Είμαι φιλελεύθερος και φαίνομαι!!!!

Ζούμε σε μια μάλλον φιλελεύθερη εποχή. Δεν ξέρω βέβαια αν ο φιλελευθερισμός αυτός είναι εξέλιξη των κοινωνιών προς κάτι καλύτερο, μια στροφή προς το σεβασμό της ελευθερίας ή αν είναι  in να είσαι φιλελεύθερος. Γύρω μας πολλοί νέοι άνθρωποι μάχονται, υποστηρίζουν με επιχειρηματολογία και σθένος όχι μόνο τα δικά τους δικαιώματα αλλά και των άλλων, των μειονοτήτων, των αδυνάτων, των παρεξηγημένων, των κοινωνικά αποκλεισμένων, των περιθωριακών. Ψαχνόμαστε, διαβάζουμε, ακούμε για να μην λέμε και λόγια του αέρα. Κι όταν έρθει η στιγμή, στο τραπέζι ενός καφέ, σε μια ταβέρνα, σε ένα φιλικό σπίτι και ακόμη πιο συχνά κάτω από ένα post στο facebook, στο tweeter κτλ εκφράζουμε τον φιλελευθερισμό μας αμφισβητώντας τις παλαιές αξίες, τους συντηρητικούς γονείς μας, την πουριτανική κοινωνία που μας γαλούχησε, τα θρησκευτικά στεγανά που μας περιόρισαν και την ξενοφοβία που μας έκανε κλειστούς και απόμακρους σε οτιδήποτε αλλότριο. Μήπως όμως τελικά υπερασπιζόμενοι με τόσο σθένος τον φιλελευθερισμό, καταντάμε να γινόμαστε πιο σκληροπυρηνικοί και άκαμπτοι κι από τους ίδιους τους συντηρητικούς που στήνουμε στη γωνία;

Έτσι ΠΡΕΠΕΙ να είναι τα πράγματα. Έτσι ΠΡΕΠΕΙ να λειτουργεί πια η κοινωνία και ο άνθρωπος. Μα τα πρέπει, τα βάζουν οι άλλοι, οι πουριτανοί, οι παλαιολιθικοί. Τι δουλειά έχουν στο λόγο του φιλελεύθερου; Αν αμφισβητούμε την ύπαρξη και την αξία του πρέπει των άλλων, τότε γιατί έχουμε ανάγκη να βάλουμε κι εμείς ένα πρέπει ; Για να παγιώσουμε τη γνώμη μας; Μα αν κανείς πρέπει να είναι φιλελεύθερος που είναι η έννοια της ελευθερίας;

Από την άλλη,  διαμορφώνουμε τη γλώσσα και διαμορφωνόμαστε μέσα από αυτήν, σκέφτομαι ότι, ναι, για να δείξεις ότι υπάρχεις ως ομάδα, ως φιλελεύθεροι νέοι, ως λιμπεραλιστές της αλλαγής και για να ασκήσουμε πίεση, θέλοντας και μη χρησιμοποιούμε λέξεις και φράσεις που είναι όντως παγιωμένες και άκαμπτες. Όμως, αυτό είναι ειρωνικό, δεν είναι; Να ακυρώνεις με το λόγο σου τις ίδιες τις αξίες που υποτίθεται ότι αυτός πρεσβεύει;

Αν κανείς λοιπόν σκεφτεί για τον εαυτό του, για τη γλώσσα που χρησιμοποιεί, θα δει πόσο απόλυτα τα κάνουμε όλα να φαίνονται. Πόσο εγκλωβιζόμαστε στο «είναι», στο «πρέπει», στο «είσαι ρατσιστής», «είσαι συντηρητικός», «είσαι λάθος», «είσαι κακός».  Όταν ονομάζεις κάποιον με αυτόν τον τρόπο δεν κάνεις στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν κι εκείνοι; Οι ρατσιστές; Οι συντηρητικοί; Οι παλαιολιθικοί;  Τι περιθώρια αλλαγής αφήνουν όλες αυτές οι ταμπέλες; Πόσο αμείλικτες και αμετάβλητες είναι;

Πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουμε τη γλώσσα μας και να την κάνουμε ζωντανή, μια γλώσσα που αλλάζει, που «φαίνεται» και δεν «είναι»; 

Νίκη Δεδούση - Ψυχολόγος

Μπαλαρίνα έζησε 6 μήνες σε καροτσάκι για να στιγματίσει το ρατσισμό…

 

Πρίμα μπαλαρίνα που διάλεξε «να χορέψει χωρίς τα πόδια της»! Μια γυναίκα δυναμική, λιγνή, μ” ένα σώμα που έχει μάθει να την υπακούει σε κάθε εντολή της! Κι όμως, η Ροσάνα Πενιαλόσα πριν από μερικά χρόνια, στην προσπάθειά της ν” αντιμετωπίσει το ρατσισμό που βιώνουν συνάνθρωποί μας με κινητικές δυσκολίες, επέλεξε να κάνει… το διαφορετικό! Χόρεψε χωρίς να πατά στα δυνατά της πόδια, αλλά σε ρόδες και πριν απ” την παράσταση με τίτλο «Κι εσύ τί;»… έζησε για 6 μήνες την καθημερινότητα που βιώνουν -χωρίς δεύτερη επιλογή- εκατομμύρια άνθρωποι σ” όλον τον κόσμο. Πώς ήταν αυτή η καθημερινότητα; Η ίδια είχε πει πως έκλαιγε κάθε μέρα. Δυσκολίες, αδιαφορία, ταλαιπωρία για τ” απλά κι απαραίτητα.  

Το παρακάτω άρθρο που θα διαβάσετε, δημοσιεύθηκε εκείνην την εποχή, στον ιστότοπο tanea.gr. Το έγραψε ο Μanuel Roig-Franzia κι αναδημοσιεύθηκε απ” το συνεργαζόμενο site disabled.gr. Όμως εξακολουθεί να έχει τη σημασία του. Παραμένει αληθινό, δυνατό. Γιατί και σήμερα σε κάνει ν” αναρωτιέσαι.Τί έχει αλλάξει δηλαδή και τελικά «Κι εσύ τι κάνεις; Τί θα κάνεις;»

«Μπαλαρίνα έζησε 6 μήνες σε καροτσάκι για να στιγματίσει τον ρατσισμό.

Επί χρόνια με τον χορό της η Ροσάνα Πενιαλόσα ζωντανεύει θεατρικές σκηνές στη Λίμα, στην Αβάνα και στο Μεξικό. Παρά την ικανοποίηση που αντλούσε από το χειροκρότημα των θαυμαστών της, δεν εφησύχαζε. Επιδίωξή της ήταν με όπλο την τέχνη της να ευαισθητοποιήσει το κοινό της να εξοικειωθεί σε καυτά κοινωνικά ζητήματα, όπως στο πρόβλημα ατόμων με κινητική αναπηρία. Και το πέτυχε.

Η Ροσάνα Πενιαλόσα κατάγεται από το Περού και είναι πρίμα μπαλαρίνα. Με το λιγνό κορμί και τα καστανά μαλλιά της είναι η προσωποποίηση της ομορφιάς. Κουλουριάζεται και συσπάται και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα εκτινάσσεται, κινείται από τη μια άκρη στην άλλη της σκηνής, αιχμαλωτίζοντας το βλέμμα του θεατή. Αποφάσισε όμως να καθήσει σε αναπηρική πολυθρόνα για να μπορέσει να συνομιλήσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο με το κοινό της. Η ίδια προφανώς δεν έχει κινητικά προβλήματα. Eίναι αρτιμελής και υγιέστατη. Αλλά από τότε που βρέθηκε στο Μεξικό και γνώρισε τον κοινωνικό αποκλεισμό των ανθρώπων που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο, αποφάσισε να κάνει αυτό που σκεφτόταν χρόνια.

