"Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη"

Στο ποίημα της "πληθυντικός αριθμός" η Κική Δημουλά αναφέρει τη μνήμη ως άκλιτη... Η μνήμη άκλιτη ή άκλητη είναι η "μαγική" εκείνη ιδιότητα του μυαλού να μπορεί να θυμάται πρόσωπα και καταστάσεις... Το λεξικό αναφέρει ότι μνήμη είναι συγκεχυμένες αναμνήσεις... Η ανάμνηση έχει δύο εκδοχές. Μπορεί να είναι καλή, ίσως όμως να είναι και άσχημη... Ο άνθρωπος δεν έχει την ικανότητα διαγράφει τις "κακές" αναμνήσεις, αλλά μπορεί κάποιες στιγμές -έστω και για λίγο- να τις ξεχνάει... Οι "κακές" μνήμες ξυπνούν σε μας δυσάρεστα συναισθήματα, όπως φόβο, πόνο κλπ. Μα και οι "καλές" μνήμες μας νοσταλγούν... Η νοσταλγία δεν μπορεί να ενταχθεί -κατά τη γνώμη μου- στα καλά ή τα κακά συναισθήματα.. Είναι ουδέτερη, γιατί κάποιες φορές μας κάνει να νιώθουμε ευχάριστα κάποιες άλλες όμως, γεννιούνται σε μας συναισθήματα πόνου, μοναξιάς ή εγκατάλειψης..

Επηρεασμένος, λοιπόν από το στίχο της Δημουλά και τη σημερινή μου βόλτα στην "παιδική κ εφηβική" μου γειτονιά αποφάσισα να γράψω ,ετούτη τη βροχερή νύχτα ,εμπνευσμένη και από τη βροχή -είναι η αλήθεια- για τα συναισθήματα που γεννήθηκαν σε μένα...

 Όλα είναι βρεγμένα και κάτι στον ουρανό δείχνει πως σε λίγο η πόλη μας θα κατακλυστεί από τη βροχή ξανά... Εγώ λατρεύω αυτό το χειμωνιάτικο τοπίο και αποφασίζω να επιχειρήσω με τον κολλητό μου Σ. μια βόλτα στη γειτονιά μας, που αυτήν την ώρα φαντάζει έρημη...
Ξάφνου, παντού γύρω μου απλώθηκαν οι αναμνήσεις μου... Έξω από κάθε σπίτι, δίπλα από κάθε δέντρο, πάνω σε κάθε κομμάτι του δρόμου... Εκεί που άπειρες φορές περίμενα τους φίλους μου να πούμε τα νέα μας, αλλά και τα μυστικά μας...
Πόσες φορές αυτός ο δρόμος ένιωσε τις κουβέντες μας και τα γέλια μας;;; Πόσα μυστικά δικά μας φυλάει αυτός ο δρόμος, αυτή η γειτονιά;; Τις πρώτες μας "αγάπες" και φιλίες, τις πρώτες μας κακίες αλλά και τις πρώτες μας καλές πράξεις... Έχουμε ζήσει τόσα σε αυτήν τη γειτονιά στην οποία κάποτε καθόμασταν ως αργά -τα Σάββατα και τραγουδούσαμε ή φωνάζαμε και μαλώναμε τα μεσημέρια με τους γείτονες ,καθώς από καλά παιδιά μετατρεπόμασταν σε ζωηρά και αυθάδη!! 

Και στρίβοντας στη γωνία, εκείνος ο δρόμος ξύπνησε άλλες αναμνήσεις μέσα μου... Ο δρόμος προς στο σχολείο, που παραδόξως για κάποιους, ποτέ δε μίσησα... Κάθε πρωί επί χρόνια ο ίδιος δρόμος οδηγούσε τα υπνωτισμένα ή αγχωμένα ή χαρούμενα άλλοτε βήματά μου προς το μέρος που για μένα είναι το δεύτερο σπίτι μου... Στο τέλος του δρόμου τα είδα... Τα σχολεία μου, με τις βρεγμένες από τη βροχή αυλές τους να φωτίζονται και να στέκουν εκεί περήφανα έχοντας φιλοξενήσει γενιές και γενιές μαθητών και καθηγητών... Μέσα σε αυτά πήρα σημαντικές αποφάσεις, αγχώθηκα, ξεπέρασα ακόμα και τα πιο δύσκολα εμπόδια, εκτίμησα και αγάπησα, ένιωσα άσχημα συναισθήματα για ορισμένους, χτύπησα, πόνεσα, αποκρυστάλλωσα αξίες και ιδανικά... Αυτά τα κτίρια φιλοξένησαν τις ανησυχίες μας και τις μεγάλες μας προσπάθειες για να προχωρήσουμε στη ζωή μας... Μοιράστηκαν τις ελπίδες μας, τις χαρές μας αλλά και τις λύπες μας... Είδαν την αποφοίτησή μας...

 
Τόσες αναμνήσεις "κλεισμένες" μέσα σε ένα τετράγωνο...Γι' αυτό, λοιπόν είναι τόσο μαγική η μνήμη... Πάντα κάθε βήμα μου σε αυτήν τη γειτονιά θα μου θυμίζει και μια ξεχωριστή κατάσταση , σε κάθε μου βήμα εδώ αναλογεί και μια ανάμνηση...

Τελικά όση μελαγχολία και αν σου προκαλεί η μνήμη, για μένα είναι η καλύτερη ιδιότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου... Γιατί με το να θυμάσαι γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος... Με το να θυμάσαι τα λάθη σου, διορθώνεσαι... Με το να θυμάσαι όσους σημάδεψαν γλυκά τη ζωή σου δεν ξεχνάς ποτέ από που έρχεσαι αλλά και ποιοι σε βοήθησαν στη διαμόρφωση του "εγώ" σου. Με το θυμάσαι τους στόχους σου, είσαι σίγουρος για τον προορισμό σου... Με το να σκέφτεσαι ξέρεις να εκτιμάς...
Αρκεί να ξέρεις να κρατάς τις καλές αναμνήσεις σε πιο φωτεινά μέρη του μυαλού και να "κρύβεις" λίγο τις κακές, όχι όμως εντελώς...

 ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΑ... ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΟΜΟΡΦΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ....