Η 20χρονη Αλεξάνδρα με κινητικά προβλήματα και «Νόμπελ» θέλησης

Η 20χρονη  Αλεξάνδρα με κινητικά προβλήματα και «Νόμπελ» θέλησης

Μόνο 20 χρονών και να έχεις κατακτήσει ένα εισιτήριο σε Παγκόσμιο Συνέδριο με δασκάλους 23 Νομπελίστες! Δεν είναι και λίγο. Όταν μάλιστα εκεί πας γιατί μελετάς αυτό το μυστηριώδες όργανο, τον εγκέφαλο, που σου δημιουργεί κινητικές δυσκολίες από τότε που γεννήθηκες και επιπλέον ζεις σε μια χώρα που μόλις τώρα μαθαίνει πώς να συμπεριφέρεται απέναντι στο διαφορετικό.

Η Αλεξάνδρα Τζιλιβάκη είναι φοιτήτρια στο 3ο έτος, του Τμήματος Βιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης ,προπτυχιακή ερευνήτρια του ΙΤΕ , και αυτά είναι 2 από τα πιο μεγάλα της όνειρα που πραγματοποίησε. Το τρίτο είναι η φοιτητική ζωή! «Να ζω μόνη μου, ανεξάρτητη, να κάνω πάρτι μέχρι τις 5 τα ξημερώματα για να γιορτάσω την επιτυχία μου, να ακούω τα παράπονα των γειτόνων για τη μουσική που παίζει κάπως δυνατά και να μην αγχώνομαι μήπως ξυπνήσουν οι γονείς μου.» Την άλλη μέρα, βέβαια, και πάλι στο διάβασμα και στο πρόγραμμα της.

Οι επιτυχίες της δεν σταματούν εκεί. Μόλις 500 νέοι επιστήμονες από όλο τον κόσμο και μόλις 5 Έλληνες επιλέχτηκαν για το Παγκόσμιο Συνέδριο «The Lindau Nobel Laureates Meeting» που θα διεξαχθεί στις 29/6-4/7 στη Γερμανία με θέμα Ιατρική και Φυσιολογία με ομιλητές 23 κατόχους Νόμπελ! Είναι από τις νεαρότερες παρουσίες στο Συνέδριο και με την διάκριση της κάνει περήφανους την ίδια και τους καθηγητές της και προβάλλει με τις ικανότητες της το Πανεπιστημιακό Ίδρυμα της Κρήτης.

---

Η Επιστήμη, ο Θεός και τα όνειρα

Μια ηρωίδα της ζωής , γεννημένη νικήτρια. Μια δυναμική προσωπικότητα που θέτει στόχους και τους κατακτά, παρά τα εμπόδια. Ή αλλιώς,, ένας Homo Sapiens, που δικαιώνει την επίπονη και μακραίωνη ιστορία της εξέλιξης των δις και τρις και ίσως παραπάνω μικροσκοπικών κυττάρων που είναι συνολικά ο άνθρωπος.

«Αυτό, όμως, που θέλω να τονίσω –γιατί ο καθένας θα σκεφτόταν, ουάου, το κοριτσάκι στο καροτσάκι τα κατάφερε, είναι μια καλή φοιτήτρια, ναι, ναι προχωράει, αριστεύει από μικρή, ΟΧΙ, δεν είναι αυτό, ο στόχος μου δεν είναι αυτός, αυτό ήτανε και ο προβληματισμός μου για αυτή την συνέντευξη, ότι θέλω να αποδείξω κάτι άλλο, να αποδείξω ότι δεν είναι το καρότσι που το κάνει ξεχωριστό, αυτό είναι ένα δικό μου θέμα, είναι ένα θέμα των γονιών μου. Δεν είναι αυτό, στη θέση τη δική μου και σε καλύτερη θέση ακόμα-προφανώς, η κορυφή είναι ψηλά- θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε Έλληνας ερευνητής, ηλικίας 20 χρονών. Απλά, στην Ελλάδα, υπάρχει αυτός ο φόβος ότι οι καιροί είναι δύσκολοι, ότι η Ελλάδα είναι σε κρίση, ότι όλα είναι στημένα, ότι ένα καλό μυαλό θα χαθεί ή αναγκαστικά θα φύγει απευθείας στο εξωτερικό, γιατί δεν μπορεί να κάνει τίποτα εδώ στην Ελλάδα , το οποίο είναι ένα ψέμα. Ή υπάρχει η νοοτροπία του νεαρού Έλληνα, χωρίς να θέλω να κατηγορήσω, αυτός ο ωχαδελφισμός, ότι εντάξει, να πάρουμε ένα πτυχίο, να κάνουμε , μια δουλειά, ΟΧΙ, πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει μια κλίση κάπου. Συνεπώς, μπορεί να φτάσει εκεί που ονειρεύεται. Ούτε, ο οικονομικός λόγος, γιατί αν είσαι καλός θα πάρεις μια υποτροφία, όπως μπορεί ο καθένας να το κάνει, Ας μην κουνάω τα πόδια μου, μετακινούμαι με το καρότσι, αυτή είναι η διαφορά. Και κάθε τι που έχουμε και το θεωρούμε μειονέκτημα, για μένα απλά είναι μια ιδιαιτερότητα και τίποτα παραπάνω. Γιατί αν ήμασταν και όλοι όμοιοι δε θα υπήρχε και νόημα στην κοινωνία μας. Αυτό μας καθιστά ξεχωριστούς. Αυτό το κάτι διαφορετικό που έχει ο καθένας, τα δικά σας μαλλιά είναι κόκκινα, τα δικά μου μαλλιά είναι καστανά, εντάξει, εγώ έχω και 4 ρόδες και προχωράω, ουσιαστικά αυτή είναι η διαφορά. Τίποτα παραπάνω. Και μόνο αν το δούμε έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε. Η ζωή μας είναι ένας δρόμος, ο οποίος είναι , όμως μονόδρομος, μπορείς να προχωρήσεις μόνο μπροστά. Μπορείς να προχωρήσεις μόνο μπροστά, δε μπορείς να πας πίσω. Αλλά ούτε και να μείνεις στάσιμος. Οπότε, ουσιαστικά δεν έχεις άλλη επιλογή. Θα βρεις τρόπο να προχωρήσεις, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Άρα, δεν έχει πισωγυρίσματα, δεν έχει φόβο, δεν έχει άγχος, έχει μόνο πάθος! Και ο Θεός ξέρει!»

Χρειάζεται κάπου να παίρνεις κουράγιο και η Αλεξάνδρα έχει βρει την πηγή. «Βρίσκω κουράγιο στα όνειρα μου , αρνούμαι να πιστέψω, και δεν πρόκειται κανένας να με πείσει ότι πάνω στην γη υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος, που δεν έχει έστω και ένα. Το όνειρο δεν είναι κάτι απαραίτητα μεγάλο, θέλω να πάρω το βραβείο Νόμπελ, θέλω να γίνω βασίλισσα, θέλω να γίνω εκατομμυριούχος, τα όνειρα μπορεί να είναι και «μικρά» και δε σημαίνει ότι τα «μικρά» όνειρα είναι μικρά, Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του κάτι που να τον καίει, αλλιώς δεν είναι άνθρωπος, αλλιώς δεν ζει. Μικρό, μεσαίο, ή μεγάλο αυτό μας οπλίζει και μας δίνει τη δύναμη και προχωράμε. Όταν σταματάει κάποιος σημαίνει ότι τον κυριεύει ο φόβος του.

Δεν θα τα καταφέρω, οπότε ας κάτσω εδώ που είμαι. Όταν , βέβαια , το όνειρο μας δεν είναι υγιές τότε πάμε σε άλλα μονοπάτια, και βλέπουμε τον εγωισμό και τις ίντριγκες. Επιπλέον, αν κάποιος στα όνειρα του έχει μόνο την ικανοποίηση τη δικιά του, τότε η χαρά είναι μισή. Εγώ προσφέρω εθελοντικά στη Στέγη Ανηλίκων.