Έκλαιγε κάθε μέρα

Προκάλεσε σοκ στην Πόλη του Μεξικού αλλά και σε όλη τη χώρα. Ανέβηκε στη σκηνή με αναπηρικό αμαξίδιο και παρουσίασε το πρόγραμμά της. Ένας χορός πάνω σε δύο τροχούς με έναν χορευτή. Πριν από αυτό είχε ζήσει επί έξι μήνες καθηλωμένη στην ίδια αναπηρική πολυθρόνα. Περιπλανιόταν στους δρόμους της πόλης, στα πεζοδρόμια που δεν έχουν ράμπες και σε άλλα που έχουν αλλά είναι τόσο στενές που δεν μπορούσε να διαβεί, αντιμετώπιζε τους αλλόφρονες οδηγούς που την προσέγγιζαν επικίνδυνα ακόμη κι όταν διέσχιζε τις διαβάσεις.

Τι έκανε όλο αυτό το διάστημα; Παρακολουθούσε τα βλέμματα των ανθρώπων γύρω της.Ξέχασε προς στιγμήν τις ανθοδέσμες και το χειροκρότημα κι έγινε μια «άλλη», ένα προβληματικό άτομο αντικείμενο οίκτου. Έκλαιγε κάθε μέρα. «Κι εσύ, τι;» ονομάζεται η παράστασή της, σα να ρωτάει τους θεατές «κι εσύ τι κάνεις; τι θα κάνεις;». Ο τίτλος γεννήθηκε από εκείνες τις μέρες της οργής και της απόγνωσης. «Σε κάνει να σκέφτεσαι. Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα κάτι παρόμοιο», λέει η Γκαμπριέλα Κάστρο, φοιτήτρια φωτογραφίας, που παρακολούθησε δύο φορές την παράσταση.»

πηγη: http://www.4yourfamily.gr/

Τα Γυαλιά της Διαφορετικότητας

Ένα βίντεο από το Πρόγραμμα "Είμαστε όλοι Πολίτες" για να δούμε τη διαφορά με ανοιχτά μάτια....

Δείτε το !!!

Εκπληκτικό βίντεο: Παιδιά με προβλήματα ακοής τραγουδούν στη νοηματική γλώσσα

Ένα τραγούδι με την συμμετοχή παιδιών από το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Κωφών – Βαρηκόων Πάτρας, που ερμηνεύουν στη νοηματική γλώσσα, προκάλεσε συγκίνηση και εγκωμιαστικά σχόλια σε πανελλαδικό επίπεδο.

Η ιδέα, οι στίχοι και η μουσική ανήκουν στον Πατρινό τραγουδιστή, Γιώργο Παράμερο, ο οποίος τραγουδάει ένα ιδιαίτερα τρυφερό κομμάτι, συνεπικουρούμενος από τα παιδιά του Δημοτικού Κωφών – Βαρηκόων. Τα γυρίσματα του βίντεοκλιπ έγιναν σε γραφικά σημεία της Αχαϊκής Πρωτεύουσας, έχοντας ως φόντο, μεταξύ άλλων, και την Γέφυρα Ρίου -Αντιρρίου.
 

Το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Κωφών – Βαρηκόων είναι ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Κοινωνικών Φορέων «ΠΥΛΩΝΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ», η οποία ιδρύθηκε από τη ΓΕΦΥΡΑ Α.Ε. το 2010. Το τραγούδι έκανε «πρεμιέρα» το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014, στο κάστρο Αντιρρίου, ανοίγοντας τη μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης με τη Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης».
 

Η συναυλία αυτή διοργανώθηκε για την ενίσχυση δύο άλλων φορέων – μελών των «Πυλώνων» («ΑΛΚΥΟΝΗ» Ναυπάκτου & «ΙΡΙΣ» Ρίου) και αποτέλεσε την κεντρική εκδήλωση της δεκαετηρίδας της Γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου «Χαρίλαος Τρικούπης». Από τότε το «Μήνυμα ζωής» έγινε επίσημα το τραγούδι των δέκα χρόνων της Γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου.
 

Στο τραγούδι συμμετέχουν και παιδιά του 26ου Δημοτικού Σχολείου Πατρών, που κάνουν τα φωνητικά.

πηγή: news247.gr

"Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα;;;"

Το φωτογραφικό άρθρο στο http://www.demilked.com/fallen-princesses-dina-goldstein/ όπου παρουσιάζονται Πριγκίπισσες της Disney σε αντιπαράθεση με τα πραγματικά ζητήματα που επηρεάζουν τις γυναίκες, όπως η ασθένεια , εθισμός και τα ζητήματα της αυτοεικόνας, μου προκάλεσε σκέψεις τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μέσα από το παρακάτω κείμενο:

 "Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα;;;"

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια όμορφη πριγκίπισσα, και σίγουρα μια κακιά μάγισσα ή ένας κακός μάγος που ήθελε το κακό της και ζήλευε την ομορφιά της. Βέβαια, εμφανίζεται και ο όμορφος πρίγκιπας που την ερωτεύεται με την πρώτη ματιά και παλεύει για την αγάπη της ενάντια στις δυνάμεις του κακού. Μάλιστα, στη διάρκεια της ιστορίας, ενώ φαίνεται ότι το η κακιά μάγισσα παίρνει το προβάδισμα χρησιμοποιώντας όλη της την τέχνη, στο τέλος ο πρίγκιπας καταφέρνει με όπλο την αγάπη να νικήσει και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Τα παραμύθια μας νανουρίζουν, μας εξάπτουν τη φαντασία, μας ταξιδεύουν σε κόσμους έξω από την πραγματικότητα, μας φέρνουν αντιμέτωπους με τα πρώτα ηθικά διλήμματα και μας μαθαίνουν το «καλό» και το «κακό». Έννοιες που στη μετέπειτα ζωή μας σπανίως τις βλέπουμε αυτούσιες και ξέχωρες. Είναι ποτέ κάποιος μόνο καλός ή μόνο κακός; Ωστόσο, οι μύθοι και τα παραμύθια που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά ήθελαν να κάνουν πολύ ξεκάθαρο στο κοινό το τι είναι καλό και τι είναι κακό. Ίσως υπήρχε μια ανάγκη να μπουν αυτές οι ταμπέλες για πολλούς λόγους…

Αναρωτιέμαι όμως πόσο εθισμένοι είμαστε στο «Ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»… Δεν λέω βέβαια ότι θα ήταν καλύτερο να αφηγηθούμε σε ένα μικρό παιδί ότι η Σταχτοπούτα έμεινε για πάντα στις στάχτες της και με απωθημένο τον πρίγκιπα γιατί ποτέ δεν ήρθε τελικά να δοκιμάσει το γοβάκι. Ούτε ότι ότι όταν φάνε οι λύκοι μια γιαγιά κανένας κυνηγός δεν μπορεί να του κάνει εγχείρηση για να βγάλει τη γιαγιά αυτούσια από το στομάχι του. Αλλά πόσο αυτή η φαντασίωση του happily ever after μας ακολουθεί και στην ενήλικη ζωή μας; Πόσο περιμένουμε τον πρίγκιπα ή τον τέλειο έρωτα που ο ένας κοιτά τον άλλον και δεν υπάρχει αύριο;

Η πραγματικότητα στις σχέσεις δεν είναι ακριβώς όπως στο σενάριο της Ωραίας Κοιμωμένης… Ο έρωτας  μπορεί να έχει πολλές μορφές. Μπορεί να είναι απότομος, μπορεί να είναι σταδιακός, μπορεί να υπάρχουν στιγμές έρωτα. Μπορεί να περνάει και μετά να έρχεται η αγάπη. Μπορεί να περνάει και μετά να έρχεται η ανία. Μπορεί η κακιά μάγισσα να είχε κι αυτή τις ανασφάλειες της και με μια καλή ψυχοθεραπεία να μην έστελνε το μήλο στη Χιονάτη. Μπορεί και ο Τζαφάρ στον Αλλαντίν να ήθελε την εξουσία για να αναπληρώσει το κενό της αγάπης και των φίλων.  

