Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κοινωνικα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κοινωνικα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 14 Ιουλίου 2019

Ιστορική απόφαση για την σεξουαλική ζωή των ατόμων με αναπηρία Το NDIS διατάχθηκε να καλύψει τα έξοδα σεξουαλικής ικανοποίησης ασθενούς με σκλήρυνση κατά πλάκα






Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, άτομο με αναπηρία κατοχυρώνει το δικαίωμά του στην κάλυψη των εξόδων απασχόλησης σεξουαλικού θεραπευτή, από το κράτος μέσω του Εθνικού Προγράμματος Ασφάλισης Ατόμων με Αναπηρίες (National Disability Insurance Scheme – NDIS). (Αυστραλία)
Σύμφωνα με απόφαση του Διαιτητικού Εφετείου (Administrative Appeals Tribunal – ΑΑΤ), η γυναίκα που πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας θα μπορεί να διαθέσει το ποσό των $5,000 περίπου ετησίως από τα χρήματα που λαμβάνει για την φροντίδα της από το NDIS προκειμένου να καλύψει μέσω σεξοθεραπευτή τις σεξουαλικές της ανάγκες.

Η γυναίκα πριν καταλήξει στο δικαστήριο είχε υποβάλλει αίτηση στο NDIS για παροχή ποσού προκειμένου να καλύψει τις σεξουαλικές τις ανάγκες, καθώς η κάλυψή τους όπως ανέφερε στην αίτηση βελτιώνει την ποιότητα ζωής της, μειώνοντας το άγχος. Μετά την απόρριψη του αιτήματός της από την κυβερνητική υπηρεσία η γυναίκα άσκησε έφεση στην απόφαση του NDIS.
To Εφετείο απεφάνθη ότι «η μόνη βοήθεια που μπορεί να λάβει προκειμένου να επιτύχει σεξουαλική ευεξία στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό, είναι μέσω εξειδικευμένου και εκπαιδευμένου σεξουαλικού θεραπευτή του οποίου τις υπηρεσίες ζητά», αφήνοντας το NDIS στα «κρύα του λουτρού».

Το NDIS ήταν ο εναγόμενος στην υπόθεση προσφυγής. Ισχυρίστηκε ότι η αιτούσα ζητούσε χρηματοδότηση για να πληρώσει «φίλο της» και αυτό δεν είναι το είδος «της αναγκαίας στήριξης» που πρέπει να πληρώσει το NDIS σύμφωνα με το νόμο.
Ωστόσο, το δικαστήριο ανέφερε ότι «η σεξουαλική στήριξη σε αυτή την περίπτωση είναι λογική και αναγκαία συνεπώς σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία το NDIS μπορεί να την καλύψει οικονομικά».
«Από την κατάθεση της αιτούσας για τον ρόλο της σεξουαλικής της ικανοποίησης (στο βαθμό που μπορεί να την επιτύχει) μέσω των υπηρεσιών εξειδικευμένου θεραπευτή περιγράφηκε από την προσφεύγουσα με αποδεικτικά στοιχεία που μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι θα είναι ευεργετική για την ψυχική της υγεία και την συναισθηματική και σωματική της ευεξία. Είπε επίσης ότι η μέσω της σεξουαλική της ικανοποίησης απελευθερώνει την ένταση και το άγχος γεγονός που βελτιώνει την προοπτική της ζωής της» ανέφερε μεταξύ άλλων η απόφαση.

Η ιστορική δικαστική απόφαση προκάλεσε την άμεση αντίδραση του αρμόδιου για το NDIS, υπουργού Stuart Robert, που δήλωσε ότι η απόφαση δεν ήταν σύμφωνη με τις προσδοκίες της ευρύτερης κοινωνίας και πρωτάκουστη.
«Το Εθνικό Πρόγραμμα Ασφάλισης Ατόμων με Αναπηρίες πρόκειται να ασκήσει έφεση στην απόφαση και η π0άγια θέση μας είναι ότι το NDIS δεν καλύπτει τις σεξουαλικές υπηρεσίες, τη σεξουαλική θεραπεία ή τους σεξουαλικούς εργαζόμενους των ατόμων που λαμβάνουν χρηματοδότηση από το Πρόγραμμα» ανέφερε ο υπουργός.
Το κόστος απασχόλησης του σεξουαλικού θεραπευτή για το πρόγραμμα NDIS της αιτούσας θα είναι περίπου $5.400 ετησίως και θα καλύπτει διμηνιαίες συνεδρίες/συναντήσεις και όπως ανέφερε η δικαστική απόφαση γι’ αυτό «η οικονομική βιωσιμότητα του προγράμματος δεν απειλείται από τη χρηματοδότηση της στήριξης σεξουαλικών υπηρεσιών που ζητά η αιτούσα».

Εν τω μεταξύ και ενώ ο υπουργός πνέει μα μένεα κατά της απόφασης, οργανώσεις που δραστηριοποιούνται για την αναγνώριση των δικαιωμάτων ατόμων με αναπηρίες εξέφρασαν εν πρώτης την ικανοποίησή τους για την απόφαση προσθέτοντας εντούτοις ότι θα μπορούσε να είναι πιο προοδευτική.
Η διαφορά μεταξύ του σεξουαλικού θεραπευτή που το δικαστήριο ανέφερε ότι μπορεί να απασχολήσει πληρώνοντας με χρήματα που λαμβάνει από το κράτος η προσφεύγουσα και του σεξουαλικού υπαλλήλου είναι ότι ο πρώτος δεν έχει δικαίωμα να την αγγίξει ενώ ο σεξουαλικός υπάλληλος έχει.

«Πολλά άτομα με αναπηρίες έχουν την ανάγκη να συνευρεθούν σεξουαλικά με κάποιο εργαζόμενο στην βιομηχανία του σεξ και η γλώσσα θα πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι τα άτομα με αναπηρίες έχουν και αυτά σεξουαλικές ανάγκες» ανέφερε ο συγγραφέας Eva Cox σχολιάζοντας την απόφαση.
 
