20 Χρονια Χαμογελο του παιδιου !!!

Ένα εορταστικό τριήμερο για τα 20 χρόνια του και για το παιδί πάνω από όλα !!! Γεμάτο Κέφι, Χορό και ατέλειωτο παιχνίδι. Πάρτε μια γεύση για το πως περάσαμε !!!

Πώς κάνω σεξ ενώ είμαι ανάπηρη: 5 γυναίκες με αναπηρία μιλούν για σεξ και σχέσεις

Οι γυναίκες με αναπηρία συχνά απεικονίζονται είτε σαν εύθραυστα άνθη είτε σαν άτομα με υπερβολική σεξουαλικότητα που έχουν ανάγκη κάποιον να τις προστατεύσει από τον έξω κόσμο και από τις ίδιες τους τις σεξουαλικές ορμές. Στην πραγματικότητα όμως, οι περισσότερες γυναίκες με αναπηρίες βιώνουν την ίδια λαχτάρα για απόλαυση, αγάπη και σωματική επαφή με οποιαδήποτε άλλη γυναίκα. Αυτή την εβδομάδα, στη στήλη Sex Talk Realness, το Cosmopolitan.com μίλησε με πέντε γυναίκες για τις εμπειρίες τους στο σεξ, τις σχέσεις και τη ζωή με ένα σώμα που δε λειτουργεί πάντα όπως θα ήθελαν.

Πόσων χρονών είσαι;

Γυναίκα Α: Εικοσιπέντε.

Γυναίκα Β: Τριάντα εννέα.

Γυναίκα Γ: Είκοσι.

Γυναίκα Δ: Είκοσι οχτώ.

Γυναίκα Ε: Τριανταπέντε.

Ποια αναπηρία έχεις;

Γυναίκα Α: Δυσαυτονομία, που προκαλεί χρόνια κόπωση, αφυδάτωση, λιποθυμίες και επίσης έχω μία πάθηση ανοσοποιητικής ανεπάρκειας, που σημαίνει ότι είμαι πιο ευάλωτη στις μολυσματικές ασθένειες και τις αντιμετωπίζω με μεγαλύτερη δυσκολία.

Γυναίκα Β: Είμαι παραπληγική λόγω τραυματισμού του νωτιαίου μυελού.

Γυναίκα Γ: Σύνδρομο ορθοστατικής ταχυκαρδίας, μια μορφή δυσαυτονομίας. Τα συμπτώματα ποικίλουν, από απλές ζαλάδες και σκοτοδίνες μέχρι ακραία εκφυλιστική δυσλειτουργία του αυτόνομου νευρικού συστήματος. Στα χειρότερά μου ήμουν κατάκοιτη. Τώρα έχω επανακτήσει την κινητικότητά μου χάρη σε μακροχρόνια θεραπεία βιοανατροφοδότησης και περνάω συνήθως τις μέρες μου με ήπια ως μεσαία συμπτώματα, όπως ταχυπαλμία και πόνο.

Γυναίκα Δ: Πάσχω από σύνδρομο Ehlers-Danlos, που προκαλεί σωματικούς πόνους και προβλήματα στην κινητικότητα- κατάθλιψη και ανορεξία.

Γυναίκα Ε: Πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας.

Από πότε πάσχεις;

Γυναίκα Α: Από όταν γεννήθηκα.

Γυναίκα Β: Είκοσι τέσσερα χρόνια.

Γυναίκα Γ: Τέσσερα χρόνια.

Γυναίκα Δ: Είχα Ehlers-Danlos σε όλη μου τη ζωή, αλλά χειροτέρεψε πολύ μετά τα 23. Έχω κατάθλιψη κατά περιόδους από τα 7 μου και ανορεξία τα τελευταία δύο χρόνια.

Γυναίκα Ε: Δέκα χρόνια.

Πώς επηρέασε η αναπηρία τη σχέση σου με το σώμα σου, προς το καλύτερο ή το χειρότερο;

Γυναίκα Α: Έχω αποκτήσει αρκετές δύσμορφες ουλές από χειρουργικές επεμβάσεις και η πάθησή μου προκαλεί συχνές διακυμάνσεις στο βάρος, αλλά με κάνει επίσης να εκτιμήσω όσα μπορεί ακόμη να μου προσφέρει το σώμα μου. Αισθάνομαι ότι έχω απόλυτη συναίσθηση του πόσο εύθραυστο είναι το σώμα. Πραγματικά, η καθεμία μας έχει ένα και μοναδικό. Με ώθησε επίσης να ζητήσω συμβουλές από έναν μαιευτήρα-γυναικολόγο εξειδικευμένο στις περιπτώσεις υψηλού κινδύνου, κυριολεκτικά πολλά χρόνια πριν από όταν σχεδιάζω να αποκτήσω παιδιά, ώστε να έχω μια ιδέα τι θα σήμαινε μια εγκυμοσύνη –ή η στειρότητα- για κάποια με την πάθησή μου. Πριν από αυτό ανησυχούσα πολύ μήπως είμαι στείρα. Ακόμη ανησυχώ ότι κάποια από τα απαραίτητα φάρμακα που παίρνω μπορεί να έχουν βλαβερή επίδραση σε μια εγκυμοσύνη.

Γυναίκα Β: Έχει αλλάξει στο πέρασμα των χρόνων. Ήμουν έφηβη όταν τραυματίστηκα, επομένως το σώμα μου ήταν σε περίοδο αλλαγών ούτως ή άλλως. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι το να μην περπατάω είναι η χειρότερη πλευρά της αναπηρίας μου, αλλά αυτό δεν ισχύει. Θα προτιμούσα να μη χρειαζόμουν καθετήρα, δεν είναι και το πιο καλαίσθητο πράγμα στον κόσμο! Επίσης θα ευχόμουν η παραπληγία μου να άρχιζε σε χαμηλότερο σημείο του σώματος. Αν λειτουργούσαν οι κοιλιακοί μου θα ήμουν πανευτυχής: θα ήταν τέλεια αν είχα μια σχηματισμένη κοιλιά και καλύτερη ισορροπία. Ωστόσο αντιλαμβάνομαι ότι είμαι πολύ τυχερή που το σώμα μου με εξυπηρετεί και που είμαι καλά στην υγεία μου. Το να μπορείς να αυτοεξυπηρετείσαι είναι ανεκτίμητο δώρο!

Γυναίκα Γ: Εξαιτίας της συγκεκριμένης αναπηρίας είμαι υποχρεωμένη να σκέφτομαι μονίμως το σώμα μου και ειδικά τους παλμούς μου.

Γυναίκα Δ: Σίγουρα η ανορεξία σημαίνει ότι έχω δύσκολη σχέση με το σώμα μου. Είχα πρόβλημα ανορεκτικής συμπεριφοράς και στο παρελθόν και το ξεπέρασα εστιάζοντας στο πόσο ισχυρό είναι το σώμα μου και πόσα πράγματα μπορώ να κάνω με αυτό. Καθώς οι πόνοι επιδεινώνονταν και έπρεπε να περιορίζομαι όλο και περισσότερο, δεν υπήρχε πια τέτοια επιλογή. Είμαι δυσαρεστημένη και οργισμένη με το σώμα μου. Υπάρχουν πολλά καθημερινά πράγματα που δεν μπορώ να κάνω λόγω του πόνου και έχω την τάση να ρίχνω το φταίξιμο στο σώμα μου. Αντιμετωπίζω το σώμα μου και το μυαλό μου ως δύο διαφορετικές οντότητες.

Γυναίκα Ε: Έχω σχέση μίσους και πάθους με το σώμα μου. Αισθάνομαι κάποιες φορές ότι με απογοητεύει. Στο μυαλό μου μπορώ ακόμη να κάνω πράγματα που έκανα πριν τη σκλήρυνση, αλλά το σώμα μου απαντάει «μπα, δεν πρόκειται να το κάνουμε αυτό»!

Έχει επηρεάσει η αναπηρία τη σεξουαλική σου επιθυμία και πώς;

Γυναίκα Α: Η κόπωση και τα προβλήματα με τον γλυκαιμικό δείκτη είναι μεγάλο κομμάτι της πάθησής μου, έτσι μου είναι δύσκολο να κάνω σεξ αυθόρμητα και αυτό είναι ένα μείον. Η σεξουαλική μου επιθυμία ήταν σταθερά μειωμένη όταν η πάθηση προχωρούσε. Κάποιες φορές είμαι καλά για μερικές μέρες και έχω πολλή όρεξη για σεξ –αλλά τον περισσότερο καιρό πρέπει να προσπαθήσω πολύ για να μπω στο κλίμα. Και σίγουρα δεν έχει να κάνει με το πόσο προσπαθεί ο σύντροφός μου.