Τα σκέφτομαι όλα αυτά γιατί συχνά βλέπω γύρω μου ανθρώπους που έχουν υπερβολικές απαιτήσεις από τη ζωή τους. Θα ήθελαν πολύ να είναι παραμύθι. Και να σας πω την αλήθεια… και ποιος δεν θα ήθελε, ίσως κι εγώ… Όμως η ζωή δεν είναι ακριβώς έτσι. Ας μην κλείνουμε πόρτες επειδή δεν είναι η πόρτα του Βασιλικού Κάστρου, ας μην διστάζουμε να φιλήσουμε έναν βάτραχο επειδή σίγουρα δεν θα γίνει πρίγκιπας. Η μαγεία της ζωής είναι ότι μπορείς να τη διαμορφώσεις εσύ σύμφωνα με τις επιλογές σου και να την κάνεις εσύ να μοιάζει με παραμύθι. Και να ζήσουν και αυτοί καλά, και εσύ καλύτερα…

Νίκη Δεδούση - Ψυχολόγος

 

Φεύγοντας από το σπίτι

Βλέποντας αυτό το πολύ έξυπνο animation στο http://vimeo.com/75849442 και συστήνω να το δείτε και εσείς, σκέφτηκα ότι συνήθως όταν ακούμε να γίνεται συζήτηση για την "έξοδο του παιδιού από το πατρικό σπίτι" μάλλον το μυαλό μας πάει στο σύνδρομο της "άδειας φωλιάς" που πιθανόν βιώνουν οι γονείς. Κάνουμε εικόνα μητέρες να λένε "που πας παιδάκι μου στα ξένα", πατέρες να προσπαθούν να διασφαλίσουν τα πάντα ώστε να μην "κακοπέσει" το παιδί και παιδιά που αγωνιούν να ανεξαρτητοποιηθούν από τα κεφτεδάκια της μαμάς και τις νουθεσίες του μπαμπά.

Άραγε πως φαντάζει το αντίθετο σαν εικόνα; Μπορεί ένας γονιός να οδηγεί το παιδί του στο να φύγει από το σπίτι και να ανεξαρτητοποιηθεί; Μπορεί ένα παιδί όποιο δρόμο και να πάρει προς τα "έξω" να τον οδηγεί πάλι στο σπίτι; Είναι άραγε "κακοί" γονείς; Είναι άραγε "υπερπροστατευμένο" παιδί που δεν μπορεί να φύγει από την αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά; Είναι μήπως η κοινωνία και οι συνθήκες που αλλάζουν τις ράγες της πορείας του για να οδηγείται πάντα σπίτι;

Κάποτε μια κυρία μου είπε ότι στα παιδιά μας πρέπει να δίνουμε φτερά και ρίζες και αυτή η φράση περικλείει νομίζω όλο το νόημα του ρόλου του γονιού στην ανεξαρτητοποίηση του παιδιού.

Από την άλλη, ο καθένας έχει τους δικούς του χρόνους. Το πότε θα αισθάνεται κάποιος έτοιμος δεν έχει ηλικία, δεν έχει φάση ζωής και status. Όμως, αν κάποιος δεν αισθάνεται ποτέ έτοιμος;...

Αυτή η ιδανική και κάποιες φορές ουτοπική ισορροπία είναι το ζητούμενο. Η οποία δεν προϋπάρχει, δεν πέφτει σαν ξένο σώμα στην οικογένεια. Κατακτάται... και κατακτάται άλλες φορές δύσκολα, άλλες φορές εύκολα, με συγκρούσεις, με πόνο, με δάκρυα, με αγκαλιές... Το σίγουρο είναι πως όλοι αυτοί οι δρόμοι προς την ισορροπία είναι ένας χορός όπου επειδή δεν είσαι σίγουρος ποιά θα είναι η επόμενη κίνηση του συγχορευτή σου δοκιμάζεις, κάνεις λάθη και στο τέλος βρίσκετε μαζί τον τρόπο να ισορροπείτε στο ρυθμό.

Νίκη Δεδούση

    Ψυχολόγος   

Η «αντιμετώπιση» των ατόμων με αναπηρία στη ναζιστική περίοδο

Διότι η τόνωση της ιστορικής μνήμης είναι κοινωνική ασπίδα

 

Στην πραγματική ζωή, οι κυρίαρχες πολιτικές προθέσεις και συνακόλουθες επιλογές, εξωθούν την συντριπτική πλειοψηφία των ΑμεΑ στην περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό. Στην εικονική ζωή, τα κυρίαρχα τηλε-ΜΜΕ σε κάθε ευκαιρία ανακηρύσσουν μεμονωμένες περιπτώσεις ΑμεΑ ως ... ήρωες και παραδείγματα θέλησης. Τα συστατικά της συγκεκριμένης επικοινωνιακής/προπαγανδιστικής συνταγής είναι πολύ παλαιά. Η πλέον σύγχρονη περίοδος στυγνής, πρωτόγονης, απροκάλυπτης έκφρασή τους, είναι η ναζιστική.

 

Ελάχιστα και αποσπασματικά είναι τα σχετικά στοιχεία - ντοκουμέντα που έχουν δημοσιοποιηθεί. Αξιοποιώντας στοιχεία έρευνας επιστημόνων και γονέων παιδιών με αυτισμό που έχει δημοσιευτεί  στα site  www.noesis.gr  και  www.panap.gr, θα επιχειρήσουμε να φωτίσουμε τα αποκαλυπτικότερα . Ο λόγος είναι απλός: Η έξαρση του ρατσιστικού φαινομένου έχει εξ’ ορισμού χαρακτήρα πολλαπλασιαστικό, οι φασιστικές λογικές της στοχοποίησης εξ’ αντικειμένου δεν έχουν όρια όταν αφήνονται να εξελιχτούν ανεμπόδιστες. Για λόγους , λοιπόν, όχι μόνο πληροφοριακούς αλλά και ενδυνάμωσης της ιστορικής μνήμης , το περίγραμμα της ναζιστικής πολιτικής σε θέματα αναπηρίας είναι χρήσιμο να είναι γνωστό, σε όσους δεν θέλουν απλώς να ενδιαφέρονται αλλά πρέπει και να ξέρουν τι αυτό επί της ουσίας σημαίνει. Οι καιροί ενώπιόν μας προμηνύονται δύσκολοι ...

