Ο 14χρονος με αυτισμό απειλεί τη θεωρία της σχετικότητας και πάει για νόμπελ! (Video)

Στα δύο του χρόνια, ο Jacob Barnett διαγνώστηκε με Σύνδρομο Asperger…
Οι γιατροί είχαν ανακοινώσει ότι δεν θα μπορεί να δέσει ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών του μόνος του. Και έπεσαν πέρα για πέρα έξω. Σήμερα, ο Jacob που διαθέτει δείκτη ευφυΐας υψηλότερο του Αϊνστάιν (170), κάνει το Master του στην Αστροφυσική στο πανεπιστήμιο Indiana University-Purdue University Indianapolis (IUPUI) και είναι ένας από τους πλέον ελπιδοφόρους ερευνητές στον τομέα της κβαντικής φυσικής, σε ηλικία μόλις 14 ετών.

Ο 14χρονος, έχει φτάσει ένα βήμα πριν καταρρίψει τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, ενώ έχει αποκτήσει και έμμισθη θέση ερευνητή στο πανεπιστήμιο που φοιτά. Σύμφωνα με τον ίδιο, βρίσκεται πλέον μερικές μαθηματικές εξισώσεις μακριά από το να αποδείξει ως λαθεμένη τη θεωρία της σχετικότητας, ενώ πρόκειται να επιχειρήσει να αντικρούσει και τη θεωρία του Big Bang. “Ακόμα δουλεύω πάνω σε αυτό. Έχω μία ιδέα, αλλά εξακολουθώ να εργάζομαι στις λεπτομέρειες”, δήλωσε ο ίδιος.

 Ένα επίτευγμα που αν καταφέρει τελικά να το φέρει εις πέρας, αναμένεται να του χαρίσει μια θέση στο πάνθεον της ιστορίας και ενδεχομένως, το βραβείο Νόμπελ. Καθηγητές από το Institute for Advanced Study in Princeton επιβεβαιώνουν άλλωστε πως βρίσκεται στο σωστό δρόμο. “Έχω εντυπωσιαστεί από το ενδιαφέρον και τις γνώσεις που κατέχει μέχρι στιγμής”, επισήμανε ο καθηγητής Scott Tremaine, ο οποίος με mail του στην οικογένεια του Barnett, ενημέρωσε τον ίδιο και τους οικείους του πως αν τελικά τα καταφέρει, εκείνος θα στηρίξει την υποψηφιότητα του για το βραβείο.

Το παιδί – θαύμα Ο 14χρονος μπορούσε να λύνει παζλ 5.000 κομματιών από την ηλικία των τριών και στα δέκα του χρόνια εγκατέλειψε το σχολείο για να μπει στο Πανεπιστήμιο. Σε πρόσφατη ομιλία του στο TEDx Teen, είχε δηλώσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια: “Κανονικά δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ τώρα. Οι ειδικοί είχαν πει πως δεν θα κατάφερνα καν να μιλήσω. Προφανώς κάποιοι τραβάνε τα μαλλιά τους τώρα”. Η μητέρα του, Kristine Barnett έχει γράψει βιβλίο για την μέχρι σήμερα ιστορία του μικρού, το οποίο κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις “Ψυχογιός”. Η οικογένεια του μικρού, έχει ιδρύσει και λειτουργεί υπό την επιμέλεια της, το ίδρυμα Jacob’s Place για αυτιστικά παιδιά.

Η μητέρα του, με το βιβλίο της αλλά και τη συνολική της δράση, έχει σαν στόχο της να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για τα παιδιά που παρουσιάζουν αυτισμό. Η ίδια δήλωσε πρόσφατα: “Ο Jacob παλεύει με το πρόβλημα του κάθε μέρα και μας έχει στο πλάι του, όπως πρέπει να κάνει κάθε γονιός για το παιδί του. Έχει συνειδητοποιήσει τα προβλήματα του και τα πολεμάει με δύναμη ψυχής”

Τι είναι το Σύνδρομο Asperger

Το όνομα Σύνδρομο Asperger (Asperger’s Syndrome) καθιερώθηκε από το 1981 όταν η Δρ. Λόρνα Γουίνγκ (Lorna Wing), μια Αγγλίδα ψυχίατρος, δημοσίευσε ένα ακαδημαϊκό έγγραφο που λεγόταν Asperger’s Syndrome: a Clinical Account, το οποίο ξανάφερε στο φως την έρευνα που είχε κάνει ο Hans Asperger και καθιέρωσε έτσι την επωνυμία Asperger’s Syndrome για να περιγράψει μία πάθηση που ανήκει στις Διαταραχές του Αυτιστικού Φάσματος (Αutistic Spectrum Disorder).

Το Σύνδρομο Asperger θεωρείται πάθηση που ανήκει στις Διαταραχές του Αυτιστικού Φάσματος, διότι όπως και ο κλασσικός Αυτισμός, είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή που επηρεάζει τον τρόπο επικοινωνίας και τις σχέσεις ενός ατόμου με το περιβάλλον του.

Συχνά θεωρείται ότι όλοι όσοι έχουν Αυτισμό και έχουν υψηλές επιδόσεις, φέρουν το Σύνδρομο Asperger. Ωστόσο, είναι γνωστό σήμερα ότι υπάρχουν αρκετές άλλες μορφές Αυτισμού, αυτές του αποκαλούμενου ως “Λειτουργικού Αυτισμού”, όπου τα άτομα αποδίδουν με υψηλές επιδόσεις χωρίς να εμφανίζουν αυτά καθαυτά τα συμπτώματα του Συνδρόμου Asperger.

Είτε έχουν Σύνδρομο Asperger (ΣΑ), είτε Υψηλής Λειτουργικότητας Αυτισμό (ΥΛΑ), τα παιδιά και οι ενήλικες βιώνουν δυσκολίες στις καθημερινές κοινωνικές τους αλληλεπιδράσεις. Η ικανότητά τους για ανάπτυξη φιλικών σχέσεων είναι γενικά περιορισμένη, όπως είναι και η ικανότητά τους να καταλάβουν τη συναισθηματική έκφραση των άλλων ανθρώπων. Σε πολλές περιπτώσεις, οι παθήσεις αυτές συνδέονται και με μαθησιακές δυσκολίες.

Στην πραγματικότητα όμως, όλοι οι άνθρωποι, παιδιά και ενήλικες παράλληλα με ΣA και ΥΛΑ μοιράζονται την ίδια δυσκολία στην κατανόηση του κόσμου που τους περιβάλλει. Τα άτομα με ΣΑ και ΥΛΑ έχουν συνήθως φυσιολογική ή ανώτερη νοημοσύνη και επιθυμούν την επαφή και τη σχέση με άλλους ανθρώπους, αλλά δε γνωρίζουν τον τρόπο προσέγγισης, με αποτέλεσμα να πλησιάζουν τους άλλους με ακατάλληλο και ιδιόρρυθμο τρόπο.

 

Δείτε το βίντεο : http://www.youtube.com/watch?v=Uq-FOOQ1TpE&feature=share&list=PLhWMakoUtqUOUR2_ZSWNgXen2vHqKiDY8

Πηγή: http://lagogiannisl.blogspot.gr

 

Πάμπλο Πινέδα, ο δάσκαλος με σύνδρομο Down στην Ελλάδα: Να μην βάζετε όρια στον εαυτό σας...

