Είναι αλήθεια ότι
πολλοί Λαρισαίοι περιμένουμε το καλοκαίρι όχι μόνο για τις διακοπές, όχι
μόνο για να απολαύσουμε τη θάλασσα, αλλά και για την ευκαιρία που
έχουμε να παρακολουθήσουμε συναυλίες και παραστάσεις στην ευρύτερη
περιοχή του νομού μας. Έτσι κι εγώ κάθε χρόνο έχω συνηθίσει να
παρακολουθώ κάποιες συναυλίες, με τη διαφορά ότι λόγω της κινητικής μου
αναπηρίας χρησιμοποιώ αναπηρικό αμαξίδιο. Τί σημαίνει αυτό; Ότι όταν
κάποιος αποφασίζει να πάει σε μια συναυλία και το μόνο που τον απασχολεί
είναι η τιμή του εισιτηρίου, εμένα με απασχολεί το αν ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ χώρος
στον οποίο θα γίνει είναι προσβάσιμος, ποιόν θα αγκαρέψω να με πάει από
το χωριό μου ως τη Λάρισα, με το ειδικά διαμορφωμένο από μένα αυτοκίνητό
μου, αφού λόγος για προσβάσιμα μέσα μεταφοράς σε μια χώρα που πληρώνω
(από μαζοχισμό μάλλον) κανονικά τους φόρους μου δε γίνεται, πού θα
παρκάρω σε μια πόλη που οι αναπηρικές θέσεις καταλαμβάνονται από τον
κάθε άσχετο που λογικό είναι να εκμεταλλεύεται την ατιμωρησία, πόσοι
περαστικοί θα χρειαστεί να με βοηθήσουν όταν διαπιστώσω ότι το τέλος του
πεζοδρομίου που ανέβηκα δεν έχει ράμπα ή έχει και την έχει κλείσει
κάποιος άλλος «ανάπηρος», κι όταν τελικά φτάσω στον προορισμό μου τι
εκπλήξεις θα με περιμένουν εκεί και με ποια παρέα να πάω για να μπορέσει
να ανταπεξέλθει μυικά στις εκπλήξεις.
Το βράδυ της Πέμπτης 30/08 αποφάσισα αφού σκέφτηκα όλα τα παραπάνω να πάω στη συναυλία της Ιμάνυ στο Κηποθέατρο, είχα ήδη φροντίσει να υπάρχουν δυνατοί άντρες στη παρέα γιατί γνώριζα ότι στο Κηποθέατρο οι ράμπες δεν είναι για αναπήρους αλλά είναι σκαλιά που έτυχε να τσιμενταριστούν για να κατεβαίνει ο εξοπλισμός, οπότε η κλίση των «ραμπών» είναι τόση όση η κλίση μιας σκάλας, ενώ υπάρχει άπλετος χώρος για να γίνει μια κανονική αναπηρική ράμπα με την κλίση δηλαδή που επιβάλλει ο νόμος για να είναι ασφαλής και για να έχει νόμιμη άδεια λειτουργίας ο χώρος. Το κόστος μιας μεταλλικής ή τσιμεντένιας ράμπας, χωρίς τις μίζες, είναι τόσο χαμηλό που μπορώ να το καλύψω και η ίδια αν ο Δήμος Λαρισαίων δυσκολεύεται. Όταν λοιπόν δε συμμορφώνεται το ίδιο το δημόσιο στους κανονισμούς και λειτουργεί παρανόμως τους δημόσιους χώρους που τους βλέπει σαν μαγαζάκια του κι όχι σαν χώρους που υπάρχουν εκεί για ανεξαιρέτως όλους τους πολίτες, πώς περιμένουμε μετά να συμμορφωθεί ο ιδιώτης επαγγελματίας; Δεν ασχολήθηκα περισσότερο με τις «ράμπες» του Κηποθέατρου γιατί όταν έχεις μια σοβαρή αναπηρία υπάρχουν τόσα θέματα να καταγγείλεις που κάθε μέρα πρέπει να χαλάς τη διάθεσή σου και να τρέχεις σε δίκες, αν