"Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα;;;"

Το φωτογραφικό άρθρο στο http://www.demilked.com/fallen-princesses-dina-goldstein/ όπου παρουσιάζονται Πριγκίπισσες της Disney σε αντιπαράθεση με τα πραγματικά ζητήματα που επηρεάζουν τις γυναίκες, όπως η ασθένεια , εθισμός και τα ζητήματα της αυτοεικόνας, μου προκάλεσε σκέψεις τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μέσα από το παρακάτω κείμενο:

 "Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα;;;"

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια όμορφη πριγκίπισσα, και σίγουρα μια κακιά μάγισσα ή ένας κακός μάγος που ήθελε το κακό της και ζήλευε την ομορφιά της. Βέβαια, εμφανίζεται και ο όμορφος πρίγκιπας που την ερωτεύεται με την πρώτη ματιά και παλεύει για την αγάπη της ενάντια στις δυνάμεις του κακού. Μάλιστα, στη διάρκεια της ιστορίας, ενώ φαίνεται ότι το η κακιά μάγισσα παίρνει το προβάδισμα χρησιμοποιώντας όλη της την τέχνη, στο τέλος ο πρίγκιπας καταφέρνει με όπλο την αγάπη να νικήσει και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Τα παραμύθια μας νανουρίζουν, μας εξάπτουν τη φαντασία, μας ταξιδεύουν σε κόσμους έξω από την πραγματικότητα, μας φέρνουν αντιμέτωπους με τα πρώτα ηθικά διλήμματα και μας μαθαίνουν το «καλό» και το «κακό». Έννοιες που στη μετέπειτα ζωή μας σπανίως τις βλέπουμε αυτούσιες και ξέχωρες. Είναι ποτέ κάποιος μόνο καλός ή μόνο κακός; Ωστόσο, οι μύθοι και τα παραμύθια που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά ήθελαν να κάνουν πολύ ξεκάθαρο στο κοινό το τι είναι καλό και τι είναι κακό. Ίσως υπήρχε μια ανάγκη να μπουν αυτές οι ταμπέλες για πολλούς λόγους…

Αναρωτιέμαι όμως πόσο εθισμένοι είμαστε στο «Ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»… Δεν λέω βέβαια ότι θα ήταν καλύτερο να αφηγηθούμε σε ένα μικρό παιδί ότι η Σταχτοπούτα έμεινε για πάντα στις στάχτες της και με απωθημένο τον πρίγκιπα γιατί ποτέ δεν ήρθε τελικά να δοκιμάσει το γοβάκι. Ούτε ότι ότι όταν φάνε οι λύκοι μια γιαγιά κανένας κυνηγός δεν μπορεί να του κάνει εγχείρηση για να βγάλει τη γιαγιά αυτούσια από το στομάχι του. Αλλά πόσο αυτή η φαντασίωση του happily ever after μας ακολουθεί και στην ενήλικη ζωή μας; Πόσο περιμένουμε τον πρίγκιπα ή τον τέλειο έρωτα που ο ένας κοιτά τον άλλον και δεν υπάρχει αύριο;

Η πραγματικότητα στις σχέσεις δεν είναι ακριβώς όπως στο σενάριο της Ωραίας Κοιμωμένης… Ο έρωτας  μπορεί να έχει πολλές μορφές. Μπορεί να είναι απότομος, μπορεί να είναι σταδιακός, μπορεί να υπάρχουν στιγμές έρωτα. Μπορεί να περνάει και μετά να έρχεται η αγάπη. Μπορεί να περνάει και μετά να έρχεται η ανία. Μπορεί η κακιά μάγισσα να είχε κι αυτή τις ανασφάλειες της και με μια καλή ψυχοθεραπεία να μην έστελνε το μήλο στη Χιονάτη. Μπορεί και ο Τζαφάρ στον Αλλαντίν να ήθελε την εξουσία για να αναπληρώσει το κενό της αγάπης και των φίλων.  

Τα σκέφτομαι όλα αυτά γιατί συχνά βλέπω γύρω μου ανθρώπους που έχουν υπερβολικές απαιτήσεις από τη ζωή τους. Θα ήθελαν πολύ να είναι παραμύθι. Και να σας πω την αλήθεια… και ποιος δεν θα ήθελε, ίσως κι εγώ… Όμως η ζωή δεν είναι ακριβώς έτσι. Ας μην κλείνουμε πόρτες επειδή δεν είναι η πόρτα του Βασιλικού Κάστρου, ας μην διστάζουμε να φιλήσουμε έναν βάτραχο επειδή σίγουρα δεν θα γίνει πρίγκιπας. Η μαγεία της ζωής είναι ότι μπορείς να τη διαμορφώσεις εσύ σύμφωνα με τις επιλογές σου και να την κάνεις εσύ να μοιάζει με παραμύθι. Και να ζήσουν και αυτοί καλά, και εσύ καλύτερα…

Νίκη Δεδούση - Ψυχολόγος

 

Φεύγοντας από το σπίτι

Βλέποντας αυτό το πολύ έξυπνο animation στο http://vimeo.com/75849442 και συστήνω να το δείτε και εσείς, σκέφτηκα ότι συνήθως όταν ακούμε να γίνεται συζήτηση για την "έξοδο του παιδιού από το πατρικό σπίτι" μάλλον το μυαλό μας πάει στο σύνδρομο της "άδειας φωλιάς" που πιθανόν βιώνουν οι γονείς. Κάνουμε εικόνα μητέρες να λένε "που πας παιδάκι μου στα ξένα", πατέρες να προσπαθούν να διασφαλίσουν τα πάντα ώστε να μην "κακοπέσει" το παιδί και παιδιά που αγωνιούν να ανεξαρτητοποιηθούν από τα κεφτεδάκια της μαμάς και τις νουθεσίες του μπαμπά.

Άραγε πως φαντάζει το αντίθετο σαν εικόνα; Μπορεί ένας γονιός να οδηγεί το παιδί του στο να φύγει από το σπίτι και να ανεξαρτητοποιηθεί; Μπορεί ένα παιδί όποιο δρόμο και να πάρει προς τα "έξω" να τον οδηγεί πάλι στο σπίτι; Είναι άραγε "κακοί" γονείς; Είναι άραγε "υπερπροστατευμένο" παιδί που δεν μπορεί να φύγει από την αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά; Είναι μήπως η κοινωνία και οι συνθήκες που αλλάζουν τις ράγες της πορείας του για να οδηγείται πάντα σπίτι;

Κάποτε μια κυρία μου είπε ότι στα παιδιά μας πρέπει να δίνουμε φτερά και ρίζες και αυτή η φράση περικλείει νομίζω όλο το νόημα του ρόλου του γονιού στην ανεξαρτητοποίηση του παιδιού.

Από την άλλη, ο καθένας έχει τους δικούς του χρόνους. Το πότε θα αισθάνεται κάποιος έτοιμος δεν έχει ηλικία, δεν έχει φάση ζωής και status. Όμως, αν κάποιος δεν αισθάνεται ποτέ έτοιμος;...

Αυτή η ιδανική και κάποιες φορές ουτοπική ισορροπία είναι το ζητούμενο. Η οποία δεν προϋπάρχει, δεν πέφτει σαν ξένο σώμα στην οικογένεια. Κατακτάται... και κατακτάται άλλες φορές δύσκολα, άλλες φορές εύκολα, με συγκρούσεις, με πόνο, με δάκρυα, με αγκαλιές... Το σίγουρο είναι πως όλοι αυτοί οι δρόμοι προς την ισορροπία είναι ένας χορός όπου επειδή δεν είσαι σίγουρος ποιά θα είναι η επόμενη κίνηση του συγχορευτή σου δοκιμάζεις, κάνεις λάθη και στο τέλος βρίσκετε μαζί τον τρόπο να ισορροπείτε στο ρυθμό.

Νίκη Δεδούση

    Ψυχολόγος   

Η «αντιμετώπιση» των ατόμων με αναπηρία στη ναζιστική περίοδο

Διότι η τόνωση της ιστορικής μνήμης είναι κοινωνική ασπίδα

 

Στην πραγματική ζωή, οι κυρίαρχες πολιτικές προθέσεις και συνακόλουθες επιλογές, εξωθούν την συντριπτική πλειοψηφία των ΑμεΑ στην περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό. Στην εικονική ζωή, τα κυρίαρχα τηλε-ΜΜΕ σε κάθε ευκαιρία ανακηρύσσουν μεμονωμένες περιπτώσεις ΑμεΑ ως ... ήρωες και παραδείγματα θέλησης. Τα συστατικά της συγκεκριμένης επικοινωνιακής/προπαγανδιστικής συνταγής είναι πολύ παλαιά. Η πλέον σύγχρονη περίοδος στυγνής, πρωτόγονης, απροκάλυπτης έκφρασή τους, είναι η ναζιστική.

 

Ελάχιστα και αποσπασματικά είναι τα σχετικά στοιχεία - ντοκουμέντα που έχουν δημοσιοποιηθεί. Αξιοποιώντας στοιχεία έρευνας επιστημόνων και γονέων παιδιών με αυτισμό που έχει δημοσιευτεί  στα site  www.noesis.gr  και  www.panap.gr, θα επιχειρήσουμε να φωτίσουμε τα αποκαλυπτικότερα . Ο λόγος είναι απλός: Η έξαρση του ρατσιστικού φαινομένου έχει εξ’ ορισμού χαρακτήρα πολλαπλασιαστικό, οι φασιστικές λογικές της στοχοποίησης εξ’ αντικειμένου δεν έχουν όρια όταν αφήνονται να εξελιχτούν ανεμπόδιστες. Για λόγους , λοιπόν, όχι μόνο πληροφοριακούς αλλά και ενδυνάμωσης της ιστορικής μνήμης , το περίγραμμα της ναζιστικής πολιτικής σε θέματα αναπηρίας είναι χρήσιμο να είναι γνωστό, σε όσους δεν θέλουν απλώς να ενδιαφέρονται αλλά πρέπει και να ξέρουν τι αυτό επί της ουσίας σημαίνει. Οι καιροί ενώπιόν μας προμηνύονται δύσκολοι ...

 

 Περίπου 275.000 άνθρωποι με αναπηρία εκτιμάται ότι θανατώθηκαν με βασανιστικούς τρόπους, στο όνομα της κυρίαρχης άποψης που “ήθελε” την αναπηρία να συνεπάγεται υπέρμετρο κόστος κοινωνικών παροχών σε σύγκριση με τα όσα ο ανάπηρος θα μπορούσε να προσφέρει στην οικονομία. Την ίδια περίοδο το ναζιστικό καθεστώς, παρασημοφορούσε σε κάθε ευκαιρία μεμονωμένες περιπτώσεις αναπήρων πολέμου, προβάλλοντας μέσω αυτών την ζωτική για την ύπαρξη των ναζί παραδειγματική άποψη ότι “η δύναμη της θέλησης θριαμβεύει έναντι όλων των δυσκολιών”. Στους προνομιούχους παρασημοφορηθέντες προσφερόταν πάντοτε η δυνατότητα προστατευμένης εργασίας, που παρέπεμπε σε μιά αρκετά ριζοσπαστική - για την εποχή εκείνη – εκδοχή προνοιακής πολιτικής.

 

Μεταξύ πολλών, το πλέον  αποκαλυπτικό τεκμήριο της προπαγάνδας που μήνυε/καθόριζε το μέλλον των πολλών ανθρώπων με αναπηρία ήταν η διάσημη και ιδιαίτερα προβεβλημένη ταινία της εποχής “Κατηγορώ” που αφηγείτο την ιστορία ενός γιατρού που δολοφόνησε την ανάπηρη σύζυγό του. Με την ταινία εισήχθη επίσημα στη δημόσια συζήτηση το επιχείρημα του “θανάτου από οίκτο”. Είχε επί μακρόν προηγηθεί (σε αφίσες, διαφημίσεις κ.ο.κ.) η διαπόμπευση των ΑμεΑ , κατά κανόνα ως προτύπων ανικανότητας αλλά ενίοτε και ως τεράτων, σε αντιδιαστολή με τους εκπέμποντες υγεία εκπροσώπους – μοντέλα της αρίας φυλής. Ολα αυτά εκτυλίσσονταν από το 1933, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους ναζί.

 

Σε απόλυτη διασύνδεση με την προπαγάνδα, ξεκίνησε τότε και εκτεταμένο πρόγραμμα υποχρεωτικής στείρωσης ανθρώπων με αναπηρία. Γιά λόγους ακρίβειας της πληροφόρησης είναι απαραίτητη στο σημείο αυτό η διευκρίνιση ότι προγράμματα στείρωσης ΑμεΑ είχαν προϋπάρξει της ναζιστικής περιόδου σε άλλες χώρες, η ναζιστική Γερμανία δεν ήταν η “πρώτη και μοναδική” που τα εφήρμοσε.  Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η συγγραφέας με αναπηρία Jenny Morris στο βιβλίο της “Pride Against Prejudice”, από το 1907 σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ έκαναν την εμφάνισή τους νόμοι για την υποχρεωτική στείρωση των ατόμων που πιστευόταν ότι έπασχαν από κάποια γενετική πάθηση ή διαταραχή, ενώ αντίστοιχες πολιτικές  υιοθετήθηκαν την περίοδο του μεσοπολέμου από χώρες όπως η Δανία, Νορβηγία, Σουηδία, Φινλανδία, Εσθονία, Τσεχοσλοβακία, Γιουγκοσλαβία, Λιθουανία, Λάτβια, Ουγγαρία και Τουρκία.

Από το 1939 και μέχρι το τέλος του Β! Παγκόσμιου Πολέμου το πρόγραμμα στείρωσης στη ναζιστική Γερμανία μετεξελίχτηκε σε πρόγραμμα θανατώσεων.  Βάσει του απόρρητου προγράμματος υπό την κωδική ονομασία “Πρόγραμμα Τ4″, οι άνθρωποι με αναπηρία στη Γερμανία θανατώνονταν με μία ένεση ή δηλητηριώδη αέρια.

Δυό λόγια για το Τ4 ή αλλιώς  οδός Tiergartenstrabe  αριθμός 4, (πρόκειται για την διεύθυνση  όπου έδρευε το πρόγραμμα στα αρχηγεία των Ναζί στο Βερολίνο, το κτίριο δεν υπάρχει σήμερα, καθώς καταστράφηκε στη διάρκεια των βομβαρδισμών από τις συμμαχικές δυνάμεις, στη θέση του στεγάζεται η Φιλαρμονική τού Βερολίνου).

Το Πρόγραμμα Τ4 πλαισίωσε έξι καταυλισμούς θανάτου διάσπαρτους στην Γερμανία και την Αυστρία , αποκαλούμενους “Κέντρα Ευθανασίας”. Τα έξι αυτά Κέντρα έφεραν ειδικές εγκαταστάσεις παραγωγής και παροχής δηλητηριωδών αερίων εξόντωσης,όμως εξωτερικά έδιναν την εντύπωση (είχαν την εικόνα) των ιαματικών λουτρών. Η ύπαρξή τους σήμαινε “φόβο και τρόμο”. Τα δύο κυριότερα εξ’ αυτών, το Κάστρο Χαρτχάιμ (Hartheim Casttle) στην Αυστρία και το Χάνταμαρ (Hadamar) στη Γερμανία, αποτέλεσαν τα πιό ισχυρά σύμβολα της εφιαλτικής απειλής εξόντωσης. Τα άλλα τέσσερα μικρότερα - Μπέρνμπεργκ (Bernberg), Μπράντενμπεργκ (Brandenburgh), Γκραφενεκ (Grafeneck) και Σονεστάιν (Sonnestein) - δεν τα έφθασαν ποτέ σε φήμη ...

Για τα δύο κύρια σύμβολα του εφιάλτη, παραθέτουμε κάποια επιπρόσθετα στοιχεία:

 

Κάστρο Χαρτχάιμ:  Σύμφωνα με το Τ4 ονοματιζόταν (κατ’ ευφημισμό) κέντρο ευθανασίας. Στην σκληρή πραγματικότητα, χιλιάδες άνθρωποι με αναπηρία θανατώθηκαν στο Χαρτχάιμ με ακραία βασανιστικό τρόπο, χωρίς να τρέξει σταγόνα αίματος, σιωπηλά, κρυφά.

Το άγριο πρόγραμμα δολοφονικής εξόντωσης αναπήρων στο Χαρτχάιμ έμοιασε να αναχαιτίζεται το 1941, όταν  μετά από σύγκρουση με τη Γερμανική αντιπολίτευση, συμπεριλαμβανομένης της Καθολικής Εκκλησίας ο Χίτλερ διέταξε την αναστολή του. Απεδείχθη στην εξέλιξη των πραγμάτων ότι η διαταγή αναστολής δόθηκε για το θεαθήναι. Μετά από ολιγόμηνη παύση, οι θανατώσεις τον επόμενο χρόνο επανάρχισαν υπό καθεστώς ακόμη μεγαλύτερης μυστικότητας και ουδέποτε σταμάτησαν έως το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

 

Χάνταμαρ : Η ... πρεμιέρα της εφιαλτικής του δράσης έγινε 13 Ιανουαρίου 1941 όταν μεταφέρθηκαν από το πλησίον Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Eichberg οι πρώτοι άνθρωποι προς εκτέλεση. Εκτοτε οι εκτελέσεις συνεχίστηκε ανελλιπώς μέχρι το πέρας του πολέμου. Το  Χάνταμαρ διέθετε περίπου 100 άτομα προσωπικό (κυρίως γιατρούς και νοσοκόμους), ήταν δηλαδή ένα υπερπλήρες κέντρο “επιστημονικής” εξόντωσης. Ουδέποτε έγινε αντιληπτό τα χρόνια που λειτουργούσε ως κέντρο επιστημονικής εξόντωσης αναπήρων, θεωρείτο τα χρόνια εκείνα ένα ακόμα (αποκλειστικά και μόνο) κρεματόριο τύπου Αουσβιτς, μιάς και παράλληλα λειτουργούσε και ως τέτοιο. Η λειτουργία του σταμάτησε το 1945 αμέσως μετά την εισβολή των συμμαχικών δυνάμεων .

