Φεύγοντας από το σπίτι

Βλέποντας αυτό το πολύ έξυπνο animation στο http://vimeo.com/75849442 και συστήνω να το δείτε και εσείς, σκέφτηκα ότι συνήθως όταν ακούμε να γίνεται συζήτηση για την "έξοδο του παιδιού από το πατρικό σπίτι" μάλλον το μυαλό μας πάει στο σύνδρομο της "άδειας φωλιάς" που πιθανόν βιώνουν οι γονείς. Κάνουμε εικόνα μητέρες να λένε "που πας παιδάκι μου στα ξένα", πατέρες να προσπαθούν να διασφαλίσουν τα πάντα ώστε να μην "κακοπέσει" το παιδί και παιδιά που αγωνιούν να ανεξαρτητοποιηθούν από τα κεφτεδάκια της μαμάς και τις νουθεσίες του μπαμπά.

Άραγε πως φαντάζει το αντίθετο σαν εικόνα; Μπορεί ένας γονιός να οδηγεί το παιδί του στο να φύγει από το σπίτι και να ανεξαρτητοποιηθεί; Μπορεί ένα παιδί όποιο δρόμο και να πάρει προς τα "έξω" να τον οδηγεί πάλι στο σπίτι; Είναι άραγε "κακοί" γονείς; Είναι άραγε "υπερπροστατευμένο" παιδί που δεν μπορεί να φύγει από την αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά; Είναι μήπως η κοινωνία και οι συνθήκες που αλλάζουν τις ράγες της πορείας του για να οδηγείται πάντα σπίτι;

Κάποτε μια κυρία μου είπε ότι στα παιδιά μας πρέπει να δίνουμε φτερά και ρίζες και αυτή η φράση περικλείει νομίζω όλο το νόημα του ρόλου του γονιού στην ανεξαρτητοποίηση του παιδιού.

Από την άλλη, ο καθένας έχει τους δικούς του χρόνους. Το πότε θα αισθάνεται κάποιος έτοιμος δεν έχει ηλικία, δεν έχει φάση ζωής και status. Όμως, αν κάποιος δεν αισθάνεται ποτέ έτοιμος;...

Αυτή η ιδανική και κάποιες φορές ουτοπική ισορροπία είναι το ζητούμενο. Η οποία δεν προϋπάρχει, δεν πέφτει σαν ξένο σώμα στην οικογένεια. Κατακτάται... και κατακτάται άλλες φορές δύσκολα, άλλες φορές εύκολα, με συγκρούσεις, με πόνο, με δάκρυα, με αγκαλιές... Το σίγουρο είναι πως όλοι αυτοί οι δρόμοι προς την ισορροπία είναι ένας χορός όπου επειδή δεν είσαι σίγουρος ποιά θα είναι η επόμενη κίνηση του συγχορευτή σου δοκιμάζεις, κάνεις λάθη και στο τέλος βρίσκετε μαζί τον τρόπο να ισορροπείτε στο ρυθμό.

Νίκη Δεδούση

    Ψυχολόγος