 

 Περίπου 275.000 άνθρωποι με αναπηρία εκτιμάται ότι θανατώθηκαν με βασανιστικούς τρόπους, στο όνομα της κυρίαρχης άποψης που “ήθελε” την αναπηρία να συνεπάγεται υπέρμετρο κόστος κοινωνικών παροχών σε σύγκριση με τα όσα ο ανάπηρος θα μπορούσε να προσφέρει στην οικονομία. Την ίδια περίοδο το ναζιστικό καθεστώς, παρασημοφορούσε σε κάθε ευκαιρία μεμονωμένες περιπτώσεις αναπήρων πολέμου, προβάλλοντας μέσω αυτών την ζωτική για την ύπαρξη των ναζί παραδειγματική άποψη ότι “η δύναμη της θέλησης θριαμβεύει έναντι όλων των δυσκολιών”. Στους προνομιούχους παρασημοφορηθέντες προσφερόταν πάντοτε η δυνατότητα προστατευμένης εργασίας, που παρέπεμπε σε μιά αρκετά ριζοσπαστική - για την εποχή εκείνη – εκδοχή προνοιακής πολιτικής.

 

Μεταξύ πολλών, το πλέον  αποκαλυπτικό τεκμήριο της προπαγάνδας που μήνυε/καθόριζε το μέλλον των πολλών ανθρώπων με αναπηρία ήταν η διάσημη και ιδιαίτερα προβεβλημένη ταινία της εποχής “Κατηγορώ” που αφηγείτο την ιστορία ενός γιατρού που δολοφόνησε την ανάπηρη σύζυγό του. Με την ταινία εισήχθη επίσημα στη δημόσια συζήτηση το επιχείρημα του “θανάτου από οίκτο”. Είχε επί μακρόν προηγηθεί (σε αφίσες, διαφημίσεις κ.ο.κ.) η διαπόμπευση των ΑμεΑ , κατά κανόνα ως προτύπων ανικανότητας αλλά ενίοτε και ως τεράτων, σε αντιδιαστολή με τους εκπέμποντες υγεία εκπροσώπους – μοντέλα της αρίας φυλής. Ολα αυτά εκτυλίσσονταν από το 1933, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους ναζί.

 

Σε απόλυτη διασύνδεση με την προπαγάνδα, ξεκίνησε τότε και εκτεταμένο πρόγραμμα υποχρεωτικής στείρωσης ανθρώπων με αναπηρία. Γιά λόγους ακρίβειας της πληροφόρησης είναι απαραίτητη στο σημείο αυτό η διευκρίνιση ότι προγράμματα στείρωσης ΑμεΑ είχαν προϋπάρξει της ναζιστικής περιόδου σε άλλες χώρες, η ναζιστική Γερμανία δεν ήταν η “πρώτη και μοναδική” που τα εφήρμοσε.  Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η συγγραφέας με αναπηρία Jenny Morris στο βιβλίο της “Pride Against Prejudice”, από το 1907 σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ έκαναν την εμφάνισή τους νόμοι για την υποχρεωτική στείρωση των ατόμων που πιστευόταν ότι έπασχαν από κάποια γενετική πάθηση ή διαταραχή, ενώ αντίστοιχες πολιτικές  υιοθετήθηκαν την περίοδο του μεσοπολέμου από χώρες όπως η Δανία, Νορβηγία, Σουηδία, Φινλανδία, Εσθονία, Τσεχοσλοβακία, Γιουγκοσλαβία, Λιθουανία, Λάτβια, Ουγγαρία και Τουρκία.

Από το 1939 και μέχρι το τέλος του Β! Παγκόσμιου Πολέμου το πρόγραμμα στείρωσης στη ναζιστική Γερμανία μετεξελίχτηκε σε πρόγραμμα θανατώσεων.  Βάσει του απόρρητου προγράμματος υπό την κωδική ονομασία “Πρόγραμμα Τ4″, οι άνθρωποι με αναπηρία στη Γερμανία θανατώνονταν με μία ένεση ή δηλητηριώδη αέρια.

Δυό λόγια για το Τ4 ή αλλιώς  οδός Tiergartenstrabe  αριθμός 4, (πρόκειται για την διεύθυνση  όπου έδρευε το πρόγραμμα στα αρχηγεία των Ναζί στο Βερολίνο, το κτίριο δεν υπάρχει σήμερα, καθώς καταστράφηκε στη διάρκεια των βομβαρδισμών από τις συμμαχικές δυνάμεις, στη θέση του στεγάζεται η Φιλαρμονική τού Βερολίνου).

Το Πρόγραμμα Τ4 πλαισίωσε έξι καταυλισμούς θανάτου διάσπαρτους στην Γερμανία και την Αυστρία , αποκαλούμενους “Κέντρα Ευθανασίας”. Τα έξι αυτά Κέντρα έφεραν ειδικές εγκαταστάσεις παραγωγής και παροχής δηλητηριωδών αερίων εξόντωσης,όμως εξωτερικά έδιναν την εντύπωση (είχαν την εικόνα) των ιαματικών λουτρών. Η ύπαρξή τους σήμαινε “φόβο και τρόμο”. Τα δύο κυριότερα εξ’ αυτών, το Κάστρο Χαρτχάιμ (Hartheim Casttle) στην Αυστρία και το Χάνταμαρ (Hadamar) στη Γερμανία, αποτέλεσαν τα πιό ισχυρά σύμβολα της εφιαλτικής απειλής εξόντωσης. Τα άλλα τέσσερα μικρότερα - Μπέρνμπεργκ (Bernberg), Μπράντενμπεργκ (Brandenburgh), Γκραφενεκ (Grafeneck) και Σονεστάιν (Sonnestein) - δεν τα έφθασαν ποτέ σε φήμη ...

Για τα δύο κύρια σύμβολα του εφιάλτη, παραθέτουμε κάποια επιπρόσθετα στοιχεία:

 

Κάστρο Χαρτχάιμ:  Σύμφωνα με το Τ4 ονοματιζόταν (κατ’ ευφημισμό) κέντρο ευθανασίας. Στην σκληρή πραγματικότητα, χιλιάδες άνθρωποι με αναπηρία θανατώθηκαν στο Χαρτχάιμ με ακραία βασανιστικό τρόπο, χωρίς να τρέξει σταγόνα αίματος, σιωπηλά, κρυφά.

Το άγριο πρόγραμμα δολοφονικής εξόντωσης αναπήρων στο Χαρτχάιμ έμοιασε να αναχαιτίζεται το 1941, όταν  μετά από σύγκρουση με τη Γερμανική αντιπολίτευση, συμπεριλαμβανομένης της Καθολικής Εκκλησίας ο Χίτλερ διέταξε την αναστολή του. Απεδείχθη στην εξέλιξη των πραγμάτων ότι η διαταγή αναστολής δόθηκε για το θεαθήναι. Μετά από ολιγόμηνη παύση, οι θανατώσεις τον επόμενο χρόνο επανάρχισαν υπό καθεστώς ακόμη μεγαλύτερης μυστικότητας και ουδέποτε σταμάτησαν έως το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

 

Χάνταμαρ : Η ... πρεμιέρα της εφιαλτικής του δράσης έγινε 13 Ιανουαρίου 1941 όταν μεταφέρθηκαν από το πλησίον Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Eichberg οι πρώτοι άνθρωποι προς εκτέλεση. Εκτοτε οι εκτελέσεις συνεχίστηκε ανελλιπώς μέχρι το πέρας του πολέμου. Το  Χάνταμαρ διέθετε περίπου 100 άτομα προσωπικό (κυρίως γιατρούς και νοσοκόμους), ήταν δηλαδή ένα υπερπλήρες κέντρο “επιστημονικής” εξόντωσης. Ουδέποτε έγινε αντιληπτό τα χρόνια που λειτουργούσε ως κέντρο επιστημονικής εξόντωσης αναπήρων, θεωρείτο τα χρόνια εκείνα ένα ακόμα (αποκλειστικά και μόνο) κρεματόριο τύπου Αουσβιτς, μιάς και παράλληλα λειτουργούσε και ως τέτοιο. Η λειτουργία του σταμάτησε το 1945 αμέσως μετά την εισβολή των συμμαχικών δυνάμεων .