Πιστεύω ότι αυτό είναι ένα αλισβερίσι δύναμης. Γιατί εγώ βοηθάω το Δημήτρη μου, το παιδάκι μου, το αγγελάκι μου, 4 ώρες την εβδομάδα, στα μαθήματα του, όμως η αγάπη που παίρνω και η δύναμη που παίρνω κάθε φορά που μου φτιάχνει μια ζωγραφιά, δεν υπάρχουν λόγια να την εκφράσω. Με οργίζει όταν ακούω από πολλούς, έχω πολλά προβλήματα και δε μπορώ να προσφέρω, αυτό είναι ένα σχήμα οξύμωρο , διότι αν δεν βοηθήσεις εσύ που έχεις πρόβλημα κινητικό , ψυχολογικό , οικονομικό, οτιδήποτε, αν δεν βοηθήσεις εσύ που έχεις ανάγκη από βοήθεια, είτε οικονομική , είτε ψυχική, είτε πνευματική , είτε πρακτική, που ξέρεις πως είναι να έχεις ανάγκη από βοήθεια, τότε ποιος θα το κάνει; Αυτός που είναι βολεμένος; Δε θα μπει στην διαδικασία να το κάνει γιατί δεν έχει το συναίσθημα.»

Τα όνειρα για το μέλλον: «Να μου επιτρέψουν τα αγαπημένα μου νευρικά κύτταρα και ο αγαπημένος μου εγκέφαλος, που τόσο πολύ με εξιτάρει, να μου δώσουν το δικαίωμα να τα σκαλίσω λίγο παραπάνω, αν ο Θεός το επιτρέψει φυσικά και αν και οι δικές μου ικανότητες είναι αρκετές και επίσης, στην εφηβεία μου , είχα και εγώ ένα όνειρο ουτοπικό , αλλά κάθε πράξη είναι ουτοπία στην αρχή, να βοηθήσω και τους άλλους, δε θα σας πω περισσότερα… Αυτά, αν το επιτρέψει ο Θεός, έτσι;»

Έτσι, Αλεξάνδρα, και μακάρι κάποτε να λύσεις όλα τα μυστήρια του εγκεφάλου και, κυρίως, αυτή τη μαγική ικανότητα κάποιων εγκεφάλων, όπως ο δικός σου, να μεταδίδουν φως.

Πηγή: www.candianews.gr

«Όλοι έχουμε τις ίδιες ανάγκες… να ερωτευτούμε και να έχουμε ερωτική ζωή!»

Ως συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης μου και για περισσότερο food for thought σας παραθέτω τη συνέντευξη που έδωσα στον αγαπητό Πέτρο Τσουκαλέλη για το ηλεκτρονικό περιοδικό με τίτλο «εΜΜΕίς», το οποίο αποτελεί πρωτοβουλία ομάδας φοιτητών του Τμήματος Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. 

Η συνέντευξη δόθηκε στα πλαίσια του Φεστιβαλ Σεξουαλικότητας.

Ο Δημήτρης Μ. συμμετείχε στο Φεστιβάλ Σεξουαλικότητας, το οποίο διεξήχθη στη Σχολή Θετικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από τις 7 έως και τις 9 Μαρτίου 2014. Είναι ένα παιδί που παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει λόγω της κινητικής του αναπηρίας, έχει μάθει να προσπαθεί συνεχώς να τα καταφέρει. Αντίστοιχη, λοιπόν, θέση φαίνεται να έχει και στην ερωτική του ζωή. Δεν διστάζει να μιλήσει για τον εαυτό του, το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, το Φεστιβάλ και άλλα «καυτά» θέματα…

Πες μου λίγα πράγματα για τον εαυτό σου.

Ονομάζομαι  Δημήτρης M. Είμαι 28 χρονών, Φιλόλογος Ειδικής Αγωγής. Έχω κινητική αναπηρία εκ γενετής (τετραπληγία, όπως ονομάζεται ιατρικά). Από το ξεκίνημα της ζωής μου, με την βοήθεια της οικογένειας μου, έμαθα να ζω με την αναπηρία μου, συμφιλιώθηκα με την κατάσταση μου και συνειδητοποίησα στη πορεία ότι αν θέλω να πετύχω κάτι, πρέπει να το κερδίζω με την αξία μου και όχι βάζοντας ως πρόσχημα το κινητικό μου πρόβλημα. Αυτό το πράγμα είναι η μεγαλύτερη προσωπική μου αξία.

Είσαι ένα άτομο με ειδικές ικανότητες. Αυτό έχει επηρεάσει καθόλου την ερωτική σου ζωή;

Η αναπηρία μου πιστεύω πως επηρεάζει τον έρωτα γενικότερα, στον ακόλουθο βαθμό: Ενώ εγώ ερωτεύομαι μια κοπέλα / γυναίκα, μόλις κάνω την κίνηση να της εκφράσω αυτό που πραγματικά νιώθω, βρίσκομαι μπροστά στο τοίχο που ονομάζω: «Σε βλέπω σαν φίλο…». Τις περισσότερες φορές βλέπω καθαρά από τη γλώσσα του σώματος ότι ο «τοίχος» υψώνεται εξαιτίας της αναπηρίας και της εικόνας μου. Αυτό έχει ως επακόλουθο να μην μου δίνεται η ευκαιρία, από την πλευρά της κοπέλας, να της δείξω τι μπορώ να κάνω πραγματικά για εκείνη.

Επιδιώκεις οι σύντροφοι σου να είναι αρτιμελείς ή άτομα με ειδικές ικανότητες;

Προτιμώ αρτιμελείς, όχι γιατί αποφεύγω τις κοπέλες με αναπηρία, αλλά γιατί δεν έτυχε να ερωτευτώ μια κοπέλα με αναπηρία. Επιπλέον, γνωρίζω τις δυσκολίες που θα προκύψουν και πως μπορούν να αντιμετωπιστούν, σε μια σχέση ανάμεσα σε δύο ανάπηρους.

Αν σου άρεσε πολύ μια αρτιμελής κοπέλα, θα έκανες κάτι για να την κερδίσεις ή θα σκεφτόσουν τη διαφορά ανάμεσά σας;

Δε θα σκεφτόμουν τη διαφορά γιατί για εμένα δεν υπάρχει διαφορά… Θα προσπαθούσα να την κερδίσω, ακριβώς με τρόπο τέτοιο ώστε να έσπαγα πιθανούς φραγμούς της. Το θέμα είναι να σου δοθεί η ευκαιρία να δείξεις αυτό που πραγματικά νιώθεις και είσαι. Να ξεπεραστούν επιτέλους τα στερεότυπα που υπάρχουν.

Πώς αποφάσισες να συμμετάσχεις στο Φεστιβάλ Σεξουαλικότητας;

Πήρα την απόφαση να συμμετέχω μετά από πρόταση μιας φίλης αλλά και γιατί ήθελα να διευρύνω τους ορίζοντες μου σχετικά με θέματα που θεωρούνταν ταμπού στο παρελθόν, θεωρούνται ακόμα και ελπίζω στο μέλλον να πάψουν να θεωρούνται.

Στην ενότητα της Ανθρώπινης Βιβλιοθήκης, μίλησες για προσωπικές σου εμπειρίες που για άλλους αποτελούν ταμπού. Πώς ένιωσες σχετικά με αυτό;

Στην Ανθρώπινη Βιβλιοθήκη μίλησα για το ακόλουθο θέμα: «Αναπηρία-Έρωτας: Μήπως συγκρούονται;» Είναι πράγματι ένα ερώτημα μεγάλο και ανύπαρκτο για τους περισσότερους. Πολλά ερωτηματικά όμως εγείρονται συνήθως γύρω από αυτό το θέμα. Μπορεί να ερωτευθεί ένας ανάπηρος; Μπορεί να κάνει σεξ; Έχει ανάγκη να νιώσει επιθυμητός; Ελάχιστες όμως οι συζητήσεις και οι απαντήσεις. Κι όταν αυτές υπάρχουν, φέρνουν αμηχανία σε κάποιους συνομιλητές, με αποτέλεσμα να σταματά η συζήτηση ή στην καλύτερη περίπτωση, οι απαντήσεις που δίνονται να είναι μέσα σε καλούπια φτιαχτές και όχι αληθινές… Φανταστείτε να το προχωρήσω παραπέρα, τι θα γίνει… Έχω έρθει αρκετές φορές, την ώρα που προσπαθώ να εκφράσω αυτό που νιώθω σε κάποια κοπέλα, αντιμέτωπος με τον «τοίχο». Θα μου πεις… όντως μπορεί αυτό να νιώθει. Ναι, αλλά όταν φαίνεται στο πρόσωπο του άλλου ότι το εμπόδιο είναι η αναπηρία και δεν σ’ αφήνει με τον τρόπο του πάντα, να του πεις αυτό που σκέφτεσαι πραγματικά για να αρθούν όλοι οι δισταγμοί του… Σε αυτή τι περίπτωση τι θα κάνεις ; Είναι βέβαιο πως οι άνθρωποι με αναπηρία δεν έχουν μεγάλο πρόβλημα στο να βρουν κάποιον/α που ανήκει στην ίδια με αυτούς κοινότητα, αλλά δεν θα ήταν καλύτερα να έχουν την επιλογή να διαλέξουν οποιοδήποτε σύντροφο με ή χωρίς αναπηρία; Γενικώς, ένιωσα πολύ όμορφα μιλώντας σχετικά. Ήθελα να δείξω μέσα απ’ αυτό ότι όλοι έχουμε τις ίδιες ανάγκες… και να ερωτευτούμε και να έχουμε ερωτική ζωή. Πιστεύω πως όσοι μίλησαν μαζί μου έμαθαν από μένα και έμαθα και εγώ από εκείνους.

Πιστεύεις πως ο κόσμος είναι αρκετά απελευθερωμένος από διάφορα ταμπού στο θέμα της σεξουαλικότητας;

Δεν είναι απελευθερωμένος κι ας προσπαθεί να φαίνεται. Η κοινωνία μας, κατά τη γνώμη μου πάντα, εκπαιδεύει κατά τέτοιο τρόπο τους πολίτες της, ώστε να ενυπάρχουν μέσα τους στερεότυπα, τα οποία πλέον γίνονται προσπάθειες από τη νέα γενιά, σαν κι αυτό το Φεστιβάλ, για να αρθούν. Έτσι, λοιπόν, μόνο αν ενεργοποιηθούμε όλοι μας, τότε και η κοινωνία θα μπορέσει να δει με ανοιχτά μάτια… και όχι κλείνοντας το μάτι την πραγματικότητα. Έτσι θα υπάρξει ουσιαστική απελευθέρωση.

Θα συμμετείχες ξανά σε μια ανάλογη εκδήλωση;

Θα ξανασυμμετείχα σίγουρα. Ελπίζω αυτές οι δράσεις, στο μέλλον, να μην είναι αναγκαίες για άρση των ταμπού, αλλά να υπάρχουν ως μέσο ένωσης των ανθρώπων μεταξύ τους.

Ο Δημήτρης, έχοντας συνειδητοποιήσει τόσο το κινητικό του πρόβλημα όσο και την «ακινησία» της κοινωνίας, προσπαθεί να διασπείρει το μήνυμα της ανάγκης για αγάπη και να γκρεμίσει τον «τοίχο» που ονομάζει «Σε βλέπω σαν φίλο…»… Θα τα καταφέρει άραγε ; Ας του το ευχηθούμε !

 Θέλω να πιστεύω πως όποιος διαβάσει την συγκεκριμένη ανάρτηση θα του δημιουργηθούν πολλά ερωτηματικά, τα οποία είμαι πρόθυμος να τα απομακρύνω με το να τα συζητήσω μαζί σας ανοικτά και χωρίς προκαταλήψεις. Ανοίγοντας τους ορίζοντες προς την ουσιαστική απελευθέρωση από κάθε ταμπού σχετικό με την αναπηρία και την σεξουαλικότητα.

Αναπηρία-Έρωτας: Μήπως συγκρούονται;

Ερώτημα μεγάλο και ανύπαρκτο για τους περισσότερους Πολλά ερωτηματικά όμως εγείρονται συνήθως γύρω από αυτό το θέμα. Μπορεί να ερωτευθεί ένας ανάπηρος; Μπορεί να κάνει σεξ; Έχει ανάγκη να νιώσει επιθυμητός; Ελάχιστες όμως οι συζητήσεις και οι απαντήσεις. Κι όταν αυτές υπάρχουν, φέρνουν αμηχανία σε κάποιους συνομιλητές με αποτέλεσμα να σταματά η συζήτηση ή στην καλύτερη περίπτωση οι απαντήσεις που δίνονται είναι μέσα σε καλούπια φτιαχτές και όχι αληθινές… Φανταστείτε να το προχωρήσω παραπέρα τι θα γίνει;;;;;;;

Για παράδειγμα, σκεφτείτε τις συμπεριφορές κατά τη διάρκεια του φλερτ. Έχω έρθει αρκετές φορές, την ώρα που προσπαθώ να εκφράσω αυτό που νιώθω για κάποια κοπέλα, αντιμέτωπος με τον τοίχο που λέγεται «Σε βλέπω σαν φίλο…». Θα μου πεις όντως μπορεί αυτό να νιώθει. Ναι, αλλά όταν φαίνεται στο πρόσωπο του άλλου ότι το εμπόδιο είναι η αναπηρία, αλλά δεν σ’ αφήνει με τον τρόπο του πάντα, να του πεις αυτό που σκέφτεσαι πραγματικά για να αρθούν όλοι οι δισταγμοί του… Σε αυτή τι περίπτωση τι θα κάνατε;  

Είναι βέβαιο πως οι άνθρωποι με αναπηρία δεν έχουν μεγάλο πρόβλημα στο να βρουν κάποιον/α που ανήκει στην ίδια με αυτούς κοινότητα, αλλά δεν θα ήταν καλύτερα να έχουν την επιλογή να διαλέξουν οποιοδήποτε σύντροφο με ή χωρίς αναπηρία;

Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα με αφορμή το φετινό Φεστιβάλ Σεξουαλικότητας και την συμμετοχή μου σαν Ανθρώπινο Βιβλίο στα πλαίσια της Ανθρώπινης Βιβλιοθήκης, με σκοπό την ανοικτή συζήτηση, χωρίς ταμπού και ενδοιασμούς για οποιαδήποτε απορία που δημιουργείται διαβάζοντας τη συγκεκριμένη περίληψη.

Τι θα λέγατε για μια διαδικτυακή συζήτηση; Ποια είναι η άποψη σας;

Τι σημαίνει… Καθαρά Δευτέρα!

Η Καθαρά Δευτέρα σηματοδοτεί την έναρξη της Σαρακοστής και είναι μία πολύ σημαντική μέρα για την Ορθοδοξία.

Ταυτόχρονα με την Καθαρά Δευτέρα ολοκληρώνονται οι Απόκριες. Γιατί όμως ονομάστηκε Καθαρά Δευτέρα αυτή η μέρα; Οι Χριστιανοί ξεκινούν νηστεία και «καθαρίζονταν» πνευματικά και σωματικά. Για τη Χριστιανοσύνη είναι μέρα νηστείας και για κάποιους τυχερούς μέρα αργίας.

Οι 40 μέρες νηστείας έχουν ιδιαίτερη συμβολική σημασία αφού τόσες ήταν και η μέρες νηστείας του του Χριστού στην έρημο. Ιδιαίτερα είναι και τα εδέσματα της Καθαράς Δευτέρας όπως η λαγάνα (άζυμο ψωμί που παρασκευάζεται μόνο εκείνη τη μέρα), ο ταραμάς και άλλα νηστίσιμα φαγώσιμα, κυρίως λαχανικά, όπως και φασολάδα χωρίς λάδι. Να σημειώσουμε πως το πέταγμα του χαρταετού είναι ένα έθιμο μεταγενέστερο.

Ο χαρταετός έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Τον 4ο αιώνα π.Χ., ο μαθηματικός και αρχιμηχανικός Αρχύτας (440-360 π.Χ.), από τον Τάραντα της Νότιας Ιταλίας, καλός φίλος του Πλάτωνα και οπαδός του Πυθαγόρα, χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον χαρταετό και λέγεται ότι ήταν ο εφευρέτης του.

Και το 1752, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, διαπίστωσε με την βοήθεια ενός αετού, τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας και έφτιαξε το αλεξικέραυνο.

Επίσης οι χαρταετοί ήταν κομμάτι της πίστης των λαών της ανατολής. Οι λαοί αυτοί στόλιζαν τους χαρταετούς με ευχές και επιθυμίες, και πετώντας τους τις έστελναν όσο πιο κοντά μπορούσαν στο θεό.

Μια πιθανή εξήγηση για το πέταγμα του χαρταετού είναι ότι συμβολίζει την ανάγκη του ανθρώπου για εξύψωση πνευματική και ψυχική.