Επιβάλλεται να παραθέσουμε μιά ακόμη κρίσιμη λεπτομέρεια που αναδεικνύει την σύμφυτη με τα προγράμματα εξόντωσης ΑμεΑ  μυστικότητα των ναζιστικών καιρών: Η ένεση και τα δηλητηριώδη αέρια ως απροάλυπτοι μέθοδοι θανάτωσης των ανθρώπων με αναπηρία διήρκησαν κατά την πρώτη φάση εφαρμογής του Τ4 μεταξύ 1939-1941. Απ’ το 1941 και μετά που το Τ4 πέρασε στην επόμενη φάση ωρίμανσης , ένεση και αέρια έδωσαν την θέση τους σε πιό αόρατες μεθόδους. Δηλαδή, στην εξόντωση διά της υπερβολικής δοσολογίας φαρμάκων ή διά της ασιτίας.

Ολα τα παραπάνω αξίζει να τα διατρέξουμε μέσα από το συνοπτικό επίσημο ιστορικό τους, που μας κομίζει και κάποιες επιπρόσθετες λεπτομέρειες ουσίας : Επισήμως, λοιπόν, η συστηματική εξόντωση ανθρώπων με αναπηρία ή αλλιώς της “ζωής που δεν αξίζει να ζει”  ξεκίνησε στη Ναζιστική Γερμανία με το κρυφό διάταγμα του Χίτλερ για την ευθανασία που υπεγράφη τον Οκτώβρη του 1939. Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα (Αύγουστο 1940) ο υπουργός δικαιοσύνης παρέλαβε από τον Philipp Bouhler διευθύνοντα το πρόγραμμα T4 , αντίγραφο του διατάγματος, και το όλο θέμα απέκτησε υπόσταση στην επίσημη δημόσια ατζέντα συζήτησης. Υπό την συγκεκριμένη (επίσημη και μόνο) έννοια, η θανάτωση των ΑμεΑ συνάντησε την αντίσταση της Καθολικής Εκκλησίας, την οποία (αντίσταση) όμως οι αναλυτές των πεπραγμένων των τότε καιρών (βλ. χαρακτηριστικά Richard Grunberger, βιβλίο “Η κοινωνική ιστορία του Γ! Ράϊχ)  αξιολογούν ως μη σθεναρή ως ανεπαίσθητη.  Εξαίρεση του κανόνα της σιωπηλής αποδοχής θεωρείται  η προσωπική συμβολή του καρδιναλίου Clemens Von Galen, μοναδικού που αφόρισε το Πρόγραμμα T4 σε δημόσιο λόγο του. Εκτιμάται ότι ο αφορισμός του καρδινάλιου υποχρέωσε τον Χίτλερ, να παραστήσει έστω ότι αναστέλει το πρόγραμμα.

Κάποιες άλλες αντιδράσεις είχαν τελείως τοπικό και πλήρως κεκαλυμμένο χαρακτήρα, δίχως να αντιπαρατίθενται στο ελάχιστο με την ναζιστική περί αναγκαιότητας εξόντωσης των αναπήρων προπαγάνδα. Υπήρχαν, τέλος, και κάποιες διακριτές περιπτώσεις ΑμεΑ στο απυρόβλητο, δεδομένου ότι συμπτωματικά εργάζονταν σε δουλειές που αντανακλούσαν την κυρίαρχη του καθεστώτος αντίληψη περί παραγωγικότητας. Κλασσικότερο όλων επ’ αυτού το παράδειγμα της επιχείρησης του Otto Weidt. Ο συγκεκριμένος  άνθρωπος είχε υπό την δούλεψή του στο Βερολίνο  ανθρώπους με προβλήματα όρασης και ακοής. Οι εργαζόμενοι του Otto Weidt  δεν κινδύνευσαν ποτέ από το Πρόγραμμα T4 καθώς οι βούρτσες και σκούπες που παρασκεύαζαν μαζικά  είχαν ανακηρυχθεί σε “είδος υψίστης στρατιωτικής σημασίας”. Υπάρχουν κάποιοι που αντιστάθηκαν μετωπικά στο ναζιστικό φόβο και τρόμο; Η πιο γνωστή και παλικαρίσια αντίδραση, πιστώνεται στον άγνωστο στους πολλούς ήρωα με αναπηρία Claus Von Stauffenberg. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος - έχοντας χάσει το δεξί χέρι, τρία δάκτυλα από το αριστερό χέρι, και το δεξί μάτι στον πόλεμο – δεν δίστασε να επιχειρήσει να δολοφονήσει Ιούλιο του 1944  τον ίδιο τον Χίτλερ! Σε πέντε φράσεις το ιστορικό της απόπειρας: Ο Von Stauffenberg  είχε καθημερινή πρόσβαση στο Γραφείο Πολέμου στο Βερολίνο που χρησιμοποιούσε ο Χίτλερ, μιάς και ως ανάπηρος πολέμου συγκαταλλεγόταν στους τιμώμενους αναπήρους και θεωρείτο πρόσωπο υπεράνω κάθε υποψίας. Αφησε μία βόμβα κάτω από το τραπέζι στο δωμάτιο με τους στρατιωτικούς χάρτες στο οποίο επίκειτο συνάντηση εργασίας του ναζιστή ηγέτη .  Η βόμβα εξερράγη, όμως ο Χίτλερ επέζησε με μερικές εκδορές στα χέρια και μικροπροβλήματα στα τύμπανα.  Σε ότι αφορά τον Von Stauffenberg , μετά την ηρωϊκή του απόπειρα η τύχη του ήταν προδιαγεγραμμένη: Δικάστηκε και εκτελέστηκε.

 

Υπάρχει ένα καταλυτικό “δια ταύτα” που καταμαρτυρούν οι ιστορικοί της ναζιστικής περιόδου, και το οποίο εκφράζει τις διαχρονικές συνταγές της κάθε μορφής ολοκληρωτισμού. Το εξής : Τα προγράμματα  εξόντωσης των ανθρώπων με αναπηρία στη ναζιστική περίοδο, επικοινωνήθηκαν, προβλήθηκαν και εντέλει λειτούργησαν ως ο προθάλαμος  για την εφαρμογή ακόμα μεγαλύτερων (και στην ιστορία διασημότερων) προγραμμάτων μαζικής εξόντωσης. Μέσω των   προγραμμάτων εξόντωσης αναπήρων , οι ναζιστές σώρευσαν  όχι μόνο τεχνογνωσία αλλά και ανθρώπινο δυναμικό/μέσα για την εφαρμογή των λοιπών προγραμμάτων τους μαζικής εξόντωσης. Γι΄αυτό, άλλωστε, μεγάλο μέρος από το προσωπικό τού Προγράμματος Τ4 μετά το 1942 και την συνάντηση της Wansee που όπως πιστεύεται αποφασίστηκε οριστικά και προγραμματίστηκε η ιδέα της ναζιστικής “τελικής λύσης”, μετατέθηκε σε άλλα πόστα εξόντωσης ανθρώπων ...

 

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ανάπηρος μαθητής χάνει και δεύτερη χρονιά λόγω αδιαφορίας του κράτους

Όταν πριν από δύο χρόνια ο πατέρας του 17χρονου σήμερα Αντώνη, Ιωάννης Μπουρδούνης, κατέφυγε στον εισαγγελέα, δημοσιοποιώντας παράλληλα το πρόβλημα της άρνησης μεταφοράς του παιδιού του στο Ειδικό Γυμνάσιο, υπήρξε η σχετική κινητοποίηση και βρέθηκε λύση. Η ευαισθησία, όμως, κράτησε όσο και η δημοσιότητα… Ο Αντώνης πέρυσι έμεινε εγκλωβισμένος στη φυλακή του δωματίου του. Και τη φετινή χρονιά… κανείς δεν έχει δείξει ενδιαφέρον. Φτάσαμε στο τελευταίο δεκαήμερο του Οκτωβρίου και ο Αντώνης… ρωτά τους γονείς του γιατί δεν πηγαίνει σχολείο, όπως τα άλλα παιδιά.

Ο Αντώνης είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι και η περίπτωσή του είναι τέτοια που η μεταφορά του στο Ειδικό Γυμνάσιο (αυτό στη Νεάπολη) δεν μπορεί να γίνει με άλλο τρόπο, παρά μόνο όπως γινόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια στο Ειδικό Δημοτικό, δηλαδή με ειδικό αυτοκίνητο.

Στο Αγρίνιο υπάρχουν συνολικά τρία τέτοια οχήματα. Ο Σύλλογος «Ελπίδα» διαθέτει το αυτοκίνητο, όπως έχει δηλώσει ο πρόεδρός του κ. Μαδιάς, δεν υπάρχει όμως οδηγός και συνοδός.

Ο μικρός μαθητής με τη δασκάλα του, όταν πήγαινε σχολείο

Το παιδί, όπως δηλώνει στο agrinioreport.com ο πατέρας του κ. Ιωάννης Μπουρδούνης, γράφτηκε κανονικά στο Γυμνάσιο και η μεταφορά του ήταν, υποτίθεται ευθύνη της πολιτείας.