Επιβάλλεται να παραθέσουμε μιά ακόμη κρίσιμη λεπτομέρεια που αναδεικνύει την σύμφυτη με τα προγράμματα εξόντωσης ΑμεΑ  μυστικότητα των ναζιστικών καιρών: Η ένεση και τα δηλητηριώδη αέρια ως απροάλυπτοι μέθοδοι θανάτωσης των ανθρώπων με αναπηρία διήρκησαν κατά την πρώτη φάση εφαρμογής του Τ4 μεταξύ 1939-1941. Απ’ το 1941 και μετά που το Τ4 πέρασε στην επόμενη φάση ωρίμανσης , ένεση και αέρια έδωσαν την θέση τους σε πιό αόρατες μεθόδους. Δηλαδή, στην εξόντωση διά της υπερβολικής δοσολογίας φαρμάκων ή διά της ασιτίας.

Ολα τα παραπάνω αξίζει να τα διατρέξουμε μέσα από το συνοπτικό επίσημο ιστορικό τους, που μας κομίζει και κάποιες επιπρόσθετες λεπτομέρειες ουσίας : Επισήμως, λοιπόν, η συστηματική εξόντωση ανθρώπων με αναπηρία ή αλλιώς της “ζωής που δεν αξίζει να ζει”  ξεκίνησε στη Ναζιστική Γερμανία με το κρυφό διάταγμα του Χίτλερ για την ευθανασία που υπεγράφη τον Οκτώβρη του 1939. Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα (Αύγουστο 1940) ο υπουργός δικαιοσύνης παρέλαβε από τον Philipp Bouhler διευθύνοντα το πρόγραμμα T4 , αντίγραφο του διατάγματος, και το όλο θέμα απέκτησε υπόσταση στην επίσημη δημόσια ατζέντα συζήτησης. Υπό την συγκεκριμένη (επίσημη και μόνο) έννοια, η θανάτωση των ΑμεΑ συνάντησε την αντίσταση της Καθολικής Εκκλησίας, την οποία (αντίσταση) όμως οι αναλυτές των πεπραγμένων των τότε καιρών (βλ. χαρακτηριστικά Richard Grunberger, βιβλίο “Η κοινωνική ιστορία του Γ! Ράϊχ)  αξιολογούν ως μη σθεναρή ως ανεπαίσθητη.  Εξαίρεση του κανόνα της σιωπηλής αποδοχής θεωρείται  η προσωπική συμβολή του καρδιναλίου Clemens Von Galen, μοναδικού που αφόρισε το Πρόγραμμα T4 σε δημόσιο λόγο του. Εκτιμάται ότι ο αφορισμός του καρδινάλιου υποχρέωσε τον Χίτλερ, να παραστήσει έστω ότι αναστέλει το πρόγραμμα.

Κάποιες άλλες αντιδράσεις είχαν τελείως τοπικό και πλήρως κεκαλυμμένο χαρακτήρα, δίχως να αντιπαρατίθενται στο ελάχιστο με την ναζιστική περί αναγκαιότητας εξόντωσης των αναπήρων προπαγάνδα. Υπήρχαν, τέλος, και κάποιες διακριτές περιπτώσεις ΑμεΑ στο απυρόβλητο, δεδομένου ότι συμπτωματικά εργάζονταν σε δουλειές που αντανακλούσαν την κυρίαρχη του καθεστώτος αντίληψη περί παραγωγικότητας. Κλασσικότερο όλων επ’ αυτού το παράδειγμα της επιχείρησης του Otto Weidt. Ο συγκεκριμένος  άνθρωπος είχε υπό την δούλεψή του στο Βερολίνο  ανθρώπους με προβλήματα όρασης και ακοής. Οι εργαζόμενοι του Otto Weidt  δεν κινδύνευσαν ποτέ από το Πρόγραμμα T4 καθώς οι βούρτσες και σκούπες που παρασκεύαζαν μαζικά  είχαν ανακηρυχθεί σε “είδος υψίστης στρατιωτικής σημασίας”. Υπάρχουν κάποιοι που αντιστάθηκαν μετωπικά στο ναζιστικό φόβο και τρόμο; Η πιο γνωστή και παλικαρίσια αντίδραση, πιστώνεται στον άγνωστο στους πολλούς ήρωα με αναπηρία Claus Von Stauffenberg. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος - έχοντας χάσει το δεξί χέρι, τρία δάκτυλα από το αριστερό χέρι, και το δεξί μάτι στον πόλεμο – δεν δίστασε να επιχειρήσει να δολοφονήσει Ιούλιο του 1944  τον ίδιο τον Χίτλερ! Σε πέντε φράσεις το ιστορικό της απόπειρας: Ο Von Stauffenberg  είχε καθημερινή πρόσβαση στο Γραφείο Πολέμου στο Βερολίνο που χρησιμοποιούσε ο Χίτλερ, μιάς και ως ανάπηρος πολέμου συγκαταλλεγόταν στους τιμώμενους αναπήρους και θεωρείτο πρόσωπο υπεράνω κάθε υποψίας. Αφησε μία βόμβα κάτω από το τραπέζι στο δωμάτιο με τους στρατιωτικούς χάρτες στο οποίο επίκειτο συνάντηση εργασίας του ναζιστή ηγέτη .  Η βόμβα εξερράγη, όμως ο Χίτλερ επέζησε με μερικές εκδορές στα χέρια και μικροπροβλήματα στα τύμπανα.  Σε ότι αφορά τον Von Stauffenberg , μετά την ηρωϊκή του απόπειρα η τύχη του ήταν προδιαγεγραμμένη: Δικάστηκε και εκτελέστηκε.

 

Υπάρχει ένα καταλυτικό “δια ταύτα” που καταμαρτυρούν οι ιστορικοί της ναζιστικής περιόδου, και το οποίο εκφράζει τις διαχρονικές συνταγές της κάθε μορφής ολοκληρωτισμού. Το εξής : Τα προγράμματα  εξόντωσης των ανθρώπων με αναπηρία στη ναζιστική περίοδο, επικοινωνήθηκαν, προβλήθηκαν και εντέλει λειτούργησαν ως ο προθάλαμος  για την εφαρμογή ακόμα μεγαλύτερων (και στην ιστορία διασημότερων) προγραμμάτων μαζικής εξόντωσης. Μέσω των   προγραμμάτων εξόντωσης αναπήρων , οι ναζιστές σώρευσαν  όχι μόνο τεχνογνωσία αλλά και ανθρώπινο δυναμικό/μέσα για την εφαρμογή των λοιπών προγραμμάτων τους μαζικής εξόντωσης. Γι΄αυτό, άλλωστε, μεγάλο μέρος από το προσωπικό τού Προγράμματος Τ4 μετά το 1942 και την συνάντηση της Wansee που όπως πιστεύεται αποφασίστηκε οριστικά και προγραμματίστηκε η ιδέα της ναζιστικής “τελικής λύσης”, μετατέθηκε σε άλλα πόστα εξόντωσης ανθρώπων ...