Το αμφιθέατρο του Μουσείου της Ακρόπολης είχε γεμίσει από νωρίς. Έκατσα σε μια άκρη παρατηρώντας το θορυβώδες κοινό που έπαιρνε τις θέσεις του σιγά σιγά. Λαμπερά δημόσια πρόσωπα, ηθοποιοί, τραγουδιστές, συνήθεις θαμώνες φιλανθρωπικών εκδηλώσεων αλλά και νεανικές παρέες 20άρηδων.  Ανάμεσά τους σαστισμένα παιδιά με το «φοβερό στίγμα» του συνδρόμου να πιάνουν το χέρι της μαμάς και να χαζεύουν τις κάμερες. Η μικρή καθυστέρηση της έναρξης μου έδωσε το χρόνο να κοιτάξω τα πρόσωπα γύρω μου προσπαθώντας να καταλάβω γιατί μαζευτήκαμε όλοι εκεί. Και η δική μου φάτσα ίσως έκανε τους άλλους να αναρωτιούνται τι κάνω εκεί, μιας και μια μικρή ξινίλα που πήγαζε από την επιφυλακτικότητά μου απέναντι στις μη κερδοσκοπικές και τις φιλανθρωπικές οργανώσεις ήταν μάλλον εμφανής. Βρέθηκα εκεί χάρη στην επιμονή ενός φίλου γιατρού που ασχολείται χρόνια με τα «καταραμένα» και «δύσκολα» παιδιά.
Πάνω που είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν έκανα καλά που πήγα, ένας μικροσκοπικός παχουλός τύπος διέσχισε την αίθουσα με μικρά βήματα και έκατσε στην πρώτη σειρά λίγα μέτρα μακριά μου. Ηταν ο Πάμπλο Πινέδα, ο «star» της βραδιάς. Όσο τον κοιτούσα δυσπιστία άρχισε να με κυριεύει. Παρατηρούσα τις κινήσεις του, τη μύτη, τα μάτια, τα γυαλιά του, τα χέρια του, και το μυαλό μου γύρισε στο «μογγολάκι» της γειτονιάς  που καθόταν μόνο και σιωπηλό στα σκαλιά του διπλανού σπιτιού με μόνη παρέα τη μαυροφορεμένη μάνα του όταν τον έβγαζε καμιά βόλτα μέχρι την εκκλησία στον εσπερινό. Και σκέφτηκα ξαφνικά πως έχω χρόνια να το δω, μάλλον θα είχε «φύγει» χωρίς να το προσέξω, άλλωστε δεν το είχα προσέξει και ποτέ, μόνο φευγαλέα περνούσα από μπροστά του για να πάω να παίξω με τους φίλους μου.
Αυτός λοιπόν ήταν ο μεγάλος Πινέδα που ανέτρεψε  όλα τα στερεότυπα και τους μύθους τόσων χρόνων; Σα να μου φάνηκε σαστισμένος όταν άρχισαν να τον τραβολογάνε από δω και από κει για τις καθιερωμένες φωτογραφίες. Δεν είχε ακόμα συνηθίσει να ποζάρει δίπλα στις όμορφες κοπέλες και τους  χαμογελαστούς κουστουμαρισμένους; Τον κοιτούσα να τον στήνουν δίπλα τους οι κυρίες με τα δωδεκάποντα και στο πρόσωπό του έβλεπα το μοναχικό παιδί της γειτονιάς μου.
Η ώρα πέρασε με τις βραβεύσεις των άλλων καλεσμένων του Σωκράτη Αλαφούζου, της Μαριέττας Φαφούτη και του Παναγιώτη Κοτρωνάρου αλλά ούτε που πρόσεχα. Το βλέμμα μου ήταν εκεί στον σχεδόν σαραντάρη με το σύνδρομο Down που άκουγε προσεκτικά τη μεταφράστριά του. Όταν ήρθε η δική του σειρά να μιλήσει, εντελώς μαγικά στο βήμα δεν ήταν το μικροκαμωμένο παιδί της γειτονιάς μου, ήταν ένας γίγαντας που μιλούσε δυνατά, με χειρονομίες και πάθος. Τον παρακολουθούσα απορροφημένος από την ομιλία του για αρκετά λεπτά μέχρι να συνειδητοποιήσω πως δεν ξέρω γρι ισπανικά και οι περισσότεροι στην αίθουσα δεν είχαμε ακουστικά για τη μετάφραση. Τι διάολο, όλοι αυτοί ξέρουν ισπανικά και δεν διαμαρτύρονται; Κι όμως ήταν σα να καταλαβαίνεις κάθε λέξη από όσα έλεγε. Ευτυχώς κάποιοι έβγαλαν τα ακουστικά, τα δυνάμωσαν και στην απόλυτη ησυχία μετά από κάθε φράση του ακούγαμε τη μετάφραση. Κοίταξα δυο παιδιά με σύνδρομο Down που κάθονταν πιο κει και ανατρίχιασα. Είδα στην έκφρασή τους κάτι που δεν είχα ξαναδεί, υπερηφάνεια για τον  δικό τους άνθρωπο αλλά και ελπίδα.
Δεν νομίζω πως είναι εφικτό να κατανοήσουμε εύκολα τι είναι αυτά που έχει κατακτήσει ο Πινέδα. Κάποιος ίσως αναρωτηθεί αν έχει και νόημα να μιλάμε για τον Πινέδα σε μια χώρα που υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι γοητευμένοι από θεωρίες για αναβίωση του Καιάδα. Αλλά όπως έχει πει και ο ίδιος:  Όταν όλοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, έχουν την ίδια εμφάνιση, είναι όλοι ομοιόμορφοι, αυτό είναι ο Φασισμός.
Ο Πάμπλο Πινέδα γεννήθηκε στην Ισπανία το 1974. Είναι ο πρώτος πτυχιούχος δάσκαλος στην Ευρώπη με σύνδρομο Down, έχει αποκτήσει Bachelor στην εκπαιδευτική ψυχολογία ενώ είναι και βραβευμένος στο διεθνές φεστιβάλ ταινιών του San Sebastian για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στην ταινία  Yo Tambien.  Ζει στη Μάλαγα αλλά κάνει πολύ συχνά ταξίδια σε όλο τον κόσμο για διαλέξεις, σεμινάρια και ομιλίες.
Ο Πινέδα έκανε πράξη αυτό που είπε και στην εκδήλωση: Να μην βάζετε όρια στον εαυτό σας. Κατάφερε να πετύχει όμως αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Να πάει σχολείο,  να σπουδάσει και να έχει μια φυσιολογική ζωή. Δεν ξέρω αν εμείς οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πρέπει να είμαστε περήφανοι γι' αυτόν ή να ντρεπόμαστε για εμάς και τις «πολιτισμένες» κοινωνίες μας. Ο άθλος του δεν είναι μόνο πως κατάφερε να ξεπεράσει τους περιορισμούς της «ιδιαιτερότητάς» του αλλά και πως ξεπέρασε τα εμπόδια που του βάλαμε εμείς οι «φυσιολογικοί».
Κατεβαίνοντας από το μουσείο σκεφτόμουν πόσο  τρομακτικό είναι το ότι το 2013 η κατάκτηση του αυτονόητου από έναν άνθρωπο με σύνδρομο Down είναι εντυπωσιακότερη από την κατάκτηση του Έβερεστ από τον άλλο βραβευμένο της βραδιάς.  Και πόσο ακόμα πιο τρομακτικό είναι πως ελάχιστες οικογένειες με «ιδιαίτερα» παιδιά και ακόμα πιο ελάχιστοι εκπαιδευτικοί έκαναν τον κόπο να ανηφορίσουν προς την Ακρόπολη.
Θα κλείσω με αυτό που μου είπε ο Πάμπλο Πινέδα: Τα παιδιά με σύνδρομο Down χρειάζονται να τους μιλάνε συνεχώς και να τους συμπεριφέρονται σα να είναι φυσιολογικοί άνθρωποι, γιατί αυτό ακριβώς είναι.
Παρά τις επιφυλάξεις μου γενικά για τις ΜΚΟ, συγχαρητήρια στην «Κορυφογραμμή» για την πρωτοβουλία της και την ευκαιρία που μας έδωσε να τον γνωρίσουμε.  Δείτε σε λίγες μέρες στον Alpha την ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στον γιατρό Δημήτρη Δημητρίου.
Πριν όμως κλείσετε αυτή τη σελίδα κάντε τον κόπο να ψάξετε λίγο στο Google τι είναι το σύνδρομο Down. Μάλλον θα εκπλαγείτε όταν καταλάβετε πως δεν γνωρίζετε απολύτως  τίποτα.

Πηγή: eleftheriaonline.gr

Άνθρωποι πρότυπα: Πάμπλο Πινέδα

Πριν από ένα δίμηνο περίπου διαβάσαμε ένα άρθρο για τον πρώτο πτυχιούχο πανεπιστημίου στην Ευρώπη με σύνδρομο Down. Το όνομά του είναι Πάμπλο Πινέδα, είναι από την Ισπανία και σύντομα θα λάβει την άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος του δασκάλου.

