Παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού και των φυλετικών διακρίσεων

21 Μαρτίου

Μπορεί σήμερα να έρχεται στο μυαλό μας ο ρατσισμός εξαιτίας του ορισμού της ως Παγκόσμια Ημέρα, αλλά επειδή πρέπει να τον θυμόμαστε κάθε μέρα σας αφιερώνουμε το συγκεκριμένο τραγούδι:

Πόσο κουβαλάμε τις οικογένειές μας;

Οι περισσότεροι από εμάς, ήρθαμε σε αυτή τη ζωή μέσα σε μια οικογένεια. Ανατραφήκαμε και πειραματιστήκαμε στην ασφάλειά της, διαμορφώσαμε την ταυτότητά μας και βρήκαμε τους ρόλους, που επιθυμούμε εμείς ή και οι άλλοι για εμάς, να παίξουμε στη ζωή. Μετά  αμφισβητήσαμε τις αξίες της και την ιεραρχία. Πήραμε κιμωλίες και χαράξαμε όρια διεκδικώντας την ανεξαρτησία μας. Και αφού μετά από αμοιβαίες υποχωρήσεις, διαπραγματεύσεις και συνθήκες ειρήνης ανακαλύψαμε που είναι ο εαυτός μας και που είναι οι άλλοι κάναμε τα πρώτα βήματά μας έξω από την οικογένεια.

Πόσο όμως κουβαλάμε την οικογένειά μας;

Κάποιοι απαντούν αρνητικά. Ισχυρίζονται ότι δεν θέλουν να κάνουν τα «λάθη» των γονιών τους, ότι δεν θα ακολουθήσουν τα βήματα τους και θα αλλάξουν πορεία.

Κι αυτό όμως δεν εξαρτάται από τα «λάθη» που έκαναν αυτοί οι γονείς; Πως θα ορίζαμε άραγε τη διαφορετική πορεία αν δεν υπήρχε η προδιαγεγραμμένη;

Αν σταθούμε για μια στιγμή και παρατηρήσουμε τον εαυτό μας θα δούμε το αυτονόητο για κάποιους, ανεπεξέργαστο όμως για κάποιους άλλους: πόσο συνδεδεμένοι είμαστε με τις οικογένειές μας; Η ιστορία ξεκινάει από την αρχή της ζωής μας όπου όλοι σπεύδουν να πουν σε ποιόν μοιάζουμε εμφανισιακά ίσως για να επιβεβαιώσουμε τη συνέχεια των γονιδίων μας. Από τα «κουσούρια» που κληρονομήσαμε, αφού φαίνεται να είναι πολύ σημαντικό να κρατήσουμε το «πείσμα» του παππού, ή την «εργατικότητα» της γιαγιάς για να μην ξεχαστούν κι αυτοί στο πέρασμα του χρόνου. Και στο τώρα, με τις αξίες μας, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τις δουλειές που κάνουμε, τις προσδοκίες και τα όνειρά μας. Τι άραγε από αυτά είναι εξ’ ολοκλήρου δικό μας;

Δεν θα μπορούσα βέβαια να υποστηρίξω ότι είμαστε μόνο μια κλωνοποίηση του κράματος των γονιών μας.

Σε μια χώρα όπου ο θεσμός της οικογένειας παίζει κεντρικό ρόλο, που είναι εκεί για να στηρίξει και  να σώσει, να νουθετήσει και να συμβουλέψει ίσως είναι φυσικό επόμενο να φέρουμε στοιχεία και πρότυπα επικοινωνίας των οικογενειών μας στη δική μας ζωή. Δεν ξέρω βέβαια πόσο αυτό είναι τελικά μόνο χαρακτηριστικό των Ελλήνων, και πόσο δεν υπάρχει στις άλλες χώρες που τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι στα 18 τους.

Δεν ξέρω αν ποτέ αυτό θα αλλάξει. Δεν ξέρω κι αν πρέπει να αλλάξει. Αυτό που κάνει όμως τη διαφορά είναι να σταθούμε και να ακούσουμε τον εαυτό μας όταν μαλώνει με το σύντροφό του, όταν συμβουλεύει τους φίλους του, όταν κρίνει τους άλλους, όταν υποστηρίζει τις θέσεις του και διαφωνεί, ακόμα κι όταν κάνει χιούμορ, και να αναρωτηθούμε: Τι άραγε από αυτά έχει κάτι από τις αποσκευές που κουβαλάμε από το πατρικό μας;

Nίκη Δεδούση

Ψυχολόγος

Πραγματική αγάπη: 22χρονος με πρόβλημα αναπηρίας βρήκε τον έρωτα της ζωής του!

Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα με μια αληθινή ιστορία αγάπης χωρίς εμπόδια... Ας παραδειγματιστούμε λίγο και στην Ελλάδα.

"Τώρα πια είναι αισιόδοξος !!!"

Συγκινεί η ιστορία αγάπης του 22χρονου Βρετανού αρθρογράφου και συγγραφέα Shane Burcaw με την καλλονή Anna Reinalda. Ο νεαρός πάσχει από νωτιαία μυϊκή ατροφία, με αποτέλεσμα να είναι καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα από όταν ήταν τριών ετών.

Ο ίδιος εξομολογείται πως όταν έβγαινε ραντεβού με την Anna όλοι τους κοιτούσαν περίεργα και τον ρωτούσαν αν είναι η νοσοκόμα του. Ο 22χρονος έκανε την εν λόγω αποκάλυψη στο προσωπικό του blog, όπου εξιστορεί τις ρατσιστικές συμπεριφορές που έχει βιώσει εξαιτίας της ασθένειάς του.