 

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ανάπηρος μαθητής χάνει και δεύτερη χρονιά λόγω αδιαφορίας του κράτους

Όταν πριν από δύο χρόνια ο πατέρας του 17χρονου σήμερα Αντώνη, Ιωάννης Μπουρδούνης, κατέφυγε στον εισαγγελέα, δημοσιοποιώντας παράλληλα το πρόβλημα της άρνησης μεταφοράς του παιδιού του στο Ειδικό Γυμνάσιο, υπήρξε η σχετική κινητοποίηση και βρέθηκε λύση. Η ευαισθησία, όμως, κράτησε όσο και η δημοσιότητα… Ο Αντώνης πέρυσι έμεινε εγκλωβισμένος στη φυλακή του δωματίου του. Και τη φετινή χρονιά… κανείς δεν έχει δείξει ενδιαφέρον. Φτάσαμε στο τελευταίο δεκαήμερο του Οκτωβρίου και ο Αντώνης… ρωτά τους γονείς του γιατί δεν πηγαίνει σχολείο, όπως τα άλλα παιδιά.

Ο Αντώνης είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι και η περίπτωσή του είναι τέτοια που η μεταφορά του στο Ειδικό Γυμνάσιο (αυτό στη Νεάπολη) δεν μπορεί να γίνει με άλλο τρόπο, παρά μόνο όπως γινόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια στο Ειδικό Δημοτικό, δηλαδή με ειδικό αυτοκίνητο.

Στο Αγρίνιο υπάρχουν συνολικά τρία τέτοια οχήματα. Ο Σύλλογος «Ελπίδα» διαθέτει το αυτοκίνητο, όπως έχει δηλώσει ο πρόεδρός του κ. Μαδιάς, δεν υπάρχει όμως οδηγός και συνοδός.

Ο μικρός μαθητής με τη δασκάλα του, όταν πήγαινε σχολείο

Το παιδί, όπως δηλώνει στο agrinioreport.com ο πατέρας του κ. Ιωάννης Μπουρδούνης, γράφτηκε κανονικά στο Γυμνάσιο και η μεταφορά του ήταν, υποτίθεται ευθύνη της πολιτείας.

Μιας πολιτείας όμως που χάνεται στο λαβύρινθο της γραφειοκρατίας και της ευθυνοφοβίας των πάσης φύσεως αρμοδίων, που δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε για τα απλά. Το ερώτημα είναι ένα και μοναδικό: Γιατί το παιδί δεν πηγαίνει σχολείο ακόμη, ποιος ευθύνεται που δεν πήγε ούτε πέρυσι;

Σημειώνουμε ότι η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική και πως, αν οι γονείς του Αντώνη αρνούταν να το στείλουν σχολείο, θα αντιμετώπιζαν προβλήματα με το νόμο. Τώρα, αυτά τα προβλήματα, ποιος θα τα αντιμετωπίσει;

Κι αν, αλήθεια, ο Αντώνης δεν ήταν γιός ενός «Μπουρδούνη», αλλά κάποιου «επωνύμου», κάποιου «σημαίνοντος» προσώπου, υπήρχε περίπτωση να μην βρεθεί λύση;

Η οικογένεια, πάντως, είναι αποφασισμένη να μη στερήσει στο παιδί τη δυνατότητα να μορφωθεί, αλλά και να απασχολείται με παιδιά της ηλικίας του, ακόμα και αν το κράτος αδιαφορεί πλήρως και οι τοπικοί φορείς προσπαθούν να βρουν πρόχειρες και μάταιες λύσεις.

Ο κ. Ιωάννης Μπουρδούνης προ ημερών πήγε, μαζί με τον Αντώνη, στο διοικητήριο της Περιφέρειας στο Μεσολόγγι, αποφασισμένος να δώσει λύση… ή να αφήσει το παιδί στο γραφείο της αντιπεριφερειάρχου Χρ. Σταρακά! Η ίδια απουσίαζε και έτσι αποχώρησε, δηλώνει, όμως, ότι θα επαναλάβει την «επίσκεψη» αν δεν βρεθεί λύση για τον Αντώνη.

ΠΗΓΗ: agrinioreport.com

Διεθνής Ημέρα του Λευκού Μπαστουνιού

Η 15η Οκτωβρίου έχει παγκοσμίως καθιερωθεί ως η ημέρα εορτασμού του «Λευκού Μπαστουνιού», με στόχο τη διάδοση της μεγάλης σημασίας της χρήσης του και την ευαισθητοποίηση του κοινού στην προσπάθεια των ατόμων με προβλήματα όρασης για μια πιο ανεξάρτητη διαβίωση, αλλά και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που συναντούν στην καθημερινή μετακίνησή τους.

Η ιστορία του λευκού μπαστουνιού ξεκινά μετά τη λήξη του Α' Παγκόσμιου Πολέμου στην Αμερική, όπου αναπτύχθηκε ένα κίνημα αποκατάστασης και επανένταξης των ατόμων που τυφλώθηκαν από ατυχήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Το κίνημα αυτό ξεκίνησε από τον οφθαλμίατρο Richard Hoover, ο οποίος πρωτοχρησιμοποίησε ένα μακρύ καλάμι για τη βοήθεια της κίνησης των τυφλών βετεράνων του πολέμου.

Πώς να μιλήσετε στα παιδιά σας για τους ανθρώπους με Αναπηρία!!!

Πώς να μιλήσετε στα παιδιά σας για τους ανθρώπους με Αναπηρία!!!

Ένα παιδί σε αναπηρικό καροτσάκι ή ένα τυφλός άνδρας που προσπαθεί να διασχίσει τον δρόμο με τη βοήθεια ενός μπαστουνιού είναι απόλυτα φυσιολογικό να τραβήξουν την προσοχή του παιδιού σας και να του δημιουργήσουν απορίες. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για να τους δώσετε τις σωστές απαντήσεις:

-Απαντήστε στις απορίες τους με ειλικρίνεια. Αποφύγετε τις τεχνικές λεπτομέρειες και με λέξεις που το παιδί μπορεί να καταλάβει προσπαθήστε να απαντήσετε στις απορίες του. Μην του πείτε ψέματα και αποφύγετε τον φορτισμένο συναισθηματικά λόγο.

-Χρησιμοποιήστε θετικό λεξιλόγιο. Τα παιδιά απορροφούν σαν σφουγγάρι ότι ακούν, γι’ αυτό χρησιμοποιήστε θετικές λέξεις και αποφύγετε προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, όπως σακάτης κλπ .

-Δώστε έμφαση στις ομοιότητες. Είναι σημαντικό να τονίσετε στο παιδί σας ότι παρόλο που αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί, για παράδειγμα να περπατήσει, είναι σαν κι εσάς, δηλαδή έχει οικογένεια, φίλους, του αρέσει να κάνει διασκεδαστικά πράγματα και κυρίως έχει αισθήματα, όπως όλοι μας.

-Τονίστε στο παιδί ότι πρέπει να φέρεται με σεβασμό. Τα παιδιά με αναπηρία πολύ συχνά πέφτουν θύματα bullying. Πείτε στο παιδί σας ότι αυτό δεν είναι καθόλου σωστό και πώς θα πρέπει να τους φέρεται με τον ίδιο σεβασμό που φέρεται σε όλους τους ανθρώπους.