Ξεκινώντας να διαβάζουμε το άρθρο, δε θα μπορούσαμε να μη ξεχωρίσουμε την αγάπη με την οποία ο κος Πινέδα μιλούσε για το σχολείο και τη διαδικασία μάθησης, ενώ δε δίσταζε να μιλήσει για τις όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές που πέρασε κατά τη διάρκεια των σχολικών του χρόνων. Το ενδιαφέρον στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι δεν παρουσίαζε τις σχολικές του εμπειρίες ως κάτι ιδιαίτερο, ούτε οι δύσκολες στιγμές διακατέχονταν από κάποια πικρία. Ουσιαστικά πέρα από το γεγονός ότι χρειαζόταν κάποια παραπάνω ώρα από τους άλλους κατά τη διάρκεια διαβάσματος, δε διαχώριζε τη θέση του από εκείνη των συμμαθητών του.

Προσωπικά, αυτό ήταν και το πιο αξιόλογο στοιχείο της συγκεκριμένης συνέντευξης. Βέβαια στο συγκεκριμένο τρόπο σκέψης πέρα από το ίδιο το άτομο και την οικογένειά του, έχει συμβάλει και η δομή του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας, άλλωστε όπως ανέφερε και το συγκεκριμένο άρθρο, στην Ισπανία το 85% των ατόμων με σύνδρομο Down πηγαίνουν στο κανονικό σχολείο.

Εκεί είναι τελικά που γεννιέται και το μεγάλο ερώτημα: πώς αναμένουμε από τα άτομα να μη βγάζουν τον εαυτό τους εκτός του κοινωνικού συνόλου ή την κοινωνία να μη τα απομακρύνει όταν ήδη τον περιθωριοποιεί το 1ο κοινωνικό σύνολο στο οποίο κλείνεται να ενταχθεί;
Το συγκεκριμένο ερώτημα δεν είναι εύκολο να απαντηθεί σε ένα μόνο blog post, εμείς πάντως σίγουρα θα δούμε την ταινία που είναι εμπνευσμένη από τη ζωή του («Κι εγώ επίσης») και ελπίζουμε να βρούμε κάποιες απαντήσεις…!

 Τώρα ήρθε ο καιρός να τον γνωρίσουμε από κοντα: Θα βρεθεί στην Ελλάδα την Πέμπτη, 26 Σεπτεμβρίου, στις 19.00, στο Μουσείο της Ακρόπολης, για τα δεύτερα γενέθλια της "Κορυφογραμμής"

Η Κορυφογραμμή είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός, σκοπός του η υποστήριξη και η προβολή νέων δημιουργών, την καλλιέργεια της έκφρασης και την ανάπτυξη της δημιουργικότητας με αναφορά στον πολιτισμό.

Ο Πάμπλο Πινιέδα, ο πρώτος πτυχιούχος πανεπιστημίου με σύνδρομο Down, θα βρεθεί στην Ελλάδα, την Πέμπτη, 26 Σεπτεμβρίου στις 19:00, στο Μουσείο της Ακρόπολης, για τα δεύτερα γενέθλια της «Κορυφογραμμής». Η «Κορυφογραμμή» είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που έχει ως στόχο την υποστήριξη και προβολή νέων δημιουργών, την καλλιέργεια της έκφρασης και την ανάπτυξη της δημιουργικότητας με αναφορά στον πολιτισμό και στο ευ ζην. Έως σήμερα έχει παρουσιάσει μέσω του portal korifogrami.gr, περισσότερους από 500 νέους δημιουργούς, με 1300 δημοσιεύσεις προσωπικών κειμένων, ποίησης, βιβλίου, θεάτρου και εικαστικών, προσελκύοντας πάνω από 74.000 μοναδικούς αναγνώστες από 86 χώρες. Επίσης έχει υλοποιήσει 5 μεγάλα events με άξονες τη δημιουργικότητα, τον κοινωνικό πολιτισμό και το παιδί.

Πηγή: newsitamea.gr

newsitamea Eπικοινωνία Για μας Διαφημιστείτε Ημερολόγιο Όροι χρήσης Συνεργάτες Home > ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ > Στην Ελλάδα ο πρώτος πτυχιούχος πανεπιστημίου με σύνδρομο Down! Στην Ελλάδα ο πρώτος πτυχιούχος πανεπιστημίου με σύνδρομο Down! Από Newsit Amea στις Σεπτεμβρίου 25, 2013 4 Στην Ελλάδα ο πρώτος πτυχιούχος πανεπιστημίου με σύνδρομο Down! Ο Πάμπλο Πινιέδα, ο πρώτος πτυχιούχος πανεπιστημίου με σύνδρομο Down, θα βρεθεί στην Ελλάδα, την Πέμπτη, 26 Σεπτεμβρίου στις 19:00, στο Μουσείο της Ακρόπολης, για τα δεύτερα γενέθλια της «Κορυφογραμμής». Η «Κορυφογραμμή» είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που έχει ως στόχο την υποστήριξη και προβολή νέων δημιουργών, την καλλιέργεια της έκφρασης και την ανάπτυξη της δημιουργικότητας με αναφορά στον πολιτισμό και στο ευ ζην. Έως σήμερα έχει παρουσιάσει μέσω του portal korifogrami.gr, περισσότερους από 500 νέους δημιουργούς, με 1300 δημοσιεύσεις προσωπικών κειμένων, ποίησης, βιβλίου, θεάτρου και εικαστικών, προσελκύοντας πάνω από 74.000 μοναδικούς αναγνώστες από 86 χώρες. Επίσης έχει υλοποιήσει 5 μεγάλα events με άξονες τη δημιουργικότητα, τον κοινωνικό πολιτισμό και το παιδί.

Πηγή: newsitamea.gr

ΦΩΤΟ ΝΤΡΟΠΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΘ

Το κρατικό αυτοκίνητο που βλέπετε είχε παρκάρει σε ράμπα αναπήρων, εντός της ΔΕΘ με αποτέλεσμα τα άτομα με ειδικές ανάγκες να περιμένουν ώρες τον κύριο που πάρκαρε το αυτοκίνητο.


Τα συμπεράσματα δικά σας...

Εμπνευσμένο μάθημα από τη Δανάη παρά την εγκεφαλική παράλυση και την τετραπληγία της

Νηπιαγωγός, παρά την εγκεφαλική παράλυση και την τετραπληγία της – Συγκινητικές στιγμές έζησαν χθες, στην τάξη τους, οι φοιτητές του Τμήματος Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου

Η ΑΦΗΓΗΣΗ του αγώνα ενάντια στην αναπηρία και την προκατάληψη

Ένα διαφορετικό και αξέχαστα εμπνευσμένο μάθημα μουσικής για το δημοτικό σχολείο είχαν χθες οι φοιτητές του Τμήματος Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου. Μετά από πρόσκληση της καθηγήτριάς τους Χρύσως Γρηγορίου, προσήλθε στην τάξη και παρουσίασε τη ζωή και τη δραστηριότητά της, η 26χρονη Δανάη Αντωνίου από τη Λεμεσό, που παρά την εγκεφαλική παράλυση και αθέτωση, με την οποία γεννήθηκε, κατάφερε να σπουδάσει νηπιαγωγός στο ίδιο αυτό Τμήμα και να αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο Κύπρου το 2011.

Η πορεία για καταξίωση και ένταξη

Περίπου είκοσι φοιτήτριες και ένας φοιτητής του Τμήματος Αγωγής, μελλοντικοί δάσκαλοι που θα διδάξουν το μάθημα της μουσικής στο δημοτικό σχολείο, άκουσαν με συγκίνηση, από τη Χρύσω Γρηγορίου, την αφήγηση της δύσκολης πορείας και του ασταμάτητου αγώνα της Δανάης για προσωπική βελτίωση και καταξίωση και για κοινωνική ένταξη. Η Δανάη είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι και επιπρόσθετα δεν μπορεί να μιλήσει, λόγω του συνδρόμου της εγκεφαλικής παράλυσης, ενώ είναι πλήρως εξαρτημένη από τους άλλους, αφού δεν μπορεί να φάει, να ντυθεί ή να φροντίσει μόνη της τον εαυτό της.
Όμως έχει πλήρη συνείδηση και κανονική νοημοσύνη και με την αξιοθαύμαστη ψυχική της δύναμη, ενισχυμένη από τη στήριξη του οικογενειακού και του σχολικού περιβάλλοντος, κατάφερε να ανέβει τα σκαλιά όλης της σχολικής κλίμακας (δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο) και να πάρει πτυχίο πανεπιστημίου. Σήμερα χρησιμοποιεί τον ηλεκτρονικό υπολογιστή με το ένα δάκτυλο και με τη χρήση ειδικού πλαισίου στο πληκτρολόγιο.
Όπως μας πληροφόρησε η μητέρα της Νίκη, που τη συνόδευε στο χθεσινό μάθημα, η Δανάη χρησιμοποιεί μόνη της το κομπιούτερ, έχει δικό της προσωπικό λογαριασμό στο facebook και επικοινωνεί μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων στο διαδίκτυο, με πολλά άτομα. Ασχολείται επίσης με τη ζωγραφική, έχοντας δημιουργήσει αρκετούς πίνακες με νερομπογιά. Απαραίτητο εργαλείο επικοινωνίας στις συναντήσεις της με τους άλλους, έχει πίνακα επικοινωνίας με διάφορες συλλαβές – λέξεις που δείχνει με το χέρι της και φτιάχνει προτάσεις. Τον μετέφερε μαζί της και στη χθεσινή παρουσίαση στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.