Γυναίκα Β: Δεν επηρεάζει καθόλου τη σεξουαλική μου επιθυμία. Πάντα είχα φυσιολογικά ισχυρές σεξουαλικές ορμές, αν και αφού τραυματίστηκα στα 14 δεν είχα προηγούμενες εμπειρίες για να κάνω σύγκριση, εκτός από τον αυνανισμό. Όπως κάθε γυναίκα, αισθάνομαι επιθυμία και διέγερση, οι αντιδράσεις μου δε διαφέρουν από των άλλων. Πιστεύω ότι εξαρτάται κυρίως από το τι κάνουμε με το σύντροφό μου κάθε φορά!

Γυναίκα Γ: Η αναπηρία σίγουρα επηρεάζει τη σεξουαλική μου επιθυμία και τις ορμές μου. Ο χρόνιος πόνος και η κατάθλιψη μπορούν να μου εξαφανίσουν τη λίμπιντο. Ωστόσο το σεξ μπορεί και να προσφέρει εξαιρετική ανακούφιση από τον πόνο και το άγχος.

Γυναίκα Δ: Η κατάθλιψη έχει μηδενίσει τη σεξουαλική μου επιθυμία και η ανορεξία έχει ως αποτέλεσμα να μην έχω ενέργεια ή όρεξη για σεξ. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο πόνος.

Γυναίκα Ε: Εξαρτάται πάρα πολύ από το πώς εκδηλώνεται η σκλήρυνση την κάθε μέρα. Η κόπωση, οι πόνοι και οι σπασμοί είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, αλλά πραγματικά προσπαθώ να μη με εμποδίζουν σε οτιδήποτε θέλω να κάνω. Ειδικά το σεξ. Έχω πολλές σεξουαλικές ορμές και μου αρέσει να το κάνω με το αγόρι μου όσο πιο συχνά μου το επιτρέπει το σώμα μου!

Πώς έχει επηρεάσει η αναπηρία σου τον τρόπο που κάνεις σεξ, αν τον έχει επηρεάσει;

Γυναίκα Α: Πρέπει αυτός να κάνει την περισσότερη δουλειά, αλλά αυτό είναι όλο.

Γυναίκα Β: Ο τραυματισμός προκάλεσε μεταβολές στους αισθητήρες μου. Η κλειτορίδα μου έχει υπερευαισθησία, κάτι που μπορεί να είναι και καλό και κακό. Ο υπερβολικός ερεθισμός είναι άβολος, έτσι αντίθετα με πολλές γυναίκες, έχω μεγαλύτερη απόλαυση με τη διείσδυση. Άλλα σημεία έχουν επίσης αποκτήσει υπερευαισθησία –αν κάποιος μου ερεθίσει αρκετά το λαιμό, μπορώ να φτάσω σε οργασμό. Επίσης μου έδωσε λίγο περισσότερη αυτοπεποίθηση. Για τους περισσότερους άντρες είμαι η πρώτη τους ανάπηρη γυναίκα, έτσι πρέπει να βεβαιωθώ ότι αισθάνονται άνετα με την κατάσταση, αν και είναι απίστευτα σέξι όταν κάποιος παίρνει τον έλεγχο και δε μου φέρεται σαν να είμαι κρυστάλλινο βάζο που θα σπάσει αν πέσει.

Γυναίκα Γ: Πρέπει να έχω στο μυαλό μου τα όρια που θέτει το σώμα μου και να τα σέβομαι ώστε να μην το παρακάνω και λιποθυμήσω. Οι παλμοί μου μένουν σταθεροί και χαμηλοί όταν είμαι ξαπλωμένη, αλλά τα συμπτώματα μπορεί κάθε μέρα να είναι διαφορετικά. Το μυστικό είναι να παίρνω ανάσες και να ενυδατώνομαι!

Γυναίκα Δ: Έχω δυσκολίες με τη διείσδυση, πράγμα που σχετίζεται με τους πόνους μου. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να κάνω διεισδυτικό σεξ. Έχω προβλήματα και με τις σεξουαλικές πρακτικές που δεν περιλαμβάνουν διείσδυση, όπως το στοματικό ή ο αμοιβαίος αυνανισμός, επειδή τα δάχτυλά μου είναι σχεδόν σε αχρηστία και το σαγόνι μου εξαρθρώνεται. Για μένα το σεξ πρέπει να γίνεται πολύ προσεκτικά με έναν σύντροφο με κατανόηση που έχει καταλάβει καλά τα προβλήματα του Ehlers-Dalos. Μακριά από μένα τα one-night stand!

Γυναίκα Ε: Υπάρχουν κάποιες στάσεις που δεν μπορώ να τις κάνω για πολλή ώρα, όπως το doggy επειδή δεν αντέχουν τα πόδια μου. Επίσης οι αστράγαλοί μου πρέπει να είναι ελεύθεροι, αλλιώς παθαίνω σπασμούς και κράμπες. Αλλά όλα τα υπόλοιπα γίνονται.

Έχει επηρεάσει η αναπηρία σου τον τρόπο που σε αντιμετωπίζουν οι άλλοι ως σεξουαλικό υποκείμενο;

Γυναίκα Α: Όχι. Το μόνο σημείο από όπου η αναπηρία μου γίνεται ορατή είναι μια ουλή κοντά στην κλείδα, που αν δεν την ψάξει κανείς δε την βλέπει. Γι’ αυτό δεν έχω αντιδράσεις σε αυτό το ζήτημα.

Γυναίκα Β: Είχα μόνο θετικές σεξουαλικές εμπειρίες, αλλά είμαι πολύ επιλεκτική για το ποιον θα βάλω στο κρεβάτι μου. Με την παραμικρή αμφιβολία λέω όχι. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικές θα ήταν οι σχέσεις μου αν περπατούσα. Έχω κάνει ατέλειωτες συζητήσεις με άντρες που έπαθαν σοκ όταν έμαθαν ότι οι ανάπηροι έχουν τις ίδιες σεξουαλικές ορμές με αυτούς και έχουν και αυτοί σεξουαλική ζωή. Πρόσφατα μίλησα με έναν παλιό μου συμμαθητή και μου εξομολογήθηκε ότι παλιά του άρεσα, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί πώς ή αν μπορούσα να έχω σεξουαλικές επαφές. Πραγματικά, παιδιά, απλώς είμαι παράλυτη, δεν μου έχουν ράψει το αιδοίο!

Γυναίκα Γ: Όταν χρησιμοποιούσα αναπηρικό αμαξίδιο, ο κόσμος συνήθως θεωρούσε ότι δεν ήμουν σεξουαλικά ενεργή, ή ότι πήγαινα με αυτούς που έχουν φετίχ με τα αναπηρικά αμαξίδια. Ακόμα και οι γιατροί δίσταζαν να μιλήσουν για την αναπαραγωγική μου υγεία ή για την αντισύλληψη, αφού «είχα τόσα άλλα προβλήματα να σκεφτώ».

Γυναίκα Δ: Νομίζω ότι ο κόσμος με αντιμετωπίζει ως μη-σεξουαλικό ον. Μπορεί να γίνει ενοχλητικό να σε βλέπουν όλοι σαν φίλη και να μην έχει περάσει από το μυαλό κανενός ότι μπορεί να είσαι ελκυστική. Νομίζω ότι υπάρχει και η αντίληψη ότι αν τα φτιάξεις με ένα άτομο με αναπηρία θα πρέπει να του κάνεις το νοσοκόμο. Στην πραγματικότητα, έχω ανθρώπους που με φροντίζουν και ακόμη κι αν ένας σύντροφος μπορεί να με φροντίζει σε κάποιες περιπτώσεις, θέλω να διατηρώ υψηλό επίπεδο ανεξαρτησίας.

Γυναίκα Ε: Ο τωρινός μου σύντροφος αισθάνεται ότι πρέπει να με προστατεύει, αλλά αυτό δε μας προκαλεί προβλήματα.

Έχει επηρεαστεί η σχέση σας με τους άντρες λόγω της αναπηρίας;

Γυναίκα Α: Είμαι με το σύντροφό μου από τα 17, επομένως δεν έχω ζήσει αυτή την άβολη δεκαετία που θα έπρεπε να συνδυάσω την αναζήτηση συντρόφου με την αναπηρία μου. Αλλά μου έχουν πει ότι είναι σκατά. Όσον αφορά την ασθένεια στη διάρκεια μιας μακροχρόνιας σχέσης, επηρεάζει την αυτοεκτίμησή σου –θέλει στ’ αλήθεια να είναι μαζί μου; Μήπως θέλει να διακόψει; Προσθέτει ένα επιπλέον επίπεδο δεσίματος και θα υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού η σκέψη ότι όλο αυτό δεν είναι «δίκαιο» για το σύντροφό σου.