Το πιο σημαντικό είναι να δώσετε στο παιδί σας να καταλάβει πώς η οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα δεν καθορίζει το άτομο που την έχει και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνεται αιτία διακρίσεων.

www.mother.gr

Τα 9 χαρακτηριστικά ενός σπουδαίου Δασκάλου

Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά που πραγματικά κάνουν έναν δάσκαλο καλύτερο από τους άλλους;

Τι κάνει έναν δάσκαλο δυνατό;
Τι διαφοροποιεί τον καλό δάσκαλο από τους υπόλοιπους; Δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση στη λύση αυτού του αινίγματος και στην καλύτερη περίπτωση οι απαντήσεις είναι συγκεχυμένες. Στη συνέχεια παρατίθεται λίστα με τα βασικά χαρακτηριστικά, που μερικά μπορεί να μας είναι γνωστά, αλλά τα περισσότερα δεν γίνονται εύκολα ορατά. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά σε αυτά που κάνουν τη διαφορά.

 Η αυτοπεποίθηση του δασκάλου

Η αυτοπεποίθηση κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας σημαίνει πολλά πράγματα. Σημαίνει εμπιστοσύνη στις επιστημονικές του γνώσεις, αλλά και αυτογνωσία ότι ο τρόπος που διδάσκει δεν υστερεί. Η αυτοπεποίθηση κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας προκύπτει από την άριστη γνώση του αντικειμένου που διδάσκει, ενώ ο τρόπος διδασκαλίας είναι καθαρά θέμα ταλέντου και προσωπικής ικανότητας.

 Οι εμπειρίες της ζωής του

Όταν ο δάσκαλος έχει επί πλέον εμπειρίες που αποκτήθηκαν έξω από το σχολείο και έξω από το αντικείμενο των σπουδών του τότε κρατά ένα χρήσιμο εργαλείο μάθησης που τον διευκολύνει να δώσει άλλη προοπτική στο επίπεδο της τάξης του. Ο δάσκαλος που έχει ταξιδέψει, που εργάστηκε σε άλλες εργασίες, που συμμετείχε σε αθλήματα υψηλού επιπέδου, που βίωσε εμπειρίες διαφορετικές, εμβολιάζει το λειτούργημά του με άλλες, υψηλότερες, προοπτικές. Από την κατανόηση της σπουδαιότητας που έχει η συνεργασία και η ομαδική εργασία μέχρι την εμφύσηση της ευγενούς άμιλλας και πλήθος άλλων. Δάσκαλοι που δαπάνησαν σημαντικό χρόνο και κόπο σε εναλλακτικές δραστηριότητες, μπαίνουν στην τάξη με την ακλόνητη πεποίθηση ότι το σχολείο πρέπει να ταυτίζεται με την ευρύτερη εικόνα της κοινωνίας.

 Η κατανόηση των κινήτρων του κάθε μαθητή

Όπως ο κάθε μαθητής έχει ένα προσωπικό σύνολο ενδιαφερόντων, έτσι έχει και ένα προσωπικό σύνολο κινήτρων. Οι περισσότεροι μαθητές, μέσα σε μία τυπική τάξη, πράγματι, συμβιβάζουν τα κίνητρα με τα ενδιαφέροντα. Μερικοί, ευτυχώς λίγοι, εμφορούνται από κίνητρα που δεν έχουν σχέση με το σχολείο, αλλά με κύκλους εκτός σχολείου, που τους καθιστούν αδιάφορους για τα σχολικά δρώμενα. Οι μαθητές αυτοί διατρέχουν ορατό κίνδυνο ολικής αποκοπής από την σχολική ζωή και εμπλοκής σε καθαρά εξωσχολικές δραστηριότητες. Εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος του χαρισματικού δασκάλου, που καταφέρνει να επανεντάξει τον μαθητή, κάνοντάς τον να βρει ενδιαφέροντα εκεί που, μέχρι σήμερα, δεν έβρισκε. Ο χαρισματικός δάσκαλος έχει τον τρόπο να αλλάξει τα κίνητρα ενός τέτοιου μαθητή με άλλα, που μέχρι τώρα δεν τον ενδιέφεραν.

 Είναι όλοι οι δάσκαλοι ειλικρινείς;

Είναι όλοι οι δάσκαλοι ειλικρινείς; Αλλά ας προχωρήσουμε πίσω από την κοινοτυπία, στο τι πραγματικά σημαίνει αυτό. Μερικοί δάσκαλοι διακατέχονται από αβεβαιότητα και αισθάνονται διαρκώς επισφαλείς. Οι δάσκαλοι αυτοί δαπανούν τεράστια ποσά ενέργειας, κάνουν τεράστιες προσπάθειες για να αποκρύψουν κάτι που τους απασχολεί και τους αναστατώνει. Γιατί; Γιατί μερικοί δάσκαλοι παραδέχονται, απολογητικά, ότι «δεν έχω ιδέα ποια είναι η απάντηση στην ερώτησή σου» ενώ άλλοι, που είναι στενά συνδεδεμένοι με τους μαθητές τους, δεν φοβούνται να δείξουν τα συναισθήματά τους μέσα στην σχολική αίθουσα, ούτε έχουν ενδοιασμούς να παραδεχτούν ότι δεν είναι κινητές αποθήκες γνώσεων; Φυσικά κανένας δεν θέλει να φαίνεται ανεπαρκής στην τάξη. Αλλά τι καλύτερο από το να παραδεχτεί ότι «δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω, αλλά μπορούμε όλοι μαζί να βρούμε την απάντηση». Ο δεύτερος, ο ειλικρινής, έχει το χαρακτηριστικό του σπουδαίου δασκάλου.

 Είναι τεχνολογικά επαρκής;

Για το θέμα αυτό έχει παλαιότερα χυθεί πολύ μελάνι και σήμερα άφθονα pixels. Σήμερα η παραδοχή ότι «δεν είμαι καλός στη χρήση υπολογιστή» μοιάζει με ομολογία ανικανότητας. Πως είναι δυνατόν, όταν η πλειοψηφία των μαθητών έχει ήδη σημαντική ευχέρεια στη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας, να μην έχει ο δάσκαλος; Η υπόσχεσή του ότι «είμαι πρόθυμος να μάθω» δεν πείθει ούτε τον ίδιο. Το έτος 2013 ο ανεπαρκής τεχνολογικά δάσκαλος είναι αναλφάβητος και δεν συμπληρώνει τα βασικά χαρακτηριστικά του επαγγέλματός του, όπως επιτάσσουν οι καιροί και το συμφέρον των μαθητών του.

 Η συνεχής προσπάθεια

Ο δάσκαλος διδάσκει στους μαθητές του την υπευθυνότητα. Η υπευθυνότητα είναι βασικό μήνυμα που πρέπει να περάσει στα παιδιά. Ο δάσκαλος παρακινεί τους μαθητές να πειραματίζονται, να ρισκάρουν και ας αποτυγχάνουν. Η αποτυχία και η ανάληψη ρίσκου, είναι σημαντικοί παράγοντες μάθησης. Δεν έχει σημασία η επιτυχία ή η αποτυχία όσο έχει το ίδιο το εγχείρημα. Η αποτυχία και η, στη συνέχεια, επιτυχημένη προσπάθεια θα μείνει αξέχαστη από τα παιδιά και θα χαρακτηρίζει την υπόλοιπη ζωή τους. Το εκκολαπτήριο της υπευθυνότητας και της επιτυχίας, είναι πολλές φορές οι συνεχείς αποτυχίες.