Πηγή: http://bit.ly/NeosKosmos12_7_19

Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017

Οι «σεξουαλικοί βοηθοί» που επισκέπτονται κατ’ οίκων ΑμεΑ - Ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά ταμπού και η προσφορά των sex workers


Ένας παγκόσμιος διάλογος είναι σε διαδικασία εδώ και αρκετά χρόνια που άπτεται των δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρία στην πρόσβαση, καθολικά όλων των πτυχών της ζωής, της σεξουαλικότητας και του σεξ συμπεριλαμβανομένων. Τα ΑμεΑ βρίσκονται δυστυχώς στην θέση να παλεύουν για τα αυτονόητα όπως την ελεύθερη και την απρόσκοπτη μετακίνησή τους στις πόλεις, στους δημόσιους χώρους ή στους χώρους αναψυχής, τα ΜΜΜ ή την εκπαίδευση.

Δεν έχει στεγνώσει ακόμα το μελάνι των αλληλοκατηγοριών μεταξύ υπουργείου Παιδείας και του Συνδέσμου Ιδιωτικών Σχολείων ο οποίος απάντησε μεταξύ άλλων και με τις παρακάτω εκφράσεις στο νομοθετικό διάταγμα που προωθεί το υπουργείο για την πρόσβαση των ΑμεΑ στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ο Σύνδεσμος Ιδιωτικών Σχολείων ευθύς αμέσως κατηγόρησε το αρμόδιο υπουργείο «…για σοβιετικού τύπου νομοθέτηση», ενώ σε ειδικό υπόμνημα που κατέθεσε ο ΣΙΣ στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων, έκανε λόγο για «αμφίβολης σκοπιμότητας επίδειξη ανθρωπισμού» που δεν επιλύει «πραγματικά προβλήματα».

Η διάταξη του υπουργείου ανέφερε πως «απαγορεύεται η άρνηση εγγραφής μαθητών εξαιτίας της αναπηρίας ή των ειδικών εκπαιδευτικών αναγκών τους» ενώ συγκεκριμενοποιώντας διευκρινίζει πως «στα ιδιωτικά σχολεία δύνανται να εγγράφονται και να φοιτούν μαθητές με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, με τους ίδιους όρους, προϋποθέσεις και προσαρμογές που ισχύουν για τα δημόσια σχολεία».

Όπως γίνεται κατανοητό και στη χώρα μας αλλά και αλλού στον κόσμο υπάρχουν μίλια που πρέπει να διανυθούν ώστε να καταστεί αδιανόητο, για παράδειγμα, ότι ένας άνθρωπος σε αναπηρικό αμαξίδιο δεν θα μπορεί να ανέβει σε ένα πεζοδρόμιο γιατί θα υπάρχει παρκαρισμένο όχημα μπροστά στη μπάρα των ΑμεΑ.

Εκεί που τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο «σκοτεινά» αγγίζοντας τα όρια του ταμπού (και δεν είναι λίγα αυτά που υπάρχουν κοινωνικά και όταν καταπιανόμαστε με το ζήτημα των αποκλεισμών με ρατσιστικά κίνητρα) είναι όταν (δεν) μιλάμε για το δικαίωμα των ατόμων με αναπηρία στην σεξουαλική απόλαυση. Μία συνθήκη που για αυτούς τους ανθρώπους και για το συγγενικό τους περιβάλλον πολλές φορές μένει εντός των τειχών και το προσωπικό δεν έρχεται σε διάλογο με το δημόσιο.

Και πως θα καταστεί δυνατό να έχουν πρόσβαση σε μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Σε αυτό το ερώτημα προσπαθούν να απαντήσουν ανά την υφήλιο, φυσικά και τα ίδια τα υποκείμενα που τα αφορά άμεσα, αλλά και εργαζόμενες ή εργαζόμενοι στη βιομηχανία του σεξ.

Το «στίγμα» και οι άνθρωποι που το απεκδύονται
Τον Ιανουάριο του 2017 η Γερμανίδα πολιτικός και βουλευτής των Πράσινων, Ελίζαμπεθ Σάρφεμπεργκ, είχε κάνει μία αρκετά προωθημένη πρόταση στο κοινοβούλιο της χώρας της η οποία έτυχε διφορούμενων αντιδράσεων. Η Σαρφεμπεργκ μεταξύ άλλων πρότεινε πως «το κράτος θα πρέπει να βοηθά με οικονομικούς πόρους τους ανθρώπους με αναπηρία οι οποίοι δεν μπορούν μόνοι τους να καλύψουν τις σεξουαλικές τους ανάγκες».

Αυτό το σύστημα ήδη λειτουργεί στην Δανία και την Ολλανδία όπου «πιστοποιημένοι σεξουαλικοί βοηθοί» επισκέπτονται κατ’ οίκων ΑμεΑ και αφού έχουν λάβει συγκεκριμένη εκπαίδευση παρέχουν σεξουαλικές υπηρεσίες σε άτομα που δεν μπορούν να καλύψουν μόνα τους αυτή τους την ανάγκη. Το αντεπιχείρημα στην πρόταση της Γερμανίδας πολιτικού ήρθε από βουλευτή των Σοσιαλδημοκρατών ο οποίος ανέφερε πως «αν κάτι τέτοιο πραγματοποιηθεί υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει από τον κρατικό έλεγχο η νομιμοποίηση των σεξουαλικά παρεχόμενων υπηρεσιών.

Ο ακτιβιστής για τα άτομα με αναπηρίες Ματίας Βερνάλντι ωστόσο έχει μία ενδιαφέρουσα άποψη επί του θέματος: «Μάχομαι για το δικαίωμα των ΑμεΑ να μπορούν να στραφούν σε sex workers εάν αυτός είναι ο μόνος τρόπος να βιώσουν την ευχαρίστηση της σεξουαλικής επαφής. Ωστόσο δεν θα ήθελα να πληρώνει το κράτος για μία τέτοια εμπειρία γιατί έτσι θα εδραιωθεί ακόμα περισσότερο η άποψη της κοινωνίας πως τα άτομα με αναπηρία είναι κάποιου είδους “ατελές πλάσμα το οποίο πρέπει να βοηθηθεί”».