Γυναίκα Β: Μάλλον είμαι κάπως υπερβολικά αμυντική. Δεν ανοίγομαι πολύ από την αρχή και κρατάω τα χαρτιά μου κλειστά. Νομίζω πως φοβάμαι ότι οι άντρες ξαφνικά θα φρικάρουν με την αναπηρία μου και θα με εγκαταλείψουν, γι’ αυτό φέρομαι σαν να αδιαφορώ, κι αυτό έχει συνέπειες. Έχω παρατηρήσει μεγαλύτερη διαφορά στην αναζήτηση συντρόφου από το ίντερνετ. Αν δε με έχουν δει από κοντά, το μόνο που βλέπουν οι άντρες στο διαδίκτυο είναι το αμαξίδιο και η αναπηρία και θέλουν να με προστατέψουν –μπλιαχ.

Γυναίκα Γ: Ακόμα μαθαίνω πώς να συμπεριφερθώ στα πρώτα ραντεβού, έχοντας μια αόρατη αναπηρία. Δεν είναι υποχρεωμένος ο άλλος να κατανοήσει απόλυτα την αναπηρία μου ή να αισθανθεί υπεύθυνος για την υγεία μου, αλλά πρέπει να υπάρχει αυξημένη εμπιστοσύνη και επικοινωνία όταν πρόκειται για σεξ. Συχνά σκέφτομαι ότι η αναπηρία είναι ένα φίλτρο: αν δεν αντέχεις να συζητάμε για το σώμα μου, τότε σίγουρα δε σου αξίζει να έχεις επαφές μαζί του.

Γυναίκα Δ: Χώρισα πριν πέντε χρόνια και ένας από τους λόγους ήταν ότι δεν είχα όρεξη για σεξ και δεν μπορούσα να κάνω σεξ με διείσδυση. Το να βγω ραντεβού είναι εξαιρετικά δύσκολο. Μου είναι δύσκολο να βγω από το σπίτι επειδή πονάω, έτσι δεν έχω πολλές ευκαιρίες να κοινωνικοποιούμαι φιλικά, πόσο μάλλον ερωτικά. Μια έξοδος για φαγητό ή ποτό θα ήταν επίσης δύσκολη λόγω της ανορεξίας.

Γυναίκα Ε: Κατά κάποιον τρόπο ναι. Ήμουν με τον πατέρα του παιδιού μου για 14 χρόνια και στην περίοδο αυτή διαγνώστηκα με πολλαπλή σκλήρυνση. Στην πράξη με υποστήριζε, βοηθούσε στα ψώνια και στο νοικοκυριό, αλλά δε με ρώτησε ούτε μια φορά πώς αισθανόμουν ή αν είχα φόβους για το μέλλον. Όταν χωρίσαμε, ανάμεσα σε άλλα μου είπε: «Αν καταλήξεις σε καροτσάκι, δεν είμαι σίγουρος αν θα το αντέξω». Ορίστε;; Πρώτον μπορεί να μην καταλήξω ποτέ σε καροτσάκι και δεύτερον πώς πρέπει να αισθανθώ για τα λόγια αυτά κατά τη γνώμη σου; Αυτά τα λόγια πόνεσαν περισσότερο από το να κάνει σεξ με άλλη. Μου πήρε καιρό να ξαναγαπήσω τον εαυτό μου αρκετά ώστε να ξαναβγώ ραντεβού. Αλλά τώρα έχω έναν υπέροχο σύντροφο που έχει κι αυτός αναπηρία, έτσι υπάρχει μεταξύ μας κατανόηση του ενός για τις ανάγκες του άλλου.

Ποιες είναι οι πιο λανθασμένες αντιλήψεις που έχετε αντιμετωπίσει όσον αφορά το σεξ και την αναπηρία;

Γυναίκα Α: Για μένα είναι μάλλον το αντίθετο από ό,τι περιμένετε. Αντιμετωπίζω την απορία των άλλων για το ότι δεν κάνω σεξ τόσο συχνά όσο δείχνω να μπορώ. Οι φίλοι μου με θεωρούν υγιές, σεξουαλικό άτομο. Δε καταλαβαίνουν ότι μπορεί να φαίνομαι μια χαρά αλλά μονίμως πασχίζω να διατηρήσω και να κατανείμω την ενέργειά μου. Το σεξ δεν είναι πάντοτε η πρώτη προτεραιότητα.

Γυναίκα Β: Ότι δεν έχουμε επιθυμία, ότι δε φτάνουμε σε διέγερση, ότι δεν είμαστε σεξουαλικά όντα, ότι κατουράμε και χέζουμε το κρεβάτι μας (μπλιααααχ, όχι!), ότι αν δεν μπορείς να κινηθείς δεν μπορείς και να αισθανθείς το άγγιγμα (αυτό είναι λάθος, τα κινητικά και τα αισθητηριακά νεύρα είναι εντελώς διαφορετικά), ότι όλες οι αναπηρίες είναι ίδιες και ότι λογικά είμαστε τόσο απελπισμένες που δεν έχουμε πια κριτήρια επιλογής και πηγαίνουμε με κάθε ενοχλητικό γέρο.

Γυναίκα Γ: Οι πιο λανθασμένες αντιλήψεις που μου έχουν τύχει περιλαμβάνουν την άποψη ότι οι γυναίκες με αναπηρία δεν μπορούν ή δε θέλουν να κάνουν σεξ. Είναι συχνά δύσκολο για τα άτομα που δεν έχουν αναπηρία να σκεφτούν κάτι πέρα από τη (βαρετή) ιδέα του ετεροκανονικού σεξ ή να «δουν πέρα από την αναπηρία».

Γυναίκα Δ: Ότι δεν ενδιαφερόμαστε για σεξ.

Γυναίκα Ε: Δεν έχει τύχει κάτι τέτοιο σε εμένα, αλλά έχω ακούσει για άτομα που τους είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν σεξ αν έχουν αναπηρία. Ε, αυτά είναι βλακείες.

Αισθάνεσαι ότι η αναπηρία σου έχει επηρεάσει τη σεξουαλικότητά σου ή τις σχέσεις σου με θετικό τρόπο;

Γυναίκα Α: Θα έλεγα ότι όλες αυτές οι αλλαγές μιας χρόνια πάθησης –τα συμπτώματα, το απρόβλεπτο, οι οικονομικές δυσκολίες, η νοσηλεία, ο φόβος μήπως προχωρήσει- έχουν κάνει την επικοινωνία στη σχέση μας δυνατότερη. Είμαστε υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε με τέτοια ζητήματα, έτσι όταν προκύπτει κάποιο άσχετο πρόβλημα είμαστε πιο προετοιμασμένοι να το αντιμετωπίσουμε σε σχέση με άλλα ζευγάρια.

Γυναίκα Β: Είναι χρήσιμη για να φιλτράρει τους μαλάκες. Οι ρηχοί, ηλίθιοι φιγουρατζίδες που ενδιαφέρονται μόνο για την εικόνα τους θα αποφύγουν μια γυναίκα με αναπηρία, καθώς δε θεωρούμαστε κελεπούρια που θα κάνουν τους άλλους να ζηλέψουν. Αυτό με απαλλάσσει από το κόπο να τους διώξω. Οι σεξουαλικοί μου σύντροφοι, για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα, ήταν οι περισσότεροι ανοιχτόμυαλοι και προοδευτικοί άνθρωποι. Κάποιοι είχαν και αυξημένη συναισθηματική νοημοσύνη, αλλά όχι όλοι –δεν είναι και 100% ασφαλές φίλτρο!

Γυναίκα Γ: Σίγουρα έχει επηρεάσει τη σχέση μου με τον εαυτό μου, με το σώμα μου και με τους άλλους θετικά! Η αυτογνωσία που απαιτείται λόγω της αναπηρίας μού έχει χαρίσει μια σέξι αυτοπεποίθηση για να πειραματιστώ με τους άλλους. Με κάνει να αμφισβητήσω την άποψη που έχω για το τι σημαίνει να είμαι ευάλωτη και τελικά οδηγεί στο να περάσω πολύ καλά.

Γυναίκα Δ: Σίγουρα σημαίνει ότι πολλοί βλαμμένοι αποκλείονται από μόνοι τους επειδή δε θα τους περνούσε καν απ’το μυαλό να κάνουν σχέση με μια ανάπηρη. Όσον αφορά τη σεξουαλική δραστηριότητα, πρέπει να ξέρω κάποιον πολύ καλά και αυτό μειώνει τα λάθη.

Γυναίκα Ε: Σίγουρα. Δεν αφήνω ποτέ τη σκλήρυνση να μπει ανάμεσά μας, έτσι πάντα βρίσκουμε τρόπους να δίνουμε δύναμη ο ένας στον άλλο.

Τι θα ήθελες να μοιραστείς με τις αναγνώστριες του Cosmo σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα με αναπηρία;

Γυναίκα Α: Να είστε ευγνώμονες για κάθε στιγμή ενέργειας που έχετε. Μη θεωρήσετε ποτέ ότι η λίμπιντο είναι δεδομένη και βεβαιωθείτε ότι προστατεύεστε ώστε να μην καταλήξετε με κάποια χρόνια μολυσματική ασθένεια. Αυτό θα ήταν το χειρότερο.

Γυναίκα Β: Δεν έχει διαφορά από το να μην είσαι ανάπηρη. Έχουμε πόθους, αισθήματα, επιθυμίες. Απλώς έχουμε λίγο διαφορετική όψη και πρέπει να δείχνουμε μεγαλύτερη δύναμη για να κάνουμε τους άλλους να μη σκέφτονται την αναπηρία μας. Γι’αυτό πάψτε να μας κρίνετε! Δεν είναι και ό,τι πιο αδελφικό!

Γυναίκα Γ: Δεν είμαστε απελπισμένες. Είμαστε γυναίκες και είμαστε ανάπηρες –δώστε χώρο για όλες μας τις ταυτότητες.

Γυναίκα Δ: Μιλήστε μαζί της. Η καθεμία είναι διαφορετική, μη βγάζετε συμπεράσματα. Ένα άτομο μπορεί να έχει πολύ ενεργή σεξουαλική ζωή, ένα άλλο μπορεί να δυσκολεύεται. Και μη βάζετε όρια στο τι είναι «σεξ». Δε χρειάζεται να είναι διείσδυση. Να είστε δημιουργικές και περιπετειώδεις!

Γυναίκα Ε: Είσαι ο εαυτός σου και μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, φτάνει να το πάρεις απόφαση.

Πηγή:  www.cosmopolitan.com

Σεμιναριο με Θεμα: «Ειδική Αγωγή & Αναπηρία» στο ΙΕΚ ΠΑΣΤΕΡ Θεσσαλονικης

Το Αmea-Logos σε συνεργασία με το ΙΙΕΚ ΠΑΣΤΕΡ πραγματοποίησε σεμινάριο με ομιλητή τον  Δημήτριο Μουρατίδη, φιλόλογο και ειδικό παιδαγωγό για τον τομέα της Προσχολικής Αγωγής με θέμα την αφετηρία, την εξέλιξη και τον σκοπό της ειδικής αγωγής απαντώντας σε ερωτήματα όπως σε ποιους απευθύνεται και πως γίνεται η εκπαιδευτική παρέμβαση σε επίπεδο στρατηγικών διδασκαλίας.

Επιπλέον οι σπουδάστριες του τομέα Προσχολικής Αγωγής είχαν την δυνατότητα να ενημερωθούν για την "Αναπηρία: Αποσαφηνίζοντας την έννοια σε κοινωνικό και εργασιακό πλαίσιο και στο πλαίσιο της καθημερινότητας".

Όλα όσα ειπώθηκαν με αφορμή τα ερωτήματα που τέθηκαν από τις σπουδάστριες θεωρούμε πως ήταν αποτέλεσμα μιας θερμής και απόλυτα εποικοδομητικής συζήτησης, η οποία στο τέλος της επέφερε τροφή για σκέψη σχετικά με την ουτοπική εικόνα της κοινωνίας μας απέναντι στην Ειδική Αγωγή και ακόμη περισσότερο στην Κατάσταση της Αναπηρίας.

 Το υλικό του σεμιναρίου μπορείτε να το βρείτε εδώ: https://auth.academia.edu/DimitrisMouratidis

Παγκόσμια Ημέρα Ενημέρωσης για τον Αυτισμό

Από την 1η Νοεμβρίου 2007, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, καθιερώθηκε να γιορτάζεται κάθε χρόνο η Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού στις 2 Απριλίου, αρχής γενομένης από το 2008.

Σκοπός της ημέρας αυτής είναι η ενημέρωση της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τον αυτισμό και τα βήματα που πρέπει να γίνουν για την ομαλή ένταξη των ατόμων με αυτισμό στην κοινωνία. Η ενημέρωση έχει διττό στόχο: το σεβασμό στην προσωπικότητα και τη μοναδικότητα του αυτιστικού παιδιού και τη δημιουργία δομών για την πρώιμη διάγνωση και φροντίδα των παιδιών αυτών και των οικογενειών τους. Η Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης και Ενημέρωσης για τον Αυτισμό είναι πάνω απ’ όλα μια ημέρα αφιερωμένη στο παιδί με αυτισμό.

Ο αυτισμός είναι μια διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία, καθώς και από περιορισμένη, επαναλαμβανόμενη και στερεότυπη συμπεριφορά. Οι άνθρωποι με αυτισμό παρουσιάζουν τις εξής δυσκολίες:

• Δυσκολία στην κοινωνική επικοινωνία
• Δυσκολία στην κοινωνική αλληλεπίδραση
• Δυσκολία στην κοινωνική φαντασία

Στις ΗΠΑ γεννιέται 1 παιδί με αυτισμό κάθε 20 λεπτά. Ο αυτισμός είναι πέντε φορές πιο συχνός στα αγόρια απ’ ό,τι στα κορίτσια και πιο συχνός στα παιδιά των λευκών απ’ ό,τι σε αυτά των έγχρωμων ή των ισπανόφωνων, επισημαίνει το Ομοσπονδιακό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών.

Άνθρωποι με αυτισμό έχουν πει ότι ο κόσμος γι’αυτούς είναι μια μάζα από ανθρώπους, τόπους και γεγονότα που αγωνίζονται να κάνουν αίσθηση, η οποία μπορεί να προκαλέσει σημαντικό άγχος.

Όλα τα άτομα με αυτισμό μπορούν να επωφεληθούν από την έγκαιρη διάγνωση, την πρόσβαση σε κατάλληλες υπηρεσίες και την υποστήριξη.

Παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού και των φυλετικών διακρίσεων

21 Μαρτίου

Μπορεί σήμερα να έρχεται στο μυαλό μας ο ρατσισμός εξαιτίας του ορισμού της ως Παγκόσμια Ημέρα, αλλά επειδή πρέπει να τον θυμόμαστε κάθε μέρα σας αφιερώνουμε το συγκεκριμένο τραγούδι:

Πόσο κουβαλάμε τις οικογένειές μας;

Οι περισσότεροι από εμάς, ήρθαμε σε αυτή τη ζωή μέσα σε μια οικογένεια. Ανατραφήκαμε και πειραματιστήκαμε στην ασφάλειά της, διαμορφώσαμε την ταυτότητά μας και βρήκαμε τους ρόλους, που επιθυμούμε εμείς ή και οι άλλοι για εμάς, να παίξουμε στη ζωή. Μετά  αμφισβητήσαμε τις αξίες της και την ιεραρχία. Πήραμε κιμωλίες και χαράξαμε όρια διεκδικώντας την ανεξαρτησία μας. Και αφού μετά από αμοιβαίες υποχωρήσεις, διαπραγματεύσεις και συνθήκες ειρήνης ανακαλύψαμε που είναι ο εαυτός μας και που είναι οι άλλοι κάναμε τα πρώτα βήματά μας έξω από την οικογένεια.

Πόσο όμως κουβαλάμε την οικογένειά μας;

Κάποιοι απαντούν αρνητικά. Ισχυρίζονται ότι δεν θέλουν να κάνουν τα «λάθη» των γονιών τους, ότι δεν θα ακολουθήσουν τα βήματα τους και θα αλλάξουν πορεία.

Κι αυτό όμως δεν εξαρτάται από τα «λάθη» που έκαναν αυτοί οι γονείς; Πως θα ορίζαμε άραγε τη διαφορετική πορεία αν δεν υπήρχε η προδιαγεγραμμένη;

Αν σταθούμε για μια στιγμή και παρατηρήσουμε τον εαυτό μας θα δούμε το αυτονόητο για κάποιους, ανεπεξέργαστο όμως για κάποιους άλλους: πόσο συνδεδεμένοι είμαστε με τις οικογένειές μας; Η ιστορία ξεκινάει από την αρχή της ζωής μας όπου όλοι σπεύδουν να πουν σε ποιόν μοιάζουμε εμφανισιακά ίσως για να επιβεβαιώσουμε τη συνέχεια των γονιδίων μας. Από τα «κουσούρια» που κληρονομήσαμε, αφού φαίνεται να είναι πολύ σημαντικό να κρατήσουμε το «πείσμα» του παππού, ή την «εργατικότητα» της γιαγιάς για να μην ξεχαστούν κι αυτοί στο πέρασμα του χρόνου. Και στο τώρα, με τις αξίες μας, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τις δουλειές που κάνουμε, τις προσδοκίες και τα όνειρά μας. Τι άραγε από αυτά είναι εξ’ ολοκλήρου δικό μας;

Δεν θα μπορούσα βέβαια να υποστηρίξω ότι είμαστε μόνο μια κλωνοποίηση του κράματος των γονιών μας.

Σε μια χώρα όπου ο θεσμός της οικογένειας παίζει κεντρικό ρόλο, που είναι εκεί για να στηρίξει και  να σώσει, να νουθετήσει και να συμβουλέψει ίσως είναι φυσικό επόμενο να φέρουμε στοιχεία και πρότυπα επικοινωνίας των οικογενειών μας στη δική μας ζωή. Δεν ξέρω βέβαια πόσο αυτό είναι τελικά μόνο χαρακτηριστικό των Ελλήνων, και πόσο δεν υπάρχει στις άλλες χώρες που τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι στα 18 τους.

Δεν ξέρω αν ποτέ αυτό θα αλλάξει. Δεν ξέρω κι αν πρέπει να αλλάξει. Αυτό που κάνει όμως τη διαφορά είναι να σταθούμε και να ακούσουμε τον εαυτό μας όταν μαλώνει με το σύντροφό του, όταν συμβουλεύει τους φίλους του, όταν κρίνει τους άλλους, όταν υποστηρίζει τις θέσεις του και διαφωνεί, ακόμα κι όταν κάνει χιούμορ, και να αναρωτηθούμε: Τι άραγε από αυτά έχει κάτι από τις αποσκευές που κουβαλάμε από το πατρικό μας;

Nίκη Δεδούση

Ψυχολόγος

Πραγματική αγάπη: 22χρονος με πρόβλημα αναπηρίας βρήκε τον έρωτα της ζωής του!

Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα με μια αληθινή ιστορία αγάπης χωρίς εμπόδια... Ας παραδειγματιστούμε λίγο και στην Ελλάδα.

"Τώρα πια είναι αισιόδοξος !!!"

Συγκινεί η ιστορία αγάπης του 22χρονου Βρετανού αρθρογράφου και συγγραφέα Shane Burcaw με την καλλονή Anna Reinalda. Ο νεαρός πάσχει από νωτιαία μυϊκή ατροφία, με αποτέλεσμα να είναι καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα από όταν ήταν τριών ετών.

Ο ίδιος εξομολογείται πως όταν έβγαινε ραντεβού με την Anna όλοι τους κοιτούσαν περίεργα και τον ρωτούσαν αν είναι η νοσοκόμα του. Ο 22χρονος έκανε την εν λόγω αποκάλυψη στο προσωπικό του blog, όπου εξιστορεί τις ρατσιστικές συμπεριφορές που έχει βιώσει εξαιτίας της ασθένειάς του.

 «Εάν δω έναν άνδρα και μία γυναίκα να τρώνε μαζί, θα υποθέσω πως έχουν βγει ραντεβού. Όμως μια τέτοια υπόθεση δεν γίνεται και για τα ανάπηρα άτομα» σημειώνει ο ίδιος ο οποίος  προσθέτει «πολλοί ρωτούσαν την κοπέλα μου αν είναι η νοσοκόμα ή η αδερφή μου. Εμείς πάντα απαντούσαμε με χιούμορ στην αδιακρισία τους. Για παράδειγμα τους έλεγα πως απλά την έχω πληρώσει για να μου κάνει παρέα ή ότι είμαι ο πατέρας της».

Η ασθένεια από την οποία πάσχει ο 22χρονος, δεν τον εμποδίζει να έχει σεξουαλικές σχέσεις. Όμως όπως λέει ο ίδιος πριν γνωρίσει την κοπέλα του, πίστευε πως δεν αξίζει να έχει μια φυσιολογική ερωτική σχέση.

Φοβόταν πως αν μια κοπέλα έβγαινε μαζί του, θα το έκανε μόνο και μόνο από λύπηση.

Τελικά έκανε λάθος. Η Anna τον ερωτεύτηκε για αυτό που είναι και δεν τον αλλάζει με τίποτα.

«Τώρα πια πιστεύω πως όχι μόνο τα άτομα με αναπηρία μπορούν να έχουν σχέσεις, αλλά ο δεσμός μπορεί να είναι και πιο ισχυρός».

Πηγη:  http://laughingatmynightmare.tumblr.com/

Υ.Γ: Δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι αισιόδοξος... Δεν θέλω να υποβαθμίσω το γεγονός της ιστορίας γιατί μας δείχνει το δρόμο για να σπάσουμε τις προκαταλύψεις και τα στερεότυπα, αλλά πιστεύω πως στην Ελλάδα δεν θα μπορέσει να υπάρξει σε άτομα με τετραπληγία, αν δεν αλλάξει η νοοτροπία.

Ο Σωτήρης κατάφερε να ζει τη ζωή που πάντα ήθελε [ή σχεδόν]

"Για κάποιους ανθρώπους η αυτονομία είναι πολύ πιο δύσκολη από ό, τι μπορείς να φανταστείς". 

 

"Καθόμουν στο θρανίο και ένιωθα διαλυμένος. Και τα παιδιά ήταν σκληρά μαζί μου και ασεβή, αλλά δεν φταίνε αυτά, οι γονείς τους φταίνε. Στην εφηβεία τα πράγματα δεν έγιναν πιο εύκολα. Δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τις αυξημένες ορμόνες και κανείς δε με συμβούλεψε. Και οι γονείς μου έχουν μία παλιομοδίτικη νοοτροπία και δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι το παιδί τους μεγαλώνει. Τους έκαιγε, αλλά με έναν τρόπο μίζερο και μοιρολατρικό και δεν με αφήνανε ελεύθερο να κοινωνικοποιηθώ. Το κομμάτι της σεξουαλικότητας ήταν κάτι που έβαλα αναγκαστικά στην άκρη από μικρός".

Ο Σωτήρης Σακελλαρίου είναι 38 χρονών και πάσχει από αχονδροπλασία, παλαιότερα γνωστή ως νανισμός. Είναι μία σπάνια κληρονομική κατάσταση, κατά την οποία ο κορμός και το κεφάλι αναπτύσσονται φυσιολογικά αλλά όχι τα άκρα. Οι χόνδροι δεν σχηματίζονται σωστά, με αποτέλεσμα να δυσκολεύει η κίνηση και η άρθρωση. Το ύψος του Σωτήρη δεν ξεπερνάει το 1,30 μ., έχει ελάχιστη κάμψη στο κορμί του, το σώμα του είναι μονοκόμματο και δεν μπορεί να καθίσει. Επίσης δεν μπορεί να περπατήσει χωρίς την υποστήριξη περιπατητήρα.

Τον συναντήσαμε στο Ασκληπιείο Βούλας όπου έρχεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο τμήμα εργοθεραπείας για να μάθει πώς να χρησιμοποιεί σωστά το σώμα του, ώστε να καταφέρει να ζει και να κινείται αυτόνομα. Η πορεία προς την αυτονομία και την ανεξαρτησία όμως δεν είναι κάτι εύκολο και μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν μπορούσε να κάνει ούτε μπάνιο μόνος του. Ήρθε στο ραντεβού μας με το τραμ, ακριβώς στην ώρα του, χαμογελαστός και με διάθεση να μας μιλήσει. Φάνηκε από την αρχή ότι είναι ένας άνθρωπος αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να καταφέρει να ζήσει όπως αυτός θα ήθελε και όχι όπως θα ήθελαν οι άλλοι για αυτόν. Με προσεκτικές κινήσεις στάθηκε δίπλα μου και άρχισε να μου διηγείται την ιστορία της ζωής του.

Μεγάλωσε σε μία συντηρητική οικογένεια, με άλλα τρία αδέλφια. Είναι ο μικρότερος και κανένας άλλος από τα μέλη της οικογένειάς του δεν είναι νάνος. Τα αδέλφια του δεν τον αντιμετώπισαν ποτέ ισότιμα. «Ήμουν έξι χρονών όταν κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου. Σαν κουκλόπανο ήμουν, δεν μπορούσα ούτε το κεφάλι μου να στηρίξω» λέει. «Και οι γονείς είχαν μεγάλη ανασφάλεια για το πώς θα μεγαλώσουν ένα παιδί με αναπηρία, δεν είχαν εκπαιδευτεί. Πάντα μου έλεγαν να προσέχω το ένα, να προσέχω το άλλο, δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν ότι θα πρέπει να με βοηθήσουν για να μπορώ να καταφέρνω μόνος μου. Ακόμη και τώρα που είμαι 38 μου λένε τι να κάνω. Εντάξει, ίσως φταίω κι εγώ που δεν τους επιβλήθηκα όταν ήμουν μικρότερος, αλλά κι εγώ δεν ήξερα.

Πήγα σχολείο στην ΕΛΕΠΑΠ (Ελληνική Εταιρεία Αποκατάστασης Αναπήρων Προσώπων). Σηκωνόμουν κάθε μέρα από τις πέντε το πρωί και μέχρι τις τρεις το μεσημέρι ήμουν εκεί. Είναι το μόνο μέρος στην Ελλάδα που είναι εξειδικευμένο στην εκπαίδευση των αναπήρων. Ο νανισμός ήταν τότε μία πάθηση που δεν γνώριζαν οι περισσότεροι, στο σχολείο ήμουν ο μόνος νάνος και είμαι και από τις δύσκολες περιπτώσεις. Ήμουν πολύ κλειστός χαρακτήρας και άργησα πολύ να κοινωνικοποιηθώ. Είχα τάσεις υπνηλίας στο σχολείο, γιατί σηκωνόμουν από τα χαράματα και δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της ημέρας. Καθόμουν στο θρανίο και ένιωθα διαλυμένος. Και τα παιδιά ήταν σκληρά μαζί μου και ασεβή, αλλά δεν φταίνε αυτά, οι γονείς τους φταίνε. Στην εφηβεία τα πράγματα δεν έγιναν πιο εύκολα. Δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τις αυξημένες ορμόνες και κανείς δε με συμβούλεψε. Και οι γονείς μου έχουν μία παλιομοδίτικη νοοτροπία και δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι το παιδί τους μεγαλώνει. Τους έκαιγε, αλλά με έναν τρόπο μίζερο και μοιρολατρικό και δεν με αφήνανε ελεύθερο να κοινωνικοποιηθώ. Το κομμάτι της σεξουαλικότητας ήταν κάτι που έβαλα αναγκαστικά στην άκρη από μικρός.

Αλλά δεν παραιτήθηκα ποτέ. Όταν τελείωσα το Λύκειο άρχισα να παρακολουθώ επιδοτούμενα προγράμματα -στο Ίδρυμα Κοινωνικής Εργασίας στη Μεταμόρφωση είχε ειδικά προγράμματα για αποφοίτους Λυκείου. Εκεί γνώρισα μία κοινωνική λειτουργό, η οποία με παρότρυνε να εκμεταλλευτώ το επίδομα που παίρνω να μην κλείνομαι στον εαυτό μου και να βγαίνω περισσότερο.

Αργότερα δούλεψα σε ασφαλιστική εταιρεία, δούλεψα και στο δήμο μου, στην Αγία Βαρβάρα. Έχω βάλει και υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος εκεί, μου τάξανε πολλά αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά ήταν πολύ επιφανειακά και έχω μάθει να κρατάω μικρό καλάθι. Έχω ακούσει και ατάκα ‘τι θες και βγαίνεις από το σπίτι σου αφού δεν μπορείς’. Λες και φταίμε εμείς που είμαστε ανάπηροι. Είναι εφικτό να εργαστείς, αλλά είναι πολύ δύσκολο γιατί δεν υπάρχει ο κατάλληλος εξοπλισμός στους χώρους εργασίας. Δεν έχει ούτε ειδικά καθίσματα για νάνους, ούτε τουαλέτες. Πιο παλιά ήμουν περήφανος και έλεγα ότι πρέπει να δουλέψω, αλλά τα έβαλα κάτω και τα σκέφτηκα. Δεν μπορούσα να κάνω πράγματα απλά, καθημερινά. Όχι ότι δεν ήθελα να δουλεύω, αλλά αν είναι να πηγαίνω στην δουλειά μου και να μην έχω πού να κάτσω, τι να το κάνω;

Με αυτό το σκεπτικό, πριν από τέσσερα χρόνια αποφάσισα να επικεντρωθώ στον εαυτό μου και να απευθυνθώ σε ειδικούς για να μπορέσω να ζήσω αυτόνομα. Διάβασα στο ίντερνετ για την μονάδα εργοθεραπείας στο Ασκληπιείο Βούλας. Γνώρισα τον Γιώργο Σαββόπουλο – υπεύθυνο του τμήματος – μέσω Facebook, του εξήγησα το πρόβλημα μου και μου είπε κατευθείαν ‘έλα’. Αν και ήταν δύσκολο για μένα πήγα. Το να ζητάς βοήθεια δεν είναι ντροπή, ήρθα με δική μου απόφαση και δεν το είπα καν στους γονείς μου. Στην εργοθεραπεία έμαθα και συνεχίζω να μαθαίνω πράγματα που για άλλους είναι αυτονόητα αλλά για μένα ήταν άθλος. Έμαθα να ξυρίζομαι μόνος μου, έμαθα να κάνω μόνος μου μπάνιο, ενώ πριν αυτά τα έκανε η μητέρα μου. Έμαθα να μαγειρεύω χρησιμοποιώντας ανακλινόμενους καθρέφτες. Μέχρι τα 35 δεν είχα ανάψει ποτέ γκαζάκι, δεν με άφηναν οι δικοί μου. Ξέρω ότι έχω ακόμη δυσκολίες, δεν μπορώ να βάλω παντελόνι, παπούτσια, κάλτσες, εσώρουχο. Δεν μπορώ να καθαριστώ στα πίσω ευαίσθητα σημεία. Αλλά είναι καθοριστικό για τους ανθρώπους με αναπηρία να μάθουν να αυτοεξυπηρετούνται. Το να είσαι εξαρτημένος από την οικογένεια σου είναι μεγάλη καταρράκωση, δεν σε βοηθάει καθόλου να εξελιχθείς σαν άνθρωπος και να πας μπροστά. Παλεύω και ξέρω ότι θα καταφέρω να ξεπεράσω τις δυσκολίες. Ξέρω ότι μια μέρα θα μπορέσω να μείνω μόνος μου, ίσως με κάποια μικρή βοήθεια.

Όταν ξεκίνησα να πηγαίνω στην Βούλα άρχισα να χρησιμοποιώ και τα μέσα μεταφοράς. Μέχρι πριν τις μετακινήσεις μου τις έκανα αποκλειστικά με ταξί. Και εκεί δυσκολεύομαι, δεν υπάρχουν καθίσματα για νάνους και αναγκάζομαι να στέκομαι όρθιος και η πρόσβαση στα μέσα είναι δύσκολη πολλές φορές. Το ότι δεν υπάρχει προσβασιμότητα σημαίνει ότι δεν υπάρχει καν στο μυαλό των ανθρώπων ότι ανάμεσα τους ζούνε ανάπηροι και ότι πραγματικά δεν μπορούν να κινηθούν. Ο ανάπηρος είναι σαν να μην υπάρχει και η κοινωνία είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκλείει τους αδύναμους. Δεν μπορώ να πάω πουθενά χωρίς να το σκεφτώ καλά πρώτα. Αν θέλω να βγω για ένα ποτό ή να πάω σινεμά, θα πρέπει να πάρω τηλέφωνο και να ρωτήσω υπάρχει πρόσβαση και πολλές φορές με ρωτάνε ‘τι εννοείται πρόσβαση;’. Στο δρόμο μπορεί να με κοιτάνε παράξενα, αλλά δε δίνω σημασία. Υπάρχουν αυτοί που λένε ‘α να κοίτα ένας νάνος, πως περπατάει έτσι ο νάνος’. Υπάρχουν και αυτοί που μπορεί να με βοηθήσουν αλλά είναι λίγοι. Δεν μπορούν να καταλάβουν το πιο απλό, ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο πόδια και χέρια, είναι και πνεύμα και μυαλό.

Ο Σωτήρης έχει βοηθηθεί πολύ και η ενημέρωση υπάρχει «απλά πρέπει να τολμήσουν και οι ίδιοι οι ανάπηροι να ξεκλειδώσουν τη ζωή τους και να πάρουν τις κατάλληλες απαντήσεις», λέει.

«Εγώ έχω κάνει το πρώτο βήμα, και συνεχίζω αγέρωχος, έτσι πρέπει. Μόνο σε επίπεδο αυτονομίας είμαι περιορισμένος, κατά τα άλλα έχω μάθει να πετυχαίνω αυτό που θέλω. Έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου όπως είναι» λέει και χαμογελάει πλατιά για την φωτογράφιση. Η ώρα περνάει και ο Σωτήρης μας ενημερώνει ότι θα πρέπει να φύγει σιγά-σιγά γιατί πρέπει να πάει στις πρόβες μίας παράστασης στην οποία συμμετέχει. Εκτός από το θέατρο ο Σωτήρης, κάνει και μαθήματα αγγλικών, παρακολουθεί συνέδρια και έχει και μια σελίδα στο Facebook μέσα από την οποία προσπαθεί να ενημερώσει και να βοηθήσει οποιονδήποτε μπορεί να χρειαστεί τη βοήθειά του. Φεύγει με ταξί και τον βοηθάμε να καθίσει αναπαυτικά στο κάθισμα, μας αποχαιρετάει με χειραψία και φεύγει χαμογελαστός, σίγουρος και αυτόνομος.

Πηγή:  http://grekamag.gr

Προκηρύξεις για θέσεις στο δημόσιο σε 14 επιτροπές πανελλαδικά με τον Ν.2643/98

Το παραθέτουμε με κάθε επιφύλαξη λόγω των επικείμενων εκλογών....

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Από τις 30/12/2014 έως και 29/01/2015, ξεκινά η διαδικασία υποβολής αιτήσεων στις 14 αρμόδιες Επιτροπές Πανελλαδικά του Ν.2643/98.

Οι ενδιαφερόμενοι που υπάγονται στις προστατευτικές διατάξεις του νόμου (ΑΜΕΑ, ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΙ, ΤΕΚΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΕΜΜΕΣΗ ΑΜΕΑ, ΤΕΚΝΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΤΡΙΤΕΚΝΟΙ) και διαθέτουν τα τυπικά προσόντα που απαιτούνται για τις θέσεις αυτές, σύμφωνα με τις αντίστοιχες προκηρύξεις του ΑΣΕΠ μπορούν να υποβάλουν τις αιτήσεις τους.

Τα έντυπα των αιτήσεων – υπεύθυνων δηλώσεων αλλά και τα απαραίτητα δικαιολογητικά τα οποία οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να έχουν εκδώσει από 30/12/2014 έως 29/01/2015 , αναφέρονται στο Β΄τεύχος ΦΕΚ με αρ. 3408/18-12-2014

Για την εξυπηρέτηση των προστατευομένων, το έντυπο της αίτησης, το παραπάνω αναφερόμενο ΦΕΚ, οι προκηρύξεις των 14 αρμόδιων επιτροπών όπως και οι διευθύνσεις τους βρίσκονται αναρτημένες στην ιστοσελίδα του ΟΑΕΔ www.oaed.gr.

ΚΑΛΑΝΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Χρόνια πολλά σ'όλους μας !!!! Να τα πούμε;;;;;;

Σήμερα είναι ημέρα που σ' όλες τις γειτονιές ακούγονται κάλαντα !!! Όμως από που προέρχεται το έθιμο; Ένα από τα παλαιότερα έθιμα, που οι ρίζες του βρίσκονται στην αρχαία Ελλάδα.

Υπήρχε τότε μια γιορτή προς τιμή του θεού Διονύσου, τα Ανθεστήρια. Κατά την διάρκεια της γιορτής, ομάδες ατόμων γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι και έψαλλαν ύμνους προς τιμή του θεού. Μαζί τους είχαν και ένα ομοίωμα πλοίου, το οποίο συμβόλιζε την άφιξη του θεού Διονύσου.

Στην ρωμαϊκή εποχή συναντάμε τις «Καλένδρες» (Calendae), από τις οποίες φαίνεται να πήραν το όνομα τους τα κάλαντα. Ήταν γιορτές που γιορτάζονταν στην αρχή κάθε σεληνιακού μήνα.

Το πώς πήραν το όνομα τους οι καλένδρες μας το εξηγεί ο ακόλουθος μύθος. Τα παλιά τα χρόνια είχε πέσει πείνα στην Ρώμη. Τρία αδέρφια ανέλαβαν τότε να παρέχουν τροφή στους κατοίκους της και έτσι έσωσαν την πόλη από την ερήμωση και τον αφανισμό. Τα τρία αυτά αδέρφια ήταν ο Κάλανδος, ο Νόνος και ο Είδος. Ο Κάλανδρος σίτιζε την πόλη τις πρώτες 12 ημέρες κάθε μήνα. Αυτές οι μέρες ονομάστηκαν Καλένδες. Δώδεκα είναι και οι ημέρες από τα Χριστούγεννα έως τα Φώτα. Ο Νόνος παρείχε τροφή στην πόλη τις επόμενες 10 ημέρες, τις λεγόμενες Νόνες. Τέλος ο Είδος έτρεφε την πόλη τις τελευταίες 8 ημέρες, τις Ειδοί.

Στα χρόνια του Βυζαντίου οι Καλένδες μετονομάστηκαν σε «Άσματα Αγερμού». Μικροί και μεγάλοι, οι λεγόμενοι «Αγύρται» ή «Μηναγύρται», γύρναγαν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούσαν για την γιορτή που έρχονταν. Ανάλογα με την γιορτή που ακολουθούσε, στα χέρια τους κρατούσαν μουσικά όργανα, κρόταλα, κουδούνια, χελιδόνες ή βάγια. Οι «Αγύρται» εμφανίζονταν τις γιορτές του Δωδεκαημέρου, την Αποκριά, το Πάσχα, του Αγίου Ιωάννη, του Αγίου Γεωργίου, της Παναγίας και του Σταυρού.

Ξεκίνησαν στην Αρχαία Ελλάδα, πήραν το όνομά τους στην Ρώμη και εκχριστιανίστηκαν στο Βυζάντιο. Έτσι έφτασαν σε εμάς τα κάλαντα. Ένα έθιμο τόσο παλιό και τόσο όμορφο, με τις γλυκές φωνές μικρών παιδιών να ζεσταίνουν τα σπίτια μας τις γιορτινές ημέρες.

Εύχομαι να πλημμυρίσουν τα σπίτια σας από τη μελωδία τους και να έχετε καλά Χριστούγεννα με υγεία.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ BRAILLE

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΤΥΦΛΩΝ

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

ΒΑΣ. ΟΛΓΑΣ 114 & Π. ΣΥΝΔΙΚΑ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΤΗΛ. ΚΕΝΤΡΟ 2310 250111

FAX 2310 250677

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ BRAILLE

Ενημερώνουμε τους ενδιαφερόμενους ότι ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Τυφλών (Περιφερειακή Ένωση Κεντρικής Μακεδονίας) θα πραγματοποιήσει τμήματα εκμάθησης γραφής και ανάγνωσης Braille. Τα μαθήματα θα ξεκινήσουν τον Ιανουάριο 2015 και με το πέρας των μαθημάτων θα δοθεί η δυνατότητα λήψης της αναγνωρισμένης πιστοποίησης. 

Προθεσμία υποβολής αιτήσεων έως 08/01/2015

Διεύθυνση: Βασιλίσσης Όλγας 114 & Π. Συνδίκα 3^ος όροφος

                  ώρες 9.00π.μ. έως 3.00μ.μ.

Πληροφορίες 2310-250111, εσωτερικό 114 ή 115 ή 116.

 

 

Είμαι φιλελεύθερος και φαίνομαι!!!!