Το βλέμμα είναι στραμμένο στον ουρανό και το σκίρτημα χαράς που νιώθουμε, όταν καταφέρνουμε να τον δούμε να πετάει ψηλά, είναι πολύ μεγάλο.
Όποιος κι αν είναι ο πραγματικός συμβολισμός του, το βέβαιο είναι ότι προσφέρει χαρά και διασκέδαση σε μικρούς και μεγάλους.

Ο 14χρονος με αυτισμό απειλεί τη θεωρία της σχετικότητας και πάει για νόμπελ! (Video)

Στα δύο του χρόνια, ο Jacob Barnett διαγνώστηκε με Σύνδρομο Asperger…
Οι γιατροί είχαν ανακοινώσει ότι δεν θα μπορεί να δέσει ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών του μόνος του. Και έπεσαν πέρα για πέρα έξω. Σήμερα, ο Jacob που διαθέτει δείκτη ευφυΐας υψηλότερο του Αϊνστάιν (170), κάνει το Master του στην Αστροφυσική στο πανεπιστήμιο Indiana University-Purdue University Indianapolis (IUPUI) και είναι ένας από τους πλέον ελπιδοφόρους ερευνητές στον τομέα της κβαντικής φυσικής, σε ηλικία μόλις 14 ετών.

Ο 14χρονος, έχει φτάσει ένα βήμα πριν καταρρίψει τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, ενώ έχει αποκτήσει και έμμισθη θέση ερευνητή στο πανεπιστήμιο που φοιτά. Σύμφωνα με τον ίδιο, βρίσκεται πλέον μερικές μαθηματικές εξισώσεις μακριά από το να αποδείξει ως λαθεμένη τη θεωρία της σχετικότητας, ενώ πρόκειται να επιχειρήσει να αντικρούσει και τη θεωρία του Big Bang. “Ακόμα δουλεύω πάνω σε αυτό. Έχω μία ιδέα, αλλά εξακολουθώ να εργάζομαι στις λεπτομέρειες”, δήλωσε ο ίδιος.

 Ένα επίτευγμα που αν καταφέρει τελικά να το φέρει εις πέρας, αναμένεται να του χαρίσει μια θέση στο πάνθεον της ιστορίας και ενδεχομένως, το βραβείο Νόμπελ. Καθηγητές από το Institute for Advanced Study in Princeton επιβεβαιώνουν άλλωστε πως βρίσκεται στο σωστό δρόμο. “Έχω εντυπωσιαστεί από το ενδιαφέρον και τις γνώσεις που κατέχει μέχρι στιγμής”, επισήμανε ο καθηγητής Scott Tremaine, ο οποίος με mail του στην οικογένεια του Barnett, ενημέρωσε τον ίδιο και τους οικείους του πως αν τελικά τα καταφέρει, εκείνος θα στηρίξει την υποψηφιότητα του για το βραβείο.

Το παιδί – θαύμα Ο 14χρονος μπορούσε να λύνει παζλ 5.000 κομματιών από την ηλικία των τριών και στα δέκα του χρόνια εγκατέλειψε το σχολείο για να μπει στο Πανεπιστήμιο. Σε πρόσφατη ομιλία του στο TEDx Teen, είχε δηλώσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια: “Κανονικά δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ τώρα. Οι ειδικοί είχαν πει πως δεν θα κατάφερνα καν να μιλήσω. Προφανώς κάποιοι τραβάνε τα μαλλιά τους τώρα”. Η μητέρα του, Kristine Barnett έχει γράψει βιβλίο για την μέχρι σήμερα ιστορία του μικρού, το οποίο κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις “Ψυχογιός”. Η οικογένεια του μικρού, έχει ιδρύσει και λειτουργεί υπό την επιμέλεια της, το ίδρυμα Jacob’s Place για αυτιστικά παιδιά.

Η μητέρα του, με το βιβλίο της αλλά και τη συνολική της δράση, έχει σαν στόχο της να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για τα παιδιά που παρουσιάζουν αυτισμό. Η ίδια δήλωσε πρόσφατα: “Ο Jacob παλεύει με το πρόβλημα του κάθε μέρα και μας έχει στο πλάι του, όπως πρέπει να κάνει κάθε γονιός για το παιδί του. Έχει συνειδητοποιήσει τα προβλήματα του και τα πολεμάει με δύναμη ψυχής”

Τι είναι το Σύνδρομο Asperger

Το όνομα Σύνδρομο Asperger (Asperger’s Syndrome) καθιερώθηκε από το 1981 όταν η Δρ. Λόρνα Γουίνγκ (Lorna Wing), μια Αγγλίδα ψυχίατρος, δημοσίευσε ένα ακαδημαϊκό έγγραφο που λεγόταν Asperger’s Syndrome: a Clinical Account, το οποίο ξανάφερε στο φως την έρευνα που είχε κάνει ο Hans Asperger και καθιέρωσε έτσι την επωνυμία Asperger’s Syndrome για να περιγράψει μία πάθηση που ανήκει στις Διαταραχές του Αυτιστικού Φάσματος (Αutistic Spectrum Disorder).

Το Σύνδρομο Asperger θεωρείται πάθηση που ανήκει στις Διαταραχές του Αυτιστικού Φάσματος, διότι όπως και ο κλασσικός Αυτισμός, είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή που επηρεάζει τον τρόπο επικοινωνίας και τις σχέσεις ενός ατόμου με το περιβάλλον του.

Συχνά θεωρείται ότι όλοι όσοι έχουν Αυτισμό και έχουν υψηλές επιδόσεις, φέρουν το Σύνδρομο Asperger. Ωστόσο, είναι γνωστό σήμερα ότι υπάρχουν αρκετές άλλες μορφές Αυτισμού, αυτές του αποκαλούμενου ως “Λειτουργικού Αυτισμού”, όπου τα άτομα αποδίδουν με υψηλές επιδόσεις χωρίς να εμφανίζουν αυτά καθαυτά τα συμπτώματα του Συνδρόμου Asperger.

Είτε έχουν Σύνδρομο Asperger (ΣΑ), είτε Υψηλής Λειτουργικότητας Αυτισμό (ΥΛΑ), τα παιδιά και οι ενήλικες βιώνουν δυσκολίες στις καθημερινές κοινωνικές τους αλληλεπιδράσεις. Η ικανότητά τους για ανάπτυξη φιλικών σχέσεων είναι γενικά περιορισμένη, όπως είναι και η ικανότητά τους να καταλάβουν τη συναισθηματική έκφραση των άλλων ανθρώπων. Σε πολλές περιπτώσεις, οι παθήσεις αυτές συνδέονται και με μαθησιακές δυσκολίες.

Στην πραγματικότητα όμως, όλοι οι άνθρωποι, παιδιά και ενήλικες παράλληλα με ΣA και ΥΛΑ μοιράζονται την ίδια δυσκολία στην κατανόηση του κόσμου που τους περιβάλλει. Τα άτομα με ΣΑ και ΥΛΑ έχουν συνήθως φυσιολογική ή ανώτερη νοημοσύνη και επιθυμούν την επαφή και τη σχέση με άλλους ανθρώπους, αλλά δε γνωρίζουν τον τρόπο προσέγγισης, με αποτέλεσμα να πλησιάζουν τους άλλους με ακατάλληλο και ιδιόρρυθμο τρόπο.

 

Δείτε το βίντεο : http://www.youtube.com/watch?v=Uq-FOOQ1TpE&feature=share&list=PLhWMakoUtqUOUR2_ZSWNgXen2vHqKiDY8

Πηγή: http://lagogiannisl.blogspot.gr

 

Γιατί ο Φεβρουάριος έχει 28 ημέρες;

Καλό μήνα σ' όλους μας !!!!!

Ο ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ είναι ο μικρότερος μήνας του χρόνου όχι μόνο για αριθμητικούς αλλά και για... αυτοκρατορικούς λόγους. Ούτε λίγο ούτε πολύ για όλα φταίει ο Ιούλιος Καίσαρ. Γιατί μπορεί το 365 να μη διαιρείται ακριβώς διά του 12, ωστόσο η αρχική σκέψη των αστρονόμων οι οποίοι δημιούργησαν το Ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν να υπάρχουν επτά μήνες με 30 ημέρες και πέντε με 31. Μόνο που όταν άρχισαν να δίνουν ονόματα στους μήνες το θέμα έγινε περίπλοκο...