Οι sex workers που σπάνε τα στερεότυπα
Όλο και περισσότεροι είναι οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία του σεξ που σπάνε το τείχος της σιωπής όσον αφορά τα άτομα που επιλέγουν να παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Η Ρέιτσελ Γουότον βιοπορίζεται ως sex worker στην Αυστραλία για πάνω από 22 χρόνια. Ο τομέας ειδίκευσής της είναι τα ΑμεΑ ενώ είναι συνιδρυτής του οργανισμού Touching Base, μιας υπηρεσίας που βοηθά τους ενδιαφερόμενους να έρθουν σε επαφή με sex workers που πληρούν τις προϋποθέσεις για μία τέτοια δουλειά.

«Κανόνισα το πρώτο μου ραντεβού με την Ρέιτσελ μέσω μιας κυρίας που με φρόντιζε. Εξεπλάγην όταν δέχτηκε αμέσως να μου κανονίσει την συνάντηση. Δεν είναι πολύ εύκολο να ζητά από έναν άγνωστο προς εσένα κάτι τόσο προσωπικό», αναφέρει ο Κόλιν Ράιτ που πάσχει από μία μορφή εγκεφαλικής παράλυσης.

«Φανταστείτε να είστε ένα μεσήλικας άνδρας ή γυναίκα και να πρέπει να μιλήσετε ανοιχτά για τις σεξουαλικές επιθυμίες σας ή ακόμα και τις φαντασιώσεις σας στην οικογένειά σας ή στον άνθρωπο που σας φροντίζει ώστε να κατανοήσει τι χρειάζεστε από έναν ή μία sex worker», τονίζει η Γουότον και συμπληρώνει «είναι πολύ γενναίο από όλες τις πλευρές να σπας αυτό το στερεότυπο».

Η 29χρονη Αυστραλέζα Miss Fleur εργάζεται στη βιομηχανία τα τελευταία 7 χρόνια. Ειδικεύεται και αυτή στα άτομα με αναπηρία αλλά δεν μένει εκεί. Το πελατολόγιο της περιλαμβάνει άτομα με προβλήματα όρασης, ζευγάρια, διεμφυλικούς, BDSM και άλλους. «Το πρώτο μου ραντεβού ήταν με ένα τετραπληγικό άνδρα. Πιστεύω ακράδαντα ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα στο να εξερευνήσουν την σεξουαλικότητά τους σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Οι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν τις ίδιες ανάγκες με όλους τους υπόλοιπους», τονίζει.

Όταν κλείσει κάποιο ραντεβού με ΑμεΑ αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί στον χώρο της όπου είναι ειδικά διαμορφωμένος μιας και περιλαμβάνει ράμπα αλλά και τα απαραίτητα μηχανήματα ώστε να μεταφερθεί ο πελάτης στο κρεβάτι. «Εάν ο πελάτης έχει πρόβλημα όρασης τον συναντώ στον κοντινότερο σταθμό μετρό και τον επιστρέφω πάλι εκεί».

Η κρίσιμη βοήθεια του οικογενειακού περιβάλλοντος
«Τα μισά τηλεφωνήματα για ραντεβού που λαμβάνω γίνονται από τις οικογένειες των ενδιαφερομένων ή από τους ανθρώπους που τους φροντίζουν», σχολιάζει η Miss Fleur υποστηρίζοντας πως η συμβολή του περιβάλλοντος στην ομαλή σεξουαλική ζωή, μέσω αυτής της οδού, είναι κρίσιμη. «Δεν είναι πολύ απλό ξέρετε να κανονίζεις ένα ραντεβού για μία σεξουαλική εμπειρία για λογαριασμό κάποιου τρίτου».

Η Μαριάν είναι sex worker στη Μεγάλη Βρετανία. Χρεώνει τους πελάτες ανάλογα με το είδος της «επαφής». «Ένας άνδρας 58 ετών μίλησε στον άνθρωπο που τον φροντίζει για τις σεξουαλικές του ορμές και εκείνος στην οικογένειά του. Αφού πήρε την συγκατάθεση του κλείσαμε ένα ραντεβού. Ήταν παρθένος και για την ακρίβεια δεν είχε δει ποτέ ένα γυμνό σώμα του αντίθετου φύλλου στο ίδιο κρεβάτι με εκείνον».

«Υπάρχουν και περιπτώσεις», συμπληρώνει η νεαρή sex worker «που οι πελάτες θέλουν να εξασκήσουν τον ξεχασμένο “ανδρισμό” τους. Βλέπω συχνά έναν κύριο ο οποίος έχει παραλύσει από το στήθος και κάτω. Δεν έχει αίσθηση στην περιοχή των γεννητικών του οργάνων. Βρήκαμε λοιπόν ένα σκεύασμα το οποίο το βάζουμε στον οργανισμό μέσω μιας ένεσης στο πέος και έτσι δημιουργείται στύση. Εκείνος δεν νιώθει κάτι αλλά ψυχολογικά βρίσκεται στα ουράνια κάθε φορά που βλέπει το πέος του πέος του σε στύση. Παίρνει την ευχαρίστηση πως ακόμα μπορεί να χαρίσει στιγμές απόλαυσης σε μία γυναίκα»..