 «Εάν δω έναν άνδρα και μία γυναίκα να τρώνε μαζί, θα υποθέσω πως έχουν βγει ραντεβού. Όμως μια τέτοια υπόθεση δεν γίνεται και για τα ανάπηρα άτομα» σημειώνει ο ίδιος ο οποίος  προσθέτει «πολλοί ρωτούσαν την κοπέλα μου αν είναι η νοσοκόμα ή η αδερφή μου. Εμείς πάντα απαντούσαμε με χιούμορ στην αδιακρισία τους. Για παράδειγμα τους έλεγα πως απλά την έχω πληρώσει για να μου κάνει παρέα ή ότι είμαι ο πατέρας της».

Η ασθένεια από την οποία πάσχει ο 22χρονος, δεν τον εμποδίζει να έχει σεξουαλικές σχέσεις. Όμως όπως λέει ο ίδιος πριν γνωρίσει την κοπέλα του, πίστευε πως δεν αξίζει να έχει μια φυσιολογική ερωτική σχέση.

Φοβόταν πως αν μια κοπέλα έβγαινε μαζί του, θα το έκανε μόνο και μόνο από λύπηση.

Τελικά έκανε λάθος. Η Anna τον ερωτεύτηκε για αυτό που είναι και δεν τον αλλάζει με τίποτα.

«Τώρα πια πιστεύω πως όχι μόνο τα άτομα με αναπηρία μπορούν να έχουν σχέσεις, αλλά ο δεσμός μπορεί να είναι και πιο ισχυρός».

Πηγη:  http://laughingatmynightmare.tumblr.com/

Υ.Γ: Δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι αισιόδοξος... Δεν θέλω να υποβαθμίσω το γεγονός της ιστορίας γιατί μας δείχνει το δρόμο για να σπάσουμε τις προκαταλύψεις και τα στερεότυπα, αλλά πιστεύω πως στην Ελλάδα δεν θα μπορέσει να υπάρξει σε άτομα με τετραπληγία, αν δεν αλλάξει η νοοτροπία.

Ο Σωτήρης κατάφερε να ζει τη ζωή που πάντα ήθελε [ή σχεδόν]

"Για κάποιους ανθρώπους η αυτονομία είναι πολύ πιο δύσκολη από ό, τι μπορείς να φανταστείς". 

 

"Καθόμουν στο θρανίο και ένιωθα διαλυμένος. Και τα παιδιά ήταν σκληρά μαζί μου και ασεβή, αλλά δεν φταίνε αυτά, οι γονείς τους φταίνε. Στην εφηβεία τα πράγματα δεν έγιναν πιο εύκολα. Δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τις αυξημένες ορμόνες και κανείς δε με συμβούλεψε. Και οι γονείς μου έχουν μία παλιομοδίτικη νοοτροπία και δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι το παιδί τους μεγαλώνει. Τους έκαιγε, αλλά με έναν τρόπο μίζερο και μοιρολατρικό και δεν με αφήνανε ελεύθερο να κοινωνικοποιηθώ. Το κομμάτι της σεξουαλικότητας ήταν κάτι που έβαλα αναγκαστικά στην άκρη από μικρός".

Ο Σωτήρης Σακελλαρίου είναι 38 χρονών και πάσχει από αχονδροπλασία, παλαιότερα γνωστή ως νανισμός. Είναι μία σπάνια κληρονομική κατάσταση, κατά την οποία ο κορμός και το κεφάλι αναπτύσσονται φυσιολογικά αλλά όχι τα άκρα. Οι χόνδροι δεν σχηματίζονται σωστά, με αποτέλεσμα να δυσκολεύει η κίνηση και η άρθρωση. Το ύψος του Σωτήρη δεν ξεπερνάει το 1,30 μ., έχει ελάχιστη κάμψη στο κορμί του, το σώμα του είναι μονοκόμματο και δεν μπορεί να καθίσει. Επίσης δεν μπορεί να περπατήσει χωρίς την υποστήριξη περιπατητήρα.

Τον συναντήσαμε στο Ασκληπιείο Βούλας όπου έρχεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο τμήμα εργοθεραπείας για να μάθει πώς να χρησιμοποιεί σωστά το σώμα του, ώστε να καταφέρει να ζει και να κινείται αυτόνομα. Η πορεία προς την αυτονομία και την ανεξαρτησία όμως δεν είναι κάτι εύκολο και μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν μπορούσε να κάνει ούτε μπάνιο μόνος του. Ήρθε στο ραντεβού μας με το τραμ, ακριβώς στην ώρα του, χαμογελαστός και με διάθεση να μας μιλήσει. Φάνηκε από την αρχή ότι είναι ένας άνθρωπος αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να καταφέρει να ζήσει όπως αυτός θα ήθελε και όχι όπως θα ήθελαν οι άλλοι για αυτόν. Με προσεκτικές κινήσεις στάθηκε δίπλα μου και άρχισε να μου διηγείται την ιστορία της ζωής του.

Μεγάλωσε σε μία συντηρητική οικογένεια, με άλλα τρία αδέλφια. Είναι ο μικρότερος και κανένας άλλος από τα μέλη της οικογένειάς του δεν είναι νάνος. Τα αδέλφια του δεν τον αντιμετώπισαν ποτέ ισότιμα. «Ήμουν έξι χρονών όταν κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου. Σαν κουκλόπανο ήμουν, δεν μπορούσα ούτε το κεφάλι μου να στηρίξω» λέει. «Και οι γονείς είχαν μεγάλη ανασφάλεια για το πώς θα μεγαλώσουν ένα παιδί με αναπηρία, δεν είχαν εκπαιδευτεί. Πάντα μου έλεγαν να προσέχω το ένα, να προσέχω το άλλο, δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν ότι θα πρέπει να με βοηθήσουν για να μπορώ να καταφέρνω μόνος μου. Ακόμη και τώρα που είμαι 38 μου λένε τι να κάνω. Εντάξει, ίσως φταίω κι εγώ που δεν τους επιβλήθηκα όταν ήμουν μικρότερος, αλλά κι εγώ δεν ήξερα.