 Η εστίαση σε σημαντικά πράγματα

Ο καθημερινός δάσκαλος δεν αναλίσκεται προσπαθώντας να διορθώσει αυτά που σε μόνιμη βάση δεν λειτουργούν. Αυτά τα διορθώνουν οι σχολικοί σύμβουλοι. Ο καθημερινός δάσκαλος πρέπει να κατανοήσει ότι η καθημερινή αποδοτική και αποτελεσματική εργασία και η επαναλαμβανόμενη στοχοθεσία δίνει ζωή στη σχολική καθημερινότητα, ανατροφοδοτεί τη μάθηση και δίνει ζωντάνια στη σχολική τάξη. Εξαφανίζει την αποτελμάτωση που είναι βασανιστική και αποκρουστική στα παιδιά. Συνδέοντας τη μάθηση με τα ενδιαφέροντα των μαθητών και τις ανάγκες τους επιτυγχάνει τον καλύτερο τρόπο μάθησης. Η «ουσία του πράγματος» για μία εξασφαλισμένη μάθηση είναι η εστίαση σε σημαντικά, για τους μαθητές, πράγματα.

 Ο δάσκαλος δεν ανησυχεί για το τι λένε οι ανώτεροί του

Το γνώρισμα αυτό του δασκάλου είναι συνδεδεμένο με τα περισσότερα που παρατέθηκαν προηγουμένως. Οι ταλαντούχοι δάσκαλοι, αυτοί με μεγάλο ειδικό βάρος, κάνουν τη δουλειά τους χωρίς καθόλου να ανησυχούν «για το τι θα πουν οι προϊστάμενοί τους». Βελτιώνονται μόνοι τους διορθώνοντας τα λάθη τους. Και το κάνουν με τρόπο που δεν γίνεται αντιληπτός από τα παιδιά ώστε να χαθεί ο ενθουσιασμός τους.

Οι ταλαντούχοι δάσκαλοι γνωρίζουν, από ένστικτο, ότι η μάθηση δεν είναι μία δραστηριότητα εμποτισμένη με «υπερβολικό νοικοκύρεμα». Γνωρίζουν καλά ότι η τήρηση, σε καθημερινή βάση, άκαμπτων κανόνων σκοτώνει τη φυσική περιέργεια, το πάθος και τον αυθορμητισμό που χαρακτηρίζει τα παιδιά.

Εάν καθημερινά ανησυχούμε για το τι θα πει ο «από πάνω μας» αποστραγγίζουμε την εργασία μας και περιορίζουμε την απόδοσή μας όπως ακριβώς συμβαίνει σε κάθε επάγγελμα.

 Η παιγνιώδης ατμόσφαιρα

Ο σπουδαίος δάσκαλος γνωρίζει άριστα τη σημασία του παιχνιδιού στη ψυχοπνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Γνωρίζει ότι το παιχνίδι είναι το καλύτερο εργαλείο μάθησης. Η πιο σοβαρή στιγμή για ένα παιδί είναι εκείνη που παίζει. Το παιδί είναι το ίδιο σοβαρό ακόμη και όταν παίζει αστεία παιγνίδια. Συνεπώς μία παιγνιώδης νότα στη σχολική αίθουσα, στη διδασκαλία και στη σχολική καθημερινότητα συμβάλλει τα μέγιστα στην προσοχή, στην αποδοχή και στην αποδοτική μάθηση.

Ο άνθρωπος ανέπτυξε τον πολιτισμό του κυριολεκτικά παίζοντας και μόνον. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε ότι το παιχνίδι είναι για τον άνθρωπο και για το παιδί ιδιαίτερα τόσο πρωταρχική ανάγκη, όσο η τροφή.

Παιδί, παιχνίδι, παιδεία είναι τρεις λέξεις που συνεπάγεται η μία την άλλη. Οι φιλόσοφοι στην αρχαία Ελλάδα, που είχαν αντιληφτεί πλήρως τη σημασία του παιχνιδιού στην κοινωνικοποίηση, στη διαμόρφωση και στη μάθηση του παιδιού επιδοκίμαζαν την χρησιμότητά του και μάλιστα ο Πλάτων έλεγε: ‘’ Έλληνες αεί παίδες εστέ ’’, Έλληνες μείνετε παιδιά για πάντα…

(βασισμένο στο άρθρο 8 Characteristics Of A Great Teacher)

Πηγη:http://ekpaideytikos.gr

Ο Δεκάλογος του καλού δασκάλου σύμφωνα με τον Bertrand Rusell

Άλλη μια σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της... Κάποιοι μαθητές αποφοίτησαν, αλλά οι εκπαιδευτικοί τον Σεπτέμβρη θα βρίσκονται πίσω στα σχολεία γι' αυτό ας ακολουθούν πάντα τις δέκα εντολές του καλού δασκάλου, σύμφωνα με τον μαθηματικό και φιλόσοφο Bertrand Rusell.

τον μαθηματικό και φιλόσοφο Bertrand Russell, (1872–1970)

Διαβάστε περισσότερα: Ο Δεκάλογος του καλού δασκάλου σύμφωνα με τον Bertrand Rusell | ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

τον μαθηματικό και φιλόσοφο Bertrand Russell, (1872–1970)

Διαβάστε περισσότερα: Ο Δεκάλογος του καλού δασκάλου σύμφωνα με τον Bertrand Rusell | ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

1. Μην αισθάνεσαι απόλυτα σίγουρος για τίποτα.

2. Μην σκέφτεσαι ότι αξίζεις να προχωράς  κρύβοντας τις αποδείξεις, γιατί είναι βέβαιο ότι οι αποδείξεις θα έρθουν στο φως.

3. Μην προσπαθείς ποτέ να αποθαρρύνεις την σκέψη, αν το κάνεις είναι σίγουρο ότι θα το πετύχεις.

4. Όταν συναντάς αντίδραση, ακόμη κι αν αυτή προέρχεται από τα παιδιά σου, να πασχίζεις να την ξεπεράσεις με επιχειρήματα και όχι μέσω της εξουσίας, γιατί η νίκη η οποία εξαρτάται από την εξουσία είναι απατηλή.

5. Να μην δείχνεις σεβασμό στην αυθεντία των άλλων, γιατί είναι δυνατόν να βρει κανείς αντίθετες αυθεντίες.

6. Να μην χρησιμοποιείς ισχύ για να φιμώσεις απόψεις που θεωρείς επιβλαβείς, γιατί αν το κάνεις οι απόψεις θα καταπνίξουν εσένα.

7. Να μην φοβάσαι να είσαι εκκεντρικός στις απόψεις σου, γιατί κάθε άποψη η οποία είναι αποδεκτή σήμερα κάποτε υπήρξε εκκεντρική.

8. Να βρίσκεις περισσότερη απόλαυση όταν ευφυείς συνομιλητές διαφωνούν μαζί σου από ότι αν παθητικού συνομιλητής συμφωνούν μαζί σου, γιατί αν αξιολογείς την νόηση όπως θα όφειλες, η πρώτη περίπτωση υποδηλώνει μια βαθύτερη συμφωνία από τη δεύτερη.

9. Να είσαι ευσυνείδητα ειλικρινής, ακόμη κι αν η αλήθεια είναι άβολη, γιατί είναι περισσότερο άβολη όταν προσπαθείς να την αποκρύψεις.

10. Να μην ζηλεύεις την ευτυχία εκείνων οι οποίοι βλακωδώς πιστεύουν ότι ζουν στο παράδεισο, γιατί μόνο ένας βλάκας πιστεύει ότι αυτό είναι η ευτυχία.

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Διαβάστε περισσότερα: Ο Δεκάλογος του καλού δασκάλου σύμφωνα με τον Bertrand Rusell | ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