«Ορατή η σκέψη μου στους άλλους»…
Είπε μεταξύ άλλων τα εξής, στους φοιτητές, η Δανάη Αντωνίου: «Γεννήθηκα τον Αύγουστο 1986. Εξαιτίας της έλλειψης οξυγόνου κατά τη γέννησή μου οι γιατροί διαπίστωσαν ότι έχω εγκεφαλική παράλυση και αθέτωση. Τι είναι η Αθέτωση; Άσκοπες, ακανόνιστες, ανεξέλεγκτες και συστρεφόμενες κινήσεις, λαιμός που εκτείνεται και παραμένει τεταμένος, στόμα μισάνοιχτο ή ανοιχτό και γλώσσα που προεξέχει, βάδισμα κεκλισμένο, συστρεφόμενο και ασταθές. Το αθετωσικό παιδί για να φέρει, π.χ., το χέρι του στο στόμα, κάνει πολλές ακούσιες κινήσεις, συνήθως συστρεφόμενες, που συχνά συνοδεύονται από συσπάσεις του προσώπου. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι αθετωσικές συμπεριφορές δεν παρατηρούνται και κατά τη διάρκεια του ύπνου.


»Κατάφερα να ανακαλύψω τρόπους να εκφράζομαι, να λέω αυτά που νιώθω και να κάνω τη ζωή μου όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική. Οι ανάγκες μου δεν διαφέρουν από αυτές των άλλων ανθρώπων, αυτό που διαφέρει είναι ο τρόπος με τον οποίο προσπαθώ να τις εκδηλώσω και να τις ικανοποιήσω.
Δυστυχώς, τα περισσότερα άτομα της κοινωνίας μας σήμερα, γνωρίζουν ελάχιστα πράγματα για την εγκεφαλική παράλυση και αθέτωση. Έτσι, ομαδοποιούν όλες τις κατηγορίες με κινητικά, σωματικά ή νοητικά προβλήματα σε μια ενιαία κατηγορία, βάζοντας ταμπέλα στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν αυτές τις καταστάσεις. Καλούμαστε λοιπόν εμείς, εκτός από το να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα που μόνο εμείς ξέρουμε πόσο μεγάλη δύναμη ψυχής χρειάζεται, να αντιμετωπίσουμε και τις αρνητικές στάσεις και συμπεριφορές πολλών ατόμων της κοινωνίας που προσπαθούν να μας απομονώσουν και να μας αποκλείσουν.
»Ένα από τα πιο σημαντικά στην εκπαίδευσή μου, είναι ότι έμαθα να γράφω πάνω στη γραφομηχανή, κάτι που με βοήθησε να εκφράζομαι. Γενικά στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό έκανα φιλίες και πέρασα ωραία. Αλλά το σχολείο δεν στάθηκε στο πλευρό μου. Το σπίτι μου μεριμνούσε για συνοδό, αλλά δεν υπήρχαν κατάλληλες υποδομές, π.χ. ράμπα, και έπρεπε να επέμβει ο παππούς μου για να μου κτίσουν μια ράμπα.
»Στην τρίτη Γυμνασίου απέκτησα τον πρώτο μου πίνακα. Γι’ αυτό φρόντισε η μητέρα μου, που τον έφτιαξε με πολλή φροντίδα. Αυτό το κομματάκι από ξύλο, το γεμάτο γράμματα, συλλαβές και φράσεις, θα έκανε τη σκέψη μου ορατή πια, στους άλλους.
»Μου άρεσε μετά το σχολείο να ακούω μουσική για να ηρεμώ, να μου διαβάζουν βιβλία, να βλέπω τηλεόραση, να κολυμπώ, να πηγαίνω στη θάλασσα, να πηγαίνω για περίπατο με τη γιαγιά μου με το καρότσι ή βόλτες με το αυτοκίνητο. Το να βρίσκομαι με κόσμο γύρω μου, με έκανε να νιώθω πολύ ωραία. Στη δευτέρα λυκείου η σχέση μου με τον Θεό και την εκκλησία έγινε πολύ δυνατή. Ο Θεός για μένα είναι αγάπη φωτός και με βοηθά, νιώθω παντού την παρουσία Του. Στο πανεπιστήμιο συνάντησα δυσκολίες, αλλά και ανθρώπους που θα μείνουν στην καρδιά μου για πάντα, όπως η καθηγήτριά μου Χρύσω Γρηγορίου»…
Στο τέλος της παρουσίασης, η Δανάη ερμήνευσε στο ξυλόφωνο τρία τραγούδια σε δική της μουσική και στίχους, με τη βοήθεια, πάντα, της καθηγήτριάς της.
  
Πηγή: newsitamea.gr

2 Απριλίου - Παγκόσμια ημέρα για τον αυτισμό

Αφιερωμένη στα αυτιστικά άτομα είναι η 2 Απριλίου μετά από απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ. Σκοπός της ημέρας αυτής είναι η ενημέρωση της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τον αυτισμό και την ευαισθητοποίηση σχετικά με την ομαλή ένταξη των ατόμων στην κοινωνία.

Τι είναι ο αυτισμός;

Ο αυτισμός είναι μια μια πολύπλοκη νεύρο-ψυχιατρική διαταραχή που οδηγεί σε ποικίλες δυσκολίες και εμποδίζει την ομαλή ανάπτυξη του ανθρώπου, απομονώνοντάς τον.

Το φάσμα του αυτισμού χαρακτηρίζεται, σε διαφορετικούς βαθμούς, από δυσκολία στην κοινωνική αλληλεπίδραση και την κοινωνική κατανόηση και συναισθηματική συναλλαγή, από δυσκολίες στη λεκτική και τη μη λεκτική επικοινωνία, καθώς και από επαναλαμβανόμενες, στερεότυπες συμπεριφορές και δραστηριότητες που επηρεάζουν την λειτουργικότητα του ατόμου.

Μπορεί να συνδέεται με νοητική αναπηρία, με δυσκολίες συγκέντρωσης και συντονισμού των κινήσεων και με θέματα σωματικής υγείας όπως διαταραχές στον ύπνο και γαστρεντερικές διαταραχές. Μερικά άτομα με αυτισμό παρουσιάζουν εξαιρετικές ικανότητες και διαπρέπουν στη μουσική, τα μαθηματικά ή τις τέχνες.

Ο αυτισμός φαίνεται να έχει τις ρίζες του στην πολύ πρώιμη ανάπτυξη του εγκεφάλου. Ωστόσο, τα πιο εμφανή σημάδια και συμπτώματα του αυτισμού πρωτοεμφανίζονται στην ηλικία των 2 ή 3 ετών, μπορούμε δηλαδή να πούμε με ασφάλεια ότι εκδηλώνεται πριν από την ηλικία των 3 ετών και διαρκεί για όλη τη ζωή.

                                                       Πόσο συχνός είναι ο αυτισμός;

Μόνο στην Αμερική, 1 στα 110 παιδιά έχει κάποια μορφή αυτισμού, μια αύξηση της τάξεως του 600% κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Η προσεκτική έρευνα καταδεικνύει ότι μόνο εν μέρει αυτή η αύξηση μπορεί να δικαιολογηθεί από τη βελτίωση στα διαγνωστικά μέσα και από την αύξηση της ευαισθητοποίησης. Παράλληλα, σύμφωνα με τις μελέτες, ο αυτισμός είναι τρεις με τέσσερις φορές πιο συχνός στα αγόρια από ότι στα κορίτσια.