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οταν ο Ιούλιος Καίσαρ επέστρεψε θριαμβευτής στη Ρώμη το 46 π.Χ., ανάμεσα στα θέματα τα οποία έπρεπε να ρυθμίσει ήταν και η μέτρηση του χρόνου. Ως τότε οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν ένα ημερολογιακό σύστημα που είχε μεν 12 μήνες, αλλά στο οποίο από καιρού εις καιρόν έπρεπε να προστίθενται ημέρες ή και μήνες έτσι ώστε αυτό να διατηρείται σε συμφωνία με τις εποχές. Την ευθύνη για την παρεμβολή των ημερών είχαν οι ιερείς.

Αλλά ο απολυταρχισμός των ιερέων, οι οποίοι άλλοτε αύξαναν το μήκος του έτους προκειμένου να παραμένουν στην εξουσία οι ευνοούμενοί τους συγκλητικοί και άλλοτε το μείωναν ώστε να τελειώνει γρήγορα η θητεία των αντιπάλων τους, είχαν καταστήσει το υπάρχον ημερολογιακό σύστημα μη λειτουργικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι το έτος 46 π.Χ. διήρκεσε 445 ημέρες, δεδομένου ότι αναγκάστηκαν να προστεθούν τόσες ημέρες ώστε αυτό να ευθυγραμμιστεί με την εαρινή ισημερία. Ο Καίσαρ ονόμασε αυτό το έτος ultimus annus confusionis (τελευταίο έτος σύγχυσης) και κάλεσε τους καλύτερους φιλοσόφους και μαθηματικούς της εποχής προκειμένου να δημιουργηθεί το νέο ημερολόγιο.

Στο βιβλίο του David Edwin Duncan «Καλαντάρι» (εκδόσεις Ενάλιος) αναφέρεται ότι ανάμεσα στους προσκεκλημένους του αυτοκράτορα ήταν και ο Σωσιγένης, αλεξανδρινός αστρονόμος, τον οποίο ο Καίσαρ είχε γνωρίσει στο παλάτι της Κλεοπάτρας και με τον οποίο είχε συζητήσει τις πιθανές μετατροπές του ημερολογιακού συστήματος. Μετά από εισήγηση του Σωσιγένη αποφασίστηκε να υιοθετηθεί το ημερολόγιο του Πτολεμαίου Γ', σύμφωνα με το οποίο ένα έτος 365 ημερών ίσχυε για τρία χρόνια και στη συνέχεια υπήρχε ένα έτος με 366 ημέρες. Και ενώ όλα τα προβλήματα φάνηκαν να λύνονται, δημιουργήθηκαν καινούργια όταν έπρεπε να δοθούν ονόματα στους μήνες. Ο πρώτος μήνας του έτους ήταν ο Μάρτιος, αφιερωμένος στον θεό του πολέμου, ο οποίος όμως συμβόλιζε και τις δυνάμεις της φύσης. Ετσι μια σειρά από γιορτές αφιερωμένες σε αυτόν ήταν προγραμματισμένες για να γιορταστεί ο ερχομός της άνοιξης. Προφανώς ο πρώτος μήνας του έτους δεν μπορούσε παρά να έχει 31 ημέρες.

Ο δεύτερος μήνας ονομάστηκε Απρίλιος από το aperire (ανοίγω) προκειμένου να συμβολίσει την έξοδο των φυτών από τη γη και αφιερώθηκε στην Αφροδίτη. Μετά από πολλές διαφωνίες αποφασίστηκε να αποτελείται από 30 ημέρες. Η εναλλαγή των 31 ημερών με 30 συνεχίστηκε για τους μήνες Μάιο και Ιούνιο, οι οποίοι αφιερώθηκαν στις θεές Μαία και Ηρα αντίστοιχα.

Η έμπνευση όμως για την ονοματολογία φαίνεται πως δεν ήταν αρκετή και στους επόμενους μήνες δόθηκαν ονόματα αριθμών. Ετσι αρχικά ο Ιούλιος ήταν ο Quirinalis (πέμπτος μήνας). Αλλά ο Μάρκος Αντώνιος αποφάσισε να του δώσει το όνομα του Ιουλίου, αναμορφωτή του ημερολογίου. Και βεβαίως διατήρησε τις 31 ημέρες του. Ωστόσο δημιούργησε και μια παράδοση. Ετσι, όταν το όνομα του Αυγούστου δόθηκε στον έκτο μήνα, το διαμέτρημα του ανδρός δεν επέτρεπε στον μήνα αυτό να είναι μικρός και ο Αύγουστος απέκτησε επίσης 31 ημέρες. Και επειδή ο Ιανουάριος έπρεπε να έχει 31 ημέρες δεδομένου ότι ήταν αφιερωμένος στον Ιανό, τον προστάτη της Ετρουρίας, δεν απέμειναν παρά 28 ημέρες για τον Φεβρουάριο, τον τελευταίο μήνα του χρόνου. Το γεγονός ότι αυτός ειδικά ο μήνας δεν θα είχε πολλές ημέρες δεν δυσαρέστησε καθόλου τους Ρωμαίους, δεδομένου ότι όχι μόνο ήταν αφιερωμένος στους νεκρούς αλλά κατά τη διάρκειά του έπρεπε και οι ίδιοι να κάνουν τον ηθικό απολογισμό τους και να αφιερώνονται στη μετάνοια. Ακόμη και το όνομα του μηνός σημαίνει εξιλέωση (Februare). Τόσο πολύ επιθυμούσαν οι Ρωμαίοι να τελειώσει γρήγορα ο Φεβρουάριος ώστε, προκειμένου να διατηρούν την αίσθηση ότι ο μήνας δεν έχει ποτέ περισσότερες από 28 ημέρες, όταν έπρεπε να έχει 29 δεν προσέθεταν την παραπάνω ημέρα στο τέλος αλλά διπλασίαζαν την έκτη ημέρα του (bi sextus).

Ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων ανθρώπων

Ένα απόσπασμα από έργο του Βραζιλιάνου Ποιητή, Συγγραφέα, δοκιμιογράφου, φωτογράφου και μουσικολόγου, του Mario de Andrade (1893 – 1945).

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απʼόσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»

Πηγή: http://enallaktikidrasi.com

Η τελευταία ομιλία του 17χρονου που έμοιαζε με 90αρη !!!!

Παγκόσμια συγκίνηση έχει προκαλέσει ο θάνατος του 17χρονου Σαμ Μπέρς από τη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ. Πρόκειται για το παιδί που έπασχε από το σύνδρομο Hutchinson-Gilford (προγηρία). Μία σπάνια  ασθένεια που επιταχύνει τη γήρανση  και οι πιθανότητες να χτυπηθεί κάποιος από αυτή είναι μία σε κάθε 4-8 εκατομμύρια ανθρώπους. Η νόσος προσβάλλει το δέρμα, το μυοσκελετικό σύστημα και τα αγγεία και χαρακτηρίζεται από εκδηλώσεις πρόωρου γήρατος.

Ο 17χρονος Σαμ άφησε την τελευταία του πνοή την Παρασκευή, μετά από επιπλοκές στην υγεία του.

Οι γιατροί είχαν προειδοποιήσει τους γονείς του Λέσλι Γκόρντον και Σκοτ Μπερνς ότι ο γιος τους θα ζούσε μέχρι 13 ετών, ωστόσο έφτασε μέχρι τα 17 εμπνέοντας και συγκινώντας με τις ομιλίες του και τη δύναμη ψυχής του.

Δείτε το βίντεο με την τελευταία ομιλία του (Το βιντεο είναι στα αγγλικα...)

Πατήστε εδώ: http://youtu.be/36m1o-tM05g

Πηγή: http://www.koutipandoras.gr

A.m.e.a. - Logos: 1,5 Χρόνος Ύπαρξης... ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ... !!!!

1,5 Χρόνος ύπαρξης... Ε και; γέμισε ο κόσμος Blog, θα έλεγε κάποιος. Για μένα σημαίνει πολλά... Γιατί;;;;;;;;;

Α- Σημαίνει Ανταλλαγή, όχι όμως σαν εκείνες που κάνουμε καθημερινά που είναι χωρίς ουσία και με σκοπό μόνο το δικό μας όφελος, Ανταλλαγή απόψεων, εμπειριών,γνώσεων, ακόμη και καλής διάθεσης  και δύναμης μέσα από τις καθημερινές αναρτήσεις και στη σελίδα του Blog στο Facebook.