Πήγα σχολείο στην ΕΛΕΠΑΠ (Ελληνική Εταιρεία Αποκατάστασης Αναπήρων Προσώπων). Σηκωνόμουν κάθε μέρα από τις πέντε το πρωί και μέχρι τις τρεις το μεσημέρι ήμουν εκεί. Είναι το μόνο μέρος στην Ελλάδα που είναι εξειδικευμένο στην εκπαίδευση των αναπήρων. Ο νανισμός ήταν τότε μία πάθηση που δεν γνώριζαν οι περισσότεροι, στο σχολείο ήμουν ο μόνος νάνος και είμαι και από τις δύσκολες περιπτώσεις. Ήμουν πολύ κλειστός χαρακτήρας και άργησα πολύ να κοινωνικοποιηθώ. Είχα τάσεις υπνηλίας στο σχολείο, γιατί σηκωνόμουν από τα χαράματα και δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της ημέρας. Καθόμουν στο θρανίο και ένιωθα διαλυμένος. Και τα παιδιά ήταν σκληρά μαζί μου και ασεβή, αλλά δεν φταίνε αυτά, οι γονείς τους φταίνε. Στην εφηβεία τα πράγματα δεν έγιναν πιο εύκολα. Δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τις αυξημένες ορμόνες και κανείς δε με συμβούλεψε. Και οι γονείς μου έχουν μία παλιομοδίτικη νοοτροπία και δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι το παιδί τους μεγαλώνει. Τους έκαιγε, αλλά με έναν τρόπο μίζερο και μοιρολατρικό και δεν με αφήνανε ελεύθερο να κοινωνικοποιηθώ. Το κομμάτι της σεξουαλικότητας ήταν κάτι που έβαλα αναγκαστικά στην άκρη από μικρός.

Αλλά δεν παραιτήθηκα ποτέ. Όταν τελείωσα το Λύκειο άρχισα να παρακολουθώ επιδοτούμενα προγράμματα -στο Ίδρυμα Κοινωνικής Εργασίας στη Μεταμόρφωση είχε ειδικά προγράμματα για αποφοίτους Λυκείου. Εκεί γνώρισα μία κοινωνική λειτουργό, η οποία με παρότρυνε να εκμεταλλευτώ το επίδομα που παίρνω να μην κλείνομαι στον εαυτό μου και να βγαίνω περισσότερο.

Αργότερα δούλεψα σε ασφαλιστική εταιρεία, δούλεψα και στο δήμο μου, στην Αγία Βαρβάρα. Έχω βάλει και υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος εκεί, μου τάξανε πολλά αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά ήταν πολύ επιφανειακά και έχω μάθει να κρατάω μικρό καλάθι. Έχω ακούσει και ατάκα ‘τι θες και βγαίνεις από το σπίτι σου αφού δεν μπορείς’. Λες και φταίμε εμείς που είμαστε ανάπηροι. Είναι εφικτό να εργαστείς, αλλά είναι πολύ δύσκολο γιατί δεν υπάρχει ο κατάλληλος εξοπλισμός στους χώρους εργασίας. Δεν έχει ούτε ειδικά καθίσματα για νάνους, ούτε τουαλέτες. Πιο παλιά ήμουν περήφανος και έλεγα ότι πρέπει να δουλέψω, αλλά τα έβαλα κάτω και τα σκέφτηκα. Δεν μπορούσα να κάνω πράγματα απλά, καθημερινά. Όχι ότι δεν ήθελα να δουλεύω, αλλά αν είναι να πηγαίνω στην δουλειά μου και να μην έχω πού να κάτσω, τι να το κάνω;

Με αυτό το σκεπτικό, πριν από τέσσερα χρόνια αποφάσισα να επικεντρωθώ στον εαυτό μου και να απευθυνθώ σε ειδικούς για να μπορέσω να ζήσω αυτόνομα. Διάβασα στο ίντερνετ για την μονάδα εργοθεραπείας στο Ασκληπιείο Βούλας. Γνώρισα τον Γιώργο Σαββόπουλο – υπεύθυνο του τμήματος – μέσω Facebook, του εξήγησα το πρόβλημα μου και μου είπε κατευθείαν ‘έλα’. Αν και ήταν δύσκολο για μένα πήγα. Το να ζητάς βοήθεια δεν είναι ντροπή, ήρθα με δική μου απόφαση και δεν το είπα καν στους γονείς μου. Στην εργοθεραπεία έμαθα και συνεχίζω να μαθαίνω πράγματα που για άλλους είναι αυτονόητα αλλά για μένα ήταν άθλος. Έμαθα να ξυρίζομαι μόνος μου, έμαθα να κάνω μόνος μου μπάνιο, ενώ πριν αυτά τα έκανε η μητέρα μου. Έμαθα να μαγειρεύω χρησιμοποιώντας ανακλινόμενους καθρέφτες. Μέχρι τα 35 δεν είχα ανάψει ποτέ γκαζάκι, δεν με άφηναν οι δικοί μου. Ξέρω ότι έχω ακόμη δυσκολίες, δεν μπορώ να βάλω παντελόνι, παπούτσια, κάλτσες, εσώρουχο. Δεν μπορώ να καθαριστώ στα πίσω ευαίσθητα σημεία. Αλλά είναι καθοριστικό για τους ανθρώπους με αναπηρία να μάθουν να αυτοεξυπηρετούνται. Το να είσαι εξαρτημένος από την οικογένεια σου είναι μεγάλη καταρράκωση, δεν σε βοηθάει καθόλου να εξελιχθείς σαν άνθρωπος και να πας μπροστά. Παλεύω και ξέρω ότι θα καταφέρω να ξεπεράσω τις δυσκολίες. Ξέρω ότι μια μέρα θα μπορέσω να μείνω μόνος μου, ίσως με κάποια μικρή βοήθεια.

Όταν ξεκίνησα να πηγαίνω στην Βούλα άρχισα να χρησιμοποιώ και τα μέσα μεταφοράς. Μέχρι πριν τις μετακινήσεις μου τις έκανα αποκλειστικά με ταξί. Και εκεί δυσκολεύομαι, δεν υπάρχουν καθίσματα για νάνους και αναγκάζομαι να στέκομαι όρθιος και η πρόσβαση στα μέσα είναι δύσκολη πολλές φορές. Το ότι δεν υπάρχει προσβασιμότητα σημαίνει ότι δεν υπάρχει καν στο μυαλό των ανθρώπων ότι ανάμεσα τους ζούνε ανάπηροι και ότι πραγματικά δεν μπορούν να κινηθούν. Ο ανάπηρος είναι σαν να μην υπάρχει και η κοινωνία είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκλείει τους αδύναμους. Δεν μπορώ να πάω πουθενά χωρίς να το σκεφτώ καλά πρώτα. Αν θέλω να βγω για ένα ποτό ή να πάω σινεμά, θα πρέπει να πάρω τηλέφωνο και να ρωτήσω υπάρχει πρόσβαση και πολλές φορές με ρωτάνε ‘τι εννοείται πρόσβαση;’. Στο δρόμο μπορεί να με κοιτάνε παράξενα, αλλά δε δίνω σημασία. Υπάρχουν αυτοί που λένε ‘α να κοίτα ένας νάνος, πως περπατάει έτσι ο νάνος’. Υπάρχουν και αυτοί που μπορεί να με βοηθήσουν αλλά είναι λίγοι. Δεν μπορούν να καταλάβουν το πιο απλό, ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο πόδια και χέρια, είναι και πνεύμα και μυαλό.

Ο Σωτήρης έχει βοηθηθεί πολύ και η ενημέρωση υπάρχει «απλά πρέπει να τολμήσουν και οι ίδιοι οι ανάπηροι να ξεκλειδώσουν τη ζωή τους και να πάρουν τις κατάλληλες απαντήσεις», λέει.

«Εγώ έχω κάνει το πρώτο βήμα, και συνεχίζω αγέρωχος, έτσι πρέπει. Μόνο σε επίπεδο αυτονομίας είμαι περιορισμένος, κατά τα άλλα έχω μάθει να πετυχαίνω αυτό που θέλω. Έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου όπως είναι» λέει και χαμογελάει πλατιά για την φωτογράφιση. Η ώρα περνάει και ο Σωτήρης μας ενημερώνει ότι θα πρέπει να φύγει σιγά-σιγά γιατί πρέπει να πάει στις πρόβες μίας παράστασης στην οποία συμμετέχει. Εκτός από το θέατρο ο Σωτήρης, κάνει και μαθήματα αγγλικών, παρακολουθεί συνέδρια και έχει και μια σελίδα στο Facebook μέσα από την οποία προσπαθεί να ενημερώσει και να βοηθήσει οποιονδήποτε μπορεί να χρειαστεί τη βοήθειά του. Φεύγει με ταξί και τον βοηθάμε να καθίσει αναπαυτικά στο κάθισμα, μας αποχαιρετάει με χειραψία και φεύγει χαμογελαστός, σίγουρος και αυτόνομος.

Πηγή:  http://grekamag.gr

Προκηρύξεις για θέσεις στο δημόσιο σε 14 επιτροπές πανελλαδικά με τον Ν.2643/98

Το παραθέτουμε με κάθε επιφύλαξη λόγω των επικείμενων εκλογών....

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Από τις 30/12/2014 έως και 29/01/2015, ξεκινά η διαδικασία υποβολής αιτήσεων στις 14 αρμόδιες Επιτροπές Πανελλαδικά του Ν.2643/98.

Οι ενδιαφερόμενοι που υπάγονται στις προστατευτικές διατάξεις του νόμου (ΑΜΕΑ, ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΙ, ΤΕΚΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΕΜΜΕΣΗ ΑΜΕΑ, ΤΕΚΝΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΤΡΙΤΕΚΝΟΙ) και διαθέτουν τα τυπικά προσόντα που απαιτούνται για τις θέσεις αυτές, σύμφωνα με τις αντίστοιχες προκηρύξεις του ΑΣΕΠ μπορούν να υποβάλουν τις αιτήσεις τους.

Τα έντυπα των αιτήσεων – υπεύθυνων δηλώσεων αλλά και τα απαραίτητα δικαιολογητικά τα οποία οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να έχουν εκδώσει από 30/12/2014 έως 29/01/2015 , αναφέρονται στο Β΄τεύχος ΦΕΚ με αρ. 3408/18-12-2014

Για την εξυπηρέτηση των προστατευομένων, το έντυπο της αίτησης, το παραπάνω αναφερόμενο ΦΕΚ, οι προκηρύξεις των 14 αρμόδιων επιτροπών όπως και οι διευθύνσεις τους βρίσκονται αναρτημένες στην ιστοσελίδα του ΟΑΕΔ www.oaed.gr.

ΚΑΛΑΝΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Χρόνια πολλά σ'όλους μας !!!! Να τα πούμε;;;;;;

Σήμερα είναι ημέρα που σ' όλες τις γειτονιές ακούγονται κάλαντα !!! Όμως από που προέρχεται το έθιμο; Ένα από τα παλαιότερα έθιμα, που οι ρίζες του βρίσκονται στην αρχαία Ελλάδα.

Υπήρχε τότε μια γιορτή προς τιμή του θεού Διονύσου, τα Ανθεστήρια. Κατά την διάρκεια της γιορτής, ομάδες ατόμων γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι και έψαλλαν ύμνους προς τιμή του θεού. Μαζί τους είχαν και ένα ομοίωμα πλοίου, το οποίο συμβόλιζε την άφιξη του θεού Διονύσου.

Στην ρωμαϊκή εποχή συναντάμε τις «Καλένδρες» (Calendae), από τις οποίες φαίνεται να πήραν το όνομα τους τα κάλαντα. Ήταν γιορτές που γιορτάζονταν στην αρχή κάθε σεληνιακού μήνα.

Το πώς πήραν το όνομα τους οι καλένδρες μας το εξηγεί ο ακόλουθος μύθος. Τα παλιά τα χρόνια είχε πέσει πείνα στην Ρώμη. Τρία αδέρφια ανέλαβαν τότε να παρέχουν τροφή στους κατοίκους της και έτσι έσωσαν την πόλη από την ερήμωση και τον αφανισμό. Τα τρία αυτά αδέρφια ήταν ο Κάλανδος, ο Νόνος και ο Είδος. Ο Κάλανδρος σίτιζε την πόλη τις πρώτες 12 ημέρες κάθε μήνα. Αυτές οι μέρες ονομάστηκαν Καλένδες. Δώδεκα είναι και οι ημέρες από τα Χριστούγεννα έως τα Φώτα. Ο Νόνος παρείχε τροφή στην πόλη τις επόμενες 10 ημέρες, τις λεγόμενες Νόνες. Τέλος ο Είδος έτρεφε την πόλη τις τελευταίες 8 ημέρες, τις Ειδοί.

Στα χρόνια του Βυζαντίου οι Καλένδες μετονομάστηκαν σε «Άσματα Αγερμού». Μικροί και μεγάλοι, οι λεγόμενοι «Αγύρται» ή «Μηναγύρται», γύρναγαν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούσαν για την γιορτή που έρχονταν. Ανάλογα με την γιορτή που ακολουθούσε, στα χέρια τους κρατούσαν μουσικά όργανα, κρόταλα, κουδούνια, χελιδόνες ή βάγια. Οι «Αγύρται» εμφανίζονταν τις γιορτές του Δωδεκαημέρου, την Αποκριά, το Πάσχα, του Αγίου Ιωάννη, του Αγίου Γεωργίου, της Παναγίας και του Σταυρού.

Ξεκίνησαν στην Αρχαία Ελλάδα, πήραν το όνομά τους στην Ρώμη και εκχριστιανίστηκαν στο Βυζάντιο. Έτσι έφτασαν σε εμάς τα κάλαντα. Ένα έθιμο τόσο παλιό και τόσο όμορφο, με τις γλυκές φωνές μικρών παιδιών να ζεσταίνουν τα σπίτια μας τις γιορτινές ημέρες.

Εύχομαι να πλημμυρίσουν τα σπίτια σας από τη μελωδία τους και να έχετε καλά Χριστούγεννα με υγεία.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ BRAILLE

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΤΥΦΛΩΝ

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

ΒΑΣ. ΟΛΓΑΣ 114 & Π. ΣΥΝΔΙΚΑ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΤΗΛ. ΚΕΝΤΡΟ 2310 250111

FAX 2310 250677

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ BRAILLE

Ενημερώνουμε τους ενδιαφερόμενους ότι ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Τυφλών (Περιφερειακή Ένωση Κεντρικής Μακεδονίας) θα πραγματοποιήσει τμήματα εκμάθησης γραφής και ανάγνωσης Braille. Τα μαθήματα θα ξεκινήσουν τον Ιανουάριο 2015 και με το πέρας των μαθημάτων θα δοθεί η δυνατότητα λήψης της αναγνωρισμένης πιστοποίησης. 

Προθεσμία υποβολής αιτήσεων έως 08/01/2015

Διεύθυνση: Βασιλίσσης Όλγας 114 & Π. Συνδίκα 3^ος όροφος

                  ώρες 9.00π.μ. έως 3.00μ.μ.

Πληροφορίες 2310-250111, εσωτερικό 114 ή 115 ή 116.

 

 

Είμαι φιλελεύθερος και φαίνομαι!!!!

Ζούμε σε μια μάλλον φιλελεύθερη εποχή. Δεν ξέρω βέβαια αν ο φιλελευθερισμός αυτός είναι εξέλιξη των κοινωνιών προς κάτι καλύτερο, μια στροφή προς το σεβασμό της ελευθερίας ή αν είναι  in να είσαι φιλελεύθερος. Γύρω μας πολλοί νέοι άνθρωποι μάχονται, υποστηρίζουν με επιχειρηματολογία και σθένος όχι μόνο τα δικά τους δικαιώματα αλλά και των άλλων, των μειονοτήτων, των αδυνάτων, των παρεξηγημένων, των κοινωνικά αποκλεισμένων, των περιθωριακών. Ψαχνόμαστε, διαβάζουμε, ακούμε για να μην λέμε και λόγια του αέρα. Κι όταν έρθει η στιγμή, στο τραπέζι ενός καφέ, σε μια ταβέρνα, σε ένα φιλικό σπίτι και ακόμη πιο συχνά κάτω από ένα post στο facebook, στο tweeter κτλ εκφράζουμε τον φιλελευθερισμό μας αμφισβητώντας τις παλαιές αξίες, τους συντηρητικούς γονείς μας, την πουριτανική κοινωνία που μας γαλούχησε, τα θρησκευτικά στεγανά που μας περιόρισαν και την ξενοφοβία που μας έκανε κλειστούς και απόμακρους σε οτιδήποτε αλλότριο. Μήπως όμως τελικά υπερασπιζόμενοι με τόσο σθένος τον φιλελευθερισμό, καταντάμε να γινόμαστε πιο σκληροπυρηνικοί και άκαμπτοι κι από τους ίδιους τους συντηρητικούς που στήνουμε στη γωνία;

Έτσι ΠΡΕΠΕΙ να είναι τα πράγματα. Έτσι ΠΡΕΠΕΙ να λειτουργεί πια η κοινωνία και ο άνθρωπος. Μα τα πρέπει, τα βάζουν οι άλλοι, οι πουριτανοί, οι παλαιολιθικοί. Τι δουλειά έχουν στο λόγο του φιλελεύθερου; Αν αμφισβητούμε την ύπαρξη και την αξία του πρέπει των άλλων, τότε γιατί έχουμε ανάγκη να βάλουμε κι εμείς ένα πρέπει ; Για να παγιώσουμε τη γνώμη μας; Μα αν κανείς πρέπει να είναι φιλελεύθερος που είναι η έννοια της ελευθερίας;

Από την άλλη,  διαμορφώνουμε τη γλώσσα και διαμορφωνόμαστε μέσα από αυτήν, σκέφτομαι ότι, ναι, για να δείξεις ότι υπάρχεις ως ομάδα, ως φιλελεύθεροι νέοι, ως λιμπεραλιστές της αλλαγής και για να ασκήσουμε πίεση, θέλοντας και μη χρησιμοποιούμε λέξεις και φράσεις που είναι όντως παγιωμένες και άκαμπτες. Όμως, αυτό είναι ειρωνικό, δεν είναι; Να ακυρώνεις με το λόγο σου τις ίδιες τις αξίες που υποτίθεται ότι αυτός πρεσβεύει;

Αν κανείς λοιπόν σκεφτεί για τον εαυτό του, για τη γλώσσα που χρησιμοποιεί, θα δει πόσο απόλυτα τα κάνουμε όλα να φαίνονται. Πόσο εγκλωβιζόμαστε στο «είναι», στο «πρέπει», στο «είσαι ρατσιστής», «είσαι συντηρητικός», «είσαι λάθος», «είσαι κακός».  Όταν ονομάζεις κάποιον με αυτόν τον τρόπο δεν κάνεις στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν κι εκείνοι; Οι ρατσιστές; Οι συντηρητικοί; Οι παλαιολιθικοί;  Τι περιθώρια αλλαγής αφήνουν όλες αυτές οι ταμπέλες; Πόσο αμείλικτες και αμετάβλητες είναι;

Πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουμε τη γλώσσα μας και να την κάνουμε ζωντανή, μια γλώσσα που αλλάζει, που «φαίνεται» και δεν «είναι»; 

Νίκη Δεδούση - Ψυχολόγος

Μπαλαρίνα έζησε 6 μήνες σε καροτσάκι για να στιγματίσει το ρατσισμό…

 

Πρίμα μπαλαρίνα που διάλεξε «να χορέψει χωρίς τα πόδια της»! Μια γυναίκα δυναμική, λιγνή, μ” ένα σώμα που έχει μάθει να την υπακούει σε κάθε εντολή της! Κι όμως, η Ροσάνα Πενιαλόσα πριν από μερικά χρόνια, στην προσπάθειά της ν” αντιμετωπίσει το ρατσισμό που βιώνουν συνάνθρωποί μας με κινητικές δυσκολίες, επέλεξε να κάνει… το διαφορετικό! Χόρεψε χωρίς να πατά στα δυνατά της πόδια, αλλά σε ρόδες και πριν απ” την παράσταση με τίτλο «Κι εσύ τί;»… έζησε για 6 μήνες την καθημερινότητα που βιώνουν -χωρίς δεύτερη επιλογή- εκατομμύρια άνθρωποι σ” όλον τον κόσμο. Πώς ήταν αυτή η καθημερινότητα; Η ίδια είχε πει πως έκλαιγε κάθε μέρα. Δυσκολίες, αδιαφορία, ταλαιπωρία για τ” απλά κι απαραίτητα.  

Το παρακάτω άρθρο που θα διαβάσετε, δημοσιεύθηκε εκείνην την εποχή, στον ιστότοπο tanea.gr. Το έγραψε ο Μanuel Roig-Franzia κι αναδημοσιεύθηκε απ” το συνεργαζόμενο site disabled.gr. Όμως εξακολουθεί να έχει τη σημασία του. Παραμένει αληθινό, δυνατό. Γιατί και σήμερα σε κάνει ν” αναρωτιέσαι.Τί έχει αλλάξει δηλαδή και τελικά «Κι εσύ τι κάνεις; Τί θα κάνεις;»

«Μπαλαρίνα έζησε 6 μήνες σε καροτσάκι για να στιγματίσει τον ρατσισμό.

Επί χρόνια με τον χορό της η Ροσάνα Πενιαλόσα ζωντανεύει θεατρικές σκηνές στη Λίμα, στην Αβάνα και στο Μεξικό. Παρά την ικανοποίηση που αντλούσε από το χειροκρότημα των θαυμαστών της, δεν εφησύχαζε. Επιδίωξή της ήταν με όπλο την τέχνη της να ευαισθητοποιήσει το κοινό της να εξοικειωθεί σε καυτά κοινωνικά ζητήματα, όπως στο πρόβλημα ατόμων με κινητική αναπηρία. Και το πέτυχε.

Η Ροσάνα Πενιαλόσα κατάγεται από το Περού και είναι πρίμα μπαλαρίνα. Με το λιγνό κορμί και τα καστανά μαλλιά της είναι η προσωποποίηση της ομορφιάς. Κουλουριάζεται και συσπάται και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα εκτινάσσεται, κινείται από τη μια άκρη στην άλλη της σκηνής, αιχμαλωτίζοντας το βλέμμα του θεατή. Αποφάσισε όμως να καθήσει σε αναπηρική πολυθρόνα για να μπορέσει να συνομιλήσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο με το κοινό της. Η ίδια προφανώς δεν έχει κινητικά προβλήματα. Eίναι αρτιμελής και υγιέστατη. Αλλά από τότε που βρέθηκε στο Μεξικό και γνώρισε τον κοινωνικό αποκλεισμό των ανθρώπων που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο, αποφάσισε να κάνει αυτό που σκεφτόταν χρόνια.

Έκλαιγε κάθε μέρα

Προκάλεσε σοκ στην Πόλη του Μεξικού αλλά και σε όλη τη χώρα. Ανέβηκε στη σκηνή με αναπηρικό αμαξίδιο και παρουσίασε το πρόγραμμά της. Ένας χορός πάνω σε δύο τροχούς με έναν χορευτή. Πριν από αυτό είχε ζήσει επί έξι μήνες καθηλωμένη στην ίδια αναπηρική πολυθρόνα. Περιπλανιόταν στους δρόμους της πόλης, στα πεζοδρόμια που δεν έχουν ράμπες και σε άλλα που έχουν αλλά είναι τόσο στενές που δεν μπορούσε να διαβεί, αντιμετώπιζε τους αλλόφρονες οδηγούς που την προσέγγιζαν επικίνδυνα ακόμη κι όταν διέσχιζε τις διαβάσεις.

Τι έκανε όλο αυτό το διάστημα; Παρακολουθούσε τα βλέμματα των ανθρώπων γύρω της.Ξέχασε προς στιγμήν τις ανθοδέσμες και το χειροκρότημα κι έγινε μια «άλλη», ένα προβληματικό άτομο αντικείμενο οίκτου. Έκλαιγε κάθε μέρα. «Κι εσύ, τι;» ονομάζεται η παράστασή της, σα να ρωτάει τους θεατές «κι εσύ τι κάνεις; τι θα κάνεις;». Ο τίτλος γεννήθηκε από εκείνες τις μέρες της οργής και της απόγνωσης. «Σε κάνει να σκέφτεσαι. Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα κάτι παρόμοιο», λέει η Γκαμπριέλα Κάστρο, φοιτήτρια φωτογραφίας, που παρακολούθησε δύο φορές την παράσταση.»

πηγη: http://www.4yourfamily.gr/

Τα Γυαλιά της Διαφορετικότητας

Ένα βίντεο από το Πρόγραμμα "Είμαστε όλοι Πολίτες" για να δούμε τη διαφορά με ανοιχτά μάτια....

Δείτε το !!!

Εκπληκτικό βίντεο: Παιδιά με προβλήματα ακοής τραγουδούν στη νοηματική γλώσσα

Ένα τραγούδι με την συμμετοχή παιδιών από το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Κωφών – Βαρηκόων Πάτρας, που ερμηνεύουν στη νοηματική γλώσσα, προκάλεσε συγκίνηση και εγκωμιαστικά σχόλια σε πανελλαδικό επίπεδο.

Η ιδέα, οι στίχοι και η μουσική ανήκουν στον Πατρινό τραγουδιστή, Γιώργο Παράμερο, ο οποίος τραγουδάει ένα ιδιαίτερα τρυφερό κομμάτι, συνεπικουρούμενος από τα παιδιά του Δημοτικού Κωφών – Βαρηκόων. Τα γυρίσματα του βίντεοκλιπ έγιναν σε γραφικά σημεία της Αχαϊκής Πρωτεύουσας, έχοντας ως φόντο, μεταξύ άλλων, και την Γέφυρα Ρίου -Αντιρρίου.
 

Το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Κωφών – Βαρηκόων είναι ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Κοινωνικών Φορέων «ΠΥΛΩΝΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ», η οποία ιδρύθηκε από τη ΓΕΦΥΡΑ Α.Ε. το 2010. Το τραγούδι έκανε «πρεμιέρα» το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014, στο κάστρο Αντιρρίου, ανοίγοντας τη μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης με τη Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης».
 

Η συναυλία αυτή διοργανώθηκε για την ενίσχυση δύο άλλων φορέων – μελών των «Πυλώνων» («ΑΛΚΥΟΝΗ» Ναυπάκτου & «ΙΡΙΣ» Ρίου) και αποτέλεσε την κεντρική εκδήλωση της δεκαετηρίδας της Γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου «Χαρίλαος Τρικούπης». Από τότε το «Μήνυμα ζωής» έγινε επίσημα το τραγούδι των δέκα χρόνων της Γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου.
 

Στο τραγούδι συμμετέχουν και παιδιά του 26ου Δημοτικού Σχολείου Πατρών, που κάνουν τα φωνητικά.

πηγή: news247.gr

"Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα;;;"

Το φωτογραφικό άρθρο στο http://www.demilked.com/fallen-princesses-dina-goldstein/ όπου παρουσιάζονται Πριγκίπισσες της Disney σε αντιπαράθεση με τα πραγματικά ζητήματα που επηρεάζουν τις γυναίκες, όπως η ασθένεια , εθισμός και τα ζητήματα της αυτοεικόνας, μου προκάλεσε σκέψεις τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μέσα από το παρακάτω κείμενο:

 "Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα;;;"

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια όμορφη πριγκίπισσα, και σίγουρα μια κακιά μάγισσα ή ένας κακός μάγος που ήθελε το κακό της και ζήλευε την ομορφιά της. Βέβαια, εμφανίζεται και ο όμορφος πρίγκιπας που την ερωτεύεται με την πρώτη ματιά και παλεύει για την αγάπη της ενάντια στις δυνάμεις του κακού. Μάλιστα, στη διάρκεια της ιστορίας, ενώ φαίνεται ότι το η κακιά μάγισσα παίρνει το προβάδισμα χρησιμοποιώντας όλη της την τέχνη, στο τέλος ο πρίγκιπας καταφέρνει με όπλο την αγάπη να νικήσει και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Τα παραμύθια μας νανουρίζουν, μας εξάπτουν τη φαντασία, μας ταξιδεύουν σε κόσμους έξω από την πραγματικότητα, μας φέρνουν αντιμέτωπους με τα πρώτα ηθικά διλήμματα και μας μαθαίνουν το «καλό» και το «κακό». Έννοιες που στη μετέπειτα ζωή μας σπανίως τις βλέπουμε αυτούσιες και ξέχωρες. Είναι ποτέ κάποιος μόνο καλός ή μόνο κακός; Ωστόσο, οι μύθοι και τα παραμύθια που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά ήθελαν να κάνουν πολύ ξεκάθαρο στο κοινό το τι είναι καλό και τι είναι κακό. Ίσως υπήρχε μια ανάγκη να μπουν αυτές οι ταμπέλες για πολλούς λόγους…

Αναρωτιέμαι όμως πόσο εθισμένοι είμαστε στο «Ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»… Δεν λέω βέβαια ότι θα ήταν καλύτερο να αφηγηθούμε σε ένα μικρό παιδί ότι η Σταχτοπούτα έμεινε για πάντα στις στάχτες της και με απωθημένο τον πρίγκιπα γιατί ποτέ δεν ήρθε τελικά να δοκιμάσει το γοβάκι. Ούτε ότι ότι όταν φάνε οι λύκοι μια γιαγιά κανένας κυνηγός δεν μπορεί να του κάνει εγχείρηση για να βγάλει τη γιαγιά αυτούσια από το στομάχι του. Αλλά πόσο αυτή η φαντασίωση του happily ever after μας ακολουθεί και στην ενήλικη ζωή μας; Πόσο περιμένουμε τον πρίγκιπα ή τον τέλειο έρωτα που ο ένας κοιτά τον άλλον και δεν υπάρχει αύριο;

Η πραγματικότητα στις σχέσεις δεν είναι ακριβώς όπως στο σενάριο της Ωραίας Κοιμωμένης… Ο έρωτας  μπορεί να έχει πολλές μορφές. Μπορεί να είναι απότομος, μπορεί να είναι σταδιακός, μπορεί να υπάρχουν στιγμές έρωτα. Μπορεί να περνάει και μετά να έρχεται η αγάπη. Μπορεί να περνάει και μετά να έρχεται η ανία. Μπορεί η κακιά μάγισσα να είχε κι αυτή τις ανασφάλειες της και με μια καλή ψυχοθεραπεία να μην έστελνε το μήλο στη Χιονάτη. Μπορεί και ο Τζαφάρ στον Αλλαντίν να ήθελε την εξουσία για να αναπληρώσει το κενό της αγάπης και των φίλων.  

Τα σκέφτομαι όλα αυτά γιατί συχνά βλέπω γύρω μου ανθρώπους που έχουν υπερβολικές απαιτήσεις από τη ζωή τους. Θα ήθελαν πολύ να είναι παραμύθι. Και να σας πω την αλήθεια… και ποιος δεν θα ήθελε, ίσως κι εγώ… Όμως η ζωή δεν είναι ακριβώς έτσι. Ας μην κλείνουμε πόρτες επειδή δεν είναι η πόρτα του Βασιλικού Κάστρου, ας μην διστάζουμε να φιλήσουμε έναν βάτραχο επειδή σίγουρα δεν θα γίνει πρίγκιπας. Η μαγεία της ζωής είναι ότι μπορείς να τη διαμορφώσεις εσύ σύμφωνα με τις επιλογές σου και να την κάνεις εσύ να μοιάζει με παραμύθι. Και να ζήσουν και αυτοί καλά, και εσύ καλύτερα…

Νίκη Δεδούση - Ψυχολόγος

 

Φεύγοντας από το σπίτι

Βλέποντας αυτό το πολύ έξυπνο animation στο http://vimeo.com/75849442 και συστήνω να το δείτε και εσείς, σκέφτηκα ότι συνήθως όταν ακούμε να γίνεται συζήτηση για την "έξοδο του παιδιού από το πατρικό σπίτι" μάλλον το μυαλό μας πάει στο σύνδρομο της "άδειας φωλιάς" που πιθανόν βιώνουν οι γονείς. Κάνουμε εικόνα μητέρες να λένε "που πας παιδάκι μου στα ξένα", πατέρες να προσπαθούν να διασφαλίσουν τα πάντα ώστε να μην "κακοπέσει" το παιδί και παιδιά που αγωνιούν να ανεξαρτητοποιηθούν από τα κεφτεδάκια της μαμάς και τις νουθεσίες του μπαμπά.

Άραγε πως φαντάζει το αντίθετο σαν εικόνα; Μπορεί ένας γονιός να οδηγεί το παιδί του στο να φύγει από το σπίτι και να ανεξαρτητοποιηθεί; Μπορεί ένα παιδί όποιο δρόμο και να πάρει προς τα "έξω" να τον οδηγεί πάλι στο σπίτι; Είναι άραγε "κακοί" γονείς; Είναι άραγε "υπερπροστατευμένο" παιδί που δεν μπορεί να φύγει από την αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά; Είναι μήπως η κοινωνία και οι συνθήκες που αλλάζουν τις ράγες της πορείας του για να οδηγείται πάντα σπίτι;

Κάποτε μια κυρία μου είπε ότι στα παιδιά μας πρέπει να δίνουμε φτερά και ρίζες και αυτή η φράση περικλείει νομίζω όλο το νόημα του ρόλου του γονιού στην ανεξαρτητοποίηση του παιδιού.

Από την άλλη, ο καθένας έχει τους δικούς του χρόνους. Το πότε θα αισθάνεται κάποιος έτοιμος δεν έχει ηλικία, δεν έχει φάση ζωής και status. Όμως, αν κάποιος δεν αισθάνεται ποτέ έτοιμος;...

Αυτή η ιδανική και κάποιες φορές ουτοπική ισορροπία είναι το ζητούμενο. Η οποία δεν προϋπάρχει, δεν πέφτει σαν ξένο σώμα στην οικογένεια. Κατακτάται... και κατακτάται άλλες φορές δύσκολα, άλλες φορές εύκολα, με συγκρούσεις, με πόνο, με δάκρυα, με αγκαλιές... Το σίγουρο είναι πως όλοι αυτοί οι δρόμοι προς την ισορροπία είναι ένας χορός όπου επειδή δεν είσαι σίγουρος ποιά θα είναι η επόμενη κίνηση του συγχορευτή σου δοκιμάζεις, κάνεις λάθη και στο τέλος βρίσκετε μαζί τον τρόπο να ισορροπείτε στο ρυθμό.

Νίκη Δεδούση

    Ψυχολόγος