Περισσότερα παιδιά διαγιγνώσκονται με αυτισμό από ότι συνολικά με καρκίνο παιδικής ηλικίας, με νεανικό διαβήτη ή με AIDS. Tα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι τα ποσοστά εμφάνισης μορφής αυτισμού αυξάνονται κατά 10 με 17 τοις εκατό ετησίως. Δεν υπάρχει καμία επιβεβαιωμένη εξήγηση για αυτή τη συνεχή αύξηση, αν και οι καλύτερες διαγνωστικές μέθοδοι και η περιβαλλοντική επίδραση θεωρούνται οι δύο πιο σημαντικοί λόγοι.

Τι προκαλεί τον αυτισμό;

Δεν υπάρχει μια και μοναδική αιτία του αυτισμού, όπως ακριβώς δεν υπάρχει ένα και μόνο είδος αυτισμού. Κατά τα τελευταία πέντε χρόνια, οι επιστήμονες έχουν εντοπίσει μια σειρά από σπάνιες γονιδιακές αλλαγές ή μεταλλάξεις, που σχετίζονται με τον αυτισμό. Ένας μικρός αριθμός από αυτές είναι ικανός να προκαλέσει αυτισμό από μόνος του, αν και οι περισσότερες περιπτώσεις αυτισμού φαίνεται ότι προκαλούνται από έναν συνδυασμό των προαναφερόμενων γονιδίων που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης αυτισμού, καθώς και από περιβαλλοντικούς παράγοντες που επηρεάζουν την πρώιμη ανάπτυξη του εγκεφάλου.

Με την αδιαμφισβήτητη παρουσία γενετικής προδιάθεσης για τον αυτισμό, υπάρχουν μια σειρά από μη γενετικούς ή περιβαλλοντικούς παράγοντες που φαίνεται ότι αυξάνουν περαιτέρω τον κίνδυνο να αναπτύξει ένα παιδί αυτισμό. Αυτοί οι παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν γεγονότα πριν και κατά τη διάρκεια του τοκετού. Αυτά είναι η μεγάλη ηλικία και των δύο γονέων κατά τη σύλληψη, το να ασθενήσει η μητέρα κατά την κύηση και ορισμένες δυσκολίες που μπορεί να παρουσιαστούν κατά τη γέννηση, ιδιαίτερα εκείνες που σχετίζονται με μη επαρκή οξυγόνωση του εγκεφάλου του μωρού. Είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου όμως ότι αυτοί οι παράγοντες, δεν προκαλούν αυτισμό από μόνοι τους, αλλά αυξάνουν τον κίνδυνο σε συνδυασμό με τους γενετικούς παράγοντες.

Σύγχρονες έρευνες υποστηρίζουν ότι ο κίνδυνος είναι μειωμένος για τις γυναίκες που λαμβάνουν βιταμίνες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και πριν ακόμα από τη σύλληψη (ειδικά αυτές που περιέχουν φολικό οξύ).
Ταυτόχρονα, ολοένα και περισσότερο, οι ερευνητές εξετάζουν το ρόλο του ανοσοποιητικού συστήματος στον αυτισμό.

Συνοπτικά λοιπόν, οι τομείς της έρευνας για το τι προκαλεί τον αυτισμό περιλαμβάνουν: γενετική προδιάθεση και γενετικούς παράγοντες, διαφοροποιήσεις στη δομή του εγκεφάλου, ελλείψεις σε ένζυμα/ βιταμίνες/μέταλλα, μολύνσεις, περιβαλλοντικούς παράγοντες, κλπ, χωρίς όμως να περιορίζονται μόνο στα παραπάνω. Οι έρευνες σε μεγάλο βαθμό επικεντρώνονται στην γενετική βάση.

Υπάρχει θεραπεία;

Κάθε άτομο με αυτισμό είναι μοναδικό. Το φάσμα του αυτισμού είναι πολύ μεγάλο και στην μία άκρη του περιλαμβάνει την τυπική μορφή του αυτισμού, ενώ στην άλλη περιλαμβάνονται οι μορφές υψηλής λειτουργικότητας, με ενδιάμεσα διάχυτες, διάφορες αναπτυξιακές διαταραχές.

Πολλοί αυτιστικοί έχουν εξαιρετικές δεξιότητες: ακαδημαϊκές, μουσικές, κλπ. Περίπου το 40 τοις εκατό έχει πνευματικές ικανότητες που κυμαίνονται στο μέσο όρο ή ακόμα και πάνω από αυτόν. Πολλά υψηλής νοημοσύνης και λειτουργικότητας άτομα με κάποια μορφή αυτισμού δεν αποκλείεται να μην διαγιγνώσκονται ποτέ και να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα τους μόνα τους και να διαπρέπουν στην κοινωνία, χωρίς ταυτόχρονα να «στιγματίζονται».

Πράγματι, πολλά άτομα στο αυτιστικό φάσμα θα έπρεπε να είναι υπερήφανα για τις ικανότητες τους και τον ξεχωριστό τους τρόπο θέασης του κόσμου και της πραγματικότητας.

Κάποιοι αυτιστικοί βέβαια έχουν σημαντικές αναπηρίες και δεν είναι σε θέση να ζήσουν ανεξάρτητα: σημαντικό ποσοστό ατόμων με αυτισμό, ενώ μπορεί μέσω της εκπαίδευσης να αναπτύξει τις ικανότητες του, δεν μπορεί παρόλα αυτά να ζήσει αυτόνομα, χωρίς διαρκή φροντίδα. Μπορεί όμως να είναι υπεύθυνο ώστε να φέρνει σε πέρας απλές εργασίες.

Περίπου το 25 τοις εκατό των αυτιστικών ατόμων παρουσιάζουν γλωσσικές δυσλειτουργίες, αλλά μπορούν να μάθουν να επικοινωνούν με άλλα μέσα.

Όσο πιο πρώιμη η παρέμβαση τόσες οι πιθανότητες τα παιδιά με αυτισμό και να μην ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα, όσο ξεχωριστά κι αν είναι σε κάποιους τομείς.

Δείτε το:  http://youtu.be/iS1pXPlOiVU

Έρωτας και σεξ σε κολλέγιο εφήβων με αναπηρία

Μια πρωτοποριακή πολιτική σπάει τα ταμπού, υποστηρίζοντας εφήβους με αναπηρία να δημιουργούν σεξουαλικές σχέσεις με τη βοήθεια –όταν χρειάζεται- του εργαζόμενου προσωπικού.
Η Jan Symes θυμάται με κάθε λεπτομέρεια την σκηνή που έζησε στο κολλέγιο Treloar, κοντά στο Hampshire. Μια δεκαεπτάχρονη μαθήτρια ήρθε στο γραφείο της και έκατσε απέναντί της…Η έφηβη αυτή είχε εγκεφαλική παράλυση και χρησιμοποιούσε αναπηρικό κάθισμα και μια ειδική συσκευή για να μιλάει. Σήκωσε το κεφάλι της, κοίταξε την Jan και ρώτησε: «Πιστεύεις ότι είναι σωστό να ερωτευτώ κάποιον, τη στιγμή που έχω μια τόσο βαριά αναπηρία;» Η Jan πανικοβλήθηκε. «Η κοινωνία θα σκεφτεί πως κάτι τέτοιο είναι αηδιαστικό;», είπε συνεχίζοντας η νεαρή κοπέλα.

Σήμερα, στο κολέγιο αυτό, όπου φοιτούν έφηβοι άνω των 16 ετών με σοβαρή κινητική αναπηρία, εφαρμόζεται μια ριζοσπαστική «πολιτική σεξουαλικότητας», η οποία ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, όταν μια μαθήτρια σόκαρε με τα λόγια της την σύμβουλο του σχολείου, ρωτώντας την εάν είναι σωστό να ερωτευτεί.