πηγή:newsbeast

Τρίτη 5 Μαΐου 2015

ΗΜΕΡΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ - Η ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ






Σε προηγούμενη Ανάρτηση μας είδατε τι σημαίνει για τα Άτομα με Αναπηρία Ανεξάρτητη Διαβίωση... Σημαίνει το αυτονόητο, το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στον αυτοπροσδιορισμό, στο να επιλέγει τον τρόπο ζωής του, στο να συμμετέχει ισότιμα στην κοινωνία και τη ζωή. Όταν ένας άνθρωπος διαβιεί σε συνθήκες αναπηρίας, αυτό το δικαίωμα μπορεί να καταπατηθεί από τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας που δεν δίνει το περιθώριο σε κάποιον Α.μεΑ. να κινηθεί, να εργαστεί, να μορφωθεί ή να αποκλειστεί από πτυχές της οικογενειακής, πολιτικής, κοινωνικής, επαγγελματικής, ερωτικής ζωής. Αυτό που επιδιώκει το κίνημα της Ανεξάρτητης  Διαβίωσης (όπου εφαρμόζεται) είναι να δώσει τα μέσα σε κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτου αναπηρίας, να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, να επιλέξει το που, πως και με ποιους θα ζήσει και να έχει πλήρη ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνία.

Τώρα θα θέλαμε να ακούσουμε και την δική σας άποψη: Τι είναι Ανεξάρτητη Διαβίωση; Τι σημαίνει για εσάς; 

Μην ξεχνάτε Δεν υπάρχει Σωστή και Λάθος Απάντηση !!! Μη διστάσετε να απαντήσετε !!!

Θυμηθείτε σας περιμένουμε:  
-Αθήνα (σημείο πρώτο): Οδός Ερμού (αρχή), 12:00-20:00
-Αθήνα (σημείο δεύτερο): Γκάζι (στην Πλατεία έξω από το μετρό), 13:00-17:00
-Θεσσαλονίκη: Λευκός Πύργος, 15:00-20:00
-Ηράκλειο Κρήτης: Πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου (λιοντάρια), 17:00-21:00
-Λάρισα: Πλατεία Ταχυδρομείου, έξω από την Ιατρική, 17:00-20:00
-Ιωάννινα: Πλατεία Νομαρχίας, 18:30-21:00
-Κομοτηνή: Πεζόδρομος Ελ.Βενιζέλου, 16:00-21:00
-Δράμα: Πεζόδρομος οδού Ζερβού, κοντά στο Bershka, 11:30-13:30
 
 
Περιμένουμε τις απαντήσεις σας...!!!

Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

5η ΜΑΪΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΗΜΕΡΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ







Τι είναι η Ανεξάρτητη Διαβίωση; Στο άκουσμα αυτού του όρου το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό κάποιου είναι η λέξη ελευθερία. Αν όμως κανείς το σκεφτεί λίγο καλύτερα θα αναγνωρίσει πως μέσα στη φράση «Ανεξάρτητη Διαβίωση» περικλείονται πολλά περισσότερα νοήματα. Κάποια από αυτά τα νοήματα άρχισαν να γίνονται πράξη μέσα από τη ζωή μερικών Ατόμων με Αναπηρία (Α.μεΑ.) στη δεκαετία του ’70, κυρίως στη Βόρεια Αμερική. Τελικά, τα κίνημα της Ανεξάρτητης  Διαβίωσης δημιουργήθηκε, μέσα από την πρακτική αυτών των ανθρώπων.
Το κίνημα βασίστηκε σε μια φιλοσοφία η οποία εξαπλώθηκε προς διάφορες κατευθύνσεις της υφηλίου και άρχισε να εφαρμόζεται τόσο σε αναπτυγμένες όσο και σε αναπτυσσόμενες χώρες. Τη δεκαετία του ’80 φτάνει και στην Ευρώπη. Η φιλοσοφία της Ανεξάρτητης  Διαβίωσης περιγράφει το αυτονόητο, το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στον αυτοπροσδιορισμό, στο να επιλέγει τον τρόπο ζωής του, στο να συμμετέχει ισότιμα στην κοινωνία και τη ζωή. Όταν ένας άνθρωπος διαβιεί σε συνθήκες αναπηρίας, αυτό το δικαίωμα μπορεί να καταπατηθεί από τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας που δεν δίνει το περιθώριο σε κάποιον Α.μεΑ. να κινηθεί, να εργαστεί, να μορφωθεί ή να αποκλειστεί από πτυχές της οικογενειακής, πολιτικής, κοινωνικής, επαγγελματικής, ερωτικής ζωής. Αυτό που επιδιώκει το κίνημα της Ανεξάρτητης  Διαβίωσης (όπου εφαρμόζεται) είναι να δώσει τα μέσα σε κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτου αναπηρίας, να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, να επιλέξει το που, πως και με ποιους θα ζήσει και να έχει πλήρη ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνία.
Η έλλειψη πλαισίου Ανεξάρτητης  Διαβίωσης, συνήθως, υποχρεώνει πολλούς Α.μεΑ. -κυρίως αυτούς με τις σοβαρότερες αναπηρίες- να έχουν μια ζωή δεύτερης κατηγορίας, που οφείλεται από τα εμπόδια που δημιουργούνται από το περιβάλλον και την κοινωνία. Παρουσιάζεται η πλασματική συνθήκη πως κάποιος άνθρωπος με σοβαρή αναπηρία δε μπορεί να έχει κανονική δουλειά, κανονική σχέση, να είναι ανταγωνιστικός στην πολιτική ή το σχολείο. Αυτό όμως δε συμβαδίζει με την αλήθεια και το δικαίωμα κάθε ανθρώπου για ζωή. Και αυτό είναι που έρχεται για να ξεκαθαρίσει η Ανεξάρτητη Διαβίωση ότι για να μπορέσει να ζήσει κάποιος πλήρως ανεξάρτητα πρέπει να μπορεί να βγει από το σπίτι του, πρέπει να μπορεί να κυκλοφορήσει στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, πρέπει να μπορεί να χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς, πρέπει να έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση, πρέπει να μπορεί να πάει να εργαστεί, πρέπει να ενσωματωθεί στην κοινωνία, πρέπει δηλαδή να υπάρχουν οι υπηρεσίες. 
Μέχρι πρόσφατα, η Ελλάδα ήταν μια από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που η κοινωνία της δεν ενδιαφερόταν καθόλου με το θέμα της εφαρμογής των αρχών της Ανεξάρτητης  Διαβίωσης. Για αυτό και δημιουργήθηκε η ιδέα της ίδρυσης και στην Ελλάδα ενός οργάνου που θα διεκδικεί αυτές τις αρχές. Έτσι, γεννήθηκε μία νεοσύστατη εταιρία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, υπό την επωνυμία «i-living - Οργανισμός Ανεξάρτητης Διαβίωσης Ελλάδος» (www.facebook.com/gr.iliving). Οι ιδρυτές της, έξι άτομα με βαριά κινητική αναπηρία, που όλοι τους έχουν επιστημονική και επαγγελματική καταξίωση. Κοινό τους όραμα και στόχος είναι η ύπαρξη της Ανεξάρτητης  Διαβίωσης και στην Ελλάδα.
Η σημαντικότητα και η ανάγκη ύπαρξης ενός τέτοιου κινήματος στα ευρωπαϊκά Κράτη-Μέλη φαίνεται και από το γεγονός ότι το 2013, τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέσπισαν την 5η Μαΐου ως την Ευρωπαϊκή Ημέρα Ανεξάρτητης Διαβίωσης. Μέσα από αυτήν την Ημέρα δίδεται η ευκαιρία στα ΑμεΑ να αγωνιστούν για την αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους και οι υπόλοιποι πολίτες να κατανοήσουν τα θέματα σχετικά με την Ανεξάρτητη Διαβίωση. Την περασμένη χρονιά, στο πρώτο έτος εορτασμού αυτής της Ευρωπαϊκής Ημέρας, πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις σε 14 ευρωπαϊκές χώρες. Φέτος, μεταξύ των χωρών που θα συμμετέχουν, ο εορτασμός θα γίνει και στην Ελλάδα μέσα από τον Οργανισμό μας.
Την ημέρα της 5ης Μαΐου, μέλη και φίλοι του Οργανισμού θα βρίσκονται σε κεντρικά σημεία σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας αναζητώντας απ’ τους πολίτες να δώσουν τη δική τους ερμηνεία για τον όρο «Ανεξάρτητη Διαβίωση». Συγκεκριμένα, περαστικοί, πολίτες κάθε ηλικίας, θα καλούνται –αν θέλουν- να συμπληρώσουν σε ένα χαρτί τι είναι για τους ίδιους η «Ανεξάρτητη Διαβίωση», αναζητώντας εκείνα τα νοήματα πάνω στα οποία διαμορφώθηκε ολόκληρο το κίνημα. Το αποτέλεσμα των διαφορετικών απόψεών τους θα παρουσιαστεί σε ένα βίντεο που θα συνθέτει αυτό το πρωτότυπο «πάζλ»... Οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να λάβουν και ένα φυλλάδιο, το οποίο θα εξηγεί τη φιλοσοφία και τις διεκδικήσεις του κινήματος της Ανεξάρτητης Διαβίωσης. Εκείνη την ημέρα, μπορείτε να βρείτε τους ανθρώπους του Οργανισμού και τους καταπληκτικούς εθελοντές του στα εξής σημεία:
-Αθήνα (σημείο πρώτο): Οδός Ερμού (αρχή), 12:00-20:00
-Αθήνα (σημείο δεύτερο): Γκάζι (στην Πλατεία έξω από το μετρό), 13:00-17:00
-Θεσσαλονίκη: Λευκός Πύργος, 15:00-20:00
-Ηράκλειο Κρήτης: Πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου (λιοντάρια), 17:00-21:00
-Λάρισα: Πλατεία Ταχυδρομείου, έξω από την Ιατρική, 17:00-20:00
-Ιωάννινα: Πλατεία Νομαρχίας, 18:30-21:00
-Κομοτηνή: Πεζόδρομος Ελ.Βενιζέλου, 16:00-21:00
-Δράμα: Πεζόδρομος οδού Ζερβού, κοντά στο Bershka, 11:30-13:30
Ο ουσιαστικός σκοπός αυτής της δράσης είναι να εδραιωθεί αυτή η Ευρωπαϊκή Ημέρα και να αναδειχθεί η ανάγκη για αλλαγές σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Για αυτό και χρειάζεται να διαδοθεί η ύπαρξη αυτής της Ημέρας σε όσους περισσότερο γίνεται ώστε να μάθουν την ουσία της Ανεξάρτητης Διαβίωσης. Για κάτι τέτοιο λοιπόν η συμμετοχή όλων είναι απαραίτητη και αναγκαία!
Στέλιος Κυμπουρόπουλος
Πρόεδρος Οργανισμού “i-living”
twitter: @ilivinggreece
iliving.greece@gmail.com

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Πόσο κουβαλάμε τις οικογένειές μας;



Οι περισσότεροι από εμάς, ήρθαμε σε αυτή τη ζωή μέσα σε μια οικογένεια. Ανατραφήκαμε και πειραματιστήκαμε στην ασφάλειά της, διαμορφώσαμε την ταυτότητά μας και βρήκαμε τους ρόλους, που επιθυμούμε εμείς ή και οι άλλοι για εμάς, να παίξουμε στη ζωή. Μετά  αμφισβητήσαμε τις αξίες της και την ιεραρχία. Πήραμε κιμωλίες και χαράξαμε όρια διεκδικώντας την ανεξαρτησία μας. Και αφού μετά από αμοιβαίες υποχωρήσεις, διαπραγματεύσεις και συνθήκες ειρήνης ανακαλύψαμε που είναι ο εαυτός μας και που είναι οι άλλοι κάναμε τα πρώτα βήματά μας έξω από την οικογένεια.

Πόσο όμως κουβαλάμε την οικογένειά μας;

Κάποιοι απαντούν αρνητικά. Ισχυρίζονται ότι δεν θέλουν να κάνουν τα «λάθη» των γονιών τους, ότι δεν θα ακολουθήσουν τα βήματα τους και θα αλλάξουν πορεία.