Μιας πολιτείας όμως που χάνεται στο λαβύρινθο της γραφειοκρατίας και της ευθυνοφοβίας των πάσης φύσεως αρμοδίων, που δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε για τα απλά. Το ερώτημα είναι ένα και μοναδικό: Γιατί το παιδί δεν πηγαίνει σχολείο ακόμη, ποιος ευθύνεται που δεν πήγε ούτε πέρυσι;

Σημειώνουμε ότι η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική και πως, αν οι γονείς του Αντώνη αρνούταν να το στείλουν σχολείο, θα αντιμετώπιζαν προβλήματα με το νόμο. Τώρα, αυτά τα προβλήματα, ποιος θα τα αντιμετωπίσει;

Κι αν, αλήθεια, ο Αντώνης δεν ήταν γιός ενός «Μπουρδούνη», αλλά κάποιου «επωνύμου», κάποιου «σημαίνοντος» προσώπου, υπήρχε περίπτωση να μην βρεθεί λύση;

Η οικογένεια, πάντως, είναι αποφασισμένη να μη στερήσει στο παιδί τη δυνατότητα να μορφωθεί, αλλά και να απασχολείται με παιδιά της ηλικίας του, ακόμα και αν το κράτος αδιαφορεί πλήρως και οι τοπικοί φορείς προσπαθούν να βρουν πρόχειρες και μάταιες λύσεις.

Ο κ. Ιωάννης Μπουρδούνης προ ημερών πήγε, μαζί με τον Αντώνη, στο διοικητήριο της Περιφέρειας στο Μεσολόγγι, αποφασισμένος να δώσει λύση… ή να αφήσει το παιδί στο γραφείο της αντιπεριφερειάρχου Χρ. Σταρακά! Η ίδια απουσίαζε και έτσι αποχώρησε, δηλώνει, όμως, ότι θα επαναλάβει την «επίσκεψη» αν δεν βρεθεί λύση για τον Αντώνη.

ΠΗΓΗ: agrinioreport.com

Διεθνής Ημέρα του Λευκού Μπαστουνιού

Η 15η Οκτωβρίου έχει παγκοσμίως καθιερωθεί ως η ημέρα εορτασμού του «Λευκού Μπαστουνιού», με στόχο τη διάδοση της μεγάλης σημασίας της χρήσης του και την ευαισθητοποίηση του κοινού στην προσπάθεια των ατόμων με προβλήματα όρασης για μια πιο ανεξάρτητη διαβίωση, αλλά και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που συναντούν στην καθημερινή μετακίνησή τους.

Η ιστορία του λευκού μπαστουνιού ξεκινά μετά τη λήξη του Α' Παγκόσμιου Πολέμου στην Αμερική, όπου αναπτύχθηκε ένα κίνημα αποκατάστασης και επανένταξης των ατόμων που τυφλώθηκαν από ατυχήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Το κίνημα αυτό ξεκίνησε από τον οφθαλμίατρο Richard Hoover, ο οποίος πρωτοχρησιμοποίησε ένα μακρύ καλάμι για τη βοήθεια της κίνησης των τυφλών βετεράνων του πολέμου.

Πώς να μιλήσετε στα παιδιά σας για τους ανθρώπους με Αναπηρία!!!

Πώς να μιλήσετε στα παιδιά σας για τους ανθρώπους με Αναπηρία!!!

Ένα παιδί σε αναπηρικό καροτσάκι ή ένα τυφλός άνδρας που προσπαθεί να διασχίσει τον δρόμο με τη βοήθεια ενός μπαστουνιού είναι απόλυτα φυσιολογικό να τραβήξουν την προσοχή του παιδιού σας και να του δημιουργήσουν απορίες. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για να τους δώσετε τις σωστές απαντήσεις:

-Απαντήστε στις απορίες τους με ειλικρίνεια. Αποφύγετε τις τεχνικές λεπτομέρειες και με λέξεις που το παιδί μπορεί να καταλάβει προσπαθήστε να απαντήσετε στις απορίες του. Μην του πείτε ψέματα και αποφύγετε τον φορτισμένο συναισθηματικά λόγο.

-Χρησιμοποιήστε θετικό λεξιλόγιο. Τα παιδιά απορροφούν σαν σφουγγάρι ότι ακούν, γι’ αυτό χρησιμοποιήστε θετικές λέξεις και αποφύγετε προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, όπως σακάτης κλπ .

-Δώστε έμφαση στις ομοιότητες. Είναι σημαντικό να τονίσετε στο παιδί σας ότι παρόλο που αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί, για παράδειγμα να περπατήσει, είναι σαν κι εσάς, δηλαδή έχει οικογένεια, φίλους, του αρέσει να κάνει διασκεδαστικά πράγματα και κυρίως έχει αισθήματα, όπως όλοι μας.

-Τονίστε στο παιδί ότι πρέπει να φέρεται με σεβασμό. Τα παιδιά με αναπηρία πολύ συχνά πέφτουν θύματα bullying. Πείτε στο παιδί σας ότι αυτό δεν είναι καθόλου σωστό και πώς θα πρέπει να τους φέρεται με τον ίδιο σεβασμό που φέρεται σε όλους τους ανθρώπους.

Το πιο σημαντικό είναι να δώσετε στο παιδί σας να καταλάβει πώς η οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα δεν καθορίζει το άτομο που την έχει και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνεται αιτία διακρίσεων.

www.mother.gr

Τα 9 χαρακτηριστικά ενός σπουδαίου Δασκάλου

Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά που πραγματικά κάνουν έναν δάσκαλο καλύτερο από τους άλλους;

Τι κάνει έναν δάσκαλο δυνατό;
Τι διαφοροποιεί τον καλό δάσκαλο από τους υπόλοιπους; Δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση στη λύση αυτού του αινίγματος και στην καλύτερη περίπτωση οι απαντήσεις είναι συγκεχυμένες. Στη συνέχεια παρατίθεται λίστα με τα βασικά χαρακτηριστικά, που μερικά μπορεί να μας είναι γνωστά, αλλά τα περισσότερα δεν γίνονται εύκολα ορατά. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά σε αυτά που κάνουν τη διαφορά.

 Η αυτοπεποίθηση του δασκάλου

Η αυτοπεποίθηση κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας σημαίνει πολλά πράγματα. Σημαίνει εμπιστοσύνη στις επιστημονικές του γνώσεις, αλλά και αυτογνωσία ότι ο τρόπος που διδάσκει δεν υστερεί. Η αυτοπεποίθηση κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας προκύπτει από την άριστη γνώση του αντικειμένου που διδάσκει, ενώ ο τρόπος διδασκαλίας είναι καθαρά θέμα ταλέντου και προσωπικής ικανότητας.

 Οι εμπειρίες της ζωής του

Όταν ο δάσκαλος έχει επί πλέον εμπειρίες που αποκτήθηκαν έξω από το σχολείο και έξω από το αντικείμενο των σπουδών του τότε κρατά ένα χρήσιμο εργαλείο μάθησης που τον διευκολύνει να δώσει άλλη προοπτική στο επίπεδο της τάξης του. Ο δάσκαλος που έχει ταξιδέψει, που εργάστηκε σε άλλες εργασίες, που συμμετείχε σε αθλήματα υψηλού επιπέδου, που βίωσε εμπειρίες διαφορετικές, εμβολιάζει το λειτούργημά του με άλλες, υψηλότερες, προοπτικές. Από την κατανόηση της σπουδαιότητας που έχει η συνεργασία και η ομαδική εργασία μέχρι την εμφύσηση της ευγενούς άμιλλας και πλήθος άλλων. Δάσκαλοι που δαπάνησαν σημαντικό χρόνο και κόπο σε εναλλακτικές δραστηριότητες, μπαίνουν στην τάξη με την ακλόνητη πεποίθηση ότι το σχολείο πρέπει να ταυτίζεται με την ευρύτερη εικόνα της κοινωνίας.

 Η κατανόηση των κινήτρων του κάθε μαθητή

Όπως ο κάθε μαθητής έχει ένα προσωπικό σύνολο ενδιαφερόντων, έτσι έχει και ένα προσωπικό σύνολο κινήτρων. Οι περισσότεροι μαθητές, μέσα σε μία τυπική τάξη, πράγματι, συμβιβάζουν τα κίνητρα με τα ενδιαφέροντα. Μερικοί, ευτυχώς λίγοι, εμφορούνται από κίνητρα που δεν έχουν σχέση με το σχολείο, αλλά με κύκλους εκτός σχολείου, που τους καθιστούν αδιάφορους για τα σχολικά δρώμενα. Οι μαθητές αυτοί διατρέχουν ορατό κίνδυνο ολικής αποκοπής από την σχολική ζωή και εμπλοκής σε καθαρά εξωσχολικές δραστηριότητες. Εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος του χαρισματικού δασκάλου, που καταφέρνει να επανεντάξει τον μαθητή, κάνοντάς τον να βρει ενδιαφέροντα εκεί που, μέχρι σήμερα, δεν έβρισκε. Ο χαρισματικός δάσκαλος έχει τον τρόπο να αλλάξει τα κίνητρα ενός τέτοιου μαθητή με άλλα, που μέχρι τώρα δεν τον ενδιέφεραν.