Η πολιτική αυτή σχεδιάστηκε για να σπάσει ένα από τα πιο δυνατά κοινωνικά ταμπού: το σεξ στην αναπηρία. Για πρώτη φορά, το προσωπικό δυναμικό του σχολείου μιλά για τις έντονες διαφωνίες και τις νομικές αντιπαραθέσεις γύρω από το θέμα. Ετοιμάστηκε ένα τρισέλιδο κείμενο που άλλαξε τις θεμελιώδεις αξίες και την ηθική του σχολείου. Σε αυτό αναφέρεται ότι «οι μαθητές έχουν δικαίωμα να συνάπτουν σεξουαλικές σχέσεις και ότι αυτές μπορούν να υποστηρίζονται σωματικά και συναισθηματικά από ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό».

Πλέον, και άλλα κολλέγια με μαθητές με σοβαρές κινητικές αναπηρίες σκέφτονται να υιοθετήσουν τις αλλαγές που εφαρμόστηκαν στο Treloar.
«Παλιότερα, αν πιάναμε μαθητές να ερωτοτροπούν τους αποβάλλαμε από το σχολείο. Θυμάμαι ότι είχαμε αποβάλει δυο μαθητές όταν τους βρήκαμε να κάθονται ο ένας πολύ κοντά στον άλλον στα αποδυτήρια. Ένα άλλο κορίτσι έμεινε έγκυος και παραδέχτηκε ότι είχε πάει στην αυλή της εκκλησίας, έξω από τα όρια του σχολείου, για να κάνει σεξ», λέει η Symes.

Οι σχέσεις είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα για κάθε άνθρωπο με ή χωρίς αναπηρία. Τουλάχιστον τώρα υπάρχει κάποιος που οι μαθητές μπορούν να μιλήσουν και να πουν «ξέρω ότι μπορεί να πεθάνω σε λίγα χρόνια όμως τώρα θέλω να ζήσω και να κάνω μια σχέση» ή ότι «είμαι ερωτευμένος με κάποιον από το ίδιο φύλο» ή «έχω στύσεις γιατί είμαι δεκαεπτά χρονών, όμως δεν έχω έλεγχο των χεριών μου», λέει η Symes.

Η αλλαγή δεν ήταν εύκολη. Στην αρχή πολλά μέλη του προσωπικού ήταν τόσο φανατισμένα εναντίον αυτής της νέας πολιτικής, που δεν επέτρεψαν να τοιχοκολληθούν αφίσες στα τμήματά τους. Στις αφίσες υπήρχαν μηνύματα που προέτρεπαν τον κόσμο να δώσει την γνώμη του. Νομικοί σύμβουλοι πήραν μέρος στην διαδικασία για να παρατηρήσουν τις διατυπώσεις που χρησιμοποιούνταν. Σε μερικές περιπτώσεις, το να βοηθήσει κανείς μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες να κάνουν σεξ, είναι εναντίον του νόμου.

Χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή και υψηλή προστασία, ώστε οι μαθητές σε καμία περίπτωση να μην εξαναγκαστούν, να μην εκτεθούν ή αποπλανηθούν. Η συνεχής πρόκληση, κατά την εφαρμογή της νέας πολιτικής, ήταν να βρεθούν τα όρια μεταξύ της υποστήριξης για δημιουργία σεξουαλικών σχέσεων και της συμμετοχής σε αυτές. Αυτό το αρχικό μεταβατικό στάδιο, αν και ήταν σχεδιασμένο να διαρκέσει τρεις μήνες, τελικά κράτησε δύο χρόνια.

Όταν η σεξουαλική εκπαίδευση τελικά τέθηκε σε λειτουργία, ένα μέλος του προσωπικού ήταν τόσο εξοργισμένο που παραιτήθηκε. Πίστευε ότι η τόση πολύ έμφαση στο σεξ ωθούσε τους μαθητές σε αποτυχία και ότι ο ρόλος του σχολείου είναι μόνο η βασική εκπαίδευση. Ευτυχώς τα περισσότερα μέλη διαφωνούσαν με αυτή την λογική.

Ο Graham Jowett, που ήταν ο διευθυντής του σχολείου όταν η πολιτική μπήκε σε εφαρμογή, σήμερα έχει τη θέση του διευθυντή εκπαίδευσης: «Η τάση είναι να συμπεριφερόμαστε στους μαθητές ως ενήλικες».
«Δεν μπορείς να το αποφύγεις. Κάποια στιγμή τα παιδιά από μόνα τους θα αναρωτιόντουσαν γιατί οι ερωτικές σχέσεις τους θα ήταν απόλυτα επιτρεπτές εάν δεν είχαν αναπηρία και δεν σπούδαζαν σε ειδικό κολλέγιο. Δεν θα ήταν έντιμο να τους πούμε ότι τους συμπεριφερόμαστε σαν ενήλικες σε όλα τα υπόλοιπα εκτός από το σεξ.»

Πριν εφαρμοστεί η πολιτική αυτή, οι μόνοι άνθρωποι που άγγιζαν οι μαθητές ήταν οι βοηθοί. Η Jowett θυμάται μια φορά που είχαν κάνει κάποιο πάρτι στο οποίο συμμετείχαν και μαθητές χωρίς αναπηρία οι οποίοι χόρευαν με εκείνους που έχουν αναπηρία: «Ίσως ήταν η μοναδική φορά που είχαν σωματική επαφή με κάποιους άλλους ανθρώπους». Η Jowett είναι απόλυτα θετική σε αυτή την πολιτική.

Το έγγραφο επικεντρώνεται στον σεβασμό, την αξιοπρέπεια και δίνει πληροφορίες για ασφαλές σεξ και πώς αυτό μπορεί να είναι πιθανό για όλους τους εφήβους. Σε μια παράγραφο αναφέρεται: «Οι μαθητές θα πρέπει να έχουν την ευκαιρία να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Να βοηθηθούν να ολοκληρώσουν τις σχέσεις τους, γεγονός που ποικίλει, και εκτείνεται από τις πλατωνικές σχέσεις, μέχρι εκείνες που θέλουν και οι δύο να ολοκληρωθούν και σεξουαλικά.»

Δεν είναι μόνο η σεξουαλική πράξη. Ένα μαθητής ήθελε, για μια φορά πριν πεθάνει, να επισκεφτεί ένα μπαρ που κάνουν γυναίκες στριπτίζ. Κάποιος άλλος να διαβάσει πορνό περιοδικό και να δει ταινίες πορνό. Η μοναδικός προβληματισμός είναι η ηλικία των παιδιών – αν δηλαδή είναι πάνω από 18 χρονών, και αν αυτό που θέλουν είναι νόμιμο. Τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν είναι κανενός δουλειά να κρίνει τί είναι ηθικό και τί όχι.

Κοντά στο κτίριο του σχολείου υπάρχουν διαμερίσματα σχεδιασμένα κατάλληλα για να μάθουν τα παιδιά πώς μπορούν να ζουν ανεξάρτητα. Τα διαμερίσματα δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα κοινά, και μόνο εάν κάποιος τα παρατηρήσει πολύ προσεκτικά θα καταλάβει ότι υπάρχουν διάφοροι προσπελάσιμοι μηχανισμοί.
Σε ένα από αυτά τα διαμερίσματα, δύο μαθητές που χρησιμοποιούν ηλεκτροκίνητα καθίσματα, υποστηρίχτηκαν να οδηγήσουν την σχέση τους ένα βήμα παραπάνω, με τη βοήθεια ενός μέλους του υποστηρικτικού προσωπικού. «Δεν αισθανόμασταν περίεργα», λέει το αγόρι, «γιατί γνωρίζαμε ότι χρειαζόμασταν στα αλήθεια βοήθεια.» Ο νεαρός έχει μυϊκή δυστροφία και ο προσδόκιμος χρόνος ζωής του είναι γύρω στα τριάντα χρόνια, ενώ η κοπέλα έχει αρθρογρύπωση, μια πάθηση που επηρεάζει τις αρθρώσεις.

Όμως, ακόμα και με αυτή την πολιτική, το ζευγάρι αντιμετώπισε δυσκολίες. Έπρεπε να κανονίσουν ραντεβού με την βοηθό για να μπορέσουν να αγκαλιαστούν. Να φέρουν ένα στρώμα και να τους βοηθήσουν να βρουν την κατάλληλη στάση ώστε να αγγίξουν ο ένας τον άλλον. «Κάποιοι δεν μπορούν και δεν θέλουν να συνειδητοποιήσουν ότι οι άνθρωποι με αναπηρία θέλουν να κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα όπως όλοι οι υπόλοιποι. Θέλουμε και εμείς να οδηγήσουμε τις σχέσεις μας ένα επίπεδο παραπάνω. Πιο δύσκολο από όλα είναι ότι πάντα πρέπει να βασίζεσαι σε τρίτους», λέει η νεαρή μαθήτρια.