βρεις οδηγό να σε απεγκλωβίσει από το χωριό σου, αφού το ΚΤΕΛ πολύ σοφά προτιμά να σε αφήνει εγκλωβισμένη άρα και λιγότερο επικίνδυνη. Αλλά τη Πέμπτη έπεσε και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Αφού έφτασα στο Κηποθέατρο με τη βοήθεια φίλων, γνωστών και περαστικών που μάλλον πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια κι αφού κατέβηκα τα επικίνδυνα τσιμενταρισμένα σκαλιά, βρήκα την έκπληξη της βραδιάς, ο διάδρομος ήταν κλεισμένος από ένα σίδερο μιας κολώνας που στήριζε τα ηχεία, όσοι ήταν εκεί το ξέρουν, άλλωστε οι μισοί σκόνταψαν εκεί και αισίως από τύχη δεν είχαμε κανένα ατύχημα που δε ξέρω τι ευθύνες θα απέδιδε και σε ποιους. Η κολώνα ήταν εκεί γιατί έτσι βόλευε και γιατί όπως μου είπαν και οι εργαζόμενοι του χώρου (που ομολογουμένως ήταν ευγενέστατοι και πρόθυμοι να με σηκώσουν) δε περίμεναν ότι θα πήγαινε κανένας χρήστης αμαξιδίου (ίσως θα ταν χρήσιμο να χω μια στήλη στην Ελευθερία όπου θα ανακοινώνω πού πρόκειται να πάω). Ο μόνος τρόπος να περάσω το εμπόδιο ήταν να με σηκώσουν σαν τον επιτάφιο, κι όταν μιλάω για αμαξίδιο μιλάω για ηλεκτροκίνητο, με μπαταρίες αυτοκινήτου, μοτέρ κι άλλα βαρυά μέρη. Δέχτηκα να με σηκώσουν μπροστά στους εκατοντάδες θεατές, όσο εξεφτιλιστικό κι αν είναι για μια εργαζόμενη μορφωμένη τετραπληγική γυναικά που προσπαθεί μάταια να είναι αυτόνομη και να μη γίνεται μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά βάρος, μόνο και μόνο επειδή είχα πλήρωσει ήδη το εισιτήριο αφού δεν ήξερα ότι απαγορευόταν η είσοδος στους αναπήρους και κυρίως για χάρη της παρέας μου. Όταν ένας ιδιώτης μου απαγορεύει την είσοδο για τους δικούς του λόγους που μπορεί ακόμα να είναι και ρατσιστικοί δε με ενοχλεί, παρόλο που ναι παράνομο ταιριάζει στη λογική μου η ελευθερία του επαγγελματία και το σέβομαι, αλλά από δημόσιους χώρους δεν το ανέχομαι, δεν ανέχομαι να πρέπει να κατααγχωθώ για μια απλή βόλτα, αν θέλω να αγχωθώ μπορώ να βρω πολύ σημαντικότερα θέματα, αλλά ούτε και δέχομαι να κλειστώ σπίτι μου όπως κάνει η πλειοψηφία των αναπήρων, προτιμάω να μου βγει ξινό, να διακινδυνέψω να ξεμεσιάσω τους φίλους μου μόνο και μόνο για να περιμένουν οι συμπολίτες μου ότι κάποια μέρα είναι πιθανό κάποιος με καρότσι να περάσει από εκεί οπότε να φροντίζουν κάθε μέρα οι συνθήκες να ναι κατάλληλες
Κανόνιζα να πάω και στις 2/9 στο Κηποθέατρο στη θεατρική παράσταση αλλά τελικά λέω να προτιμήσω το bungee jumping.
Antonia Trikalioti
Υ.Γ: Παραθέτω το παραπάνω άρθρο μήπως και ξυπνήσουν οι υπέθυνοι αλλά και οι υπόλοιποι συνάνθρωποι μας ότι είμαστε άνθρωποι με ίσα δικαιώματα !!!!