Κι αυτό όμως δεν εξαρτάται από τα «λάθη» που έκαναν αυτοί οι γονείς; Πως θα ορίζαμε άραγε τη διαφορετική πορεία αν δεν υπήρχε η προδιαγεγραμμένη;

Αν σταθούμε για μια στιγμή και παρατηρήσουμε τον εαυτό μας θα δούμε το αυτονόητο για κάποιους, ανεπεξέργαστο όμως για κάποιους άλλους: πόσο συνδεδεμένοι είμαστε με τις οικογένειές μας; Η ιστορία ξεκινάει από την αρχή της ζωής μας όπου όλοι σπεύδουν να πουν σε ποιόν μοιάζουμε εμφανισιακά ίσως για να επιβεβαιώσουμε τη συνέχεια των γονιδίων μας. Από τα «κουσούρια» που κληρονομήσαμε, αφού φαίνεται να είναι πολύ σημαντικό να κρατήσουμε το «πείσμα» του παππού, ή την «εργατικότητα» της γιαγιάς για να μην ξεχαστούν κι αυτοί στο πέρασμα του χρόνου. Και στο τώρα, με τις αξίες μας, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τις δουλειές που κάνουμε, τις προσδοκίες και τα όνειρά μας. Τι άραγε από αυτά είναι εξ’ ολοκλήρου δικό μας;

Δεν θα μπορούσα βέβαια να υποστηρίξω ότι είμαστε μόνο μια κλωνοποίηση του κράματος των γονιών μας.

Σε μια χώρα όπου ο θεσμός της οικογένειας παίζει κεντρικό ρόλο, που είναι εκεί για να στηρίξει και  να σώσει, να νουθετήσει και να συμβουλέψει ίσως είναι φυσικό επόμενο να φέρουμε στοιχεία και πρότυπα επικοινωνίας των οικογενειών μας στη δική μας ζωή. Δεν ξέρω βέβαια πόσο αυτό είναι τελικά μόνο χαρακτηριστικό των Ελλήνων, και πόσο δεν υπάρχει στις άλλες χώρες που τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι στα 18 τους.

Δεν ξέρω αν ποτέ αυτό θα αλλάξει. Δεν ξέρω κι αν πρέπει να αλλάξει. Αυτό που κάνει όμως τη διαφορά είναι να σταθούμε και να ακούσουμε τον εαυτό μας όταν μαλώνει με το σύντροφό του, όταν συμβουλεύει τους φίλους του, όταν κρίνει τους άλλους, όταν υποστηρίζει τις θέσεις του και διαφωνεί, ακόμα κι όταν κάνει χιούμορ, και να αναρωτηθούμε: Τι άραγε από αυτά έχει κάτι από τις αποσκευές που κουβαλάμε από το πατρικό μας;

Nίκη Δεδούση
Ψυχολόγος

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Πραγματική αγάπη: 22χρονος με πρόβλημα αναπηρίας βρήκε τον έρωτα της ζωής του!


Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα με μια αληθινή ιστορία αγάπης χωρίς εμπόδια... Ας παραδειγματιστούμε λίγο και στην Ελλάδα.

"Τώρα πια είναι αισιόδοξος !!!"

Συγκινεί η ιστορία αγάπης του 22χρονου Βρετανού αρθρογράφου και συγγραφέα Shane Burcaw με την καλλονή Anna Reinalda. Ο νεαρός πάσχει από νωτιαία μυϊκή ατροφία, με αποτέλεσμα να είναι καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα από όταν ήταν τριών ετών.

Ο ίδιος εξομολογείται πως όταν έβγαινε ραντεβού με την Anna όλοι τους κοιτούσαν περίεργα και τον ρωτούσαν αν είναι η νοσοκόμα του. Ο 22χρονος έκανε την εν λόγω αποκάλυψη στο προσωπικό του blog, όπου εξιστορεί τις ρατσιστικές συμπεριφορές που έχει βιώσει εξαιτίας της ασθένειάς του.





 «Εάν δω έναν άνδρα και μία γυναίκα να τρώνε μαζί, θα υποθέσω πως έχουν βγει ραντεβού. Όμως μια τέτοια υπόθεση δεν γίνεται και για τα ανάπηρα άτομα» σημειώνει ο ίδιος ο οποίος  προσθέτει «πολλοί ρωτούσαν την κοπέλα μου αν είναι η νοσοκόμα ή η αδερφή μου. Εμείς πάντα απαντούσαμε με χιούμορ στην αδιακρισία τους. Για παράδειγμα τους έλεγα πως απλά την έχω πληρώσει για να μου κάνει παρέα ή ότι είμαι ο πατέρας της».


Η ασθένεια από την οποία πάσχει ο 22χρονος, δεν τον εμποδίζει να έχει σεξουαλικές σχέσεις. Όμως όπως λέει ο ίδιος πριν γνωρίσει την κοπέλα του, πίστευε πως δεν αξίζει να έχει μια φυσιολογική ερωτική σχέση.

Φοβόταν πως αν μια κοπέλα έβγαινε μαζί του, θα το έκανε μόνο και μόνο από λύπηση.

Τελικά έκανε λάθος. Η Anna τον ερωτεύτηκε για αυτό που είναι και δεν τον αλλάζει με τίποτα.

«Τώρα πια πιστεύω πως όχι μόνο τα άτομα με αναπηρία μπορούν να έχουν σχέσεις, αλλά ο δεσμός μπορεί να είναι και πιο ισχυρός».




Πηγη:  http://laughingatmynightmare.tumblr.com/

Υ.Γ: Δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι αισιόδοξος... Δεν θέλω να υποβαθμίσω το γεγονός της ιστορίας γιατί μας δείχνει το δρόμο για να σπάσουμε τις προκαταλύψεις και τα στερεότυπα, αλλά πιστεύω πως στην Ελλάδα δεν θα μπορέσει να υπάρξει σε άτομα με τετραπληγία, αν δεν αλλάξει η νοοτροπία.

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

Είμαι φιλελεύθερος και φαίνομαι!!!!