Σε ένα ντοκιμαντέρ που έγινε για το σχολείο, ένας μαθητής είπε: «Όλοι έχουμε την επιθυμία να χάσουμε την παρθενιά μας. Θέλουμε να αισθανθούμε την απόλυτη απόλαυση, να ισορροπήσουμε τον πόνο που έχουμε – όχι μόνο τον σωματικό, αλλά και τον ψυχολογικό. Κάποιες φορές αισθανόμαστε ότι ο μόνος τρόπος για να νιώσουμε ότι αξίζουμε είναι να κάνουμε σεξ. Ξέρω ότι ακούγεται σκληρό. Όμως, νιώθω ότι το να έχεις εμπειρίες σημαίνει ότι ζεις και ότι μαθαίνεις την ζωή. Δεν έχουμε πολύ χρόνο γι’ αυτό. Πρέπει σε 20 χρόνια να ζήσουμε αυτά που άλλοι μπορούν να τα κάνουν σε 77. Δύο έφηβοι χωρίς αναπηρία, εύκολα θα βρουν ένα τρόπο να μείνουν μόνοι για αγκαλιαστούν και να φιληθούν. Όταν έχεις αναπηρία, δεν είναι το ίδιο απλό. Όμως, οι συναισθηματικές ανάγκες παραμένουν οι ίδιες. Αφού λοιπόν η ανάγκη είναι η ίδια, τότε γιατί αυτό να μην είναι εφικτό; Γιατί να μην μπορούμε να έχουμε σεξουαλικές σχέσεις;»

Αυτή είναι η άποψη που συμμερίζεται και το προσωπικό του κολλεγίου. Για τα περισσότερα παιδιά η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ξεκινά κιόλας από την παιδική χαρά. Ένα μέλος του προσωπικού διευκρινίζει ότι εάν θέλει ένας νεαρός να πληρώσει για να κάνει σεξ, δεν είναι παράνομο εφόσον το προσωπικό του σχολείου δεν θα τηλεφωνήσει για λογαριασμό του μαθητή. Κάτι τέτοιο συνέβη σε κάποιο ίδρυμα όταν ένας νεαρός έπεισε τις νοσηλεύτριες να τον βοηθήσουν να βρει μια γυναίκα για να περάσει το βράδυ του, γιατί ήθελε να προλάβει να κάνει σεξ πριν πεθάνει.

Οι νέοι χωρίς αναπηρία εύκολα μπορούν να φλερτάρουν σε ένα πάρτι, σε ένα κλαμπ, όμως δεν ισχύει το ίδιο για εφήβους που χρησιμοποιούν ηλεκτροκίνητο κάθισμα.

…Και όπως είπαμε και στην αρχή, αφορμή για όλα τα παραπάνω στάθηκε η απορία που είχε μια δεκαεπτάχρονη για το αν είναι σωστό να ερωτευτεί κάποιον και εάν θα αντιμετώπιζε τον χλευασμό της κοινωνίας κάνοντας κάτι τέτοιο. Με την βοήθεια ανθρώπων όπως της Jan Symes, η ζωή τής νεαρής έχει αλλάξει απόλυτα. Τώρα η κοπέλα όχι μόνο είναι ερωτευμένη, αλλά έχει αρραβωνιαστεί, και σε λίγο καιρό παντρεύεται.

Observer 7-10-2007,
Απόδοση στα ελληνικά: Γεωργία Φύκα, Κοινωνική Λειτουργός

πηγή: http://www.disabled.gr/lib/?p=13785

Παρεξηγημένα τα αυτιστικά παιδιά;

Τα άτομα που πάσχουν από αυτισμό είναι πιο έξυπνα και περισσότερο ικανά να λειτουργήσουν, από ότι πιστεύεται γενικότερα, τονίζουν οι ειδικοί.
Η δυσπιστία των γιατρών όμως, σε συνδυασμό με κάποια μεροληπτικά τεστ και την αρνητική εικόνα που προβάλλουν κάποιοι δικτυακοί τόποι στο internet, έχουν συμβάλλει στη δημιουργία κάποιων μύθων γύρω από την ασθένεια αυτή.Σε ένα συνέδριο της “Αμερικανικής Ένωσης για την Πρόοδο της Επιστήμης”, διάφοροι ερευνητές παρουσίασαν αναφορές που οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι ακόμη και τα Αυτιστικά άτομα που δεν μπορούν να μιλήσουν, έχουν δείκτη ευφυΐας υψηλότερο από το μέσο όρο.
Παρουσίασαν ακόμα επιπρόσθετες μελέτες, που αμφισβητούν τους ισχυρισμούς ότι ο παιδικός εμβολιασμός μπορεί να προκαλέσει Αυτισμό.
Τα τωρινά νούμερα, παρουσιάζουν ένα ποσοστό 75% των ατόμων που πάσχουν από αυτισμό, να είναι διανοητικά καθυστερημένα, με τα βωβά άτομα να εμφανίζονται ως τα πιο διαταραγμένα, όπως αναφέρει ο Καναδός ερευνητής Dr. Laurent Mottron, ένας ειδικός στη μελέτη του Αυτισμού στο νοσοκομείο του Μόντρεαλ “Hopital Riviere-des-Prairies.
Παρόλα αυτά, ο Mottron πιστεύει ότι χρησιμοποιούνται λανθασμένα τεστ ευφυΐας για την αξιολόγηση των αυτιστικών παιδιών.
Πολλά από αυτά τα παιδιά υποβάλλονται σε τεστ που χρησιμοποιούν την κλίμακα του Wechsler, ένα συνηθισμένο IQ τεστ, που περιλαμβάνει ερωτήσεις σχετικές με κάποιες λέξεις και αφηρημένες έννοιες που διδάσκονται στο σχολείο.
Το τεστ Raven’s Progressive Matrices, αξιολογεί την αντίδραση του ατόμου σε αφηρημένες λογικές έννοιες και δίνει σταθερά υψηλότερες βαθμολογίες στα Αυτιστικά παιδιά, υπογραμμίζει ο Mottron.

Η μέση αύξηση στο σκορ είναι 30 πόντοι, λέει ο Mottron, μια διαφορά αρκετά μεγάλη ώστε να ανεβάσει κάποιον που μέχρι πρότινος θεωρούνταν διανοητικά καθυστερημένος, στην κλίμακα των φυσιολογικών ατόμων, και κάποια άτομα που ανήκουν στο μέσο όρο, στην κλίμακα των πιο προικισμένων.
Ο Mottron ήταν τόσο εντυπωσιασμένος με τις ικανότητες μιας αυτιστικής  φοιτήτριάς του, που την συμπεριέλαβε ως βοηθό συγγραφέα σε κάποιες από τις εργασίες του.
Ο Αυτισμός είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια μεγάλη ακτίνα συμπτωμάτων, από μια αδυναμία στην φυσιολογική χρήση της γλώσσας, μέχρι την εκδήλωση βαθιά διαταραγμένων και επαναλαμβανόμενων συμπεριφορών.
Η καθηγήτρια Mottron Gernsbacher στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin-Madison, αμφισβήτησε μια ιδέα κοινότοπη ανάμεσα στους μελετητές του Αυτισμού, αυτή που υποστηρίζει ότι τα αυτιστικά άτομα στερούνται της λεγόμενης “θεωρίας του εγκεφάλου“. Είναι αυτή, που ανάμεσα στ” άλλα, μας δίνει τη δυνατότητα να αλληλεπιδρούμε με τους άλλους.
Για άλλη μια φορά όπως μας λέει η ίδια χρησιμοποιούνται λάθος τεστ για να αξιολογήσουν τη δυνατότητα αυτή.
 

