρησιμοποιούν ως πρόφαση. Αυτό είναι η πραγματική ελευθερία.

-          Να μην βλέπεις το ρατσισμό στα μάτια των άλλων ανθρώπων. Αυτό είναι η πραγματική ελευθερία.

-          Να πλησιάζεις μια γυναίκα και να βλέπεις ότι δεν θα μαζευτεί στην όψη της φυσική σου εικόνας, λέγοντας σου «σε βλέπω σαν φίλο», αλλά να δει τι κρύβεις μέσα σου. Αυτό είναι η πραγματική ελευθερία.

-          Να μπορείς να περάσεις καλά όπου, όπως και με όποιον θέλεις χωρις τη φυσική παρουσία άλλου ατόμου για την περίπτωση να χρειαστείς κάτι. Αυτό είναι η πραγματική ελευθερία.

-          Να έχεις προσωπική ζωή. Αυτό είναι η πραγματική ελευθερία.

Αυτά όλα δηλώνουν για εμένα την πραγματική ελευθερία !!!!!!

Λοιπόν… εσείς τι λέτε;

Φιλία... χωρίς αναστολές !!!!

  

    Σήμερα λέω να μιλήσουμε για ένα μεγάλο θέμα ,(κατά την δική μου άποψη τουλάχιστον), που είναι η ΦΙΛΙΑ. Μερικές φορές κάθομαι και σκέφτομαι τι είναι αυτό που λέμε φιλία; Γιατί για τους περισσότερους από μας έχει μεγάλη σημασία να έχουμε "καλούς" φίλους; Υπάρχουν πολλές απόψεις: Μια σχέση πίστης και εμπιστοσύνης; Σύμπνοια ιδεών και απόψεων;  Μια ανταλλαγή ιδεών και απόψεων; Αλληλεγγύη ; Θαυμασμός; Αλληλοβοήθεια; Τι είναι στα αλήθεια τελικά;

   Όσον αφορά την δική μου γνώμη παλαιότερα δεν διέφερε πολύ από τα παραπάνω: οι φίλοι μου ήταν τα άτομα που μου έδιναν δύναμη να στέκομαι μπροστά στα προβλήματα που ερχόταν και να λέω "Δεν φοβάμαι τίποτα και κανένα θα τα καταφέρω !!!". Έτσι κατάφερα όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα.

   Το τελευταίο χρονικό διάστημα όμως αυτή μου η άποψη υπερπηδάται από αμφιβολίες για το αν ισχύει ακόμα αυτό που πίστευα... Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό;... Ίσως γιατί πέρασαν τα χρόνια, ενηλικιώθηκε πλέον (20+), φαίνεται ότι ζητάω περισσότερα πράγματα από τους φίλους μου, πράγματα που δεν μπορούν να μου δώσουν αυτά που "ζητώ"είτε λόγω δικών μου χ καταστάσεων είτε δικών τους. Αλλά αυτό το πράγμα δεν θέλω και δεν μπορώ να το πιστέψω 100 %.

   Εκείνο τελικά που αρχίζω να πιστεύω εν μέρη είναι ότι τα άτομα που θεωρώ τώρα πλέον "φίλους" μου με βλέπουν σαν       " Ευκαιριακό φίλο"  δηλαδή σαν ένα άτομο που από τη μια το θεωρούν φίλο αλλά από την άλλη τον ξεχνούν εύκολα και όταν χρειαστούν βοήθεια "Γεια σου ρε φίλε τι κάνεις;" ή θυμούνται όποτε δοθεί ΕΥΚΑΙΡΙΑ...- Πολύ λίγοι είναι οι πραγματικοί μου φίλοι...

   Όλο αυτό πιστεύω πως στους περισσότερους απ' όσους διαβάσουν αυτές τις γραμμές θα φανεί υπερβολικό, άλλοι πάλι ίσως συμφωνήσουν μαζί μου... Δεν ξέρω... Αυτές είναι μερικές σκέψεις μου πάνω στο θέμα δεκτές οι αντιρρήσεις !!!!!!! :) 

 

Υ.Γ: Ελπίζω με το σημερινό θέμα να δω τα πρώτα σας σχόλια (καλά & άσχημα...) !!!!!!

Tim's Dream (Το όνειρο του Τιμ)

If you can dream it, you can do it
Αν μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις

   Παρά την αναπηρία του (τρισωμία 21) ο Tim Harris έχει πραγματοποιήσει ένα όνειρο ζωής. Ο 26χρονος Tim με σύνδρομο Down άνοιξε το δικό του εστιατόριο στο οποίο ήδη απασχολούνται 30 εργαζόμενοι. Η συνταγή για την επιτυχία του; ΑΓΑΠΗ.
   Μια κρέπα με βατόμουρα και φέτες μπανάνας από 5,99 δολάρια, μια Ομελέτα με ζαμπόν και μπέικον με 8,99 δολάρια… Ο επισκέπτης που επιλέγει το εστιατόριο "Tim's Place" στην πόλη Albuquerque του New Mexico, δεν το κάνει μόνο για τη δελεαστική κουζίνα του. Ξέρει ότι αυτό που του προσφέρει δεν θα το βρει σε κανένα άλλο. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από μια θερμή αγκαλιά που όχι μόνο είναι δωρεάν, αλλά προσφέρεται εγκάρδια από το ίδιο το αφεντικό ..
   Ο 26χρονος Tim βρίσκεται καθημερινά στην είσοδο του εστιατορίου και καλωσορίζει τους πελάτες του με χειραψία και ένα πλατύ χαμόγελο. «Θέλω οι πελάτες μου να νιώθουν όμορφα» δηλώνει στο CNN, καθώς «ξεναγεί» το τηλεοπτικό συνεργείο μέσα στο εστιατόριο εξηγώντας παράλληλα το επιχειρηματικό του μοντέλο.
   Το εστιατόριο του Tim συγκαταλέγεται στα πιο δημοφιλή μαγαζιά για την ιδιαίτερη ατμόσφαιρά του και μάλλον είναι ένα από τα φιλικότερα εστιατόρια του κόσμου.
   Στους πελάτες αρέσει η εγκαρδιότητα και ο αυθορμητισμός σε αντίθεση με το σεμνότυφο στυλ που επικρατεί στην Αμερική και είναι ενθουσιασμένοι που ο ομοεθνής τους Tim είναι ο μόνος άνθρωπος με σύνδρομο Down στον κόσμο που έχει δικό του εστιατόριο.

"Το μειονέκτημά μου δεν αποτελεί εμπόδιο για να δουλέψει αυτή η επιχείρηση" λέει ο Τιμ.

Κανένας δεν πίστευε ότι ο Tim θα είχε αυτήν την εξέλιξη.

  Σύμφωνα με τα ιατρικά στατιστικά, στα άτομα με τρισωμία 21 μπορεί να επιτευχθεί ένα IQ 50 έως 60, την στιγμή που το IQ στους ενήλικες κυμαίνεται μεταξύ 80 και 120. Στη συγκεκριμένη γενετική διαταραχή το χρωμόσωμα 21 εμφανίζεται 3 αντί 2 φορές και έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση πνευματικής και σωματικής αναπηρίας με διαφορετικές διαβαθμίσεις. Την δυσμενή αυτή πρόγνωση στην εξέλιξη των ανθρώπων με σύνδρομο Down, έρχονται ωστόσο να καταρρίψουν όλο και περισσότερες περιπτώσεις. Πολύ χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα από Ισπανία και Ιαπωνία όπου άτομα με σύνδρομο Down, παρά την αναπηρία τους, κατάφεραν να ολοκληρώσουν τη φοίτησή τους σε πανεπιστήμιο και να αρχίσουν μια αυτόνομη και όσο το δυνατόν ανεξάρτητη ζωή.
   Και για την οικογένεια του Tim, αρχικά ήταν πολύ δύσκολο να διαχειριστεί αυτήν την γενετική διαταραχή. "Όταν μετά τη γέννηση του Tim ο παιδίατρος μας ενημέρωσε για το σύνδρομο Down, κατέρρευσε για μας ο κόσμος όλος" ομολογεί ο πατέρας του Tim. "Ευτυχώς όμως καταφέραμε σχετικά γρήγορα να ξεπεράσουμε το πρώτο σοκ και σε καμιά περίπτωση να μην αποθαρρυνθούμε από τα αρνητικά προγνωστικά. Μεγαλώσαμε και συμπεριφερθήκαμε στον Tim όπως και στα άλλα 3 παιδιά μας. Ο Tim φοίτησε σε γενικό σχολείο, συμμετείχε σε διάφορες δραστηριότητες όπως τ` αδέρφια του…μάλιστα πήρε μέρος και στα Special Olympics."
   Ο Tim αποφοίτησε από το λύκειο και το 2008 πήρε το πτυχίο του από το Eastern New Mexico University με ειδικότητα στην παροχή υπηρεσιών, γραφείου και εστίασης. Εργάστηκε σε αρκετά εστιατόρια της πόλης μέχρι να ανοίξει το δικό του. Δέκα ολόκληρα χρόνια προετοιμάζονταν για την πραγματοποίηση αυτού του ονείρου: "Από μικρός ήθελα να έχω ένα εστιατόριο…" λέει ο Tim που σαν σύνθημά του εστιατορίου του καθιέρωσε το "φαγητό με αγκαλιές"
   "Η ιδέα με τις αγκαλιές ήταν του Tim και οφείλεται κυρίως στον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα άτομα με σύνδρομο Down τον κόσμο γύρω τους. Με την ευαισθησία και την κοινωνικότητα τους έχουν μια ιδιαίτερη ικανότητα να αντιλαμβάνονται τις διαθέσεις των άλλων και έναν μοναδικό τρόπο να νιώθουν στην καθημερινότητά τους αισιόδοξα και ευτυχισμένα" συμπληρώνει η μητέρα του. . .

Το παραπάνω κείμενο αναρτήσεται με  αφορμή το βίντεο που παρακολούθησα στο youtube και ανακάλυψα την ιστορία του Tim στο διαδίκτυο. Το βίντεο που ακολουθεί είναι στην αγγλική γλώσσα, αλλά πιστεύω πως αξίζει ν' αφιερώστε λίγο χρόνο, για να το παρακολουθήσετε:

Το δικό μου τελικό συμπέρασμα μετά απ' όλα αυτά: "Η κάθε επιθυμία μας μπορεί να γίνει πραγματικότητα αρκεί να το επιδιώξουμε μ' όλη τη δύναμη της ψυχής μας και ως δια μαγείας όλα τα εμπόδια θα εξαφανιστούν".