Ζούμε σε μια μάλλον φιλελεύθερη εποχή. Δεν ξέρω βέβαια αν ο φιλελευθερισμός αυτός είναι εξέλιξη των κοινωνιών προς κάτι καλύτερο, μια στροφή προς το σεβασμό της ελευθερίας ή αν είναι  in να είσαι φιλελεύθερος. Γύρω μας πολλοί νέοι άνθρωποι μάχονται, υποστηρίζουν με επιχειρηματολογία και σθένος όχι μόνο τα δικά τους δικαιώματα αλλά και των άλλων, των μειονοτήτων, των αδυνάτων, των παρεξηγημένων, των κοινωνικά αποκλεισμένων, των περιθωριακών. Ψαχνόμαστε, διαβάζουμε, ακούμε για να μην λέμε και λόγια του αέρα. Κι όταν έρθει η στιγμή, στο τραπέζι ενός καφέ, σε μια ταβέρνα, σε ένα φιλικό σπίτι και ακόμη πιο συχνά κάτω από ένα post στο facebook, στο tweeter κτλ εκφράζουμε τον φιλελευθερισμό μας αμφισβητώντας τις παλαιές αξίες, τους συντηρητικούς γονείς μας, την πουριτανική κοινωνία που μας γαλούχησε, τα θρησκευτικά στεγανά που μας περιόρισαν και την ξενοφοβία που μας έκανε κλειστούς και απόμακρους σε οτιδήποτε αλλότριο. Μήπως όμως τελικά υπερασπιζόμενοι με τόσο σθένος τον φιλελευθερισμό, καταντάμε να γινόμαστε πιο σκληροπυρηνικοί και άκαμπτοι κι από τους ίδιους τους συντηρητικούς που στήνουμε στη γωνία;

Έτσι ΠΡΕΠΕΙ να είναι τα πράγματα. Έτσι ΠΡΕΠΕΙ να λειτουργεί πια η κοινωνία και ο άνθρωπος. Μα τα πρέπει, τα βάζουν οι άλλοι, οι πουριτανοί, οι παλαιολιθικοί. Τι δουλειά έχουν στο λόγο του φιλελεύθερου; Αν αμφισβητούμε την ύπαρξη και την αξία του πρέπει των άλλων, τότε γιατί έχουμε ανάγκη να βάλουμε κι εμείς ένα πρέπει ; Για να παγιώσουμε τη γνώμη μας; Μα αν κανείς πρέπει να είναι φιλελεύθερος που είναι η έννοια της ελευθερίας;

Από την άλλη,  διαμορφώνουμε τη γλώσσα και διαμορφωνόμαστε μέσα από αυτήν, σκέφτομαι ότι, ναι, για να δείξεις ότι υπάρχεις ως ομάδα, ως φιλελεύθεροι νέοι, ως λιμπεραλιστές της αλλαγής και για να ασκήσουμε πίεση, θέλοντας και μη χρησιμοποιούμε λέξεις και φράσεις που είναι όντως παγιωμένες και άκαμπτες. Όμως, αυτό είναι ειρωνικό, δεν είναι; Να ακυρώνεις με το λόγο σου τις ίδιες τις αξίες που υποτίθεται ότι αυτός πρεσβεύει;

Αν κανείς λοιπόν σκεφτεί για τον εαυτό του, για τη γλώσσα που χρησιμοποιεί, θα δει πόσο απόλυτα τα κάνουμε όλα να φαίνονται. Πόσο εγκλωβιζόμαστε στο «είναι», στο «πρέπει», στο «είσαι ρατσιστής», «είσαι συντηρητικός», «είσαι λάθος», «είσαι κακός».  Όταν ονομάζεις κάποιον με αυτόν τον τρόπο δεν κάνεις στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν κι εκείνοι; Οι ρατσιστές; Οι συντηρητικοί; Οι παλαιολιθικοί;  Τι περιθώρια αλλαγής αφήνουν όλες αυτές οι ταμπέλες; Πόσο αμείλικτες και αμετάβλητες είναι;

Πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουμε τη γλώσσα μας και να την κάνουμε ζωντανή, μια γλώσσα που αλλάζει, που «φαίνεται» και δεν «είναι»; 


Νίκη Δεδούση - Ψυχολόγος

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

"Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα;;;"


Το φωτογραφικό άρθρο στο http://www.demilked.com/fallen-princesses-dina-goldstein/ όπου παρουσιάζονται Πριγκίπισσες της Disney σε αντιπαράθεση με τα πραγματικά ζητήματα που επηρεάζουν τις γυναίκες, όπως η ασθένεια , εθισμός και τα ζητήματα της αυτοεικόνας, μου προκάλεσε σκέψεις τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μέσα από το παρακάτω κείμενο:

 "Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα;;;"

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια όμορφη πριγκίπισσα, και σίγουρα μια κακιά μάγισσα ή ένας κακός μάγος που ήθελε το κακό της και ζήλευε την ομορφιά της. Βέβαια, εμφανίζεται και ο όμορφος πρίγκιπας που την ερωτεύεται με την πρώτη ματιά και παλεύει για την αγάπη της ενάντια στις δυνάμεις του κακού. Μάλιστα, στη διάρκεια της ιστορίας, ενώ φαίνεται ότι το η κακιά μάγισσα παίρνει το προβάδισμα χρησιμοποιώντας όλη της την τέχνη, στο τέλος ο πρίγκιπας καταφέρνει με όπλο την αγάπη να νικήσει και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Τα παραμύθια μας νανουρίζουν, μας εξάπτουν τη φαντασία, μας ταξιδεύουν σε κόσμους έξω από την πραγματικότητα, μας φέρνουν αντιμέτωπους με τα πρώτα ηθικά διλήμματα και μας μαθαίνουν το «καλό» και το «κακό». Έννοιες που στη μετέπειτα ζωή μας σπανίως τις βλέπουμε αυτούσιες και ξέχωρες. Είναι ποτέ κάποιος μόνο καλός ή μόνο κακός; Ωστόσο, οι μύθοι και τα παραμύθια που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά ήθελαν να κάνουν πολύ ξεκάθαρο στο κοινό το τι είναι καλό και τι είναι κακό. Ίσως υπήρχε μια ανάγκη να μπουν αυτές οι ταμπέλες για πολλούς λόγους…