Ζούμε σε μια μάλλον φιλελεύθερη εποχή. Δεν ξέρω βέβαια αν ο φιλελευθερισμός αυτός είναι εξέλιξη των κοινωνιών προς κάτι καλύτερο, μια στροφή προς το σεβασμό της ελευθερίας ή αν είναι  in να είσαι φιλελεύθερος. Γύρω μας πολλοί νέοι άνθρωποι μάχονται, υποστηρίζουν με επιχειρηματολογία και σθένος όχι μόνο τα δικά τους δικαιώματα αλλά και των άλλων, των μειονοτήτων, των αδυνάτων, των παρεξηγημένων, των κοινωνικά αποκλεισμένων, των περιθωριακών. Ψαχνόμαστε, διαβάζουμε, ακούμε για να μην λέμε και λόγια του αέρα. Κι όταν έρθει η στιγμή, στο τραπέζι ενός καφέ, σε μια ταβέρνα, σε ένα φιλικό σπίτι και ακόμη πιο συχνά κάτω από ένα post στο facebook, στο tweeter κτλ εκφράζουμε τον φιλελευθερισμό μας αμφισβητώντας τις παλαιές αξίες, τους συντηρητικούς γονείς μας, την πουριτανική κοινωνία που μας γαλούχησε, τα θρησκευτικά στεγανά που μας περιόρισαν και την ξενοφοβία που μας έκανε κλειστούς και απόμακρους σε οτιδήποτε αλλότριο. Μήπως όμως τελικά υπερασπιζόμενοι με τόσο σθένος τον φιλελευθερισμό, καταντάμε να γινόμαστε πιο σκληροπυρηνικοί και άκαμπτοι κι από τους ίδιους τους συντηρητικούς που στήνουμε στη γωνία;

Έτσι ΠΡΕΠΕΙ να είναι τα πράγματα. Έτσι ΠΡΕΠΕΙ να λειτουργεί πια η κοινωνία και ο άνθρωπος. Μα τα πρέπει, τα βάζουν οι άλλοι, οι πουριτανοί, οι παλαιολιθικοί. Τι δουλειά έχουν στο λόγο του φιλελεύθερου; Αν αμφισβητούμε την ύπαρξη και την αξία του πρέπει των άλλων, τότε γιατί έχουμε ανάγκη να βάλουμε κι εμείς ένα πρέπει ; Για να παγιώσουμε τη γνώμη μας; Μα αν κανείς πρέπει να είναι φιλελεύθερος που είναι η έννοια της ελευθερίας;

Από την άλλη,  διαμορφώνουμε τη γλώσσα και διαμορφωνόμαστε μέσα από αυτήν, σκέφτομαι ότι, ναι, για να δείξεις ότι υπάρχεις ως ομάδα, ως φιλελεύθεροι νέοι, ως λιμπεραλιστές της αλλαγής και για να ασκήσουμε πίεση, θέλοντας και μη χρησιμοποιούμε λέξεις και φράσεις που είναι όντως παγιωμένες και άκαμπτες. Όμως, αυτό είναι ειρωνικό, δεν είναι; Να ακυρώνεις με το λόγο σου τις ίδιες τις αξίες που υποτίθεται ότι αυτός πρεσβεύει;

Αν κανείς λοιπόν σκεφτεί για τον εαυτό του, για τη γλώσσα που χρησιμοποιεί, θα δει πόσο απόλυτα τα κάνουμε όλα να φαίνονται. Πόσο εγκλωβιζόμαστε στο «είναι», στο «πρέπει», στο «είσαι ρατσιστής», «είσαι συντηρητικός», «είσαι λάθος», «είσαι κακός».  Όταν ονομάζεις κάποιον με αυτόν τον τρόπο δεν κάνεις στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν κι εκείνοι; Οι ρατσιστές; Οι συντηρητικοί; Οι παλαιολιθικοί;  Τι περιθώρια αλλαγής αφήνουν όλες αυτές οι ταμπέλες; Πόσο αμείλικτες και αμετάβλητες είναι;

Πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουμε τη γλώσσα μας και να την κάνουμε ζωντανή, μια γλώσσα που αλλάζει, που «φαίνεται» και δεν «είναι»; 

Νίκη Δεδούση - Ψυχολόγος

Μπαλαρίνα έζησε 6 μήνες σε καροτσάκι για να στιγματίσει το ρατσισμό…

 

Πρίμα μπαλαρίνα που διάλεξε «να χορέψει χωρίς τα πόδια της»! Μια γυναίκα δυναμική, λιγνή, μ” ένα σώμα που έχει μάθει να την υπακούει σε κάθε εντολή της! Κι όμως, η Ροσάνα Πενιαλόσα πριν από μερικά χρόνια, στην προσπάθειά της ν” αντιμετωπίσει το ρατσισμό που βιώνουν συνάνθρωποί μας με κινητικές δυσκολίες, επέλεξε να κάνει… το διαφορετικό! Χόρεψε χωρίς να πατά στα δυνατά της πόδια, αλλά σε ρόδες και πριν απ” την παράσταση με τίτλο «Κι εσύ τί;»… έζησε για 6 μήνες την καθημερινότητα που βιώνουν -χωρίς δεύτερη επιλογή- εκατομμύρια άνθρωποι σ” όλον τον κόσμο. Πώς ήταν αυτή η καθημερινότητα; Η ίδια είχε πει πως έκλαιγε κάθε μέρα. Δυσκολίες, αδιαφορία, ταλαιπωρία για τ” απλά κι απαραίτητα.  

Το παρακάτω άρθρο που θα διαβάσετε, δημοσιεύθηκε εκείνην την εποχή, στον ιστότοπο tanea.gr. Το έγραψε ο Μanuel Roig-Franzia κι αναδημοσιεύθηκε απ” το συνεργαζόμενο site disabled.gr. Όμως εξακολουθεί να έχει τη σημασία του. Παραμένει αληθινό, δυνατό. Γιατί και σήμερα σε κάνει ν” αναρωτιέσαι.Τί έχει αλλάξει δηλαδή και τελικά «Κι εσύ τι κάνεις; Τί θα κάνεις;»

«Μπαλαρίνα έζησε 6 μήνες σε καροτσάκι για να στιγματίσει τον ρατσισμό.

Επί χρόνια με τον χορό της η Ροσάνα Πενιαλόσα ζωντανεύει θεατρικές σκηνές στη Λίμα, στην Αβάνα και στο Μεξικό. Παρά την ικανοποίηση που αντλούσε από το χειροκρότημα των θαυμαστών της, δεν εφησύχαζε. Επιδίωξή της ήταν με όπλο την τέχνη της να ευαισθητοποιήσει το κοινό της να εξοικειωθεί σε καυτά κοινωνικά ζητήματα, όπως στο πρόβλημα ατόμων με κινητική αναπηρία. Και το πέτυχε.

Η Ροσάνα Πενιαλόσα κατάγεται από το Περού και είναι πρίμα μπαλαρίνα. Με το λιγνό κορμί και τα καστανά μαλλιά της είναι η προσωποποίηση της ομορφιάς. Κουλουριάζεται και συσπάται και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα εκτινάσσεται, κινείται από τη μια άκρη στην άλλη της σκηνής, αιχμαλωτίζοντας το βλέμμα του θεατή. Αποφάσισε όμως να καθήσει σε αναπηρική πολυθρόνα για να μπορέσει να συνομιλήσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο με το κοινό της. Η ίδια προφανώς δεν έχει κινητικά προβλήματα. Eίναι αρτιμελής και υγιέστατη. Αλλά από τότε που βρέθηκε στο Μεξικό και γνώρισε τον κοινωνικό αποκλεισμό των ανθρώπων που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο, αποφάσισε να κάνει αυτό που σκεφτόταν χρόνια.

Έκλαιγε κάθε μέρα

Προκάλεσε σοκ στην Πόλη του Μεξικού αλλά και σε όλη τη χώρα. Ανέβηκε στη σκηνή με αναπηρικό αμαξίδιο και παρουσίασε το πρόγραμμά της. Ένας χορός πάνω σε δύο τροχούς με έναν χορευτή. Πριν από αυτό είχε ζήσει επί έξι μήνες καθηλωμένη στην ίδια αναπηρική πολυθρόνα. Περιπλανιόταν στους δρόμους της πόλης, στα πεζοδρόμια που δεν έχουν ράμπες και σε άλλα που έχουν αλλά είναι τόσο στενές που δεν μπορούσε να διαβεί, αντιμετώπιζε τους αλλόφρονες οδηγούς που την προσέγγιζαν επικίνδυνα ακόμη κι όταν διέσχιζε τις διαβάσεις.

Τι έκανε όλο αυτό το διάστημα; Παρακολουθούσε τα βλέμματα των ανθρώπων γύρω της.Ξέχασε προς στιγμήν τις ανθοδέσμες και το χειροκρότημα κι έγινε μια «άλλη», ένα προβληματικό άτομο αντικείμενο οίκτου. Έκλαιγε κάθε μέρα. «Κι εσύ, τι;» ονομάζεται η παράστασή της, σα να ρωτάει τους θεατές «κι εσύ τι κάνεις; τι θα κάνεις;». Ο τίτλος γεννήθηκε από εκείνες τις μέρες της οργής και της απόγνωσης. «Σε κάνει να σκέφτεσαι. Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα κάτι παρόμοιο», λέει η Γκαμπριέλα Κάστρο, φοιτήτρια φωτογραφίας, που παρακολούθησε δύο φορές την παράσταση.»

πηγη: http://www.4yourfamily.gr/