Το βράδυ της Πέμπτης 30/08 αποφάσισα αφού σκέφτηκα όλα τα παραπάνω να πάω στη συναυλία της Ιμάνυ στο Κηποθέατρο, είχα ήδη φροντίσει να υπάρχουν δυνατοί άντρες στη παρέα γιατί γνώριζα ότι στο Κηποθέατρο οι ράμπες δεν είναι για αναπήρους αλλά είναι σκαλιά που έτυχε να τσιμενταριστούν για να κατεβαίνει ο εξοπλισμός, οπότε η κλίση των «ραμπών» είναι τόση όση η κλίση μιας σκάλας, ενώ υπάρχει άπλετος χώρος για να γίνει μια κανονική αναπηρική ράμπα με την κλίση δηλαδή που επιβάλλει ο νόμος για να είναι ασφαλής και για να έχει νόμιμη άδεια λειτουργίας ο χώρος. Το κόστος μιας μεταλλικής ή τσιμεντένιας ράμπας, χωρίς τις μίζες, είναι τόσο χαμηλό που μπορώ να το καλύψω και η ίδια αν ο Δήμος Λαρισαίων δυσκολεύεται. Όταν λοιπόν δε συμμορφώνεται το ίδιο το δημόσιο στους κανονισμούς και λειτουργεί παρανόμως τους δημόσιους χώρους που τους βλέπει σαν μαγαζάκια του κι όχι σαν χώρους που υπάρχουν εκεί για ανεξαιρέτως όλους τους πολίτες, πώς περιμένουμε μετά να συμμορφωθεί ο ιδιώτης επαγγελματίας; Δεν ασχολήθηκα περισσότερο με τις «ράμπες» του Κηποθέατρου γιατί όταν έχεις μια σοβαρή αναπηρία υπάρχουν τόσα θέματα να καταγγείλεις που κάθε μέρα πρέπει να χαλάς τη διάθεσή σου και να τρέχεις σε δίκες, αν βρεις οδηγό να σε απεγκλωβίσει από το χωριό σου, αφού το ΚΤΕΛ πολύ σοφά προτιμά να σε αφήνει εγκλωβισμένη άρα και λιγότερο επικίνδυνη. Αλλά τη Πέμπτη έπεσε και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Αφού έφτασα στο Κηποθέατρο με τη βοήθεια φίλων, γνωστών και περαστικών που μάλλον πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια κι αφού κατέβηκα τα επικίνδυνα τσιμενταρισμένα σκαλιά, βρήκα την έκπληξη της βραδιάς, ο διάδρομος ήταν κλεισμένος από ένα σίδερο μιας κολώνας που στήριζε τα ηχεία, όσοι ήταν εκεί το ξέρουν, άλλωστε οι μισοί σκόνταψαν εκεί και αισίως από τύχη δεν είχαμε κανένα ατύχημα που δε ξέρω τι ευθύνες θα απέδιδε και σε ποιους. Η κολώνα ήταν εκεί γιατί έτσι βόλευε και γιατί όπως μου είπαν και οι εργαζόμενοι του χώρου (που ομολογουμένως ήταν ευγενέστατοι και πρόθυμοι να με σηκώσουν) δε περίμεναν ότι θα πήγαινε κανένας χρήστης αμαξιδίου (ίσως θα ταν χρήσιμο να χω μια στήλη στην Ελευθερία όπου θα ανακοινώνω πού πρόκειται να πάω). Ο μόνος τρόπος να περάσω το εμπόδιο ήταν να με σηκώσουν σαν τον επιτάφιο, κι όταν μιλάω για αμαξίδιο μιλάω για ηλεκτροκίνητο, με μπαταρίες αυτοκινήτου, μοτέρ κι άλλα βαρυά μέρη. Δέχτηκα να με σηκώσουν μπροστά στους εκατοντάδες θεατές, όσο εξεφτιλιστικό κι αν είναι για μια εργαζόμενη μορφωμένη τετραπληγική γυναικά που προσπαθεί μάταια να είναι αυτόνομη και να μη γίνεται μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά βάρος, μόνο και μόνο επειδή είχα πλήρωσει ήδη το εισιτήριο αφού δεν ήξερα ότι απαγορευόταν η είσοδος στους αναπήρους και κυρίως για χάρη της παρέας μου. Όταν ένας ιδιώτης μου απαγορεύει την είσοδο για τους δικούς του λόγους που μπορεί ακόμα να είναι και ρατσιστικοί δε με ενοχλεί, παρόλο που ναι παράνομο ταιριάζει στη λογική μου η ελευθερία του επαγγελματία και το σέβομαι, αλλά από δημόσιους χώρους δεν το ανέχομαι, δεν ανέχομαι να πρέπει να κατααγχωθώ για μια απλή βόλτα, αν θέλω να αγχωθώ μπορώ να βρω πολύ σημαντικότερα θέματα, αλλά ούτε και δέχομαι να κλειστώ σπίτι μου όπως κάνει η πλειοψηφία των αναπήρων, προτιμάω να μου βγει ξινό, να διακινδυνέψω να ξεμεσιάσω τους φίλους μου μόνο και μόνο για να περιμένουν οι συμπολίτες μου ότι κάποια μέρα είναι πιθανό κάποιος με καρότσι να περάσει από εκεί οπότε να φροντίζουν κάθε μέρα οι συνθήκες να ναι κατάλληλες
Κανόνιζα να πάω και στις 2/9 στο Κηποθέατρο στη θεατρική παράσταση αλλά τελικά λέω να προτιμήσω το bungee jumping.
Antonia Trikalioti
Υ.Γ: Παραθέτω το παραπάνω άρθρο μήπως και ξυπνήσουν οι υπέθυνοι αλλά και οι υπόλοιποι συνάνθρωποι μας ότι είμαστε άνθρωποι με ίσα δικαιώματα !!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου