Φιλία... χωρίς αναστολές !!!!

  

    Σήμερα λέω να μιλήσουμε για ένα μεγάλο θέμα ,(κατά την δική μου άποψη τουλάχιστον), που είναι η ΦΙΛΙΑ. Μερικές φορές κάθομαι και σκέφτομαι τι είναι αυτό που λέμε φιλία; Γιατί για τους περισσότερους από μας έχει μεγάλη σημασία να έχουμε "καλούς" φίλους; Υπάρχουν πολλές απόψεις: Μια σχέση πίστης και εμπιστοσύνης; Σύμπνοια ιδεών και απόψεων;  Μια ανταλλαγή ιδεών και απόψεων; Αλληλεγγύη ; Θαυμασμός; Αλληλοβοήθεια; Τι είναι στα αλήθεια τελικά;

   Όσον αφορά την δική μου γνώμη παλαιότερα δεν διέφερε πολύ από τα παραπάνω: οι φίλοι μου ήταν τα άτομα που μου έδιναν δύναμη να στέκομαι μπροστά στα προβλήματα που ερχόταν και να λέω "Δεν φοβάμαι τίποτα και κανένα θα τα καταφέρω !!!". Έτσι κατάφερα όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα.

   Το τελευταίο χρονικό διάστημα όμως αυτή μου η άποψη υπερπηδάται από αμφιβολίες για το αν ισχύει ακόμα αυτό που πίστευα... Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό;... Ίσως γιατί πέρασαν τα χρόνια, ενηλικιώθηκε πλέον (20+), φαίνεται ότι ζητάω περισσότερα πράγματα από τους φίλους μου, πράγματα που δεν μπορούν να μου δώσουν αυτά που "ζητώ"είτε λόγω δικών μου χ καταστάσεων είτε δικών τους. Αλλά αυτό το πράγμα δεν θέλω και δεν μπορώ να το πιστέψω 100 %.

   Εκείνο τελικά που αρχίζω να πιστεύω εν μέρη είναι ότι τα άτομα που θεωρώ τώρα πλέον "φίλους" μου με βλέπουν σαν       " Ευκαιριακό φίλο"  δηλαδή σαν ένα άτομο που από τη μια το θεωρούν φίλο αλλά από την άλλη τον ξεχνούν εύκολα και όταν χρειαστούν βοήθεια "Γεια σου ρε φίλε τι κάνεις;" ή θυμούνται όποτε δοθεί ΕΥΚΑΙΡΙΑ...- Πολύ λίγοι είναι οι πραγματικοί μου φίλοι...

   Όλο αυτό πιστεύω πως στους περισσότερους απ' όσους διαβάσουν αυτές τις γραμμές θα φανεί υπερβολικό, άλλοι πάλι ίσως συμφωνήσουν μαζί μου... Δεν ξέρω... Αυτές είναι μερικές σκέψεις μου πάνω στο θέμα δεκτές οι αντιρρήσεις !!!!!!! :) 

 

Υ.Γ: Ελπίζω με το σημερινό θέμα να δω τα πρώτα σας σχόλια (καλά & άσχημα...) !!!!!!

Εγκύκλιος Ειδικής Αγωγής 2012-2013

Σήμερα ανακοινώθηκε η εγκύκλιος της Ειδικής Αγωγής: "Πρόσκληση υποψηφίων εκπαιδευτικών Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης (ΕΑΕ), Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, για ένταξη στους Ενιαίους Πίνακες αναπληρωτών και ωρομισθίων εκπαιδευτικών ΕΑΕ διδακτικού έτους
2012-2013

Την εγκύκλιο και την αίτηση θα την βρείτε εδώ:
http://www.minedu.gov.gr/grafeio-typou/deltia-typoy/ypovoli-eae.html

«ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ» : Προσφορά ΧΑΡΑΣ

         

          Βρισκόμαστε πλέον στην καρδιά των Ολυμπιακών Αγώνων, ενός γεγονότος που συγκεντρώνει τα βλέμματα απ' όλο τον πλανήτη. Ταυτόχρονα όμως γίνεται η αφορμή, μεγάλου ενδιαφέροντος, για εθελοντική προσφορά. Το ερώτημα όμως που τίθενται είναι: Ποια είναι η πραγματική αξία του εθελοντισμού και ποιες μορφές μπορεί να έχει ο εθελοντισμός; Οι απόψεις πολλές και ποικίλες...

Σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να σας αναφέρω την δική μου εμπειρία - άποψη μιας όψης του:

Πιστεύω πως η κύρια σημασία αλλά και το αποτέλεσμα όλων των μορφών του εθελοντισμού πρέπει να είναι η προσφορά χαράς στους συνανθρώπους μας, μικρούς και μεγάλους, ξεχνώντας προσωπικά θέματα ή οποιαδήποτε αναστολή που μπορεί να υπάρχει.

Ο εθελοντισμός μπήκε στη ζωή μου πριν από τρία χρόνια περίπου, όταν αποφάσισα να γίνω εθελοντής στο «Χαμόγελο του Παιδιού», ορμώμενος από μία τηλεοπτική εκπομπή που παρουσίαζε τις δράσεις του. Επίσης καθ’ ότι εκπαιδευτικός σκέφτηκα να προσφέρω τις γνώσεις μου στα παιδιά.

Απ’ τη πρώτη μέρα που μπήκα στην οικογένεια του «Χαμόγελου» ένιωσα την αγκαλιά και την αγάπη που προσφέρει στα παιδιά. Η επαφή μαζί  με τα παιδιά ήταν άμεση και θερμή. Οι εμπειρίες πολλές...

Θα αναφέρω την πιο δυνατή για εμένα εμπειρία, η οποία πιστεύω πως πρόσφερε μεγάλη χαρά στο παιδί, που είχα αναλάβει όταν πρωτοξεκίνησα, αλλά και σ’ εμένα τον ίδιο. Πρόκειται για ένα κοριτσάκι, τότε 13 χρονών, που ανέλαβα να το βοηθάω στο διάβασμα επειδή δεν μπορούσε να γράψει και να διαβάσει λόγω μεγάλων μαθησιακών δυσκολιών. Επιπλέον ήταν ένα κορίτσι κλειστό στο εαυτό του και χωρίς καθόλου αυτοπεποίθηση.

Οι πρώτες βδομάδες ήταν αρκετά έως πολύ δύσκολες και για εμένα αλλά ακόμη περισσότερο για το ίδιο το παιδί. Ήξερα ότι χρειάζεται επιμονή και υπομονή. Το αποτέλεσμα; Ύστερα από ένα χρόνο σχεδόν, μετά από πίεση, γκρίνιες, λύπη με τα μικρά λάθη, χαρές με την κάθε μικρή ή μεγάλη πρόοδο που σημείωνε, αλλά και με τη δική μου συμπαράσταση, καταφέραμε πλέον να διαβάζει και να γράφει άνετα. Τώρα  προσπαθεί να γίνει όλο και καλύτερη !!!! Αυτό που θα μου μείνει περισσότερο απ’ όλα σ’ αυτή τη προσπάθεια; Η τεράστια χαρά και το μεγάλο χαμόγελο της όταν ξεκίνησε να διαβάζει μόνη της. Θα το θυμάμαι για πάντα.... Μέσα σ’ αυτά τα 3 χρόνια η εναλλαγή των συναισθημάτων έντονη. Εύχομαι ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν για πολύ καιρό ακόμα.  

Τέλος θα ήθελα να πω πως αυτό που έχω καταλάβει καλύτερα μέσα απ’ τον εθελοντισμό είναι: μόνο αν κάποιος ακολουθήσει πιστά την παρακάτω συνταγή θα καταφέρει να προσφέρει άφθονη χαρά με την εθελοντική του προσφορά:

 

Γλύκισμα «Η ΧΑΡΑ»

 ΥΛΙΚΑ
1 οκά απλή καρδιά
2 κιλά ήσυχη συνείδηση
1/2 οκά χαρούμενο πρόσωπο
200 δράμια αγάπη
2 φλιτζάνια γέλιο

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Ρίχνεται στην κατσαρόλα του εσωτερικού σας κόσμου την ήσυχη συνείδηση και την απλή καρδιά. Τα δουλεύετε πολύ καλά ώσπου να ασπρίσουν, να φουσκώσουν και να γεμίσουν ολόκληρη τη κατσαρόλα. Προσθέτετε τότε την αγάπη και το γλυκό σας παίρνει ένα ωραίο ρόδινο χρώμα. Τότε ρίχνετε το χαρούμενο πρόσωπο.

Προσέχετε όμως πολύ καλά στο δούλεμα γιατί ένα κατσούφιασμα μπορεί να κόψει το γλυκό σας. Βάζετε το γλυκό στο ταψί της ψυχής, το στρώνετε με τη κουτάλα της θέλησης και το ψήνετε στο φούρνο της υπομονής. Το σερβίρετε. Όσοι έφαγαν το γλύκισμα αυτό ομολογούν ότι το κύριο χαρακτηριστικό της γεύσης του, είναι η ψυχική γαλήνη !!!

Αυτό πραγματικά πιστεύω πως προσφέρει ο εθελοντισμός σ’ αυτούς που ενεργούν μέσα απ’ τη ψυχή τους.


         Αυτή είναι  η μια όψη, από τις πολλές, του εθελοντισμού. Υπάρχει όμως και η πιο δύσκολη όψη του, αυτή της προσφοράς σε Άτομα Με Αναπηρίες... Την συγκεκριμένη πλευρά σας υπόσχομαι θα την σχολιάσουμε σ' επόμενη ανάρτηση.

ΤΙ ΛΕΤΕ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ;;;;;;;;

Tim's Dream (Το όνειρο του Τιμ)

If you can dream it, you can do it
Αν μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις

   Παρά την αναπηρία του (τρισωμία 21) ο Tim Harris έχει πραγματοποιήσει ένα όνειρο ζωής. Ο 26χρονος Tim με σύνδρομο Down άνοιξε το δικό του εστιατόριο στο οποίο ήδη απασχολούνται 30 εργαζόμενοι. Η συνταγή για την επιτυχία του; ΑΓΑΠΗ.
   Μια κρέπα με βατόμουρα και φέτες μπανάνας από 5,99 δολάρια, μια Ομελέτα με ζαμπόν και μπέικον με 8,99 δολάρια… Ο επισκέπτης που επιλέγει το εστιατόριο "Tim's Place" στην πόλη Albuquerque του New Mexico, δεν το κάνει μόνο για τη δελεαστική κουζίνα του. Ξέρει ότι αυτό που του προσφέρει δεν θα το βρει σε κανένα άλλο. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από μια θερμή αγκαλιά που όχι μόνο είναι δωρεάν, αλλά προσφέρεται εγκάρδια από το ίδιο το αφεντικό ..
   Ο 26χρονος Tim βρίσκεται καθημερινά στην είσοδο του εστιατορίου και καλωσορίζει τους πελάτες του με χειραψία και ένα πλατύ χαμόγελο. «Θέλω οι πελάτες μου να νιώθουν όμορφα» δηλώνει στο CNN, καθώς «ξεναγεί» το τηλεοπτικό συνεργείο μέσα στο εστιατόριο εξηγώντας παράλληλα το επιχειρηματικό του μοντέλο.
   Το εστιατόριο του Tim συγκαταλέγεται στα πιο δημοφιλή μαγαζιά για την ιδιαίτερη ατμόσφαιρά του και μάλλον είναι ένα από τα φιλικότερα εστιατόρια του κόσμου.
   Στους πελάτες αρέσει η εγκαρδιότητα και ο αυθορμητισμός σε αντίθεση με το σεμνότυφο στυλ που επικρατεί στην Αμερική και είναι ενθουσιασμένοι που ο ομοεθνής τους Tim είναι ο μόνος άνθρωπος με σύνδρομο Down στον κόσμο που έχει δικό του εστιατόριο.

"Το μειονέκτημά μου δεν αποτελεί εμπόδιο για να δουλέψει αυτή η επιχείρηση" λέει ο Τιμ.

Κανένας δεν πίστευε ότι ο Tim θα είχε αυτήν την εξέλιξη.

  Σύμφωνα με τα ιατρικά στατιστικά, στα άτομα με τρισωμία 21 μπορεί να επιτευχθεί ένα IQ 50 έως 60, την στιγμή που το IQ στους ενήλικες κυμαίνεται μεταξύ 80 και 120. Στη συγκεκριμένη γενετική διαταραχή το χρωμόσωμα 21 εμφανίζεται 3 αντί 2 φορές και έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση πνευματικής και σωματικής αναπηρίας με διαφορετικές διαβαθμίσεις. Την δυσμενή αυτή πρόγνωση στην εξέλιξη των ανθρώπων με σύνδρομο Down, έρχονται ωστόσο να καταρρίψουν όλο και περισσότερες περιπτώσεις. Πολύ χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα από Ισπανία και Ιαπωνία όπου άτομα με σύνδρομο Down, παρά την αναπηρία τους, κατάφεραν να ολοκληρώσουν τη φοίτησή τους σε πανεπιστήμιο και να αρχίσουν μια αυτόνομη και όσο το δυνατόν ανεξάρτητη ζωή.
   Και για την οικογένεια του Tim, αρχικά ήταν πολύ δύσκολο να διαχειριστεί αυτήν την γενετική διαταραχή. "Όταν μετά τη γέννηση του Tim ο παιδίατρος μας ενημέρωσε για το σύνδρομο Down, κατέρρευσε για μας ο κόσμος όλος" ομολογεί ο πατέρας του Tim. "Ευτυχώς όμως καταφέραμε σχετικά γρήγορα να ξεπεράσουμε το πρώτο σοκ και σε καμιά περίπτωση να μην αποθαρρυνθούμε από τα αρνητικά προγνωστικά. Μεγαλώσαμε και συμπεριφερθήκαμε στον Tim όπως και στα άλλα 3 παιδιά μας. Ο Tim φοίτησε σε γενικό σχολείο, συμμετείχε σε διάφορες δραστηριότητες όπως τ` αδέρφια του…μάλιστα πήρε μέρος και στα Special Olympics."
   Ο Tim αποφοίτησε από το λύκειο και το 2008 πήρε το πτυχίο του από το Eastern New Mexico University με ειδικότητα στην παροχή υπηρεσιών, γραφείου και εστίασης. Εργάστηκε σε αρκετά εστιατόρια της πόλης μέχρι να ανοίξει το δικό του. Δέκα ολόκληρα χρόνια προετοιμάζονταν για την πραγματοποίηση αυτού του ονείρου: "Από μικρός ήθελα να έχω ένα εστιατόριο…" λέει ο Tim που σαν σύνθημά του εστιατορίου του καθιέρωσε το "φαγητό με αγκαλιές"
   "Η ιδέα με τις αγκαλιές ήταν του Tim και οφείλεται κυρίως στον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα άτομα με σύνδρομο Down τον κόσμο γύρω τους. Με την ευαισθησία και την κοινωνικότητα τους έχουν μια ιδιαίτερη ικανότητα να αντιλαμβάνονται τις διαθέσεις των άλλων και έναν μοναδικό τρόπο να νιώθουν στην καθημερινότητά τους αισιόδοξα και ευτυχισμένα" συμπληρώνει η μητέρα του. . .

Το παραπάνω κείμενο αναρτήσεται με  αφορμή το βίντεο που παρακολούθησα στο youtube και ανακάλυψα την ιστορία του Tim στο διαδίκτυο. Το βίντεο που ακολουθεί είναι στην αγγλική γλώσσα, αλλά πιστεύω πως αξίζει ν' αφιερώστε λίγο χρόνο, για να το παρακολουθήσετε:

Το δικό μου τελικό συμπέρασμα μετά απ' όλα αυτά: "Η κάθε επιθυμία μας μπορεί να γίνει πραγματικότητα αρκεί να το επιδιώξουμε μ' όλη τη δύναμη της ψυχής μας και ως δια μαγείας όλα τα εμπόδια θα εξαφανιστούν".

Έλεν Κέλερ, το «θαύμα θέλησης»

To μεγαλύτερο θαύμα θέλησης του προηγούμενου αιώνα ήταν δίχως την παραμικρή αμφιβολία μια γυναίκα. Ο λόγος για την τυφλοκωφή Αμερικανίδα Ελεν Κέλερ, η ζωή της οποίας, τα επιτεύγματα και η προσφορά της, υπερέβησαν κατά πολύ το οτιδήποτε στις μέρες της θεωρείτο δυνατόν, για έναν άνθρωπο που συνδύαζε απώλεια όρασης και ακοής συνάμα. 