 Είναι όλοι οι δάσκαλοι ειλικρινείς;

Είναι όλοι οι δάσκαλοι ειλικρινείς; Αλλά ας προχωρήσουμε πίσω από την κοινοτυπία, στο τι πραγματικά σημαίνει αυτό. Μερικοί δάσκαλοι διακατέχονται από αβεβαιότητα και αισθάνονται διαρκώς επισφαλείς. Οι δάσκαλοι αυτοί δαπανούν τεράστια ποσά ενέργειας, κάνουν τεράστιες προσπάθειες για να αποκρύψουν κάτι που τους απασχολεί και τους αναστατώνει. Γιατί; Γιατί μερικοί δάσκαλοι παραδέχονται, απολογητικά, ότι «δεν έχω ιδέα ποια είναι η απάντηση στην ερώτησή σου» ενώ άλλοι, που είναι στενά συνδεδεμένοι με τους μαθητές τους, δεν φοβούνται να δείξουν τα συναισθήματά τους μέσα στην σχολική αίθουσα, ούτε έχουν ενδοιασμούς να παραδεχτούν ότι δεν είναι κινητές αποθήκες γνώσεων; Φυσικά κανένας δεν θέλει να φαίνεται ανεπαρκής στην τάξη. Αλλά τι καλύτερο από το να παραδεχτεί ότι «δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω, αλλά μπορούμε όλοι μαζί να βρούμε την απάντηση». Ο δεύτερος, ο ειλικρινής, έχει το χαρακτηριστικό του σπουδαίου δασκάλου.

 Είναι τεχνολογικά επαρκής;

Για το θέμα αυτό έχει παλαιότερα χυθεί πολύ μελάνι και σήμερα άφθονα pixels. Σήμερα η παραδοχή ότι «δεν είμαι καλός στη χρήση υπολογιστή» μοιάζει με ομολογία ανικανότητας. Πως είναι δυνατόν, όταν η πλειοψηφία των μαθητών έχει ήδη σημαντική ευχέρεια στη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας, να μην έχει ο δάσκαλος; Η υπόσχεσή του ότι «είμαι πρόθυμος να μάθω» δεν πείθει ούτε τον ίδιο. Το έτος 2013 ο ανεπαρκής τεχνολογικά δάσκαλος είναι αναλφάβητος και δεν συμπληρώνει τα βασικά χαρακτηριστικά του επαγγέλματός του, όπως επιτάσσουν οι καιροί και το συμφέρον των μαθητών του.

 Η συνεχής προσπάθεια

Ο δάσκαλος διδάσκει στους μαθητές του την υπευθυνότητα. Η υπευθυνότητα είναι βασικό μήνυμα που πρέπει να περάσει στα παιδιά. Ο δάσκαλος παρακινεί τους μαθητές να πειραματίζονται, να ρισκάρουν και ας αποτυγχάνουν. Η αποτυχία και η ανάληψη ρίσκου, είναι σημαντικοί παράγοντες μάθησης. Δεν έχει σημασία η επιτυχία ή η αποτυχία όσο έχει το ίδιο το εγχείρημα. Η αποτυχία και η, στη συνέχεια, επιτυχημένη προσπάθεια θα μείνει αξέχαστη από τα παιδιά και θα χαρακτηρίζει την υπόλοιπη ζωή τους. Το εκκολαπτήριο της υπευθυνότητας και της επιτυχίας, είναι πολλές φορές οι συνεχείς αποτυχίες.

 Η εστίαση σε σημαντικά πράγματα

Ο καθημερινός δάσκαλος δεν αναλίσκεται προσπαθώντας να διορθώσει αυτά που σε μόνιμη βάση δεν λειτουργούν. Αυτά τα διορθώνουν οι σχολικοί σύμβουλοι. Ο καθημερινός δάσκαλος πρέπει να κατανοήσει ότι η καθημερινή αποδοτική και αποτελεσματική εργασία και η επαναλαμβανόμενη στοχοθεσία δίνει ζωή στη σχολική καθημερινότητα, ανατροφοδοτεί τη μάθηση και δίνει ζωντάνια στη σχολική τάξη. Εξαφανίζει την αποτελμάτωση που είναι βασανιστική και αποκρουστική στα παιδιά. Συνδέοντας τη μάθηση με τα ενδιαφέροντα των μαθητών και τις ανάγκες τους επιτυγχάνει τον καλύτερο τρόπο μάθησης. Η «ουσία του πράγματος» για μία εξασφαλισμένη μάθηση είναι η εστίαση σε σημαντικά, για τους μαθητές, πράγματα.

 Ο δάσκαλος δεν ανησυχεί για το τι λένε οι ανώτεροί του

Το γνώρισμα αυτό του δασκάλου είναι συνδεδεμένο με τα περισσότερα που παρατέθηκαν προηγουμένως. Οι ταλαντούχοι δάσκαλοι, αυτοί με μεγάλο ειδικό βάρος, κάνουν τη δουλειά τους χωρίς καθόλου να ανησυχούν «για το τι θα πουν οι προϊστάμενοί τους». Βελτιώνονται μόνοι τους διορθώνοντας τα λάθη τους. Και το κάνουν με τρόπο που δεν γίνεται αντιληπτός από τα παιδιά ώστε να χαθεί ο ενθουσιασμός τους.

Οι ταλαντούχοι δάσκαλοι γνωρίζουν, από ένστικτο, ότι η μάθηση δεν είναι μία δραστηριότητα εμποτισμένη με «υπερβολικό νοικοκύρεμα». Γνωρίζουν καλά ότι η τήρηση, σε καθημερινή βάση, άκαμπτων κανόνων σκοτώνει τη φυσική περιέργεια, το πάθος και τον αυθορμητισμό που χαρακτηρίζει τα παιδιά.

Εάν καθημερινά ανησυχούμε για το τι θα πει ο «από πάνω μας» αποστραγγίζουμε την εργασία μας και περιορίζουμε την απόδοσή μας όπως ακριβώς συμβαίνει σε κάθε επάγγελμα.

 Η παιγνιώδης ατμόσφαιρα

Ο σπουδαίος δάσκαλος γνωρίζει άριστα τη σημασία του παιχνιδιού στη ψυχοπνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Γνωρίζει ότι το παιχνίδι είναι το καλύτερο εργαλείο μάθησης. Η πιο σοβαρή στιγμή για ένα παιδί είναι εκείνη που παίζει. Το παιδί είναι το ίδιο σοβαρό ακόμη και όταν παίζει αστεία παιγνίδια. Συνεπώς μία παιγνιώδης νότα στη σχολική αίθουσα, στη διδασκαλία και στη σχολική καθημερινότητα συμβάλλει τα μέγιστα στην προσοχή, στην αποδοχή και στην αποδοτική μάθηση.

Ο άνθρωπος ανέπτυξε τον πολιτισμό του κυριολεκτικά παίζοντας και μόνον. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε ότι το παιχνίδι είναι για τον άνθρωπο και για το παιδί ιδιαίτερα τόσο πρωταρχική ανάγκη, όσο η τροφή.

Παιδί, παιχνίδι, παιδεία είναι τρεις λέξεις που συνεπάγεται η μία την άλλη. Οι φιλόσοφοι στην αρχαία Ελλάδα, που είχαν αντιληφτεί πλήρως τη σημασία του παιχνιδιού στην κοινωνικοποίηση, στη διαμόρφωση και στη μάθηση του παιδιού επιδοκίμαζαν την χρησιμότητά του και μάλιστα ο Πλάτων έλεγε: ‘’ Έλληνες αεί παίδες εστέ ’’, Έλληνες μείνετε παιδιά για πάντα…

(βασισμένο στο άρθρο 8 Characteristics Of A Great Teacher)

Πηγη:http://ekpaideytikos.gr

Ο Δεκάλογος του καλού δασκάλου σύμφωνα με τον Bertrand Rusell

Άλλη μια σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της... Κάποιοι μαθητές αποφοίτησαν, αλλά οι εκπαιδευτικοί τον Σεπτέμβρη θα βρίσκονται πίσω στα σχολεία γι' αυτό ας ακολουθούν πάντα τις δέκα εντολές του καλού δασκάλου, σύμφωνα με τον μαθηματικό και φιλόσοφο Bertrand Rusell.

τον μαθηματικό και φιλόσοφο Bertrand Russell, (1872–1970)

Διαβάστε περισσότερα: Ο Δεκάλογος του καλού δασκάλου σύμφωνα με τον Bertrand Rusell | ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

τον μαθηματικό και φιλόσοφο Bertrand Russell, (1872–1970)

Διαβάστε περισσότερα: Ο Δεκάλογος του καλού δασκάλου σύμφωνα με τον Bertrand Rusell | ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

1. Μην αισθάνεσαι απόλυτα σίγουρος για τίποτα.

2. Μην σκέφτεσαι ότι αξίζεις να προχωράς  κρύβοντας τις αποδείξεις, γιατί είναι βέβαιο ότι οι αποδείξεις θα έρθουν στο φως.

3. Μην προσπαθείς ποτέ να αποθαρρύνεις την σκέψη, αν το κάνεις είναι σίγουρο ότι θα το πετύχεις.

4. Όταν συναντάς αντίδραση, ακόμη κι αν αυτή προέρχεται από τα παιδιά σου, να πασχίζεις να την ξεπεράσεις με επιχειρήματα και όχι μέσω της εξουσίας, γιατί η νίκη η οποία εξαρτάται από την εξουσία είναι απατηλή.

5. Να μην δείχνεις σεβασμό στην αυθεντία των άλλων, γιατί είναι δυνατόν να βρει κανείς αντίθετες αυθεντίες.

6. Να μην χρησιμοποιείς ισχύ για να φιμώσεις απόψεις που θεωρείς επιβλαβείς, γιατί αν το κάνεις οι απόψεις θα καταπνίξουν εσένα.

7. Να μην φοβάσαι να είσαι εκκεντρικός στις απόψεις σου, γιατί κάθε άποψη η οποία είναι αποδεκτή σήμερα κάποτε υπήρξε εκκεντρική.

8. Να βρίσκεις περισσότερη απόλαυση όταν ευφυείς συνομιλητές διαφωνούν μαζί σου από ότι αν παθητικού συνομιλητής συμφωνούν μαζί σου, γιατί αν αξιολογείς την νόηση όπως θα όφειλες, η πρώτη περίπτωση υποδηλώνει μια βαθύτερη συμφωνία από τη δεύτερη.

9. Να είσαι ευσυνείδητα ειλικρινής, ακόμη κι αν η αλήθεια είναι άβολη, γιατί είναι περισσότερο άβολη όταν προσπαθείς να την αποκρύψεις.

10. Να μην ζηλεύεις την ευτυχία εκείνων οι οποίοι βλακωδώς πιστεύουν ότι ζουν στο παράδεισο, γιατί μόνο ένας βλάκας πιστεύει ότι αυτό είναι η ευτυχία.

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Διαβάστε περισσότερα: Ο Δεκάλογος του καλού δασκάλου σύμφωνα με τον Bertrand Rusell | ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

Θέματα και λύσεις Πανελληνίων 2014

Θέματα και λύσεις ΘΕΜΑΤΩΝ ΝΕΟΕΛ. ΓΛΩΣΣΑ ΗΜΕΡΗΣΙΑ κάνε κλικ ΕΔΩ

Θέματα και λύσεις ΘΕΜΑΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΗΜΕΡΗΣΙΑ κάνε κλικ ΕΔΩ

Θέματα και λύσεις ΘΕΜΑΤΩΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΑ κάνε κλικ ΕΔΩ

Θέματα και λύσεις ΘΕΜΑΤΩΝ ΝΕΟΕΛ. ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΑ κάνε κλικ ΕΔΩ

Θέματα και λύσεις ΘΕΜΑΤΩΝ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ κάνε κλικ ΕΔΩ

Θέματα και λύσεις ΘΕΜΑΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΑ κάνε κλικ ΕΔΩ


Ελπίζουμε και ευχόμαστε όλα να πήγαν καλά !!!!! 

Μάνα,μητέρα,μαμά!!!

"Το σημαντικότερο απ' όλα τα δικαιώματα των γυναικών είναι το δικαίωμα τους να γίνονται μητέρες." Lin Yutang

"Η μητέρα είναι μια γυναίκα που έχει αναλάβει μια ζωή επιπλέον. Θα είναι δυο άνθρωποι στο ίδιο πετσί για την υπόλοιπη ζωή της." Pam Brown

"Η απόφαση να κάνεις ένα παιδί είναι σοβαρότατη. Αποφασίζεις πως θα έχεις την καρδιά σου για πάντα να κόβει βόλτες μακριά από το σώμα σου." Elizabeth Stone

"Τα παιδιά είναι οι άγκυρες που κρατούν μια μητέρα στη ζωή." Σοφοκλής (496-405π.Χ.) 

"Άβυσσος βαθιά η καρδιά της μάνας. Στα βάθη της πάντα η συγχώρεση" Μπαλζάκ

"Αν δεν είσαι μητέρα, δεν πρέπει να πιάνεις στο στόμα σου την υπέροχη λέξη που λέγεται Αγάπη."

"Για τη μητέρα, το παιδί είναι το παν, ενώ για το παιδί ο γονέας είναι μονάχα ένας κρίκος στην αλυσίδα της ζωής του" Ντισραέλι

"Δεν μπορώ να υποφέρω τα μητρικά δάκρυα" Βιργίλιος

"Δεν υπάρχει για τα παιδιά καλύτερο καταφύγιο από τη μητρική αγκαλιά" Μόντι

"Δικαίως ονομάζουμε τη γη μητέρα, αφού την ποδοπατούμε και αυτή δεν παύει να αποδίδει καρπούς και άνθη" Καμπούρογλου

"Εάν ακόμα και στην παλάμη σου τηγανίζεις μια ομελέτα για την μητέρα σου, ακόμα και τότε παραμένεις καταχρεωμένος μπροστά της "Αρμένικη παροιμία

"Επειδή ο Θεός δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, γι’ αυτό έφτιαξε τη μητέρα" Δουμάς (πατέρας)

"Η ανατροφή και η διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι σοφία της μητέρας"Τένυσσον

"Η καρδιά της μητέρας είναι μια άβυσσος, που στο βάθος της βρίσκεται πάντοτε η συγγνώμη" Βίων

"Η μάνα του σκοτωμένου κοιμάται, η μάνα του φονιά δεν μπορεί να κλείσει μάτι"

"Η μητέρα είναι ένα πρόσωπο το οποίο, βλέποντας ότι υπάρχουν μόνο τέσσερα κομμάτια πίτας για πέντε άτομα, λέει ότι ποτέ δεν της άρεσε η πίτα" Τζόρνταν Τ.

"Η μητέρα είναι το αγιότερο ζωντανό πλάσμα"

"Η μητρότητα είναι ο καλύτερος φύλακας της τιμής της συζύγου"

"Η συμπεριφορά ενός παιδιού είναι πάντοτε έργο της μητέρας του" Ναπολέων

"Μητέρα είναι η άνοιξη που μας χαρίζει καινούργια βλαστάρια της ζωής" Σπουρτζεόν

"Μια μάνα είπε κάποτε στο αγοράκι της ότι ο Θεός κάνει τους ανθρώπους καλούς. Και εκείνο απάντησε: «Ξέρω για τον Θεό, αλλά βοηθούν πολύ και οι μανούλες» "Χουίλερ Γκ.

"Μια μάνα καταλαβαίνει ακόμα κι αυτά που δεν λέει το παιδί" Εβραϊκή παροιμία

"Οι μανάδες μας φτάνουν στο μεγαλύτερο σημείο της ομορφιάς τους, μόνο όταν γίνουν γιαγιάδες" Μόρλεϊ Κ.

"Όσα σκεπάζει ο ουρανός, τόσα σκεπάζει η μητέρα"

"Όταν η μητέρα χάσει την ομορφιά της, υπερηφανεύεται για την ομορφιά της κόρης της" Μοντεσκιέ

"Στα μάτια της μητέρας του, ο πίθηκος είναι μια γαζέλα" Αιγυπτιακή παροιμία

"Την μητέρα κοίτα, την κόρη παντρέψου" Καυκάσια παροιμία

"Τίποτε το προσφιλέστερο στα παιδιά από την μητέρα. Αγαπάτε την μητέρα σας, παιδιά, διότι δεν υπάρχει άλλος έρωτας αγνότερος και γλυκύτερος" Ευριπίδης

"Το πρώτο παιδί κάθε γυναίκας είναι συνέχεια της τελευταίας της κούκλας"

"Το φιλί είναι το πλουσιότερο δώρο της φτωχότερης μάνας"

 

Γι' αυτο δίνετε ένα φιλί όχι μόνο σήμερα !!!!!!

Η 20χρονη Αλεξάνδρα με κινητικά προβλήματα και «Νόμπελ» θέλησης

Η 20χρονη  Αλεξάνδρα με κινητικά προβλήματα και «Νόμπελ» θέλησης

Μόνο 20 χρονών και να έχεις κατακτήσει ένα εισιτήριο σε Παγκόσμιο Συνέδριο με δασκάλους 23 Νομπελίστες! Δεν είναι και λίγο. Όταν μάλιστα εκεί πας γιατί μελετάς αυτό το μυστηριώδες όργανο, τον εγκέφαλο, που σου δημιουργεί κινητικές δυσκολίες από τότε που γεννήθηκες και επιπλέον ζεις σε μια χώρα που μόλις τώρα μαθαίνει πώς να συμπεριφέρεται απέναντι στο διαφορετικό.

Η Αλεξάνδρα Τζιλιβάκη είναι φοιτήτρια στο 3ο έτος, του Τμήματος Βιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης ,προπτυχιακή ερευνήτρια του ΙΤΕ , και αυτά είναι 2 από τα πιο μεγάλα της όνειρα που πραγματοποίησε. Το τρίτο είναι η φοιτητική ζωή! «Να ζω μόνη μου, ανεξάρτητη, να κάνω πάρτι μέχρι τις 5 τα ξημερώματα για να γιορτάσω την επιτυχία μου, να ακούω τα παράπονα των γειτόνων για τη μουσική που παίζει κάπως δυνατά και να μην αγχώνομαι μήπως ξυπνήσουν οι γονείς μου.» Την άλλη μέρα, βέβαια, και πάλι στο διάβασμα και στο πρόγραμμα της.