Ας θυμηθούμε μια που αναφέρεται σ' αυτή τη κατηγορία:

Η ζωή είναι μια μεταμφίεση της δοκιμασίας σε σκέψη...!!!!!! 15 - 10 - 2012

Αν θέλετε ξαναδιαβάστε το εδώ: http://amea-logos.blogspot.gr/2012/10/blog-post_15.html

Τι λέτε λοιπόν...;

Μ- Σημαίνει Μάθηση, είτε το να μάθεις ένα πράγμα που θα βελτιώσει την δουλειά σου πραγματικά ή θα σε βοηθήσει να βρεις αυτό που θες, είτε να μάθεις μέσα από ένα ανθρώπινο παράδειγμα, το οποίο θα σε κάνει Άνθρωπο που νιώθει όλους τους συνανθρώπους του ισάξιους με εκείνον.

Ας δούμε 2 παραδείγματα:

Ειδική γραμματοσειρά για τη δυσλεξία 9 - 10 - 2012

Θα το βρείτε εδώ: http://amea-logos.blogspot.gr/2012/10/blog-post_9.html

Ή

Άνθρωποι πρότυπα: Πάμπλο Πινέδα 25 - 9 - 13

 

Θα το βρείτε εδω: http://amea-logos.blogspot.gr/2013/09/blog-post_25.html

Ε - Σημαίνει Ενδιαφέρομαι πραγματικά για τον άλλο... με όποιο τρόπο μπορώ.

«ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ» : Προσφορά ΧΑΡΑΣ 6 - 8 - 2012

Διαβάστε εδώ: http://amea-logos.blogspot.gr/2012/08/blog-post_6.html

Α -Αποστολή... Δύσκολη δε λέω, αλλά θέλω να προσπαθήσω από εδώ να δώσω στο καθένα την όψη που βλέπει αλλά δεν μπορεί ή δεν θέλει να κατανοήσει.... ;)

Αυτά λοιπόν, τα 4 πράγματα δηλώνουν την ύπαρξη του Blog !!! Ελπίζω στο μέλλον να σημαίνουν όλο και περισσότερο και για εσάς.

Υ.Γ: Θυμηθείτε υπάρχουμε και στο Facebook ως Amea-logos Blog εδώ: https://www.facebook.com/AmeaLogos Θα χαρώ να ακούσω και τις δικές σας απόψεις.

Παγκόσμια Ημέρα του Άνδρα !!!

Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 19 Νοεμβρίου σε περισσότερες από  60 χώρες του κόσμου για να υπενθυμίζει τη συνεισφορά του άνδρα στον ανθρώπινο πολιτισμό και ιδιαίτερα στην οικογένεια, τον γάμο και τη φροντίδα των παιδιών. Θέμα του φετινού εορτασμού (2013) «Κρατώντας τους άνδρες και τα αγόρια ασφαλείς».

Η Παγκόσμια Ημέρα του Άνδρα (International Men's Day), που δεν θα αργήσει η επίσημη αναγνώρισή της από τον ΟΗΕ, πρωτογιορτάστηκε στις 19 Νοεμβρίου 1999 στα νησιά Τρίνιδαδ και Τομπάγκο της Καραϊβικής, με πρωτοβουλία του δρος Τζέρομ Τιλακσίνγκ.

Εμείς λοιπόν, επειδή τις... γιορτές δεν τις αγνοούμε ποτέ και επειδή όντως "Μείναμε λίγοι..."

λέμε να απαριθμήσουμε τα χαρακτηριστικά του άντρα του σωστού...:

 

1. Να είναι gentleman: Μπορεί οι άντρες να είναι μεγάλα παιδιά, και καλά κάνουν, αλλά επειδή η εφηβεία και τα χρόνια της αθωότητας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, άντρας που δεν ξέρει να φερθεί σωστά σε μία γυναίκα, να την περιποιηθεί.

2. Να είναι ευθύς: Μπορεί να σας γοητεύουν όλοι αυτοί οι ζαμάν φου διάσημοι και ιδιαίτεροι, που είναι λίγο στον κόσμο τους, αλλά στην πραγματική ζωή χρειάζεστε έναν άντρα με ευθύτητα, που να ξέρει τι του γίνεται και να την κοιτάει στα μάτια όταν της μιλάει!

3. Να είναι συνεπής: Πολύ απλά όταν λέει κάτι όχι μόνο να το εννοεί αλλά να συνεχίζει να το πιστεύει και έπειτα από καιρό! Η συνέπεια γενικά είναι τρομερό προσόν, αλλά η συνέπεια απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό, είναι αυτό που σε χαρακτηρίζει και σαν άνθρωπο!

4. Να είναι ειλικρινής: Όλοι λέμε ψέματα για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά όταν αυτό γίνεται συνώνυμο του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς μας, το παιχνίδι έχει χαθεί!

5. Να είναι ώριμος: Το να είναι ένας άντρας ώριμος, σημαίνει να μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του αλλά επίσης να μπορεί να ανταπεξέλθει σε οποιαδήποτε κατάσταση με ψυχραιμία και υπευθυνότητα!

6. Να έχει αυτοπεποίθηση: Η ανασφάλεια είναι χαρακτηριστικό της νιότης, ή τουλάχιστον η υπερβολική ανασφάλεια. Άντρας ανασφαλής δυστυχώς στερείται γοητείας και φυσικά δεν είναι σε θέση να προσφέρει το παραμικρό στον οποιοδήποτε! Στο τέλος, η ανασφάλεια υπερνικά συναισθήματα, με αποτέλεσμα η οποιαδήποτε σχέση απλά να μην... λειτουργεί!

7. Να έχει θετική ενέργεια: Δύσκολο στις μέρες μας, αλλά αν πραγματικά κάποιος καταφέρει να είναι αισιόδοξος, χαρούμενος και γελαστός τότε έχει βρει το 90% της γοητείας του. Σε κανέναν δεν αρέσει η μιζέρια και κανείς δε θέλει να συναναστρέφεται απαισιόδοξα άτομα. Οπότε, ένας άντρας με όρεξη και ζωντάνια, είναι από μόνος του... κελεπούρι!

Και επειδή όλα τα παραπάνω είναι θεωρίες αν δεν εφαρμοστούν στην πράξη ψάξαμε και βρήκαμε αποφθεύγματα διάσημων αντρών σχετικά με τον άντρα, τη φύση του αλλά και τη συμπεριφορά του.

«'Ολες οι γυναίκες γίνονται σαν τις μαμάδες τους και αυτή είναι η τραγωδία! Κανένας άντρας όμως δε γίνεται σαν την μητέρα του, και αυτή είναι η δική του»!

«Πώς μία γυναίκα να είναι ευτυχισμένη όταν είναι με έναν άντρα που επιμένει να της φέρεται να σα να είναι κάτι το φυσιολογικό»; Oscar Wilde

«Ο Θεός μου έδωσε πέος και μυαλό αλλά όχι αρκετό αίμα ώστε να μπορώ να τα χρησιμοποιώ και τα 2  μαζί»! Robin Williams

«O άντρας θέλει 2 πράγματα: Κίνδυνο και παιχνίδι! Γι' αυτό το λόγο θέλει τη γυναίκα που είναι το πιο επικίνδυνο παιχνίδι που υπάρχει»! Friedrich Nietzsche

«Η αξία του άντρα φαίνεται από αυτά που είναι ικανός να δώσει και όχι από αυτά που είναι ικανός να πάρει». Albert Einstein

 

Η μουσική αγαπάει τον αυτισμό

Ένα μουσικό εργαστήριο 6 συναντήσεων για παιδιά με αυτισμό

Την Παρασκευή 1 Νοεμβρίου και τα Σάββατα 2, 9, 16, 23 & 30 Νοεμβρίου 2013 | 11:00-13:00

Η Στέγη, αγκαλιάζοντας όλους, οργανώνει για δεύτερη χρονιά ένα μουσικό εργαστήριο έξι συναντήσεων, με μουσικές δραστηριότητες ειδικά μελετημένες προκειμένου να προσαρμόζονται στις ιδιαίτερες επιθυμίες και ικανότητες των παιδιών. Η παρουσία των γονέων είναι απαραίτητη καθ’ όλη τη διάρκεια του εργαστηρίου, ενώ το ρόλο τους τον καθορίζουν οι ίδιοι: μπορεί να είναι απλοί παρατηρητές ή να συμμετέχουν ενεργά.

Στο εργαστήριο αυτό, η μουσική γίνεται η «γλώσσα» επικοινωνίας, ακόμα και όταν λείπει ο λόγος. Μέσα από τους ήχους, το παιχνίδι και τις εναλλαγές ρόλων, τα παιδιά καλούνται να αισθανθούν την ύπαρξή τους, να εκφράσουν τι νιώθουν, να τραγουδήσουν και να γνωρίσουν πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής. Παράλληλα, βιώνουν την εμπειρία της ομαδικότητας, συνεργάζονται και προετοιμάζονται για τον τελικό στόχο του εργαστηρίου, που είναι μια συναυλία, μια μουσική γιορτή με πρωταγωνιστές τα ίδια!

Απευθύνεται σε: Παιδιά 8-11 ετών που ανήκουν στο ευρύ φάσμα του αυτισμού και τους γονείς τους

Κρατήσεις: 213 017 8002 και education@sgt.gr

Κόστος συμμετοχής: Δωρεάν

Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ: http://www.sgt.gr/gr/programme/event/1414

Πάμπλο Πινέδα, ο δάσκαλος με σύνδρομο Down στην Ελλάδα: Να μην βάζετε όρια στον εαυτό σας...

Το αμφιθέατρο του Μουσείου της Ακρόπολης είχε γεμίσει από νωρίς. Έκατσα σε μια άκρη παρατηρώντας το θορυβώδες κοινό που έπαιρνε τις θέσεις του σιγά σιγά. Λαμπερά δημόσια πρόσωπα, ηθοποιοί, τραγουδιστές, συνήθεις θαμώνες φιλανθρωπικών εκδηλώσεων αλλά και νεανικές παρέες 20άρηδων.  Ανάμεσά τους σαστισμένα παιδιά με το «φοβερό στίγμα» του συνδρόμου να πιάνουν το χέρι της μαμάς και να χαζεύουν τις κάμερες. Η μικρή καθυστέρηση της έναρξης μου έδωσε το χρόνο να κοιτάξω τα πρόσωπα γύρω μου προσπαθώντας να καταλάβω γιατί μαζευτήκαμε όλοι εκεί. Και η δική μου φάτσα ίσως έκανε τους άλλους να αναρωτιούνται τι κάνω εκεί, μιας και μια μικρή ξινίλα που πήγαζε από την επιφυλακτικότητά μου απέναντι στις μη κερδοσκοπικές και τις φιλανθρωπικές οργανώσεις ήταν μάλλον εμφανής. Βρέθηκα εκεί χάρη στην επιμονή ενός φίλου γιατρού που ασχολείται χρόνια με τα «καταραμένα» και «δύσκολα» παιδιά.
Πάνω που είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν έκανα καλά που πήγα, ένας μικροσκοπικός παχουλός τύπος διέσχισε την αίθουσα με μικρά βήματα και έκατσε στην πρώτη σειρά λίγα μέτρα μακριά μου. Ηταν ο Πάμπλο Πινέδα, ο «star» της βραδιάς. Όσο τον κοιτούσα δυσπιστία άρχισε να με κυριεύει. Παρατηρούσα τις κινήσεις του, τη μύτη, τα μάτια, τα γυαλιά του, τα χέρια του, και το μυαλό μου γύρισε στο «μογγολάκι» της γειτονιάς  που καθόταν μόνο και σιωπηλό στα σκαλιά του διπλανού σπιτιού με μόνη παρέα τη μαυροφορεμένη μάνα του όταν τον έβγαζε καμιά βόλτα μέχρι την εκκλησία στον εσπερινό. Και σκέφτηκα ξαφνικά πως έχω χρόνια να το δω, μάλλον θα είχε «φύγει» χωρίς να το προσέξω, άλλωστε δεν το είχα προσέξει και ποτέ, μόνο φευγαλέα περνούσα από μπροστά του για να πάω να παίξω με τους φίλους μου.
Αυτός λοιπόν ήταν ο μεγάλος Πινέδα που ανέτρεψε  όλα τα στερεότυπα και τους μύθους τόσων χρόνων; Σα να μου φάνηκε σαστισμένος όταν άρχισαν να τον τραβολογάνε από δω και από κει για τις καθιερωμένες φωτογραφίες. Δεν είχε ακόμα συνηθίσει να ποζάρει δίπλα στις όμορφες κοπέλες και τους  χαμογελαστούς κουστουμαρισμένους; Τον κοιτούσα να τον στήνουν δίπλα τους οι κυρίες με τα δωδεκάποντα και στο πρόσωπό του έβλεπα το μοναχικό παιδί της γειτονιάς μου.
Η ώρα πέρασε με τις βραβεύσεις των άλλων καλεσμένων του Σωκράτη Αλαφούζου, της Μαριέττας Φαφούτη και του Παναγιώτη Κοτρωνάρου αλλά ούτε που πρόσεχα. Το βλέμμα μου ήταν εκεί στον σχεδόν σαραντάρη με το σύνδρομο Down που άκουγε προσεκτικά τη μεταφράστριά του. Όταν ήρθε η δική του σειρά να μιλήσει, εντελώς μαγικά στο βήμα δεν ήταν το μικροκαμωμένο παιδί της γειτονιάς μου, ήταν ένας γίγαντας που μιλούσε δυνατά, με χειρονομίες και πάθος. Τον παρακολουθούσα απορροφημένος από την ομιλία του για αρκετά λεπτά μέχρι να συνειδητοποιήσω πως δεν ξέρω γρι ισπανικά και οι περισσότεροι στην αίθουσα δεν είχαμε ακουστικά για τη μετάφραση. Τι διάολο, όλοι αυτοί ξέρουν ισπανικά και δεν διαμαρτύρονται; Κι όμως ήταν σα να καταλαβαίνεις κάθε λέξη από όσα έλεγε. Ευτυχώς κάποιοι έβγαλαν τα ακουστικά, τα δυνάμωσαν και στην απόλυτη ησυχία μετά από κάθε φράση του ακούγαμε τη μετάφραση. Κοίταξα δυο παιδιά με σύνδρομο Down που κάθονταν πιο κει και ανατρίχιασα. Είδα στην έκφρασή τους κάτι που δεν είχα ξαναδεί, υπερηφάνεια για τον  δικό τους άνθρωπο αλλά και ελπίδα.
Δεν νομίζω πως είναι εφικτό να κατανοήσουμε εύκολα τι είναι αυτά που έχει κατακτήσει ο Πινέδα. Κάποιος ίσως αναρωτηθεί αν έχει και νόημα να μιλάμε για τον Πινέδα σε μια χώρα που υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι γοητευμένοι από θεωρίες για αναβίωση του Καιάδα. Αλλά όπως έχει πει και ο ίδιος:  Όταν όλοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, έχουν την ίδια εμφάνιση, είναι όλοι ομοιόμορφοι, αυτό είναι ο Φασισμός.
Ο Πάμπλο Πινέδα γεννήθηκε στην Ισπανία το 1974. Είναι ο πρώτος πτυχιούχος δάσκαλος στην Ευρώπη με σύνδρομο Down, έχει αποκτήσει Bachelor στην εκπαιδευτική ψυχολογία ενώ είναι και βραβευμένος στο διεθνές φεστιβάλ ταινιών του San Sebastian για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στην ταινία  Yo Tambien.  Ζει στη Μάλαγα αλλά κάνει πολύ συχνά ταξίδια σε όλο τον κόσμο για διαλέξεις, σεμινάρια και ομιλίες.
Ο Πινέδα έκανε πράξη αυτό που είπε και στην εκδήλωση: Να μην βάζετε όρια στον εαυτό σας. Κατάφερε να πετύχει όμως αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Να πάει σχολείο,  να σπουδάσει και να έχει μια φυσιολογική ζωή. Δεν ξέρω αν εμείς οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πρέπει να είμαστε περήφανοι γι' αυτόν ή να ντρεπόμαστε για εμάς και τις «πολιτισμένες» κοινωνίες μας. Ο άθλος του δεν είναι μόνο πως κατάφερε να ξεπεράσει τους περιορισμούς της «ιδιαιτερότητάς» του αλλά και πως ξεπέρασε τα εμπόδια που του βάλαμε εμείς οι «φυσιολογικοί».
Κατεβαίνοντας από το μουσείο σκεφτόμουν πόσο  τρομακτικό είναι το ότι το 2013 η κατάκτηση του αυτονόητου από έναν άνθρωπο με σύνδρομο Down είναι εντυπωσιακότερη από την κατάκτηση του Έβερεστ από τον άλλο βραβευμένο της βραδιάς.  Και πόσο ακόμα πιο τρομακτικό είναι πως ελάχιστες οικογένειες με «ιδιαίτερα» παιδιά και ακόμα πιο ελάχιστοι εκπαιδευτικοί έκαναν τον κόπο να ανηφορίσουν προς την Ακρόπολη.
Θα κλείσω με αυτό που μου είπε ο Πάμπλο Πινέδα: Τα παιδιά με σύνδρομο Down χρειάζονται να τους μιλάνε συνεχώς και να τους συμπεριφέρονται σα να είναι φυσιολογικοί άνθρωποι, γιατί αυτό ακριβώς είναι.
Παρά τις επιφυλάξεις μου γενικά για τις ΜΚΟ, συγχαρητήρια στην «Κορυφογραμμή» για την πρωτοβουλία της και την ευκαιρία που μας έδωσε να τον γνωρίσουμε.  Δείτε σε λίγες μέρες στον Alpha την ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στον γιατρό Δημήτρη Δημητρίου.
Πριν όμως κλείσετε αυτή τη σελίδα κάντε τον κόπο να ψάξετε λίγο στο Google τι είναι το σύνδρομο Down. Μάλλον θα εκπλαγείτε όταν καταλάβετε πως δεν γνωρίζετε απολύτως  τίποτα.