 Όμως οι τεράστιες δυνατότητες της Κέλερ θα έμεναν ανεκμεταλευτες δίχως την παρουσία της εκπληκτικής δασκάλας της Αννας Σάλιβαν, της μεθοδικής οδηγού της στους κωδικούς του κόσμου. Μιά από τις σπανιότερες όλων των εποχών ιερή των στιγμών συνωμοσία έφερε τις δύο εξαίρετες γυναίκες κοντά, λειτουργώντας ως αφοπλιστική ευκαιρία για την εκτίναξη των σπάνιων δυνατοτήτων τους. Της Σάλιβαν ως δασκάλας, της Κέλερ ως φύσης ταγμένης διαρκώς να εξελίσσεται. Αυτό που μέχρι τότε έμοιαζε θαύμα μετεξελίχτηκε σε νόμο, με τεκμήρια στο διάβα του χρόνου αδιάψευστα. 

 Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να τονίσουμε ότι η Μις Σάλιβαν υπήρξε μια μεγάλη δασκάλα, όχι μόνον για την αδιαμφισβήτητη γνωσιολογία, αξιοποίηση των ενδεικνυόμενων μεθόδων εκπαίδευσης και ένταξης της Κέλερ και την υπομονή, αλλά κυρίως για τον σεβασμό, την αγάπη, την αφοσίωση και την αποδοχή της μαθήτριας της. Η τελευταία περιγράφει με λόγο μεστό, διαποτισμένο από ισχυρά συναισθήματα εκείνη την πρώτη τους συναναστροφή στο βιβλίο «Η Ιστορία της ζωής μου»:

“…Η πιο σημαντική μέρα της ζωής μου είναι η μέρα που ήρθε κοντά μου η δασκάλα μου, η Άνι Μάνσφιλντ Σάλιβαν. Γεμίζω απορία και θαυμασμό κάθε φορά που σκέφτομαι τις αμέτρητες αντιθέσεις που έχουν αυτές οι δυο ζωές που έζησα. Ήταν 3 Μαρτίου 1887, τρεις μήνες προτού κλείσω τα εφτά.

Το απόγευμα αυτής της αλησμόνητης ημέρας καθόμουν άφωνη στην πόρτα και περίμενα. Είχα καταλάβει κάπως από τα νοήματα της μητέρας μου και την πυρετώδη κίνηση στο σπίτι, ότι κάτι ασυνήθιστο επρόκειτο να συμβεί. Είχα στραμμένο το κεφάλι μου προς τον ουρανό κι ο απογευματινός ήλιος έλουζε το πρόσωπο μου, περνώντας μέσα από το πυκνό αγιόκλημα που σκέπαζε την είσοδο. Τα δάχτυλά μου από μόνα τους σχεδόν, χάιδευαν τα γνώριμα φύλλα και τα μπουμπούκια που μόλις είχαν βγει για να καλωσορίσουν τη γλυκιά άνοιξη του Νότου. Δεν ήξερα τι θαύματα και εκπλήξεις μου φύλαγε το μέλλον. Βδομάδες τώρα ο θυμός κι η πίκρα με μαστίγωναν αλύπητα και μια βαθιά χαύνωση είχε ακολουθήσει αυτόν τον παθιασμένο αγώνα.

Σας έτυχε ποτέ να βρεθείτε πάνω σ’ ένα βαπόρι και να σας τυλίξει μια πυκνή ομίχλη σαν χειροπιαστό λευκό σκοτάδι και το μεγάλο καράβι να ρίχνει βολίδες, ψάχνοντας να βρει την ακτή, όλο ένταση κι ανυπομονησία, και σεις να περιμένετε καρδιοχτυπώντας πως όπου να’ ναι κάτι φοβερό θα συμβεί; Σαν ένα τέτοιο καράβι ήμουνα προτού αρχίσει η εκπαίδευσή μου, μόνο που εγώ δεν είχα ούτε πυξίδα, ούτε βολίδες κι ούτε είχα κανέναν τρόπο να μάθω πόσο κοντά ήταν το λιμάνι. «Φως, δώστε μου φως», ήταν η άφωνη κραυγή της ψυχή μου και κείνη ακριβώς την ώρα το φως της αγάπης έπεσε πάνω μου.

Ένιωσα βήματα να πλησιάζουν. Άπλωσα το χέρι μου νομίζοντας πως ήταν η μητέρα μου. Κάποιος το πήρε και με σήκωσε και με κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά του. Ήταν αυτή που ήρθε να μου αποκαλύψει το καθετί και, πάνω απ’ όλα, να μ’ αγαπήσει.

Το άλλο πρωί με οδήγησε στο δωμάτιο της και μου’ δωσε μια κούκλα. Την είχαν στείλει τα μικρά τυφλά παιδιά του Ιδρύματος Πέρκινς και την είχε ντύσει η Λόρα Μπρίντζμαν μα εγώ αυτό το έμαθα αργότερα. Αφού έπαιξα λίγη ώρα μαζί της, η Μις Σάλιβαν σχημάτισε αργά με τα δάχτυλά της στο χέρι μου τη λέξη «κ-ο-ύ-κ-λ-α». Ένιωσα αμέσως ενδιαφέρον γι αυτό το παιχνίδι με τα δάχτυλα και προσπάθησα να το μιμηθώ. Όταν τελικά κατάφερα να γράψω σωστά τα γράμματα, πλημμύρισα από παιδιάστικη χαρά και περηφάνια. Έτρεξα κάτω στη μητέρα μου, σήκωσα το χέρι μου κι έφτιαξα τη λέξη «κούκλα». Δεν ήξερα ότι έτσι σχημάτιζα μια λέξη ούτε καν ότι υπήρχαν λέξεις. Απλά έβαζα τα δάχτυλα να μιμούνται τα δάχτυλα των άλλων, σαν τη μαϊμού. Τις επόμενες μέρες έμαθα να σχηματίζω με τον ίδιο τρόπο πολλές λέξεις, όπως «καρφίτσα», «καπέλο», «κούπα» και μερικά ρήματα: «κάθομαι», «στέκομαι», και «περπατάω». Αλλά πέρασαν πολλές Βδομάδες προτού καταλάβω πως το κάθε τι έχει ένα όνομα.

Μια μέρα που έπαιζα με την καινούργια κούκλα μου, η Μις Σάλιβαν έβαλε στην αγκαλιά μου την παλιά μεγάλη κούκλα, σχημάτισε «κ-ο-ύ-κ-λ-α» με τα δάχτυλα και προσπάθησε να με κάνει να καταλάβω ότι η λέξη «κ-ο-ύ-κ-λ-α» ταίριαζε και στις δυο. Το πρωί, είχαμε φιλονικήσει εξαιτίας των λέξεων «κ-α-ν-ά-τ-α» και «ν-ε-ρ-ό». Η Μις Σάλιβαν προσπαθούσε να βάλει στο μυαλό μου ότι «κ-α-ν-ά-τ-α» είναι κανάτα και «ν-ε-ρ-ό» είναι νερό, αλλά εγώ όλο και τα μπέρδευα. Απογοητευμένη, άφησε τότε αυτό το θέμα, αλλά το επανέλαβε στην πρώτη ευκαιρία. Εκνευρίστηκα μ’ αυτές τις προσπάθειες, άρπαξα την καινούργια κούκλα και την πέταξα με δύναμη στο πάτωμα. Ευχαριστήθηκα όταν ένιωσα στα πόδια μου τα κομμάτια της σπασμένης κούκλας. Δεν ένιωσα ούτε λύπη, ούτε μεταμέλεια μετά το παθιασμένο μου ξέσπασμα. Δεν αγαπούσα την κούκλα. Στον κόσμο το σιωπηλό και σκοτεινό που ζούσα, δεν υπήρχε δυνατό αίσθημα τρυφερότητας. Αισθάνθηκα πως η δασκάλα μου συμμάζεψε τα κομμάτια σε μια άκρη του τζακιού και ικανοποιήθηκα γιατί η αιτία της ενόχλησής μου έφυγε. Μου’ φε- ρε το καπέλο μου και κατάλαβα πως θα πηγαίναμε βόλτα στη λιακάδα. Αυτή η σκέψη, αν μπορεί μια άφωνη αίσθηση να ονομαστεί σκέψη, με’ έκανε να χοροπηδήσω και να σκιρτήσω από χαρά.

Κάποιος έβγαζε νερό και η δασκάλα μου έβαλε το χέρι μου στο στόμιο της αντλίας. Καθώς το κρύο νερό έπεφτε στο ένα μου χέρι, εκείνη σχημάτισε στο άλλο τη λέξη «νερό», πρώτα αργά, μετά πιο γρήγορα. Στεκόμουν ακίνητη. Όλη μου η προσοχή ήταν στραμμένη στις κινήσεις των δάχτυλων της. Ξάφνου απόχτησα συνείδηση κάποιου που’ χα λησμονήσει, το σύγκρυο μιας σκέψης μου ξανάρθε’ και κάπως έτσι μου αποκαλύφτηκε το μυστήριο της γλώσσας. Τότε πια κατάλαβα ότι «νερό» σήμαινε το θαυμάσιο δροσερό «κάτι» που έτρεχε πάνω στο χέρι μου. Αυτή η ζωντανή λέξη ξύπνησε την ψυχή μου, τη γιόμισε φως, ελπίδα, χαρά, την ελευθέρωσε. Υπήρχαν ακόμη φραγμοί, είναι αλήθεια, αλλά φραγμοί που με τον καιρό θα έπεφταν.

Έφυγα απ’ το αντλιοστάσιο διψασμένη για μάθηση. Το καθετί είχε ένα όνομα και το καθετί γεννούσε μια καινούργια σκέψη. Καθώς γυρνούσαμε σπίτι, ό,τι άγγιζα μου φαινότανε πως αναρριγούσε από ζωντάνια. Κι αυτό γιατί έβλεπα το καθετί με την καινούργια παράξενη όραση που είχε έρθει. Όταν περάσαμε την πόρτα, θυμήθηκα την κούκλα που είχα σπάσει. Πήγα στο τζάκι και συμμάζεψα τα κομμάτια. Μάταια προσπάθησα να τα αποσυναρμολογήσω. Τότε τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Είχα καταλάβει τι είχα κάνει και για πρώτη φορά αισθάνθηκα λύπη και μεταμέλεια. Έμαθα πολλές καινούργιες λέξεις εκείνη τη μέρα. Δεν τις θυμάμαι όλες. Ξέρω όμως ότι ανάμεσά τους ήταν οι λέξεις μητέρα, αδελφή, δασκάλα. Λέξεις που έκαναν τον κόσμο ν’ ανθίσει, «όπως η ράβδος του Ααρών, με λουλούδια». Το βράδυ εκείνης της αξέχαστης ημέρας δεν υπήρχε στον κόσμο παιδί πιο ευτυχισμένο από μένα, έτσι, καθώς ξαπλωμένη στο μικρό μου κρεβάτι ξαναζούσα τη χαρά όλων αυτών που πέρασα και για πρώτη φορά στη ζωή μου, περίμενα ανυπόμονα να ξημερώσει η καινούργια μέρα…” 

 Στο διαδίκτυο έχει αναρτηθεί βίντεο / ντοκουμέντο, στο οποίο η Δασκάλα της Κέλερ αναλύει παραστατικά, την μεθοδολογία, που χρησιμοποίησε κατά την εκπαίδευση και ένταξη της μαθήτριας της.

Η τυφλοκωφή Κέλερ μορφώθηκε και διακρίθηκε σε σπουδές φιλοσοφίας, μαθηματικών και φιλολογίας. Η κοπέλα που δεν έβλεπε, δεν άκουγε, δεν μιλούσε, έμαθε 5 γλώσσες, την αρχαία ελληνική, την λατινική, την αγγλική, την γαλλική, την γερμανική! Για μιά δεκαπενταετία ήταν πρόεδρος της εταιρίας “Τζον Μίλτον” που είχε ως αντικείμενο την μόρφωση 300.000 τυφλών στις ΗΠΑ και περίπου άλλων 15.000.000 στον υπόλοιπο κόσμο. Ταξίδεψε σε όλες τις άκρες της γης, γνωρίστηκε με τους σημαντικότερους των καιρών της συγγραφείς όπως ο Τουέν και ο Σο. Εγραψε και η ίδια πολλά βιβλία, σημαντικότερο και πλέον προβεβλημένο των οποίων ήταν το υπό τον τίτλο “η ιστορία της ζωής μου”το 1902, σε ηλικία μόλις 20 χρόνων. Το συγκεκριμένο βιβλίο έγινε και κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνίστρια την ίδια. 