Αναρωτιέμαι όμως πόσο εθισμένοι είμαστε στο «Ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»… Δεν λέω βέβαια ότι θα ήταν καλύτερο να αφηγηθούμε σε ένα μικρό παιδί ότι η Σταχτοπούτα έμεινε για πάντα στις στάχτες της και με απωθημένο τον πρίγκιπα γιατί ποτέ δεν ήρθε τελικά να δοκιμάσει το γοβάκι. Ούτε ότι ότι όταν φάνε οι λύκοι μια γιαγιά κανένας κυνηγός δεν μπορεί να του κάνει εγχείρηση για να βγάλει τη γιαγιά αυτούσια από το στομάχι του. Αλλά πόσο αυτή η φαντασίωση του happily ever after μας ακολουθεί και στην ενήλικη ζωή μας; Πόσο περιμένουμε τον πρίγκιπα ή τον τέλειο έρωτα που ο ένας κοιτά τον άλλον και δεν υπάρχει αύριο;

Η πραγματικότητα στις σχέσεις δεν είναι ακριβώς όπως στο σενάριο της Ωραίας Κοιμωμένης… Ο έρωτας  μπορεί να έχει πολλές μορφές. Μπορεί να είναι απότομος, μπορεί να είναι σταδιακός, μπορεί να υπάρχουν στιγμές έρωτα. Μπορεί να περνάει και μετά να έρχεται η αγάπη. Μπορεί να περνάει και μετά να έρχεται η ανία. Μπορεί η κακιά μάγισσα να είχε κι αυτή τις ανασφάλειες της και με μια καλή ψυχοθεραπεία να μην έστελνε το μήλο στη Χιονάτη. Μπορεί και ο Τζαφάρ στον Αλλαντίν να ήθελε την εξουσία για να αναπληρώσει το κενό της αγάπης και των φίλων.  

Τα σκέφτομαι όλα αυτά γιατί συχνά βλέπω γύρω μου ανθρώπους που έχουν υπερβολικές απαιτήσεις από τη ζωή τους. Θα ήθελαν πολύ να είναι παραμύθι. Και να σας πω την αλήθεια… και ποιος δεν θα ήθελε, ίσως κι εγώ… Όμως η ζωή δεν είναι ακριβώς έτσι. Ας μην κλείνουμε πόρτες επειδή δεν είναι η πόρτα του Βασιλικού Κάστρου, ας μην διστάζουμε να φιλήσουμε έναν βάτραχο επειδή σίγουρα δεν θα γίνει πρίγκιπας. Η μαγεία της ζωής είναι ότι μπορείς να τη διαμορφώσεις εσύ σύμφωνα με τις επιλογές σου και να την κάνεις εσύ να μοιάζει με παραμύθι. Και να ζήσουν και αυτοί καλά, και εσύ καλύτερα…


Νίκη Δεδούση - Ψυχολόγος

 

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Φεύγοντας από το σπίτι




Βλέποντας αυτό το πολύ έξυπνο animation στο http://vimeo.com/75849442 και συστήνω να το δείτε και εσείς, σκέφτηκα ότι συνήθως όταν ακούμε να γίνεται συζήτηση για την "έξοδο του παιδιού από το πατρικό σπίτι" μάλλον το μυαλό μας πάει στο σύνδρομο της "άδειας φωλιάς" που πιθανόν βιώνουν οι γονείς. Κάνουμε εικόνα μητέρες να λένε "που πας παιδάκι μου στα ξένα", πατέρες να προσπαθούν να διασφαλίσουν τα πάντα ώστε να μην "κακοπέσει" το παιδί και παιδιά που αγωνιούν να ανεξαρτητοποιηθούν από τα κεφτεδάκια της μαμάς και τις νουθεσίες του μπαμπά.


Άραγε πως φαντάζει το αντίθετο σαν εικόνα; Μπορεί ένας γονιός να οδηγεί το παιδί του στο να φύγει από το σπίτι και να ανεξαρτητοποιηθεί; Μπορεί ένα παιδί όποιο δρόμο και να πάρει προς τα "έξω" να τον οδηγεί πάλι στο σπίτι; Είναι άραγε "κακοί" γονείς; Είναι άραγε "υπερπροστατευμένο" παιδί που δεν μπορεί να φύγει από την αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά; Είναι μήπως η κοινωνία και οι συνθήκες που αλλάζουν τις ράγες της πορείας του για να οδηγείται πάντα σπίτι;

Κάποτε μια κυρία μου είπε ότι στα παιδιά μας πρέπει να δίνουμε φτερά και ρίζες και αυτή η φράση περικλείει νομίζω όλο το νόημα του ρόλου του γονιού στην ανεξαρτητοποίηση του παιδιού.

Από την άλλη, ο καθένας έχει τους δικούς του χρόνους. Το πότε θα αισθάνεται κάποιος έτοιμος δεν έχει ηλικία, δεν έχει φάση ζωής και status. Όμως, αν κάποιος δεν αισθάνεται ποτέ έτοιμος;...

Αυτή η ιδανική και κάποιες φορές ουτοπική ισορροπία είναι το ζητούμενο. Η οποία δεν προϋπάρχει, δεν πέφτει σαν ξένο σώμα στην οικογένεια. Κατακτάται... και κατακτάται άλλες φορές δύσκολα, άλλες φορές εύκολα, με συγκρούσεις, με πόνο, με δάκρυα, με αγκαλιές... Το σίγουρο είναι πως όλοι αυτοί οι δρόμοι προς την ισορροπία είναι ένας χορός όπου επειδή δεν είσαι σίγουρος ποιά θα είναι η επόμενη κίνηση του συγχορευτή σου δοκιμάζεις, κάνεις λάθη και στο τέλος βρίσκετε μαζί τον τρόπο να ισορροπείτε στο ρυθμό.

Νίκη Δεδούση
    Ψυχολόγος