Υπάρχει επιδημία Αυτισμού;

H dr. Judith Grether, μια επιδημιολόγος από την Καλιφόρνια, μας λέει ότι απορρίπτει την άποψη ότι υπάρχει έξαρση επιδημίας Αυτισμού.
Τονίζει επίσης ότι είναι αδύνατον να εξακριβώσει κανείς πόσες περιπτώσεις Αυτισμού υπήρξαν στο παρελθόν, για το λόγο ότι πολλοί άνθρωποι που έπασχαν από Αυτισμό χαρακτηρίζονταν συχνά από τους γιατρούς ως διανοητικά καθυστερημένοι ή πολύ απλά δεν εξετάζονταν ποτέ από γιατρούς.
Χωρίς τις πληροφορίες αυτές είναι αδύνατον να πει κανείς αν ο αριθμός των περιπτώσεων αυξάνεται, υπογραμμίζει η ίδια.
Θα πρέπει να κάνουμε κάποιες μελέτες αν θέλουμε να βρούμε απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, συνεχίζει.
Η Grether αναφέρει επίσης ότι Αμερικανοί ερευνητές, έχουν ήδη αρχίσει να παίρνουν δείγματα αμνιακού υγρού από εγκύους, με σκοπό να ψάξουν για στοιχεία που να προσδιορίζουν εάν και πότε κάποια από τα παιδιά αυτά είναι πιθανόν να εκδηλώσουν συμπτώματα Αυτισμού.
Εξετάζουν διάφορες ορμόνες και βαρέα μέταλλα, πρωτεΐνες του ανοσοποιητικού συστήματος καθώς και άλλους παράγοντες.
Οι μελέτες δεν έδειξαν να υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνδέει την εκδήλωση της ασθένειας του Αυτισμού με τον εμβολιασμό, τονίζει ο dr. Irving Gottesman, ψυχίατρος στο Πανεπιστήμιο της Minnesota.
Παρόλα αυτά, τα Αμερικάνικα κέντρα Αποτροπής και Ελέγχου Επιδημιών έχουν ήδη ξεκινήσει τέσσερις μελέτες με σκοπό να συνδέσουν τα στοιχεία που έχουν και να καλύψουν κάποια κενά.
Οι νέες μελέτες εστιάζονται στη γενετική προδιάθεση.

Σύνδεσμος με τους εμβολιασμούς

Όπως υποστηρίζει ο Gottesman, τα αποτελέσματα των ερευνών αυτών θα συμβάλλουν στο να καθησυχαστούν οι φόβοι των γονέων ότι ίσως να υπάρχει σύνδεσμος μεταξύ εμβολιασμών και Αυτισμού, ο οποίος συγκαλύπτεται.
Παράλληλα οι επιστήμονες μάχονται ένα πλήθος website όπως είναι τοhttp://www.safeminds.org, τα οποία εμμένουν στην άποψη ότι ο υδράργυρος προκαλεί Αυτισμό.
Η κυρία Gernsbacher, μητέρα ενός παιδιού που πάσχει από Αυτισμό, μας λέει ότι “κάποιοι γονείς ίσως να γίνονται μέλη τέτοιων γκρουπ, παρά την αντίθετη συμβουλή του γιατρού τους, επειδή παίρνουν ενθαρρυντικές απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα που αφορούν την κατάσταση των παιδιών τους”.
Πολλοί μπορεί να έχουν ενημερωθεί για παράδειγμα ότι η ασθένεια εμφανίζεται αργότερα στα αγόρια από ότι στα κορίτσια.
“Η δυσπιστία σε έρευνες που χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση και διενεργείται από τους παιδίατρους της, ίσως να απορρέει από τέτοιου είδους εμπειρίες”, καταλήγει η ίδια.

ABC news

http://news.pathfinder.gr

«ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ»

Το Σάββατο 23 Φεβρουαρίου, ώρες 12.00-4.00 μ.μ., το Ίδρυμα Ευγενίδου οργανώνει στο Ισόγειο της Βιβλιοθήκης μια παρουσίαση των Σταθμών Εργασίας για ΑμεΑ. Για τη γνωριμία του κοινού με τις υπηρεσίες που προσφέρονται, αλλά και για την κατανόηση και εξοικείωση με την κατάσταση υπό την οποία διαβιούν τα Άτομα με Αναπηρία, θα λειτουργήσει μία πρωτότυπη Βιβλιοθήκη.

Το Ίδρυμα Ευγενίδου, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα για ίση και ανεμπόδιστη πρόσβαση στους χώρους πολιτισμού για όλους τους ανθρώπους με αναπηρία, έχει προβεί σε σειρά ενεργειών προς αυτήν την κατεύθυνση.

Στόχος μας είναι το Ίδρυμα Ευγενίδου να αποτελέσει Πρότυπο Προσβασιμότητας για επισκέπτες/τριες με αναπηρία, ως προς το δομημένο Περιβάλλον, την Ενημέρωση, την Εκπαίδευση και την Επικοινωνία, τα Αγαθά και τις Υπηρεσίες.

ΣΤΑΘΜΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ για ΑμεΑ

Στα πλαίσια της προσπάθειας αυτής το Ίδρυμα Ευγενίδου προμηθεύθηκε σειρά προϊόντων προσβασιμότητας για τον εξοπλισμό της Βιβλιοθήκης και, ειδικότερα, προχώρησε στην εγκατάσταση δύο Σταθμών Εργασίας στον χώρο της.

Οι σταθμοί αυτοί επιτρέπουν σε άτομα με περιορισμό όρασης ή άτομα με περιορισμένη κινητικότητα, με τη βοήθεια εξειδικευμένης τεχνολογίας, να χρησιμοποιούν Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές, προκειμένου να έχουν πρόσβαση στις συλλογές της Βιβλιοθήκης και στο Διαδίκτυο. Το προσωπικό της Βιβλιοθήκης έχει παρακολουθήσει σεμινάριο για τη χρήση αυτών των σταθμών σε συνεργασία με τον Καθηγητή του τμήματος Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεώργιο Κουρουπέτρογλου.

Οι Σταθμοί Εργασίας για ΑμεΑ στη βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδου έχουν ως στόχο:

§  Την πρόσβαση στο υλικό της βιβλιοθήκης, κυρίως καταλόγους, βιβλία και περιοδικά και

§  την πρόσβαση στο Διαδίκτυο.

Οι κατηγορίες Ατόμων με Αναπηρία που υποστηρίζονται είναι: άτομα με περιορισμό

όρασης, άτομα με περιορισμένη κινητικότητα, κυρίως στα άνω άκρα ή τετραπληγία, καθώς και άτομα με εντυποαναπηρία (π.χ. δυσλεξία).

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Το Σάββατο 23 Φεβρουαρίου μαζί με τα συνήθη βιβλία που δανείζεστε από τη Βιβλιοθήκη μας, θα μπορείτε να δανειστείτε και τα «ανθρώπινα βιβλία».

Ο κατάλογος της «Ανθρώπινης Βιβλιοθήκης» αποτελείται από ανθρώπους με αναπηρία που επιτελούν τη λειτουργία ενός βιβλίου. Κατά τη διάρκεια της «ανάγνωσης» οι αναγνώστες θα μπορούν να θέσουν ερωτήματα, ώστε να αποκομίσουν τις απαραίτητες πληροφορίες για την αναπηρία.

Σκοπός της ανάγνωσης αυτών των βιβλίων είναι η συζήτηση να έχει ως αποτέλεσμα την καλύτερη κατανόηση της αναπηρίας και, μέσω της γνώσης, την άρση των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων που πιθανόν έχουν εδραιωθεί.

Εσείς, ως αναγνώστες, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να φροντίσετε να τα μεταχειριστείτε με προσοχή και να τα ξεφυλλίσετε προσεκτικά, ώστε και οι ίδιοι να πάρετε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορείτε για το τι σημαίνει αναπηρία και πώς ζει ένας άνθρωπος με Αναπηρία, τι δικαιώματα έχει, τι παροχές απολαμβάνει κ.ο.κ., αλλά και τα βιβλία μας να μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν σαν να ήταν καινούργια: ατσαλάκωτα, χωρίς σημάδια και... σκισμένες σελίδες, άθικτα.

Η ανάγνωση διαρκεί 30 λεπτά.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθύνεστε, όπως πάντα, στα τηλέφωνα της βιβλιοθήκης μας: 210 9469631 και 632 (Δευτέρα έως Παρασκευή 08:30-20:00, Σάββατο 08:30-15:30).

ΠΗΓΗ:  http://www.eugenfound.edu.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=RESOURCE&cresrc=2975&cnode=180