Μετά απ' αυτή την αξιοθαύστη ιστορία ελπίζω να συνηδητοποιήσουμε όλοι μας, πως ο καθένας μας έχει μια κρυφή δύναμη μέσα του/της που πραγματικά αξίζει να την ανακαλύψει... !!!!!

Αναφορές:

Την πολύ όμορφη φωτογραφία, που στολίζει την ανάρτηση μας δανειστήκαμε από το άρθρο του Αντώνη Σκορδίλη «Έλεν Κέλερ, το «θαύμα θέλησης» του προηγούμενου αιώνα», όπως δημοσιεύτηκε στην Ηλεκτρονική Στήλη «Επί Ίσοις Όροις» στις 8 Μαρτίου 2010 και το οποίο σας προτρέπουμε να αναγνώσετε στο: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=139184

Τα αποσπάσματα, που αναδημοσιεύονται αυτούσια εκ μέρους μας σε εισαγωγικά αντλήσαμε από το αυτοβιογραφικό έργο της Κέλερ «Η Ιστορία της Ζωής μου», στην τρίτη του έκδοση από της εκδόσεις «Μίνωας», 1993, σελ. 29 ως 32 και 112 ως 113., τα οποία και δημοσιοποιούνται για πρώτη φορά στο διαδίκτυο.

Το βίντεο / ντοκουμέντο, στο οποίο η Δασκάλα της Κέλερ Μις Σάλιβαν εξηγεί παραστατικά την μεθοδολογία, που ακολούθησε με την μαθήτρια της μπορείτε να δείτε στο: http://www.youtube.com/watch?v=Gv1uLfF35Uw

Φωτογραφίες καλοκαιρινών διακοπών !!!!

Το πρώτο θέμα του blog καθ' ότι καλοκαίρι:  

Το καλοκαίρι σχεδόν όλοι το θεωρόυν την καλύτερη εποχή του χρόνου για πολλόυς και διάφορους λόγους. Εποχή αδιάκοπης διασκέδασης, ανεμελιάς από τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, παιχνίδι, φλερτ, νέοι έρωτες και φυσικά άφθονο κολύμπι στις καταγάλανες παραλίες των ελληνικών μας νησιών !!!
   Όπως είναι φυσικό θέλουμε να θυμόμαστε πως περάσαμε και που πήγαμε στις καλοκαίρινες διακοπές μας, ετσι αποθανατίζουμε την κάθε στιγμή των διακοπών μας τραβώντας εκατοντάδες φωτογραφίες. Δε λέω είναι ωραιο να έχεις αναμνήσεις από περιόδους της ζωής και ιδιαίτερα ευχάριστες.
   Μπορεί να φανεί διαστροφή ή και να είναι αλλά οι φωτογραφίες ειδικά των καλοκαιρινών διακοπών μου δημιουργουν μια ψυχική αναστατωσή επειδή μου δείχνουν αυτό που μάλλον δεν θα μπορέσω να κάνω όπως θέλω εγώ δηλαδή ¨ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ" και πολλά άλλα...

Υ.Γ: Αναμένω τα σχόλια σας....

Βήμα σκέψεων & λόγου

Καλησπέρα σ' όλους,

σήμερα είναι μια από τις πρώτες μερες του Αυγούστου και ενώ οι περισσότεροι θα βρίσκονται σε κάποια παραλία, αποφάσισα να πραγματοποιήσω τη δημιουργία αυτού του blog !!! Νιώθω την ανάγκη να μπορώ να εκφράζω ότι αισθάνομαι την κάθε εποχή του χρόνου.
   Επιπλέον να προσφέρω ένα βήμα σ' όσους το επιθυμούν να πουν την άποψη τους πάνω σε θέματα που θ' αφορούν την Αναπηρία - την Εκπαίδευση των ΑΜΕΑ - Θέματα που κατακλίζουν την εποχή μας - Θέματα που θα θέλατε να συζητήσουμε και μου προτείνετε !!!!!

  Καλή μας αρχή λοιπόν.... Ελπίζω ότι ανεβάζω να σας κεντρίζει το ενδιαφέρον !!!!!
  Περιμένω τις προτασεις σας...