Οι επιτυχίες της δεν σταματούν εκεί. Μόλις 500 νέοι επιστήμονες από όλο τον κόσμο και μόλις 5 Έλληνες επιλέχτηκαν για το Παγκόσμιο Συνέδριο «The Lindau Nobel Laureates Meeting» που θα διεξαχθεί στις 29/6-4/7 στη Γερμανία με θέμα Ιατρική και Φυσιολογία με ομιλητές 23 κατόχους Νόμπελ! Είναι από τις νεαρότερες παρουσίες στο Συνέδριο και με την διάκριση της κάνει περήφανους την ίδια και τους καθηγητές της και προβάλλει με τις ικανότητες της το Πανεπιστημιακό Ίδρυμα της Κρήτης.

---

Η Επιστήμη, ο Θεός και τα όνειρα

Μια ηρωίδα της ζωής , γεννημένη νικήτρια. Μια δυναμική προσωπικότητα που θέτει στόχους και τους κατακτά, παρά τα εμπόδια. Ή αλλιώς,, ένας Homo Sapiens, που δικαιώνει την επίπονη και μακραίωνη ιστορία της εξέλιξης των δις και τρις και ίσως παραπάνω μικροσκοπικών κυττάρων που είναι συνολικά ο άνθρωπος.

«Αυτό, όμως, που θέλω να τονίσω –γιατί ο καθένας θα σκεφτόταν, ουάου, το κοριτσάκι στο καροτσάκι τα κατάφερε, είναι μια καλή φοιτήτρια, ναι, ναι προχωράει, αριστεύει από μικρή, ΟΧΙ, δεν είναι αυτό, ο στόχος μου δεν είναι αυτός, αυτό ήτανε και ο προβληματισμός μου για αυτή την συνέντευξη, ότι θέλω να αποδείξω κάτι άλλο, να αποδείξω ότι δεν είναι το καρότσι που το κάνει ξεχωριστό, αυτό είναι ένα δικό μου θέμα, είναι ένα θέμα των γονιών μου. Δεν είναι αυτό, στη θέση τη δική μου και σε καλύτερη θέση ακόμα-προφανώς, η κορυφή είναι ψηλά- θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε Έλληνας ερευνητής, ηλικίας 20 χρονών. Απλά, στην Ελλάδα, υπάρχει αυτός ο φόβος ότι οι καιροί είναι δύσκολοι, ότι η Ελλάδα είναι σε κρίση, ότι όλα είναι στημένα, ότι ένα καλό μυαλό θα χαθεί ή αναγκαστικά θα φύγει απευθείας στο εξωτερικό, γιατί δεν μπορεί να κάνει τίποτα εδώ στην Ελλάδα , το οποίο είναι ένα ψέμα. Ή υπάρχει η νοοτροπία του νεαρού Έλληνα, χωρίς να θέλω να κατηγορήσω, αυτός ο ωχαδελφισμός, ότι εντάξει, να πάρουμε ένα πτυχίο, να κάνουμε , μια δουλειά, ΟΧΙ, πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει μια κλίση κάπου. Συνεπώς, μπορεί να φτάσει εκεί που ονειρεύεται. Ούτε, ο οικονομικός λόγος, γιατί αν είσαι καλός θα πάρεις μια υποτροφία, όπως μπορεί ο καθένας να το κάνει, Ας μην κουνάω τα πόδια μου, μετακινούμαι με το καρότσι, αυτή είναι η διαφορά. Και κάθε τι που έχουμε και το θεωρούμε μειονέκτημα, για μένα απλά είναι μια ιδιαιτερότητα και τίποτα παραπάνω. Γιατί αν ήμασταν και όλοι όμοιοι δε θα υπήρχε και νόημα στην κοινωνία μας. Αυτό μας καθιστά ξεχωριστούς. Αυτό το κάτι διαφορετικό που έχει ο καθένας, τα δικά σας μαλλιά είναι κόκκινα, τα δικά μου μαλλιά είναι καστανά, εντάξει, εγώ έχω και 4 ρόδες και προχωράω, ουσιαστικά αυτή είναι η διαφορά. Τίποτα παραπάνω. Και μόνο αν το δούμε έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε. Η ζωή μας είναι ένας δρόμος, ο οποίος είναι , όμως μονόδρομος, μπορείς να προχωρήσεις μόνο μπροστά. Μπορείς να προχωρήσεις μόνο μπροστά, δε μπορείς να πας πίσω. Αλλά ούτε και να μείνεις στάσιμος. Οπότε, ουσιαστικά δεν έχεις άλλη επιλογή. Θα βρεις τρόπο να προχωρήσεις, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Άρα, δεν έχει πισωγυρίσματα, δεν έχει φόβο, δεν έχει άγχος, έχει μόνο πάθος! Και ο Θεός ξέρει!»

Χρειάζεται κάπου να παίρνεις κουράγιο και η Αλεξάνδρα έχει βρει την πηγή. «Βρίσκω κουράγιο στα όνειρα μου , αρνούμαι να πιστέψω, και δεν πρόκειται κανένας να με πείσει ότι πάνω στην γη υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος, που δεν έχει έστω και ένα. Το όνειρο δεν είναι κάτι απαραίτητα μεγάλο, θέλω να πάρω το βραβείο Νόμπελ, θέλω να γίνω βασίλισσα, θέλω να γίνω εκατομμυριούχος, τα όνειρα μπορεί να είναι και «μικρά» και δε σημαίνει ότι τα «μικρά» όνειρα είναι μικρά, Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του κάτι που να τον καίει, αλλιώς δεν είναι άνθρωπος, αλλιώς δεν ζει. Μικρό, μεσαίο, ή μεγάλο αυτό μας οπλίζει και μας δίνει τη δύναμη και προχωράμε. Όταν σταματάει κάποιος σημαίνει ότι τον κυριεύει ο φόβος του.

Δεν θα τα καταφέρω, οπότε ας κάτσω εδώ που είμαι. Όταν , βέβαια , το όνειρο μας δεν είναι υγιές τότε πάμε σε άλλα μονοπάτια, και βλέπουμε τον εγωισμό και τις ίντριγκες. Επιπλέον, αν κάποιος στα όνειρα του έχει μόνο την ικανοποίηση τη δικιά του, τότε η χαρά είναι μισή. Εγώ προσφέρω εθελοντικά στη Στέγη Ανηλίκων.

Πιστεύω ότι αυτό είναι ένα αλισβερίσι δύναμης. Γιατί εγώ βοηθάω το Δημήτρη μου, το παιδάκι μου, το αγγελάκι μου, 4 ώρες την εβδομάδα, στα μαθήματα του, όμως η αγάπη που παίρνω και η δύναμη που παίρνω κάθε φορά που μου φτιάχνει μια ζωγραφιά, δεν υπάρχουν λόγια να την εκφράσω. Με οργίζει όταν ακούω από πολλούς, έχω πολλά προβλήματα και δε μπορώ να προσφέρω, αυτό είναι ένα σχήμα οξύμωρο , διότι αν δεν βοηθήσεις εσύ που έχεις πρόβλημα κινητικό , ψυχολογικό , οικονομικό, οτιδήποτε, αν δεν βοηθήσεις εσύ που έχεις ανάγκη από βοήθεια, είτε οικονομική , είτε ψυχική, είτε πνευματική , είτε πρακτική, που ξέρεις πως είναι να έχεις ανάγκη από βοήθεια, τότε ποιος θα το κάνει; Αυτός που είναι βολεμένος; Δε θα μπει στην διαδικασία να το κάνει γιατί δεν έχει το συναίσθημα.»

Τα όνειρα για το μέλλον: «Να μου επιτρέψουν τα αγαπημένα μου νευρικά κύτταρα και ο αγαπημένος μου εγκέφαλος, που τόσο πολύ με εξιτάρει, να μου δώσουν το δικαίωμα να τα σκαλίσω λίγο παραπάνω, αν ο Θεός το επιτρέψει φυσικά και αν και οι δικές μου ικανότητες είναι αρκετές και επίσης, στην εφηβεία μου , είχα και εγώ ένα όνειρο ουτοπικό , αλλά κάθε πράξη είναι ουτοπία στην αρχή, να βοηθήσω και τους άλλους, δε θα σας πω περισσότερα… Αυτά, αν το επιτρέψει ο Θεός, έτσι;»

Έτσι, Αλεξάνδρα, και μακάρι κάποτε να λύσεις όλα τα μυστήρια του εγκεφάλου και, κυρίως, αυτή τη μαγική ικανότητα κάποιων εγκεφάλων, όπως ο δικός σου, να μεταδίδουν φως.

Πηγή: www.candianews.gr

«Όλοι έχουμε τις ίδιες ανάγκες… να ερωτευτούμε και να έχουμε ερωτική ζωή!»

Ως συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης μου και για περισσότερο food for thought σας παραθέτω τη συνέντευξη που έδωσα στον αγαπητό Πέτρο Τσουκαλέλη για το ηλεκτρονικό περιοδικό με τίτλο «εΜΜΕίς», το οποίο αποτελεί πρωτοβουλία ομάδας φοιτητών του Τμήματος Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. 

Η συνέντευξη δόθηκε στα πλαίσια του Φεστιβαλ Σεξουαλικότητας.

Ο Δημήτρης Μ. συμμετείχε στο Φεστιβάλ Σεξουαλικότητας, το οποίο διεξήχθη στη Σχολή Θετικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από τις 7 έως και τις 9 Μαρτίου 2014. Είναι ένα παιδί που παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει λόγω της κινητικής του αναπηρίας, έχει μάθει να προσπαθεί συνεχώς να τα καταφέρει. Αντίστοιχη, λοιπόν, θέση φαίνεται να έχει και στην ερωτική του ζωή. Δεν διστάζει να μιλήσει για τον εαυτό του, το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, το Φεστιβάλ και άλλα «καυτά» θέματα…

Πες μου λίγα πράγματα για τον εαυτό σου.

Ονομάζομαι  Δημήτρης M. Είμαι 28 χρονών, Φιλόλογος Ειδικής Αγωγής. Έχω κινητική αναπηρία εκ γενετής (τετραπληγία, όπως ονομάζεται ιατρικά). Από το ξεκίνημα της ζωής μου, με την βοήθεια της οικογένειας μου, έμαθα να ζω με την αναπηρία μου, συμφιλιώθηκα με την κατάσταση μου και συνειδητοποίησα στη πορεία ότι αν θέλω να πετύχω κάτι, πρέπει να το κερδίζω με την αξία μου και όχι βάζοντας ως πρόσχημα το κινητικό μου πρόβλημα. Αυτό το πράγμα είναι η μεγαλύτερη προσωπική μου αξία.

Είσαι ένα άτομο με ειδικές ικανότητες. Αυτό έχει επηρεάσει καθόλου την ερωτική σου ζωή;

Η αναπηρία μου πιστεύω πως επηρεάζει τον έρωτα γενικότερα, στον ακόλουθο βαθμό: Ενώ εγώ ερωτεύομαι μια κοπέλα / γυναίκα, μόλις κάνω την κίνηση να της εκφράσω αυτό που πραγματικά νιώθω, βρίσκομαι μπροστά στο τοίχο που ονομάζω: «Σε βλέπω σαν φίλο…». Τις περισσότερες φορές βλέπω καθαρά από τη γλώσσα του σώματος ότι ο «τοίχος» υψώνεται εξαιτίας της αναπηρίας και της εικόνας μου. Αυτό έχει ως επακόλουθο να μην μου δίνεται η ευκαιρία, από την πλευρά της κοπέλας, να της δείξω τι μπορώ να κάνω πραγματικά για εκείνη.

Επιδιώκεις οι σύντροφοι σου να είναι αρτιμελείς ή άτομα με ειδικές ικανότητες;

Προτιμώ αρτιμελείς, όχι γιατί αποφεύγω τις κοπέλες με αναπηρία, αλλά γιατί δεν έτυχε να ερωτευτώ μια κοπέλα με αναπηρία. Επιπλέον, γνωρίζω τις δυσκολίες που θα προκύψουν και πως μπορούν να αντιμετωπιστούν, σε μια σχέση ανάμεσα σε δύο ανάπηρους.

Αν σου άρεσε πολύ μια αρτιμελής κοπέλα, θα έκανες κάτι για να την κερδίσεις ή θα σκεφτόσουν τη διαφορά ανάμεσά σας;

Δε θα σκεφτόμουν τη διαφορά γιατί για εμένα δεν υπάρχει διαφορά… Θα προσπαθούσα να την κερδίσω, ακριβώς με τρόπο τέτοιο ώστε να έσπαγα πιθανούς φραγμούς της. Το θέμα είναι να σου δοθεί η ευκαιρία να δείξεις αυτό που πραγματικά νιώθεις και είσαι. Να ξεπεραστούν επιτέλους τα στερεότυπα που υπάρχουν.

Πώς αποφάσισες να συμμετάσχεις στο Φεστιβάλ Σεξουαλικότητας;

Πήρα την απόφαση να συμμετέχω μετά από πρόταση μιας φίλης αλλά και γιατί ήθελα να διευρύνω τους ορίζοντες μου σχετικά με θέματα που θεωρούνταν ταμπού στο παρελθόν, θεωρούνται ακόμα και ελπίζω στο μέλλον να πάψουν να θεωρούνται.

Στην ενότητα της Ανθρώπινης Βιβλιοθήκης, μίλησες για προσωπικές σου εμπειρίες που για άλλους αποτελούν ταμπού. Πώς ένιωσες σχετικά με αυτό;

Στην Ανθρώπινη Βιβλιοθήκη μίλησα για το ακόλουθο θέμα: «Αναπηρία-Έρωτας: Μήπως συγκρούονται;» Είναι πράγματι ένα ερώτημα μεγάλο και ανύπαρκτο για τους περισσότερους. Πολλά ερωτηματικά όμως εγείρονται συνήθως γύρω από αυτό το θέμα. Μπορεί να ερωτευθεί ένας ανάπηρος; Μπορεί να κάνει σεξ; Έχει ανάγκη να νιώσει επιθυμητός; Ελάχιστες όμως οι συζητήσεις και οι απαντήσεις. Κι όταν αυτές υπάρχουν, φέρνουν αμηχανία σε κάποιους συνομιλητές, με αποτέλεσμα να σταματά η συζήτηση ή στην καλύτερη περίπτωση, οι απαντήσεις που δίνονται να είναι μέσα σε καλούπια φτιαχτές και όχι αληθινές… Φανταστείτε να το προχωρήσω παραπέρα, τι θα γίνει… Έχω έρθει αρκετές φορές, την ώρα που προσπαθώ να εκφράσω αυτό που νιώθω σε κάποια κοπέλα, αντιμέτωπος με τον «τοίχο». Θα μου πεις… όντως μπορεί αυτό να νιώθει. Ναι, αλλά όταν φαίνεται στο πρόσωπο του άλλου ότι το εμπόδιο είναι η αναπηρία και δεν σ’ αφήνει με τον τρόπο του πάντα, να του πεις αυτό που σκέφτεσαι πραγματικά για να αρθούν όλοι οι δισταγμοί του… Σε αυτή τι περίπτωση τι θα κάνεις ; Είναι βέβαιο πως οι άνθρωποι με αναπηρία δεν έχουν μεγάλο πρόβλημα στο να βρουν κάποιον/α που ανήκει στην ίδια με αυτούς κοινότητα, αλλά δεν θα ήταν καλύτερα να έχουν την επιλογή να διαλέξουν οποιοδήποτε σύντροφο με ή χωρίς αναπηρία; Γενικώς, ένιωσα πολύ όμορφα μιλώντας σχετικά. Ήθελα να δείξω μέσα απ’ αυτό ότι όλοι έχουμε τις ίδιες ανάγκες… και να ερωτευτούμε και να έχουμε ερωτική ζωή. Πιστεύω πως όσοι μίλησαν μαζί μου έμαθαν από μένα και έμαθα και εγώ από εκείνους.

Πιστεύεις πως ο κόσμος είναι αρκετά απελευθερωμένος από διάφορα ταμπού στο θέμα της σεξουαλικότητας;

Δεν είναι απελευθερωμένος κι ας προσπαθεί να φαίνεται. Η κοινωνία μας, κατά τη γνώμη μου πάντα, εκπαιδεύει κατά τέτοιο τρόπο τους πολίτες της, ώστε να ενυπάρχουν μέσα τους στερεότυπα, τα οποία πλέον γίνονται προσπάθειες από τη νέα γενιά, σαν κι αυτό το Φεστιβάλ, για να αρθούν. Έτσι, λοιπόν, μόνο αν ενεργοποιηθούμε όλοι μας, τότε και η κοινωνία θα μπορέσει να δει με ανοιχτά μάτια… και όχι κλείνοντας το μάτι την πραγματικότητα. Έτσι θα υπάρξει ουσιαστική απελευθέρωση.

Θα συμμετείχες ξανά σε μια ανάλογη εκδήλωση;

Θα ξανασυμμετείχα σίγουρα. Ελπίζω αυτές οι δράσεις, στο μέλλον, να μην είναι αναγκαίες για άρση των ταμπού, αλλά να υπάρχουν ως μέσο ένωσης των ανθρώπων μεταξύ τους.

Ο Δημήτρης, έχοντας συνειδητοποιήσει τόσο το κινητικό του πρόβλημα όσο και την «ακινησία» της κοινωνίας, προσπαθεί να διασπείρει το μήνυμα της ανάγκης για αγάπη και να γκρεμίσει τον «τοίχο» που ονομάζει «Σε βλέπω σαν φίλο…»… Θα τα καταφέρει άραγε ; Ας του το ευχηθούμε !

 Θέλω να πιστεύω πως όποιος διαβάσει την συγκεκριμένη ανάρτηση θα του δημιουργηθούν πολλά ερωτηματικά, τα οποία είμαι πρόθυμος να τα απομακρύνω με το να τα συζητήσω μαζί σας ανοικτά και χωρίς προκαταλήψεις. Ανοίγοντας τους ορίζοντες προς την ουσιαστική απελευθέρωση από κάθε ταμπού σχετικό με την αναπηρία και την σεξουαλικότητα.