Πηγή: eleftheriaonline.gr

Άνθρωποι πρότυπα: Πάμπλο Πινέδα

Πριν από ένα δίμηνο περίπου διαβάσαμε ένα άρθρο για τον πρώτο πτυχιούχο πανεπιστημίου στην Ευρώπη με σύνδρομο Down. Το όνομά του είναι Πάμπλο Πινέδα, είναι από την Ισπανία και σύντομα θα λάβει την άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος του δασκάλου.

Ξεκινώντας να διαβάζουμε το άρθρο, δε θα μπορούσαμε να μη ξεχωρίσουμε την αγάπη με την οποία ο κος Πινέδα μιλούσε για το σχολείο και τη διαδικασία μάθησης, ενώ δε δίσταζε να μιλήσει για τις όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές που πέρασε κατά τη διάρκεια των σχολικών του χρόνων. Το ενδιαφέρον στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι δεν παρουσίαζε τις σχολικές του εμπειρίες ως κάτι ιδιαίτερο, ούτε οι δύσκολες στιγμές διακατέχονταν από κάποια πικρία. Ουσιαστικά πέρα από το γεγονός ότι χρειαζόταν κάποια παραπάνω ώρα από τους άλλους κατά τη διάρκεια διαβάσματος, δε διαχώριζε τη θέση του από εκείνη των συμμαθητών του.

Προσωπικά, αυτό ήταν και το πιο αξιόλογο στοιχείο της συγκεκριμένης συνέντευξης. Βέβαια στο συγκεκριμένο τρόπο σκέψης πέρα από το ίδιο το άτομο και την οικογένειά του, έχει συμβάλει και η δομή του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας, άλλωστε όπως ανέφερε και το συγκεκριμένο άρθρο, στην Ισπανία το 85% των ατόμων με σύνδρομο Down πηγαίνουν στο κανονικό σχολείο.

Εκεί είναι τελικά που γεννιέται και το μεγάλο ερώτημα: πώς αναμένουμε από τα άτομα να μη βγάζουν τον εαυτό τους εκτός του κοινωνικού συνόλου ή την κοινωνία να μη τα απομακρύνει όταν ήδη τον περιθωριοποιεί το 1ο κοινωνικό σύνολο στο οποίο κλείνεται να ενταχθεί;
Το συγκεκριμένο ερώτημα δεν είναι εύκολο να απαντηθεί σε ένα μόνο blog post, εμείς πάντως σίγουρα θα δούμε την ταινία που είναι εμπνευσμένη από τη ζωή του («Κι εγώ επίσης») και ελπίζουμε να βρούμε κάποιες απαντήσεις…!

 Τώρα ήρθε ο καιρός να τον γνωρίσουμε από κοντα: Θα βρεθεί στην Ελλάδα την Πέμπτη, 26 Σεπτεμβρίου, στις 19.00, στο Μουσείο της Ακρόπολης, για τα δεύτερα γενέθλια της "Κορυφογραμμής"

Η Κορυφογραμμή είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός, σκοπός του η υποστήριξη και η προβολή νέων δημιουργών, την καλλιέργεια της έκφρασης και την ανάπτυξη της δημιουργικότητας με αναφορά στον πολιτισμό.

Ο Πάμπλο Πινιέδα, ο πρώτος πτυχιούχος πανεπιστημίου με σύνδρομο Down, θα βρεθεί στην Ελλάδα, την Πέμπτη, 26 Σεπτεμβρίου στις 19:00, στο Μουσείο της Ακρόπολης, για τα δεύτερα γενέθλια της «Κορυφογραμμής». Η «Κορυφογραμμή» είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που έχει ως στόχο την υποστήριξη και προβολή νέων δημιουργών, την καλλιέργεια της έκφρασης και την ανάπτυξη της δημιουργικότητας με αναφορά στον πολιτισμό και στο ευ ζην. Έως σήμερα έχει παρουσιάσει μέσω του portal korifogrami.gr, περισσότερους από 500 νέους δημιουργούς, με 1300 δημοσιεύσεις προσωπικών κειμένων, ποίησης, βιβλίου, θεάτρου και εικαστικών, προσελκύοντας πάνω από 74.000 μοναδικούς αναγνώστες από 86 χώρες. Επίσης έχει υλοποιήσει 5 μεγάλα events με άξονες τη δημιουργικότητα, τον κοινωνικό πολιτισμό και το παιδί.

Πηγή: newsitamea.gr

newsitamea Eπικοινωνία Για μας Διαφημιστείτε Ημερολόγιο Όροι χρήσης Συνεργάτες Home > ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ > Στην Ελλάδα ο πρώτος πτυχιούχος πανεπιστημίου με σύνδρομο Down! Στην Ελλάδα ο πρώτος πτυχιούχος πανεπιστημίου με σύνδρομο Down! Από Newsit Amea στις Σεπτεμβρίου 25, 2013 4 Στην Ελλάδα ο πρώτος πτυχιούχος πανεπιστημίου με σύνδρομο Down! Ο Πάμπλο Πινιέδα, ο πρώτος πτυχιούχος πανεπιστημίου με σύνδρομο Down, θα βρεθεί στην Ελλάδα, την Πέμπτη, 26 Σεπτεμβρίου στις 19:00, στο Μουσείο της Ακρόπολης, για τα δεύτερα γενέθλια της «Κορυφογραμμής». Η «Κορυφογραμμή» είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που έχει ως στόχο την υποστήριξη και προβολή νέων δημιουργών, την καλλιέργεια της έκφρασης και την ανάπτυξη της δημιουργικότητας με αναφορά στον πολιτισμό και στο ευ ζην. Έως σήμερα έχει παρουσιάσει μέσω του portal korifogrami.gr, περισσότερους από 500 νέους δημιουργούς, με 1300 δημοσιεύσεις προσωπικών κειμένων, ποίησης, βιβλίου, θεάτρου και εικαστικών, προσελκύοντας πάνω από 74.000 μοναδικούς αναγνώστες από 86 χώρες. Επίσης έχει υλοποιήσει 5 μεγάλα events με άξονες τη δημιουργικότητα, τον κοινωνικό πολιτισμό και το παιδί.

Πηγή: newsitamea.gr

ΦΩΤΟ ΝΤΡΟΠΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΘ

Το κρατικό αυτοκίνητο που βλέπετε είχε παρκάρει σε ράμπα αναπήρων, εντός της ΔΕΘ με αποτέλεσμα τα άτομα με ειδικές ανάγκες να περιμένουν ώρες τον κύριο που πάρκαρε το αυτοκίνητο.


Τα συμπεράσματα δικά σας...